2.28.2011

Κανένα ψιλο...

"Που σπούδασες;" τη ρώτησε Χωρίς να τον νοιάζει πραγματικά. Ήθελε απλά να του μιλάει. Να βλέπει την έκφραση του προσώπου της. Να βλέπει τα χείλη της κατακόκκινα να χαμογελάνε.

Τόσο όμορφα και σαρκώδη. Κόκκινα σαν φρέσκα μήλα που ευωδιάζουν άρωμα γης και φύσης. Το χαμόγελο της τον μάγευε. Τη φανταζόταν ξαπλωμένη σε άσπρα σεντόνια, με αυτά τα κόκκινα χείλη περήφανα να ξεχωρίζουν στο λευκό.

Σταμάτησε να του μιλάει. Δεν το είχε παρατηρήσει. Τον κοίταξε λίγο περίεργα και συνήλθε. "Είσαι καλά;" τον ρώτησε.

"Ναι! Συγνώμη αλλά χάθηκα για λίγο. Κάτι μου είπες και μου θύμησες μια ιστορία!"

* * *

"Για πες;" τον ρώτησε και χαμογέλασε. Άρχισε να τον παρατηρεί. Το πρόσωπο του ήταν σοβαρό στην αρχή. Πάντα έτσι ξεκινούσε τις ιστορίες του. Στο τέλος σίγουρα θα υπήρχε μια έκρηξη. Ενα αστείο μια μεγάλη πλάκα που είχε κάνει ή είχε δει.

Κουνούσε τα φρύδια του δίνοντας έμφαση στα λόγια του. Της άρεσε αυτό πολύ. Ένιωθε την ιστορία που έλεγε τη ζούσε κάθε φορά. Ήταν ζωντανός.

Αυτο της έλειπε απο τη ζωή της. Η αίσθηση της ζωντάνιας της κάθε στιγμής. Όπως φαντάστηκε η ιστορία τελείωσε με ενα αστείο. Όχι και πολύ καλό αλλά ο τρόπος του το έκανε να μοιάζει αριστούργημα.

***

"Θα πάρετε κάτι άλλο?" τους ρώτησε η σερβιτόρα. Η γυναίκα κοίταξε το κατάλογο για ένα γλυκό. Ο άντρας της πρότεινε το cheesecake με τα κεράσια. Την κοιτούσε επίμονα ο τύπος και ολο έκανε κάτι ηλίθιες γκριμάτσες με τα φρύδια του. Η άλλη είχε βάλει τόσο κραγιόν που είχε γεμίσει όλα τα ποτήρια με κόκκινους λεκέδες. Δεν ήταν ζευγάρι. Όχι ακόμα τουλάχιστον αλλα μάλλον για εκεί το πήγαιναν. Στ'αρχίδια της. Αρκεί να της άφηναν κανένα ψιλό όταν ξεκουμπίζωνταν...

Ενα cheesecake και ένα σουφλέ σοκολάτας...

2.27.2011

Πες μας που παει ο ανθρωπος τον κοσμο σαν αφηνει...

Πρέπει να γράψω να ηρεμίσω. Ακόμα δε μπορώ να το πιστέψω οτι απο τη μια στιγμή στην άλλη ένας νέος άνθρωπος, μια φίλη μου έφυγε έτσι ξαφνικά. Χτες ήμασταν μαζί στο πάρτυ. Μιλήσαμε λίγο γιατί έτρεχα σα μουρλός γύρω γύρω. Δε μπορώ να το πιστέψω ακόμα και τώρα. Δε μπορώ να ξέρω τι αισθάνεται η αδερφή της και η οικογένεια της. Βλέπω στο facebook της οτι ο τελευταίος άνθρωπος που της έγραψε κάτι ήταν το αγόρι της. Καληνύχτα μωρό μου :*

αυτό και μόνο φτάνει...

Αντίο κοπελιά...


Πες μας που πάει ο άνθρωπος τον κόσμο σαν αφήνει
πες μας που πάει ο άνεμος, που πάει η φωτιά σαν σβήνει
σκιές ονείρων είμαστε, σύννεφα που περνούμε

Man you look just how I feel...

And I feel drunk.
I feel tired.
I feel like sleeping.
I feel a knot in my stomach.
I feel dreamy.
I feel dirty.
I feel shivers.
I feel lost.
I feel destroyed.
I feel anxious.
I feel sad.
I feel happy.
I feel weird.
I feel like smiling.
I feel angry.
I feel the need to scream.
I feel like loving.
I feel like trying.
I feel like drawing.
I feel dehydrated.
I feel it's coffee time.
I feel alone.

...I guess.

2.25.2011

Σαν τη μύγα μέσα στο γάλα...

Στην πρόσφατη εξόρμηση στην Ολλανδία λοιπόν ανακάλυψα τους λόγους απο τους οποίους με έπαιρναν χαμπάρι...

1. Είμαι φωνακλάς. Περπατώντας στο δρόμο με τη φίλη μου αφηγήθηκα μια ιστορία γελώντας δυνατά και κάνοντας χειρονομίες. Ένας ποδηλάτης με στραβοκοίταξε και την ρώτησε αν είναι καλά και αν θέλει βοήθεια... Go figure...

2. Σταματάω στις διαβάσεις δίνοντας προτεραιότητα στα αυτοκίνητα και τα ποδήλατα. Είμαι σίγουρος οτι τους τσάντιζα όταν το έκανα αυτό αλλά τι να κάνω? Προσπαθούσα να επανορθώσω...

3. ...περνώντας τις διαβάσεις γρήγορα! Αφού σταματάνε που σταματάνε οι άνθρωποι ας μην τους έχω να περιμένουν τόση ώρα. Οι Ολλανδοί πεζοί σταρχίδια τους βέβαια...

4. Έχω πάνω απο τέσσερις τρίχες στο μούσι μου και δεν είμαι ξανθός.

5. Κοιτάω τους ψηλούς Ολλανδούς με ενα βλέμμα απορίας και χαίρομαι όταν βρίσκω κάποιον πιο κοντό απο εμένα...


Αυτά νομιζω...

2.16.2011

Η διαφήμιση

Δίπλα του είχαν αρχίσει να βλέπουν βιντεακια στο κινητό ενός καινούριου. Πάντα αυτό γινόταν. Όλοι έτρεχαν να δουν τις καινούργιες τσόντες και να ανταλλάξουν μεταξύ τους.

Έκλεισε το περιοδικό και την κοίταξε. Ξέχασε τα πάντα γύρω του. Είχε καιρό να χαθεί έτσι. Καθόταν στο πάτωμα και τον κοίταζε σα να τον περίμενε. Τα ξανθά μαλλιά της έπεφταν στους ώμους της, πάνω στο κόκκινο δερμάτινο μπουφάν που φορούσε.

Στήριξε το κεφάλι του με το χέρι και την κοίταξε. Τόσο όμορφη, τόσο αθώα. Μια όαση στη πράσινη έρημο του στρατού. Θα της μιλούσε; Έπρεπε να πάρει μια απόφαση. Δεν είχε τίποτα να χάσει πλέον. Το έμαθε αυτό αργά. Τον κοίταζε ακόμα. Την είχε ερωτευτεί. Με τη πρώτη μάτια όταν έκλεισε το περιοδικό. Σαν λύκειακος έρωτας. Ανώριμος φρέσκος όπως νιώθεις τη πρώτη φορά που βλέπεις μια όμορφη συμμαθήτριά σου και θες να σε προσέξει.

"Δες τι της κάνει ρε!" φώναξε κάποιος δίπλα του, "Τι κώλαρα είναι αυτή! Όλο μέσα!" φώναζε. Μια μεραρχία είχε μαζευτεί γύρω από το μικρό κινητό που αποτελούσε αυτή τη στιγμή το αντικείμενο του πόθου όλων όσοι το έβλεπαν.

Εκείνος ακάθεκτος. Δε σταμάτησε ούτε στιγμή να την κοιτάζει. Ούτε και αυτή. Καθόταν ακόμα στο πάτωμα και περίμενε να κάνει την κίνηση του. Βρήκε το θάρρος. Πήρε το περιοδικό και το τύλιξε προσέχοντας μη τσαλακώθει. Την πήρε μαζί του στο λόχο. Τι διαφήμιση ήταν που πόζαρε; Δε πρόσεξε καθόλου. Ρούχα μάλλον. Τι σημασία είχε; Μόνο αυτή θυμόταν. Έβαλε το περιοδικό στη τσάντα και την κοίταξε στην τελευταία σελίδα μια ακόμα φορά. Έκλεισε ένοχα το φερμουάρ και έφυγε για φαγητό.




Το είχα γράψει μια μέρα όταν ήμουν ακόμα στρατό στη Λέσβο. Αυτοβιογραφικό.

2.15.2011

So in this blockbuster dream...

Τα είχε όλα μέσα. Αίμα, σεξ, βία, κωμωδία, πρωταγωνιστές τιμημένους με όσκαρ (Hillary Swank, robert de niro), τρόμο και πάνω απο όλα ανατροπές. Μέχρι την τελευταία στιγμή δεν είχες ιδέα σε ποιό μέρος θα σε έβγαζε το μυαλό μου.

Ξεκινάμε με το σκηνικό ενός θρίλερ στην αμερικάνικη επαρχία. Αυτό νομίζω οτι ήταν δηλαδή. Κάτι ψιλο post apocalyptic με ανθρωποφάγους κιετς. Ένας χίπις προστάτευε την Swank και έμεναν σε ένα πράγμα σα χωματερή. Εγώ εκεί απλά παρακολουθούσα στην αρχή αλλα μετά μου έδωσα πιο ενεργό ρόλο όταν έπεισα την Swank να τον πηδήξει τον κακομοίρη χίπη που είχε να γαμήσει κατι χρόνια. Αίμα και σπλάτερ σε διάφορες στιγμές είχαμε σε αυτό το segment.

Μετά το σκηνικό κάπως μεταφέρθηκε σε ένα νοσοκομείο. Άρχισα να περπατάω προς τα εξωτερικά ιατρεία και με ακολουθούσαν δύο ηλικιωμένες κυρίες που συζητούσαν για τους γιους τους που είχαν πάει στον πόλεμο. Λίγο πριν τα ιατρεία πήγα να πάρω ενα καφέ και είδα τον φίλο μου τον Αντώνη να αράζει και κάθησα λιγο μαζί του.

Μετά απο αυτό μπήκα σε ένα κλιμακοστάσιο και άρχισα να κατεβαίνω σε κάτι μπουντρούμια. Οι σκάλες ήταν σκονισμένες και είχαν κόκαλα. Κρατούσα δυο σπαθιά και επειδή είχαν μεγάλη απόσταση μεταξύ τους οι όροφοι, πηδούσα απο πάτωμα σε πάτωμα και προσγειωνόμουν σε αργή κίνηση. Στο δρόμο προς τα κάτω πλακώθηκα και με 1-2 πλάσματα που δε θυμάμαι ακριβώς τι ήταν.

Το υπόγειο λοιπόν που έφτασα ήταν μια αποθήκη με διάφορα πράγματα απο το σπίτι μου. Όργανα guitar hero και rock band, δυο βιβλιοθήκες με παλιά κουτιά και πολλά άλλα. Στο υπόγειο ήταν ο De Niro και πιασαμε την κουβεντα για το meet the fockers. Ο De Niro παίζει όπου βρεί μου φαίνεται. Πολλοί φίλοι σε αυτό το υπόγειο. Τα είπαμε, καλα περάσαμε δε λέω.

Θυμήθηκα οτι είχα και μια κουβέντα με κάποιον διπλα σε ένα μπαλκονι για τον bruce lee και πως πήρε τον ρόλο του Kato στο Green Hornet. Δε θυμάμαι σε ποια στιγμή της υπερπαραγωγής ηταν αυτό ομως.

Έγιναν και άλλα περίεργα. Πολύ περίεργα για να τα αναφερω... λολ

Καλημέρα σας...

2.14.2011

Σημερα... pt 2

Σημερα... pt 1

Μην μιζεριάσετε.

Μην αρχίσετε να καταριέστε την τύχη σας και την μπακουρίαση σας.

Μην κάτσετε σπίτι κοιτάζωντας παλιές φωτογραφίες. Είδατε τι έπαθε ο Μπακιρτζής στον Έρωτα Στη Χουρμαδιά.

Μπακούρια είστε κάθε μέρα όχι μονο σήμερα οπότε μην κανονίζετε μπακουρομπαρότσαρκες. Ολες τις υπόλοιπες μέρες το λέτε απλά βόλτες.

Θυμηθείτε οτι "Οι άνθρωποι δεν συγχωρούν εκείνους που απο έρωτα εκπέσανε"

Ο έρωτας περνάει απο το στομάχι. Εκεί τον νιώθεις όταν σου λείπει ο άλλος, όταν βλέπεις φωτογραφίες του, όταν σου χαμογελάει.

Θυμηθείτε οτι εκεί που θέλει η αγάπη κάστρα και βουνά πατάει

Δείτε το "Μ'αγαπάς;" του Γιώργου Πανουσόπουλου.

Αν δεν το έχετε κάνει μέχρι τώρα πάρτε λουλούδια στην σύντροφο σας. Τον σύντροφο κεράστε τον μια μπύρα.

Μην φάτε σοκολάτες δεν υπάρχει κανένας λόγος.

Μην φοβηθείτε να πείτε "σ'αγαπώ" και ας μην πάρετε αντίστοιχη απάντηση.

Θυμηθείτε το βλέμμα που σακάτεψε τη μοίρα σας.

Μην ακούσετε το Μίζερο Φως απο τα Διάφανα Κρίνα. Ακούστε το Μικρές Αλήθειες.

2.10.2011

Ρεβυθια...

"Πάλι ρεβύθια έχει σήμερα?" γκρίνιαξε. Κάθε φορά που είχε όρεξη για κρέας και γυρνούσε μετά τη δουλειά κουρασμένος και εκνευρισμένος αυτή έφτιαχνε ρεβύθια. Τα σιχαινόταν τα ρεβύθια. Έβαλε μια κουταλιά στο στόμα του και μπούκωσε μαζί ψωμί και τυρί για να μην καταλάβει τη γεύση τους.

"Που είσαι; Δε θα έρθεις να σε δω λίγο?" της φώναξε. Έριξε λίγο παραπάνω λεμόνι και πιπέρι. Μασούλησε ήσυχα και άνοιξε την εφημερίδα που του είχε αφήσει δίπλα στο πιάτο. Απεργίες, νομοσχέδια και λοιπές βλακείες τον αποσπάσανε. Δεν του είχε απαντήσει. Η επόμενη κουταλιά του ξύνησε. Είχε βάλει πολύ λεμόνι τελικά δε χρειαζόταν τόσο.

"Γιατί δε μου μιλάς τώρα δηλαδή;" της φώναξε και ρεβύθια του έφυγαν απο το στόμα. Τα μάζεψε με μια χαρτοπετσέτα βλαστημώντας. "Γαμώ το..." εκνευρισμένος συνέχισε να τρώει. Θα του έσπαγε τα νεύρα σήμερα. Το έβλεπε. Λες και το έκανε επίτηδες τον τελευταίο καιρό. Του είχε σπάσει τα νεύρα. Είχαν προβλήματα βέβαια αλλά τίποτα πολύ σημαντικό.

Εκνευρισμός απο την δουλειά αυτός. Κλεισμένη στο σπίτι όλη μέρα αυτή. Τους έδινε στα νεύρα. Σήμερα όμως ήθελε λίγο την παρέα της. Είχαν απολύσει άλλους δυο συναδέλφους του και τον είχε πιάσει άγχος. Γιατί να έρθει όμως. Τις προάλλες του ζήτησε να μείνει μαζί της και να μη βγεί και την έγραψε. Λογικό να του κρατάει μούτρα και να του φτιάχνει ρεβύθια.

Σταμάτησε να τρώει και σήκωσε το κεφάλι του. Σα να του φάνηκε οτι έκλεισε η εξώπορτα. Δεν την άκουγε πουθενά. Ακούμπησε το κουτάλι του και της φώναξε. Σιωπή. Σκούπισε τη μούρη του και σηκώθηκε. Δεν ήταν στο σαλόνι. Περπάτησε στο εσωτερικό του διαμερίσματος κοιτώντας στα υπόλοιπα δωμάτια μέχρι που έφτασε στην κρεβατοκάμαρα.

Τα ρούχα της ήταν απλωμένα στο κρεβάτι. Άρχισε σιγά σιγά να καταλαβαίνει. Περπάτησε στο σαλόνι. Στην εξώπορτα υπήρχε ένα σημείωμα σε κίτρινο post-it. Δε μπορώ άλλο.

Το ξεκόλλησε και πήγε ήρεμος στην κουζίνα. Κάθησε στην καρέκλα και το κόλλησε στη μέση του τραπεζιού και συνέχισε να τρώει τα ρεβύθια. Αυτά τα γαμημένα ρεβύθια, με το πιπέρι και το λεμόνι, που ξαφνικά του φάνηκαν τόσο νόστιμα.

2.08.2011

Μικρές Ιστορίες απο συναυλίες pt 3

God is an astronaut Σάββατο 8/11 2008




Τους περιμέναμε πως και πως! Αυτό που έγινε στο ΑΝ όμως εκείνη τη μέρα δε το είχαμε φανταστεί! Ένας φίλος απο Θεσσαλονίκη θα ερχόταν για αυτούς όλο χαρά! Μας είχε πρήξει με την μπαντάρα και την μπαντάρα!

Θυμάμαι πολύ καθαρά λοιπόν οτι εκείνες τις μέρες έκανε πολύ ζέστη στην Αθήνα. Τόσο πολύ που το ΑΝ ήταν ένα κολαστήριο. Γεμάτο ασφυκτικά απο κόσμο σε μια τεράστια ομαδική σάουνα. Το merchandise της μπάντας εξαφανισμένο. Ούτε ψίχουλο δεν είχε μείνει. Απόδειξη του πόσο γουστάρει το Ελληνικό κοινό αυτήν την μπάντα.

Κάποια στιγμή πριν ξεκινήσουν ήρθε και ο φίλος απο τον Βορρά μαζί με την κοπέλα του για κάποιο λόγο. Η οποία μάλιστα ήταν ντυμένη με χίλια δυο ρούχα και έκανε μπάμ οτι δεν ήθελε και πολύ να είναι εκεί. Η ζέστη μέσα στο ΑΝ είχε χτυπήσει κόκκινα. Όταν η μπάντα άρχισε να παίζει και μετά απο ένα εικοσάλεπτο δεν παραξενεύτηκα που ο φίλος μας αποχαιρέτησε επειδή δεν την πάλευε η κοπέλα. Έδωσε 54 ευρώ για να μπούνε στο ΑΝ και όσα τους κόστισε το ταξίδι για να κάτσει είκοσι λεπτά. Τι σέρνει και που το πάει να μου πει κάποιος.

Η μπάντα ενθουσιασμένη απο την υποδοχή τα έδωσε όλα. Είχαν κανονίσει και δυο τραγούδια για encore αλλά δεν είχαν το κουράγιο να φύγουν και να γυρίσουν στην σκηνή. Ο κιθαρίστας μας είπε οτι δεν περίμενε τέτοια υποδοχή. Ο μπασίστας είχε κάτσει κάτω και προσπαθούσε εξαντλημένος να δροσιστεί. Υποσχέθηκαν να ξαναέρθουν σύντομα για να δείξουν το πλήρες σόου τους και έτσι έκαναν 7 μήνες μετά στο Gagarin.

Τέτοιες μπάντες, που παίζουν μπροστά σε κοινό εκατό ατόμων στην πατρίδα τους, έρχονται εδώ και κάνουν sold out. Λογικό είναι να έχουν μια ιδιαίτερη σχέση με τη χώρα μας. Προχτές στην τελευταία τους συναυλία γεμίσανε για μια ακόμα φορά το μαγαζί. Παίξανε και πάλι άψογα και μας ευχαριστήσανε πολλές φορές!

Αντε και εις ανώτερα τους εύχομαι...

2.03.2011

Φακές και λίγη σαρδελίσα

Ήταν τέλος Οκτωβρίου του 2007 στην ταβέρνα Μυρτιά στην Νέα Σμύρνη που έκανα το τελευταίο μεγάλο φαγοπότι που θυμάμαι. Πραγματικά μεγάλο όμως. Κρασιά, κρέατα, πατάτες τηγανιτές, σαλάτες και στο τέλος λουκουμάδες. Μάζευα ενέργεια για τους μήνες που θα ακολουθούσαν γιατί την επόμενη ημέρα είχα αποφασίσει να ξεκινήσω δίαιτα.

Φτάνοντας λοιπόν στο χωριό την επόμενη μέρα εξήγησα το σχέδιο μου στη μάνα μου. Ένα σάντουιτς το πρωί μεσημεριανό και το απόγευμα το πολύ μέχρι τις 9 μια σαλάτα ή ένα γιαούρτι με φρούτα ή ενα μπολ δημητριακά.

Στο διάστημα των μηνών που κράτησε αυτό έτρωγα ότι είχε η μητέρα μου για μεσημεριανό και μόνο αυτό. Ένα πιάτο ολόκληρο χωρίς ψωμί και λίγη σαλάτα αν υπήρχε. Ανάγκασα τον εαυτό μου λοιπόν και έφαγα φαγητά που θα απέφευγα και θα αντικαθηστούσα με κάποιο κρεατικό. Άρχισα να τρώω φασολάκια, φακές και ότι άλλο όσπριο δεν έτρωγα τόσα χρόνια ή απέφευγα. Σταμάτησα να τρώω πολλά λίπη στα κρέατα και έκοψα εντελώς τις τηγανιτές πατάτες. Το ψωμί περιορίστηκε στο ένα τρίτο της φέτας και αυτό όχι πάντα.

Μπορώ να πω λοιπόν οτι μετά απο εκείνη τη δίαιτα έμαθα να τρώω πιο σωστά και κυρίως να ευχαριστιέμαι το φαγητό μου περισσότερο. Χορτόσουπα δεν υπήρχε περίπτωση να έτρωγα τότε. Τώρα τη φτιάχνω και μόνος μου και την απολαμβάνω κιόλας. Χορτόπιτες, σπανακόπιτες, ντολμάδες.

Δώσε μου ζεστές φακές και λίγη σαρδελίσα και πάρε μου την ψυχή...

2.02.2011

Η αφίσα

«Φαε κατι πριν φυγεις!» μου φώναξε όπως πάντα. Δε της απάντησα και έκλεισα τη πορτα. Οσα χρόνια τη θυμαμαι πάντα φάε κατι μου έλεγε πριν πάω οπουδήποτε. Τον τελευταιο χρόνο δε της απαντούσα αλλα αυτή εκεί. Το βιολί της.

Κατέβηκα στο δρόμο και άναψα τσιγάρο. Δε κάπνιζα πολύ. Δεκα τσιγαρα την ημερα περίπου. Όταν ο πατερας μου θυμαμαι είχε κανει εγχειρηση στο στομαχι του, ειχα φοβηθει και δεν ηθελα να καπνισω ποτε. Αλλα μετα ηρθε αυτό το καταραμενο εργαστηριο στη σχολη. Κατηφορα για λιγο καιρο αλλα μετα ηρεμισα και από τοτε καπνιζω σε φυσιολογικα, αν μπορεις να το πεις ετσι, επιπεδα.

Αναψα λοιπον τη συντροφια μου και περπατησα το δρομο προς το κεντρο. Ένα απαλο αεράκι εσπαγε λιγο τη μονοτονια. Ισα ισα να σου δροσιζει το μετωπο για να νιωθεις ανετα. Εστριψα στη πατησιων και αρχισα να περπαταω προς το πολυτεχνειο. Δεκατεσσερις αυγουστου και στην Αθηνα δεν υπηρχε ψυχη. Τροπος του λεγειν. Αυτό το ένα εκατομυριο που εφευγε για διακοπες ηταν αρκετο για να εχει η αθηνα το ένα τριτο του κοσμου που γυρνουσε τα βραδια κανονικα.

«Ωραιο πραγμα» φωναξα και απολαυσα την ησυχια της πολης το καλοκαιρι! Ένα ζευγαρι κοπελες με προσπερασε και με κοιταξε περιεργα. Συνεχισα το δρόμο καπως γρήγορα. Ανυπομονουσα να τη δω σημερα. Ενιωθα πολυ μόνος τελευταια και επρεπε να τη δω για να ηρεμισω. Ηταν 14 αυγουστου και δεν ειχα παει διακοπες. Δε τη παλευα καθολου. Οι ωρες ομως που μου κρατουσε συντροφια θα μου μεινουν για παντα.

Πλησιαζα. Το αερακι ειχε σταματησει και η ζεστη αρχισε παλι να γινετε ανυποφορη αν και ηταν βραδυ. Το ιδιο και η ανυπομονησια μου. Περιμενα να αναψει το πρασινο για τους πεζους οταν περασε απο μπροστα μου ενα αμαξι με ενα ζευγαρι μεσα. Η κοπελα φαινοταν τσατισμενη με κατι. Ειχε γυρισει και κοιταζε προς το πεζοδρομιο ενω ο τυπος οδηγουσε με το αριστερο του χερι να στηριζει το κεφαλι του.

Εμεις δεν ειμασταν ετσι. Ποτε. Δε μαλωναμε. Δε φωναζαμε ο ενας στον αλλο. Παντα με ακουγε και παντα την ακουγα. Στο αμαξι την αφηνα να αλλαζει ταχυτητες και μια δυο φορες που με εκανε να της φωναξω δε το εκανα. Χαμογελουσα και της ελεγα οτι ολα ειναι ενταξει. Μια φορα μαλιστα την ειχα αφησει να οδηγησει. Στην εθνικη με εξηντα χιλιομετρα την ωρα. Το ειχε ευχαριστηθει τοσο πολυ.

Θυμαμαι τοτε που μου ειπε οτι θα εφευγε. Θα ειχα βαλει τα κλαματα αλλα δε το εκανα για να της δειξω οτι θελω το καλο της. Η αληθεια ομως ειναι οτι την ηθελα διπλα μου για παντα. Αλλα δε της το ειπα ποτε. Την αφησα να διαλεξει το δρομο που ηθελε επειδη την αγαπουσα. Δεν ηθελα το κακο της και ηξερα μεσα μου οτι με το να την κρατησω απλα τη περιοριζα. Δε ξερω αν στεναχωρηθηκε καθολου. Ισως να περιμενε να κανω μια προσπαθεια να πω μια λεξη για να τη κανω να μεινει. Να δειξω οτι ενδιαφερομαι.

Αυτο ηταν το λαθος μου. Την αγαπουσα τοσο που ηθελα το καλυτερο για αυτην. Ισως με αυτο το τροπο να την εδιωξα τοσο ευκολα μακρια μου. Ισως γιαυτο το λογο να με ξεπερασε τοσο ευκολα. Στο εξωτερικο θα ηταν σιγουρα πιο ευκολο να με ξεχασει. Το σιγουρο ειναι οτι δυο χρονια μετα παντρευτηκε και τωρα γυριζει το κοσμο. Εδω και επτα χρονια μετανιωνω για αυτη μου την αποφαση. Να μη της πω κουβεντα. Επρεπε να ειχα πει κατι. Να ειχα κανει μια προσπαθεια. Τουλαχιστον δε θα το σκεφτομουνα τωρα.

Εφτασα και κάθησα στο παγκάκι απέναντι της. Η γιγαντοαφισα της ηταν η συντροφια μου εδω και εικοσι περιπου μερες. Αναψα ενα καινουριο τσιγαρο και τη κοιταξα στα ματια. Τα μαλλια της ηταν βαμμενα ξανθα. Ενδιαφερουσα αλλαγη απο το μελαχροινο φυσικο της που ειχε οταν ειμασταν μαζι. Επιανε και με τα δυο τις χερια τη μπλουζα που φορουσε και τη κατεβαζε προς τα κατω προσπαθωντας να κρυψει καπως το μαγιο της. Γελουσε και κοιταζε προς τα δεξια στην αφισα το ονομα της εταιρειας που διαφημιζε.

Πηρα μια βαθια ανασα και τη ξανακοιταξα. Πανεμορφη οπως παντα. Σα τη μερα που την ειχα δει πρωτη φορα στη σχολη. Αλλος κοσμος τοτε.

“Μη φυγεις σε παρακαλω...” της ειπα οπως καθε βραδυ εδω και εικοσι μερες. Τελειωσα το τσιγαρο μου και πηγα στο σπιτι να την ονειρευτω.





Παλιά ιστορία επισης νομιζω 3 χρονια πισω

So in this dream within a dream...

Μέσα στο όνειρο λοιπόν είδα ότι κοιμόμουν. Ένιωσα μια παρουσία μέσα στο δωμάτιο και ξύπνησα. Για κάποιο λόγο όμως δε μπορούσα να γυρίσω να δω ποιος είναι. Είχα ανατριχιάσει, πολύ πιθανόν και στην πραγματικότητα και είχα αρχίσει να νιώθω μια πίεση στην δεξιά ωμοπλάτη μου.

Το φάντασμα αυτό ήταν του πατέρα μου. Χαμογελούσε με το ξεδοντιάρικο χαμόγελο που είχε ο πατέρας μου όταν ήταν στα τελευταία του. Άρχισα να φωνάζω στη μητέρα μου να έρθει να τον δει να με πιστέψει οτι ήταν αυτός. Η πίεση όμως συνεχιζόταν και δε μπορούσα να βγάλω δυνατή φωνή! Μετά απο δυο δυνατές πιέσεις στην καρδιά μου ξύπνησα μέσα στο όνειρο μου και ήμουν λέει χαρούμενος που ήταν όνειρο.

Ε μετά ξύπνησα κανονικά. Inception φαση κιετς...


Καλά για το άλλο όνειρο υπερπαραγωγή με τον stalone και τους ανθρωποφάγους της μεγάλης αλυσιδας σουπερ μαρκετ δε σας λέω γιατί θα το κλέψετε και θα γυρίσετε blockbuster...