10.24.2011

Rant...

Μου σπάει απίστευτα τα νεύρα το σπαμάρισμα με βίντεο και φωτογραφίες απο ροζ αστυνομικούς, απο μπατσους που χορεύουν σκα, απο γιαγιαδες που πετάνε πέτρες, απο πορείες, απο σχόλια του τύπου "300 κλεφτες στη βουλη", απο συζητήσεις επι συζητήσεων στη βουλή και όλοι να λένε "διαδώστε το παντού". Έλεος πια.

Όπου λαλούν πολλοί κοκκόροι αργεί να ξημερώσει. Έτσι δε λέει η παροιμία? Έχουμε πολλές φωνές κατακραυγής και επανάστασης απο ανθρώπους οι οποίοι εν τέλει απλά αναμασάνε κάτι που είπε κάποιος άλλος. Σε μερικους μήνες θα λένε για τα γεγονότα του Οκτωβρίου του Ιουνίου και για οποιαδήποτε άλλη επανάσταση παρακολούθησαν απο τον υπολογιστή μέσω των "social media", γράφωντας:

"Τότε? Χαμός ειχε γινει! Δεν είχες δει το βιντεο με την γιαγιά? Ή τον μπάτσο που του έριξαν χρώμα? Δε το έχεις δεί??? Κάτσε να δεις που το έχω ποστάρει!" ψάχνει για λίγο και δε το βρίσκει γιατι έχει ποστάρει στο ενδιάμεσο κάποιος κάτι άλλο "Ασε θα το βρώ και θα στο δείξω κάποια άλλη στιγμη!"

Έτσι λοιπόν καταλήγουν να ασχολούνται "κάποια άλλη στιγμή" και το τώρα τους διαφεύγει. Θα έχουν ξεχάσει ποιό νομοσχέδιο ή ποιο μνημόνιο ή οτιδηποτε άλλο ήταν ο λόγος για τη συγκεκριμένη διαμαρτυρία. Το είχα πάθει και εγω με τα γεγονότα του δεκεμβρίου του 2008. Συγκεκριμένα με είχε ρωτήσει κάποιος ξένος τι έγινε εκείνες τις μέρες. Εγώ του είπα για τη δολοφονία λίγα λόγια και μετα του περιέγραψα αυτό που μου είχε μείνει, δηλαδή τις σκηνές καταστροφής και παράνοιας που ακολούθησαν. Εκεί κατάλαβα οτι είχα χάσει τον πραγματικο λόγο που έγιναν όλα αυτά. Η μπάλα χάθηκε απο το συνεχές σπαμάρισμα και την ανακύκλωση ειδήσεων, με ή χωρίς δόλο, απο τηλεόραση και "social media".

Απο την άλλη άνθρωποι που ξέρω και ασχολούνται ενεργά με την πολιτική (αριστερά και δεξιά ετσι και αλλιώς ειναι απο το ιδιο βαρέλι) και παίρνουν μέρος στις διαμαρτυρίες σιωπούν. Γράφουν αυτό που σκέφτονται, μοιράζονται και καμία είδηση με νόημα και αυτό είναι. Ούτε power rangers με ροζ αστυνομικούς ούτε τίποτα. Αυτοί λοιπόν οι άνθρωποι θα σου πούν σε κάποιους μήνες ακρβιβώς τι έγινε και τι δεν έγινε όσο εμείς χαζεύαμε φωτογραφιες αστυνομικών καρατέκα στο street fighter.

Όπως κάθε rant που σέβεται τον εαυτό του αυτό εδώ δεν γράφτηκε με εντελώς καθαρό μυαλό. Επίσης αν αναγνωρίσατε τον εαυτό σας σε κάποια απο τις κατηγορίες που έγραψα δε φταίω εγω. Δεν περιγραφω εσάς.

and don't forget dudes... That's just me...

10.14.2011

Δεν ειναι το ψέμα...

...μα η αλήθεια, ενα μέρος που μπορείς να κρυφτείς.

Έτσι λένε τα Διάφανα Κρίνα και ομολογώ πως αναρωτήθηκα πολλές φορές πως κάποιος μπορεί να κρυφτεί λέγωντας μια αλήθεια. Μέχρι που πρόσφατα το έκανα. Χρησιμοποίησα μια αλήθεια για να κρύψω απο πίσω της μια μεγαλύτερη και τρομαχτικότερη. Θεωρώ τον εαυτό μου δειλό που δεν είπα την δεύτερη αλλά δεν άντεχα. Ξέρω οτι αν συναντούσα τον εαυτό μου απο την Γη 2 (Another Earth) θα μου ελεγε οτι είμαι μαλάκας. Μεγάλος μαλάκας.

Ας μην κρυβόμαστε λοιπόν πίσω απο αλήθειες. Το μόνο που καταφέρνουμε είναι να λέμε ψέματα στο εαυτό μας.

Ξυπνάει η σκονισμένη μου χαρά
μέσα απ’ τις λάσπες που κοιμάται τόσα χρόνια
και μου ζητάει ξεχασμένα δανεικά
και λαχταράει μεθυσμένα σταυροδρόμια

Πεινάει η απελπισμένη μου καρδιά
καταβροχθίζει ό,τι απόμεινε από ‘μένα
και παραδέρνει από δω στο πουθενά
φορώντας ξέφτια της αγάπης ματωμένα

Παραμιλάει η ξεχασμένη μου ζωή
τραυλίζει ξόρκια, μπερδεμένες απαντήσεις
κι όλο τρεκλίζει μες τις θύελλες γυμνή
σαν μια ζητιάνα με κλεμμένες αναμνήσεις

Κι ακούω την κουρασμένη μου φωνή
μια να κλαίει μια να γελάει με μανία
σαν κάποιο φάντασμα που χάθηκε στη γη
και το κυκλώνει μια θανάσιμη αγωνία

Εσύ με ένα βλέμμα σβηστό,
-μια παλιά σου συνήθεια-
προσπαθείς το χαμό να μη δεις
Δεν είναι το ψέμα μα η αλήθεια
ένα μέρος που μπορείς να κρυφτείς

10.02.2011

Αυτο το ναυάγιο εκει στην άκρη είμαι εγω...

Έγιναν τόσα πράγματα τον Σεπτέμβριο που μας πέρασε μόλις που πραγματικά μπορω να πω Welcome to the first day of the rest of your life. Τακτοποιηθηκαν κάποιες υποθέσεις μου, άδειασε υπέροχα το μυαλό μου και θυμήθηκα πόσο ωραία είναι να έχεις φίλους και να περνάς καλά.

Ο μήνας τελείωσε πανηγυρικά με μια συναυλία Χειμερινών Κολυμβητών στο Γουδί στην οποία εκαψα ότι είχε απομείνει απο τον παλιό εαυτό μου και ξαναγεννηθηκα. Λίγο αγαρμπα βέβαια αλλα δε πειράζει. Την επόμενη μέρα μια φίλη μου βλεπωντας με στην καφετέρια μου είπε, "Δείχνεις κομμάτια. Βασικά... δείχνεις ότι περασες καλά!".

Εκείνη λοιπόν τη στιγμή, όπως σχεδόν πριν ένα χρόνο, ενιωσα ότι ήμουν εκεί. Σε αυτο το συγκεκριμένο μέρος, σε αυτη τη συγκεκριμένη στιγμη στον χρόνο και κατάλαβα ότι ήμουν χαρούμενος. Χαρούμενος γιατί έχω ανθρώπους δίπλα μου που με αγαπάνε και τους αγαπάω. Που μαζι τους θα ζήσουμε μια ζωη που δεν έχουμε φανταστεί.

Εκεί λοιπόν καθισμενος στην πολυθρόνα στο Ginger Ale, έπινα τον μερακληδικο ελληνικό διπλό σκέτο καφε μου και θυμήθηκα τους στίχους απο τα Διάφανα Κρινα.

Μας προσμένουν σαν στοιχεία που ξυπνάν απ'τη στάχτη
Οι πιο άγριες χαρές, τα πιο υπέροχα πάθη
Νυσταγμένες μελωδίες στου μυαλού μας τα βάθη
Οι παλιές μας ουτοπίες, τα ολοκαίνουρια λάθη

Μας προσμένουν οι μεγάλοι , οι απέραντοι δρόμοι
Μας προσμένουν κι όλα αυτά που δεν ήρθαν ακόμη
Μας προσμένουν σαν στοιχεία που ξυπναν απ' τη στάχτη
Οι πιο άγριες χαρές, τα πιο υπέροχα πάθη