GY!BE... όταν είχα δεί τη μεγαλειώδη σκηνή του 28 days later με τον Cillian Murphy να περπατάει στο άδειο Λονδίνο, δε περίμενα οτι αυτό το μουσικό ιδίωμα που είχε ξεκινήσει τότε θα μου έδινε τόσα πολλά ακούσματα και θα ταίριαζε τόσο πολύ στο μυαλό μου και στην καρδιά μου. Περίμενα λοιπόν τη συναυλία αυτή με αρκετή περιέργεια. Τόσο για να δω τι κόσμος θα πήγαινε να τη δει αλλά και για τον τρόπο που θα έπαιζαν τα τραγούδια τους.
Ας μην κρυβόμαστε. Οι GYBE δεν είναι εύκολο άκουσμα. Τα 20 λεπτα τραγούδια μπορούν να σε ταξιδέψουν όταν είσαι καθιστός στο σαλόνι σου αλλά όχι όταν είσαι όρθιος στο γεμάτο Gagarin απο τις 9 το βράδυ. Ο βόμβος με τον οποίο ξεκίνησε στις δέκα και πέντε η συναυλία και ο τρόπος που βγήκαν στη σκηνή με προετοίμασε για μια μεγάλη συναυλία και όχι με την καλή έννοια.
Μετά τις έντεκα και μισή είχα κουραστεί απο τη μονοτονία που έβγαζε όλο το σκηνικό. Η μηδενική επαφή με το κοινό με είχε ξενερώσει και δε βοηθούσε στην κατάσταση. Κατα τις δώδεκα ευχόμουν να μου άρεσε το sudoku να παίξω λίγο στο κινητό ενος φίλου για να περάσει η ώρα.
Ηλθαν, είδαν, έπαιξαν, μας έριξαν και μια κοφτή χαιρετούρα στο τέλος λες και θα τους έπεφτε ο κώλος αν σήκωναν το χέρι πιο ψηλά. Έλεος πια με αυτή τη δηθενιά. Πες ενα ευχαριστώ που ήρθατε και στριμωχτήκατε σα τα ζώα να μας δείτε σήμερα. Μη ξεκινάς επαναστατικούς λόγους πιο γιαλαντζί και απο τα ντολμαδάκια της μητέρας μου.
Μη με παρεξηγάτε. Δεν ήταν άσχημα. Καλά ήταν απλά πολύ πολύ κουραστικά. Τρεις ώρες συναυλία τα έβγαλε τα λεφτά της αλλά όχι με το παραπάνω. Κάλοι οι πρώτοι διδάξαντες αλλά κάποιοι "μαθητές" ξέρουν να δίνουν πολύ καλύτερα στον μισό χρόνο. Explosions in the sky, God Is An Astronaught είναι αυτοί που μου έρχονται στο μυαλό στα γρήγορα.
Πολλοί μιλούσαν για συναυλιάρα απερίγραπτη κλπ. Γούστα είναι αυτά και χαίρομαι που είδαν το αγαπημένο τους συγκρότημα και γουστάρανε. Απο εκεί και πέρα δε θα τους ξαναδώ αν έρθουν πάλι... και δε τους χάλασε!
No comments:
Post a Comment