9.20.2011

Περι κατανάλωσης...

Είχα μια κουβέντα με μια καλή φίλη τις προάλλες. Είχαμε πάει να φάμε σε μια μακαροναδερί, μου είχαν μυρίσει νιόκι βλεπετε και μας βγήκε περίπου 20€ το άτομο. Το μακαρονοτέτοιο σου έδινε τη δυνατότητα να φάς με 12 ευρώ αρκετά καλά αλλά εγω επέλεξα να φαω ενα πιάτο μόνος. 1) Γιατί ήθελα 4 τυριά, 2) Γιατί είμαι μαλάκας και 3) Γιατί δεν είχαν νιόκι γαμώ το κέρατό τους. Φάγαμε πραγματικά καλά και χορτάσαμε. Η κοπέλα μπόρεσε και έφαγε τη μισή μακαρονάδα, οπότε μπορώ να πω οτι οι ποσότητες ήταν ικανοποιητικότατες.


Αυτό που αναλύσαμε λοιπόν ανάμεσα στα απομεινάρια, ήταν αν θα πρέπει να αλλάξουμε εμείς τον τρόπο και τη σκεψη της κατανάλωσης μας ή ο μακαρονοδάτορας, εστιάτορας, ποτομπαράκιας. Ο εκάστοτε ιδιοκτήτης μας προσφέρει το προιόν του σε ένα δικό του χώρο και το πουλάει όσο θέλει ή όσο του λείπει. Καλώς ή κακώς αυτό είναι. Απο εκεί και πέρα δεν έχουμε το δικαίωμα εμείς να απαιτήσουμε να το φέρει στα μέτρα και στα σταθμά τα δικά μας. Η μόνη μορφή διαμαρτυρίας που θα πρέπει, κατα τη γνώμη μου, να χρησιμοποιούμε, ειναι να μην πηγαίνουμε σε αυτά τα μέρη.


Σε ένα μαγαζί που ήπια 7€ τη μπύρα των 330ml δε πρόκειται να ξαναπάω. Άν πάω λογικά θα είναι γιατι με έχει σούρει κάποιος/α και θα περιορίσω την κατανάλωση μου. Προσωπικά δε θα κοιτάξω να ξαναπάω και το κάνω αυτό εδώ και πολλά χρόνια. Έχω βρεί ένα μάτσο μαγαζιά που μου προσφέρουν το φαγητό ή το ποτό που θέλω σε πολύ καλές τιμές και σε αυτά πηγαίνω. Αν τύχει και διαλέξω να πάω σε κάποιο απο τα "ακριβά" τότε σκάω και κολυμπάω.


Γιαυτό λοιπόν την επόμενη φορά που θα διαμαρτυρηθείτε για ένα ακριβό ποτό ή φαγητό, μην τα ρίχνετε στους μαγαζάτορες αλλα και στον εαυτό σας λιγο...

Αυτά... τι άλλο εσείς?

9.12.2011

I am Ahab...

I am tired from the chase. It has been months since i have seen dry land, somewhere to rest my soul from this constant chase. I've seen it all drawn from beneath my feet. I've seen everything laid down in front of me and still i wander this endless sea in search of my white whale.

 

The beast is playing with me. Just as i think i am near it, it dissapears beneath the waves, laughing at my futile efforts. When its white back appears in the horizon i act like a mad man. "Break your backs men! Forward or we will lose it again!". My men are tired but they carry on. They fear my wrath and my angry face. I spit and shout and point to the beast. They obey silently grunting as the oars hit the waves.

 

I want the beast to fear me! Fear my devotion in it! Fear my angry face and spear! Fear, for it's death is near!

 

I leap on its back, arms streched up holding my weapon ready for the kill! I look him straight in the eye! And then...

 

I wake up covered in sweat. I wasn't on my ship. I couldn't smell the sea. My hands where trembling, as if tired from days of labor. In that rare moment of clarity i saw myself truly for the first time. I saw me spinning through a web of thoughts. I heard my wooden leg hit the deck of my ship's soul and rip through my mind. And then i understood...

9.08.2011

Now...?

Γιατι μας αρέσει να βασανιζόμαστε? Τι ειναι αυτό που κάνει την καρδιά μας να αναζητάει απαντησεις που δε θέλει και κάποιες φορές δεν πρέπει να ακούσει? Ποιός εν τέλει παίζει μαζί μας και γελάει με τα παθήματα μας?

Θα ήθελα πάρα πολύ να είμαι απο μια μεριά και να βλέπω όλα αυτά που τραβάμε και να γελάω. Να γελάω μέσα στην άγνοια μου και να χαίρομαι τη μοναξιά όπως έκανα χρόνια τωρα. Γιατι μου ήταν πολύ εύκολο και οικείο και μου αρέσει η μοναξιά μου. Με κάνει να νιώθω ξεχωριστός. Πάνω απο όλους και κυρίως πάνω απο όλα αυτά τα παθήματα της γαμημένης της καρδιάς.

Γιατί είναι άτιμο πράγμα η καρδιά και πολλές φορές έχω γνωρίσει ανθρώπους που θα εύχοντουσαν να μην είχαν. Μέσα μου έλεγα πως γίνεται? Γιατί να μην θέλουν? Απείχα απο το όλο θέμα. Δεν ήξερα και έξω απο το χορό έλεγα πολλά τραγουδια τόσα χρόνια.

Το μάθημα ήταν σκληρό και άφησε ερείπια. Η ανοικοδόμηση δύσκολη αλλα επετεύχθει(σωστα το εγραψα?). Κάθε νέο οικοδόμημα πιο δυνατό απο το προηγούμενο περιμένωντας τον επόμενο σεισμό για να δεί αν θα αντέξει ή θα πάει και αυτό για βρούβες μαζί με το παπάκι στην ποταμιά.

Ομολογώ πως έφτασα σε σημείο να ευχόμουν να μη τα είχα ζήσει όλα αυτα. Μια φίλη μου είχε πει "Θα δείς οτι εν τέλει χτίζεις χαρακτήρα μετα απο όλα αυτά, καλό σου κάνει...". Συμφώνησα τελικά αν και δε μου άρεσε τότε. Απλά θα ήθελα ενα κουμπάκι που να με πηγαίνει κατευθείαν στο μέρος της άγνοιας.

Αλλά ανακάλυψα κάτι. Ποτέ στη ζωή μου δεν ένιωσα τόσο ζωντανός. Η καρδιά μου χτυπούσε δυνατά. Το μυαλό μου έπαιρνε στροφές. Ξαναέπιασα αυτό το μπλόγκ και απο όσα μου έχουν πει φίλοι και φίλες έκανα καλή δουλειά. Άρχισα πάλι να σχεδιάζω και μπήκαν ιδέες στο μυαλό μου. Όπως έλεγε ο Χρηστάκης στο Φτάσαμεεε... "Η μοναξιά για τον άντρα έχει μια σημασία, γυαλίζει το μάτι του, γίνεται δημιουργικός!"

Πόσο αλήθεια.

Τα γράφω όλα αυτά καθώς πίνω το τελευταίο ποτό με τον διαβολικό εαυτό μου. Έναν εαυτό που δεν ήξερα οτι είχα μέσα μου και βγήκε με τον ωραιότερο και δημιουργικότερο τρόπο. Έναν εαυτό που θα καλως ορίσω ξανά και ξανά για όσο χρόνο μου έχει απομείνει. Μέχρι τότε όμως αν σκοτεινιάζω μη με φοβάστε. Να ξέρετε πως παίρνω δύναμη απο αυτόν και αν και πονάει η μνήμη και σκούζει σαν θηρίο πάντα θα γεμίζω με ενοχές. Γιατί χρειάζομαι κάτι να με καταστρέψει για να βγάλει απο μέσα μου κάτι καλό.

Γιατί χρειάζομαι κάτι να με καταστρέψει για να νιώσω ζωντανός... (?)

and now... bring me that horizon...

9.07.2011

Πρωτοβρόχια...

Δε ξέρω πόσοι θυμάστε ή είχατε ακούσει για τα πρωτοβρόχια. Ηταν οι πρώτες βροχές που ερχόντουσαν μετά το τέλος του καλοκαιριού μέσα στον σεπτέμβριο. Το θυμάμαι πολύ καθαρά το φαινόμενο οταν ήμουν μικρος. Μου είχε κάνει εντύπωση λοιπόν όταν μετα απο κάποια χρόνια παρατήρησα οτι είχαν σταματήσει. Ειναι αλήθεια οτι ζήσαμε μια κλιματικη αλλαγή, με τις μετατοπίσεις των εποχών. Θυμαμαι τα τελευταία χρόνια τον Μάρτιο να ήταν πάντα απρόβλεπτος με εξαιρετικά κρύες θερμοκρασίες εδω στο χωριό. Πάντα όμως έτσι δε λέγαμε? Μάρτης γδάρτης και κακός παλουκοκατιτελοςπαντων?

Ε να λοιπόν που τα πρωτοβρόχια επανήλθαν τα τελευταία 3-4 χρόνια. Ίσως με αυτό το παράδειγμα η φύση να μας δείχνει οτι τα πάντα κάνουν κύκλο. Δε ξέρω για τις πιο παλιές γενιές και δυστυχώς εγω δε θυμάμαι να πρόσεχα τον καιρό όταν ήμουν μικρότερος. Ισως λοιπον αυτή η ιστορία με τις αλλαγές του πλανήτη να μας είχε πιάσει και πιο παλιά αλλα να μην τη θυμάται κανεις.

Τα πάντα κάνουν τον κύκλο τους εν τέλει...