8.08.2011

Έχουν περάσει 6 εβδομάδες από τότε που έσπασα το ποδαρι μου. Κάταγμα έξω σφυρού και ολική ρήξη έσω συνδέσμου ή κάπως έτσι. Μόλις αυτή τη βδομάδα άρχισα να το πατάω και ομολογώ πως έχω ανακουφιστεί. Με τη ζημιά που είχε γίνει φοβόμουν ότι θα αργούσα να συνελθω αλλα ευτυχώς όλα καλα. Προχτές άρχισα να ακούω ήχους κάθε φορά που κουνουσα το πέλμα. Ευτυχώς όπως είπε η θεραπευτρια είναι απλά αλατα που σπάνε. Άρα καλα πάμε. Σε δυο βδομάδες θα μπορέσω να περπατησω και ελπίζω να μπορέσω να οδηγησω με σχετική άνεση.

Είναι το μεγαλύτερο διάστημα που έχω κάνει χωρίς να οδηγησω εδω και 8 χρόνια περίπου. Αυτή η έλλειψη ελευθερίας μετακίνησης είναι τελικά αυτο που με πείραξε περισσότερο από όλα. Όχι το σαπισμα στο σπίτι, όχι ότι βασιζομουν στους άλλους για καθημερινές ανάγκες. Ηθελα να βγω για έναν καφε και ήταν άθλος αν δεν είχε κάποιον να με παει και να με φέρει. Κατέβηκα δυο φορές στην πλατεία για καφε με το τραμ και στον γυρισμό στην ανηφόρα μου βγήκε η ψυχή.

Την μέρα που ξεκίνησε η απεργία των ταξι είχα την φαεινή ιδέα να κατέβω στο κέντρο για να πάρω τα κομικ μου. Πήρε το τραμ λοιπόν και κατέβηκα Νέο Κόσμο. Έφτασα με σχετική άνεση στην Ομόνοια και νόμιζα ότι θα ήμουν ξεκούραστος όταν θα έφτανα στην επιφάνεια. Πήρα το πρώτο ασανσέρ από τις αποβάθρες και ανακάλυψα ότι σε παει όχι στην επιφάνεια αλλά στον όροφο που αλλάζεις για τις άλλες γραμμές. Άρχισα λοιπόν με τις πατεριτσες να ψάχνω το επόμενο ασανσέρ. Όταν το βρήκα ανακάλυψα ότι ούτε αυτο με ανέβαζε στην επιφάνεια. Απο το επίπεδο των εκδοτήριων λοιπόν πήρα το τρίτο και τελευταίο ασανσέρ. Μέχρι να φτάσω πάνω είχα ήδη κουραστεί. Είναι απαράδεκτο ότι χρειάστηκαν τρεις ανελκυστήρες για να φτάσω πάνω. Εγω δεν έχω μόνιμο πρόβλημα αλλα κάποιος που έχει πραγματικά ανάγκη τι πρέπει να κάνει; Δεν έχω δει άλλους σταθμούς να δω αν είναι το ίδιο "βολικοί" όπως αυτός της Ομόνοιας αλλά κάτι μου λέει ότι δεν θα έχουν μεγάλη διαφορά.

Αυτά τα ολίγα σήμερα. Γίνεται χαμός από ακρίδες εδω και το έχω ρίξει στο διάβασμα να περάσει η ώρα. Άντε καληνύχτα σας.