Έγιναν τόσα πράγματα τον Σεπτέμβριο που μας πέρασε μόλις που πραγματικά μπορω να πω Welcome to the first day of the rest of your life. Τακτοποιηθηκαν κάποιες υποθέσεις μου, άδειασε υπέροχα το μυαλό μου και θυμήθηκα πόσο ωραία είναι να έχεις φίλους και να περνάς καλά.
Ο μήνας τελείωσε πανηγυρικά με μια συναυλία Χειμερινών Κολυμβητών στο Γουδί στην οποία εκαψα ότι είχε απομείνει απο τον παλιό εαυτό μου και ξαναγεννηθηκα. Λίγο αγαρμπα βέβαια αλλα δε πειράζει. Την επόμενη μέρα μια φίλη μου βλεπωντας με στην καφετέρια μου είπε, "Δείχνεις κομμάτια. Βασικά... δείχνεις ότι περασες καλά!".
Εκείνη λοιπόν τη στιγμή, όπως σχεδόν πριν ένα χρόνο, ενιωσα ότι ήμουν εκεί. Σε αυτο το συγκεκριμένο μέρος, σε αυτη τη συγκεκριμένη στιγμη στον χρόνο και κατάλαβα ότι ήμουν χαρούμενος. Χαρούμενος γιατί έχω ανθρώπους δίπλα μου που με αγαπάνε και τους αγαπάω. Που μαζι τους θα ζήσουμε μια ζωη που δεν έχουμε φανταστεί.
Εκεί λοιπόν καθισμενος στην πολυθρόνα στο Ginger Ale, έπινα τον μερακληδικο ελληνικό διπλό σκέτο καφε μου και θυμήθηκα τους στίχους απο τα Διάφανα Κρινα.
Μας προσμένουν σαν στοιχεία που ξυπνάν απ'τη στάχτη
Οι πιο άγριες χαρές, τα πιο υπέροχα πάθη
Νυσταγμένες μελωδίες στου μυαλού μας τα βάθη
Οι παλιές μας ουτοπίες, τα ολοκαίνουρια λάθη
Μας προσμένουν οι μεγάλοι , οι απέραντοι δρόμοι
Μας προσμένουν κι όλα αυτά που δεν ήρθαν ακόμη
Μας προσμένουν σαν στοιχεία που ξυπναν απ' τη στάχτη
Οι πιο άγριες χαρές, τα πιο υπέροχα πάθη
No comments:
Post a Comment