7.19.2011

σκορπιες σκέψεις καθώς φυσάει μια αργοσυρτη βροχή...

Έχω ανοίξει την μπαλκονοπορτα. Ο θορυβοδης ανεμιστήρας δε φτάνει για να με δροσίσει. Ελπίζω με την ανοιχτή πόρτα να μπει και λίγη δροσιά και να μπορέσω να ηρεμήσω. Να ανακυκλωθει ο αέρας ρε παιδι μου.

Η αλήθεια είναι ότι είχε πολυ καιρό να με πιάσει αυτή η ανησυχία. Δε μου έλειψε. Μια χαρά ήμουν τόσο καιρό αλλά με το σπασμένο πόδι και τον αναγκαστικό κατ'οίκον περιορισμό το μυαλό μου σάπισε. Θα κατρακυλούσε, ήταν σίγουρο. Γιατί να μην κατρακυλήσει άλλωστε; Τους τελευταίους τρείς μήνες η ζωή με πήγαινε, ψέμματα, την πήγαινα γαμιώντας. Διακοπές, βόλτες, μπάνια, ξύδια. Δε θυμάμαι άλλη περίοδο στη ζωη μου να έχω καταναλώσει τόσο πολύ αλκοόλ σε τόσο μικρο διάστημα. Μια βδομάδα στην Θεσσαλονικη φαΐ και ποτό. Δύο μέρες στην Κομοτηνή πιωμένος σχεδόν κάθε ώρα. Έπρεπε να σταματήσω κάποια στιγμή.

Θα προτιμούσα βέβαια να μην ήταν με εγχείρηση και λάμα στο πόδι αλλα τι να κάνουμε; Όταν το 2004 το έπαιζα ραλιστας με το Hyundai έλεγα: "Ή θα μου φύγει σιγά σιγά ή θα τρακάρω και θα μου περάσει." Τελικά έφερα δυο τούμπες στον αέρα και έστρωσα χαρακτήρα. Έτσι και τώρα. Αν είχα κάτσει στα αυγά μου θα έκανα τις δουλειές μου άνετος και θα απολάμβαναν το καλοκαίρι μου.

Ησυχία στη γειτονιά. Σε μια πολυκατοικία απέναντι κάποιος βλέπει ακόμα τηλεόραση ή μπορει να αποκοιμηθηκε μπροστά της. Κάπως καλύτερα τώρα που μπαίνει λίγος φρέσκος αέρας. Έχω βάλει τα ακουστικά για να μην ενοχλω και ακούω χαλαρά τη μουσικουλα μου.

Έρχονται λοιπόν δύσκολα. Σίγουρα έχω κάποια άνεση για να τελειώσει το καλοκαίρι τουλάχιστον αλλά και πάλι το μυαλό μου σκέφτεται χίλια δύο πράγματα. Αν σκοτεινιάζω αγάπη μου μη με φοβάσαι. Πάντα τα κρατούσα μέσα μου. Τα προβλήματα μου ήταν δικά μου και δεν τα μετέφερα ποτέ σε κανέναν. Δεν υπήρχε λόγος. Τώρα που το σκέφτομαι τελικά I am The Crane που είχα γράψει πριν κάτι μήνες και όχι το πρόσωπο για το οποίο το είχα γράψει.

Επίσης πήρα μια απόφαση για την παραμονή μου στην Αθήνα. Αν όλα πάνε καλα μέχρι τέλος σεπτεμβρίου θα κοιτάξω να πάω στην ΑΚΤΟ ή σε κάποια παρόμοια σχολή για σχέδιο. Θα δούμε. Γράφω αυτό το πόστ καθώς πίνω το τελευταίο μου ποτό με τον διάβολο. I feel so fucking sober και τουλάχιστον μπορώ να κοιμηθώ σχετικά εύκολα.

Η σκέψη δεν έρχεται πλέον. Τη βλέπω τη λίμνη Μιχάλη... τη βλέπω τη γαμημένη τη λίμνη...

7.06.2011

Memoirs of a gamer...

Κλεισμένος στο σπίτι τις τελευταίες μέρες ξαναέπιασα το Gears Of War 2. Παίζωντας το θυμήθηκα το πρώτο Gears και τι αίσθηση μου είχε προκαλέσει το 2007 όταν το είχα πρωτοπαίξει. Θα αναφερθώ λοιπόν σε λίγα παιχνίδια που μου έχουν αλλάξει τη gaming ζωή μου και στα οποία έχω αφιερώσει μέρες ολόκληρες.

Medieval Total War II. Όταν ήμουν μικρός διάβαζα την εγκυκλοπαίδεια Ιστορία Του Ελληνικού Έθνους. Ο τομος των κλασσικών χρόνων ήταν γεμάτος με σχέδια μαχών τα οποία με τετράγωνα και ορθογώνια παρουσίαζαν τις μονάδες των αντιπάλων και τις κινήσεις τους. Στα μάτια μου ήταν κάτι το εκπληκτικό και έβαζε τη φαντασία μου να οργιάζει. Όταν λοιπόν έπαιξα για πρώτη φορα το Shogun είδα ολα μου τα όνειρα να γίνονται πραγματικότητα! Η σειρά Total War έχει γίνει η αγαπημένη μου πλέον και ειδικά στο Medieval Total War II έχω περάσει αμέτρητες ώρες. Τερματισμενο με είκοσι διαφορετικές φατρίες σε όλα τα expansion. Ο καλύτερος συνδυασμός turn based και real time strategy που υπάρχει αυτή τη στιγμή στην αγορά.

Gunship 2000. Η μητέρα Microprose έβγαζε παιχνίδια για εμένα μόνο. Με αυτόν το εξομοιωτή ελικοπτέρου έφαγα εκατοντάδες επικίνδυνα ορθογώνια TOMΠ, τετράγωνα Τ80, ραντάρ και συστοιχίες πυραύλων. Κρυβόμουν πίσω από τον λόφο πυραμίδα εμφανιζόμουν μπροστά στα επικίνδυνα παραλληλόγραμμα και τους γαμαγα(τοπικό) τη μάνα.

Far Cry. Η εμφάνιση αυτού του παιχνιδιού ήταν κεραυνός εν Ερυθραία. Ανοιχτό gameplay, υπέροχα γραφικά, εκπληκτικό AI αντιπάλων και διασκέδαση στο έπακρο. Για εμένα το fps με το οποιο έχω διασκεδάσει περισσότερο στη ζωή μου. Μετά από αυτό άρχισα να βλέπω τα fps με άλλο μάτι. Γιαυτό δεν φτούρισαν τα Halo ποτέ στα xbox μου.

XCom Terror From The Deep. Στο 486dx40 με 4mb ram 250mb hd και svga. Τι να λέμε τώρα. Τέτοιο παιχνίδι δεν έχει ξαναβγεί και ούτε πρόκειται. Η Microprose με αγαπούσε και αυτό το παιχνίδι ήταν η απόδειξη. Όπως όλα τα παιχνίδια της τα πιο δύσκολα επίπεδα απλά δεν παιζώντουσαν. Το σημερινό insane ήταν σίγουρα το hard για να μην πώ το normal. Το παιχνίδι αυτό με την δυσκολία του, το σενάριο του, τις άπειρες ώρες του research, τις άπειρες ώρες των terror ships (εύκολα ένα δίωρο κάθε τέτοιο χωρίς να υπολογίζω τα reload) και το απίστευτο συναίσθημα που είχα όταν γύριζα πίσω στη βάση με όλους μου τους βασικούς ναύτες ζωντανούς και γεμάτος με πτώματα εξωγηινων και την τεχνολογία τους, θα μείνει για πάντα στην μνήμη μου και θα είναι σίγουρα το αγαπημένο μου παιχνίδι όλων των εποχών.