1.25.2011

So in this dream... IIII

The sun was blinding my eyes. I was on the top of a big building. I jumped from its roof to a building next to it that was shorter and behind which i could hide from the sun.

But everywhere i went the sun blinded my eyes. Even when i was somewhere that was sheltered from the sun. I saw the shadows and tried to hide but the sun hit me again and again.

I woke up blinded from the sun coming out of the window. It was 9:30 and the only time the sun enters my room in the day.

Comics soothe the savage beast...


Δε μπορω να θυμηθώ πότε ακριβώς είχα την πρώτη μου επαφή με τα κομικ. Θυμάμαι κάποια στιγμή στο χωριό εδώ που μένω τώρα, την Περιπέτεια, το Αγόρι και το Μπλέκ να εμφανίζονται απο το πουθενά. Μπορει όμως να ήταν τα Λουκι Λουκ και τα Αστεριξ του θείου μου Κωστή στην Κρήτη τα καλοκαίρια. Ειχε μια μεγάλη συλλογή και εκτός από αυτά είχε και Mafalda. Έκανα πάρτυ κάθε φορά που πήγαινα στο σπίτι της γιαγιάς και τα διάβαζα. Έτσι στην Αθήνα σιγά σιγά άρχισα να τα αγοράζω και εγώ.

Κάποια στιγμή έπεσαν στα χέρια μου οι επανεκδόσεις του Amazing Spiderman της Καμπανάς. Μαγευτικα απο το σχέδιο του Todd MacFarlane και γούσταρα τον Eric Larsen που συνέχισε. Ο Mark Bagley μου τα χάλασε πολυ και ξενερωσα. Στο Αγόρι στο μπλέκ και στα λοιπά του είδους διάβαζα Judge Dredd και άλλες ιστορίες απο το 2000ad. Κάποια στιγμη το 1996 λοιπόν πήγα και εγώ στο μυθικό για εμένα τότε Solaris στα Εξάρχεια.

Ο Παναγιώτης και ο Νίκος που έχουν το Relax Your Soul στη Σολωμού δούλευαν τότε εκεί. Έβαλα λοιπόν στην συνδρομή μου το Spawn και το Dawn: Lucifers Halo. Αρκετά τυχερός, κατάφερα να μαζέψω τα 4 απο τα 6 τεύχη του Dawn τότε. Συνέχισα και με άλλα που δε θυμάμαι τώρα και τα εχω στη βιβλιοθήκη στην Αθήνα. Red Star, Danger Girl, Battle Chasers, Crimson, Fathom. Πάρα πολλά για να τα θυμηθώ όλα. Το 99 πήρα το Punisher: Welcome Back Frank των Garth Ennis και Steve Dillon. Έχασα το μυαλό μου. Ο Punisher είναι ο μοναδικός χαρακτήρας που διαβάζω φανατικά απο τότε. Τον Spawn Έχω σταματήσει να τον διαβάζω εδω και εκατο τεύχη.

Μετά απο εκεί άρχισα να διαβάζω και το "9" της Ελευθεροτυπίας. Μέσα εκεί γνώρισα τον εκπληκτικό Λέανδρο με το χιούμορ του και το χαρακτηριστικό σχέδιο του. Η Χωματερή είναι εύκολα το καλύτερο κόμικ που έχω διαβάσει στις σελίδες του. Μέσα απο τις σελίδες του εκτίμησα το ευρωπαϊκό κόμικ πολύ παραπάνω. Είχα διαβάσει τα Incal καιρο πριν αλλα μετα απο το "9" άρχισα να τα ψάχνω λίγο παραπάνω. Αποκορυφωμα το εκπληκτικό Blacksad του οποίου ενα φοβερό hardcover κυκλοφόρησε πριν κάτι μήνες.

Σειρά είχαν τα manga. Καπου στο 2001 είχα δει ένα σχέδιο του Hiroaki Samura που έδειχνε τον Manji τον πρωταγωνιστή του Blade of the Immortal. Ερωτεύθηκα το σχέδιο σχεδόν αμέσως. Άρχισα να παίρνω τα τεύχη και τους τόμους για να συμπληρώσω το διάβασμα της σειράς. Ακόμα θυμάμαι το πρώτο τεύχος που έπεσε στα χέρια μου το οποίο διάβαζα ξανά και ξανά. Προσπαθούσα να αντιγράψω το στυλ του σχεδιου μάταια. Παραμένει ακόμα η μεγαλύτερη επιρροή μου. Με το Lone Wolf And Cub ήρθα στα ίσια μου. Αγόρασα τους τέσσερις πρώτους τόμους τους οποίους διάβασα μονοκοπανιά. Συνέχισα αγοράζοντας τους μαζικά μέχρι να Έχω και τους 28. Όταν το τελείωσα το ξαναδιάβασα πάλι πιο χαλαρά και κατάλαβα πλέον τι είχε σημασία για μένα σε ένα κομικ. Samurai Executioner, Akira, Dragonball, Ikigami, Samurai Deeper Kyo, Vagabond.

Ποτέ δεν έπιασα τα υπερηρωικά κόμικ των μεγάλων εταιριών. Προτιμούσα τις εκδόσεις της Dark Horse και κάποια λίγα απο τις άλλες ακολουθώντας κυρίως συγκεκριμένους καλλιτέχνες. El Diablo, 100 bullets, Preacher, Walking Dead, The Boys. Μέχρι σήμερα εχω γεμίσει δυο βιβλιοθήκες με τεύχη και τόμους κομικ. Όταν βαριέμαι κάθομαι και τα τακτοποιώ καταλήγωντας να ξεφυλλιζω πάλι τα τεύχη που μου αρέσουν.

Όσο σκέφτομαι τις άπειρες ώρες που έχω ξοδέψει σε αυτά χαμογελάω. Γιατί με έχουν ταξιδέψει και με έχουν κανει να γελάσω όσο κανένα άλλο χόμπιτ μου. Συνεχίζω ακόμα φανατικά και πολλά πλέον δε προλαβαίνω να διαβάσω. Τα πιάνω όμως τα βράδια πριν κοιμηθώ και δυο δυο τους αλλάζω τα φώτα.


p.s. Ξέχασα να αναφέρω το Conan της dark horse που είναι υπέροχα επικό και φανμποικο. Πόσα άλλα ξέχασα ρε γαμώτο... :P

1.21.2011

100 πράγματα για εμένα.

Πριν ξεκινήσω να πω ότι το βούτηξα απο την Pooka η οποία τι ειχε βουτηξει απο κάποιον άλλο. :)



1. Με λένε Γιώργο αλλά δε θα με χαλούσε να με έλεγαν Κύριλλο

2. Όταν ήμουν μικρός έλεγα στη μητέρα μου να με πλύνει "χωρίς σαπουνάκι και νεράκι"

3. έπινα γάλα απο το μπιμπερό μέχρι την τρίτη δημοτικού γιατί πίστευα οτι στην κούπα είναι πάντα καυτό και δε μου άρεσε

4. Στο νηπιαγωγείο τα είχα με ενα κοριτσάκι που την έλεγαν Χαριτίνη. Απο τότε δεν έχω συναντήσει καμία κοπέλα με αυτό το όνομα

5. Δεν έβριζα καθόλου μέχρι το καλοκαίρι του 96 που το πέρασα δουλεύοντας στο εργοτάξιο του πατέρα μου

6. Διάβασα Το Κάλεσμα του Κθούλου μέσα σε δύο ώρες. Την επόμενη μέρα το ξαναδιάβασα.

7. Ημουν παπαδάκι στην εκκλησία του χωριού μου κάθε Πάσχα για εφτά χρόνια.

8. Πήρα το Lower χωρίς να διαβάσω με Β

9. Θεωρώ το X-Com Terror From The Deep της Microprose το καλύτερο παιχνίδι όλων των εποχών

10. Δεν έχω φτάσει κανέναν χαρακτήρα d&d πάνω απο το 6ο Level.

11. Τα πρώτα κόμικ που έβαλα στην συνδρομή στο Solaris ήταν το Spawn και το Dawn το 1996

12. Αγοράζω Playboy απο τον Οκτώβριο του 93

13. Δε φοβάμαι να κλάψω

14. Οι τρεις σχεδιαστές που με έχουν σημαδεψει είναι οι Greg Capullo, Michael Turner, Hiroaki Samura

15. Δε μου άρεσε το 6th sense

16. Το αγαπημένο μου συγκρότημα είναι οι My Dying Bride

17. Φοράω διαφορετικές κάλτσες το καλοκαίρι με οτι ρούχο και να φοράω

18. Εχω ένα ζευγάρι γυαλιά ηλίου που όλοι λένε δε μου πάει αλλά εγώ το φοράω

19. Αγαπημένο μου γλυκό είναι το μιλφέιγ

20. Το αμάξι μου έχει τρακαρισμένη την δεξιά πλευρά του και βαριέμαι να πάω να το φτιάξω

21. Ζω στο χωριό μου Αρκαδία τα τελευταία εφτά χρόνια

22. Λατρεύω το Ζητείται Ελπίς του Α. Σαμαράκη

23. Όταν ήμουν μικρός ονειρευόμουν να γίνω πολιτικός μηχανικός.

24. Έγινα αλλά στην πορεία είδα οτι θα ήθελα να ήμουν σχεδιαστής κόμικ ή καθηγητής ιστορίας

25. Μου αρέσουν οι βόλτες με το αμάξι χωρίς κάποιο συγκεκριμένο προορισμό.

26. Θέλω να ταξιδέψω στην Ιαπωνία

27. Δεν τρώω μαγειρίτσα

28. Αλλά φτιάχνω μόνος μου κοκορέτσι

29. Μου αρέσουν πάρα πολύ οι μπάμιες

30. Ακούω Penguins Kill Polar Bears και μου αρέσουν...

31. Αγαπημένη μου μυρωδιά είναι το βρεγμενο χώμα με σταχια και κοπρανα κατσικας

32. Είχα μακρύ μαλλί για δυο χρονια

33. Ενα βράδυ είχα ευχηθεί να δω το Predator στην τηλεόραση και το έβαλε. Εκείνη τη στιγμη πίστεψα στη μαγεία.

34. Δε μου αρέσουν οι παντοφλες

35. Αγαπημένος συγγραφέας μου είναι ο H. P. Lovecraft

36. Διάβασα το Homeland του R.A. Salvatore 6 φορές

37. Έχω δει το Lost In Translation μετρημένες 12 φορές.

38. Θέλω να φάω βατραχοποδαρα

39. Αγαπούσα πάρα πολύ τον παππού μου

40. Μου αρέσει να περπαταω στη βροχή.

41. Φοβόμουν τα σκυλιά παρα πολυ

42. Θα μπορούσα να ζήσω μονο με γάλα, δημητριακά και μακαρόνια

43. Τρώω πλέον μόνο μαύρο ψωμι.

44. Αγαπημένη Βότκα η Zubrowka

45. Μου αρέσουν τα tentacle hentai

46. Έχω τέσσερις κολλητούς.

47. και μια κολλητή

48. Αγαπημένο κομικ όλων των εποχών το Lone Wolf And Cub

49. Αφήνω μουσι και μουστάκι απο το 1995

50. Μικρός ηθελα να μάθω βιολί

51. Όταν στο βιβλίο Τα Βουνα Της Τρελλας έφτασα στην εμφάνιση των Shoggoth εκλεισα το βιβλίο και το ξαναεπιασα ήρεμος την Επόμενη μέρα

52. Οδηγαω απο τα δεκατρία μου

53. Ειμαι πολυ πολυ ακαταστατος

54. Τη μπύρα μου την συνοδευω συνήθως με ενα σφηνακι ουίσκι

55. Μου αρέσει να χορευω

56. Θα ηθελα επίσης να γίνω γεωλογος

57. Έχω 2,5 βαθμούς μυωπία σε κάθε μάτι

58. Όταν παίζω Επιτραπέζια προτιμαω το μπλε χρώμα για το πιονι μου

59. Αν κάτι δε μου μυρίζει ωραία Οσο καλο και αν είναι δεν το τρώω

60. Αυτοδίδακτος στο σχέδιο εδω και 14 χρονια

61. Δε μου άρεσαν καθόλου και ακόμα δε μου αρέσουν τα μαθηματικά

62. Γουσταρα πολυ τη γεωμετρία όμως

63. Νόμιζα ότι το T.B.A. που έβλεπα σε αφισες είναι συγκρότημα

64. Επαιζα Guitar Hero κάθε βράδυ απο τις 11 εώς τις 2 για σχεδόν ολο το 2008

65. Μου αρέσει να κάνω παρέα με συγγενείς

66. Φοραω 45 νούμερο παπούτσι

67. Θεωρώ τον Tom Cruise εναν Απο τους καλύτερους ηθοποιούς της γενιάς του

68. Αγαπημένες μου ταινίες Απο το Jersey Trilogy είναι τα Mallrats και Dogma

69. Πινω φραπέ σκέτο αχτυπητο

70. Βλεπω πολλα περίεργα Όνειρα

71. Το ωραιότερο γεύμα που Έχω κάνει ήταν σε εργοτάξιο στη Λάρισα το 93. Μια ντομάτα και λιγο τυρί.

72. Αγαπημένη μου σειρα όλων των εποχών το Scrubs

73. Τρώω τα νύχια μου

74. Μετρούσα τα αστέρια και ας μου έλεγαν ότι θα βγάλω φακιδες

75. Έβλεπα Santa Barbara φανατικα για περίπου ενα χρόνο.

76. Όταν ήμουν μικρός παραλιγο να πνιγώ στο Σαράντη Βοιωτίας

77. Ακόμα δεν ξέρω καλο μπάνιο.

78. Έχω πολλές γυναίκες φίλες.

79. Η μεγαλύτερη ταχύτητα που Έχω πιάσει με αμάξι είναι τα 190χλμ

80. Αγαπημένο κρέας το χοιρινό.

81. Είχα μια σκυλα την Κορινα που εφαγε φόλα πριν 6 χρονια

82. Έχω κάνει κοντα 200 χιλιάδες χιλιόμετρα με αμάξια

83. Πριν φάω μεσημεριανό κάνω τον σταυρό μου

84. Στα σχέδια μου αποφεύγω να κάνω γυναίκες γιατι δε μου αρέσουν όπως τις σχεδιάζω.

85. Προσπαθώ να κρατάω σχέσεις με ανθρώπους που Εκτιμαω και αγαπάω

86. Αν σε ενα θεατρικό κάποιος κάνει λάθος ντρέπομαι παρα πολυ και δεν τον κοιτάζω

87. Μου λένε ότι Έχω καλη προφορά οταν μιλάω Γαλλικά.

88. Όταν μιλάω Γαλλικά ο κολλητός μου Αλλάζει δεκα χρώματα.

89. Μου αρέσει να μαγειρευω μακαροναδες με σαλτσες τυριων

90. Μου αρέσει παρα πολυ το τένις

91. Έπαιξα 250 ώρες Modern Warfare 2

92. Αγαπημένο ιστορικό θέμα ο πελλοπονησιακος πόλεμος

93. Θέλω να μάθω πολωνικά

94. Απορώ με τον εαυτό μου που Έχω γράψει τόσα πραγματάκια

95. Λατρευω post apocalyptic σκηνικά και ιστορίες.

96. Θα ηθελα να ειμαι Dual class Enchanter/Illusuonist

97. Δεν έτρωγα σαρδέλες παστες και αντζουγιες μέχρι που Πήγα στην Λέσβο.

98. Γράφω αυτα βλεπωντας παράλληλα το Ronin

99. Το αγαπημένο μου μπλουζάκι το έκανε πατσαβουρια η μάνα μου πριν 4 χρονια

100. Quotαρω πολλές ταινίες

1.20.2011

The Moon In Our Hearts

When Shaka the Buddha was still of this world, he sat beneath the Bodhi tree and swore not to move until he achieved enlightement. Not Even the death lord, Mara could hinder him, for life and death were nothing in his eyes.



In the dark of night Mara came as a great army, as assassin and holy man, as Shaka's mother, father and child left behind in Kapila castle. Six times Mara tempted Shaka, but he moved not an inch.



And when, in this way, all hindrance had passed, a great moon rose in the East. And Shaka felt as though that moon, utterly silent yet full of power, pale yet mighty, placid yet holy, had entered his heart. And instantly he was enlightened. And his heart's eye opened.

1.19.2011

Αγκουνγκαν και άλλα περίεργα...

Ηe is my new china. China plate... mate

Αυτήν την ατάκα την λέει ο Wilson (Terence Stamp) στην Elaine (Lesley Ann Warren) αναφερόμενος στον Edward Roel (Luis Guzman). Πήγε μέσο "Κίνας" στην λέξη Mate. Παρόμοιο κώδικα επικοινωνίας παρατήρησα οτι έχω αναπτύξει και εγώ τόσα χρόνια.


Όταν θέλω να περάσω απέναντι τον δρόμο λέω πολλές φορές "Έλα πάμε Ουζο 12!". Δε ξέρω πόσοι θυμάστε μια παλιά διαφήμιση για το ούζο Τσάνταλη που το έλεγε αυτό. Ήταν το Punch line της διαφήμισης "Ούζο Τσάνταλη! Περνάς απέναντι!" κάπου στην πορεία όμως το ξέχασα και το αντικατέστησα με το Ούζο 12. Το είδα τυχαία φέτος ότι ήταν Τσάνταλη σε ένα τασάκι. Δε πειράζει όμως μιας και το παράλογο του θέματος έμεινε το ίδιο. (μπορεί όντως να είναι και 12 βέβαια. Έψαξα να βρώ μια διαφήμιση Τσάνταλη αλλά δε βρήκα!)


Όταν προσπαθώ να συνεννοηθώ με κάποιον και δε μπορώ πολλές φορές φώναζα "Αγκουγκου!" σα να μιλούσα σε μωρό που δε με καταλάβαινε. Κάποια στιγμή πριν χρόνια διάβασα μια ιστορία βασισμένη στα Star Wars, η οποία ονομαζόταν Gungan Diplomacy. Ε δεν ήθελα τίποτε άλλο και σχεδόν αμέσως η φράση έγινε "Αγκουγκαν!" και πολλές φορές πετάω και το diplomacy μέσα έτσι για το εφέ!


Όταν θέλω να δω κάποιον και δεν τον βρίσκω εκεί που είναι πολλές φορές του λέω όταν τον δω "Πέρασα αλλά έλειπες!". Αυτό το σημείωμα άφηνε ο Μοντεχρήστος του κόμικ του Αρκά σε έναν κρατούμενο που είχε καταδικαστεί σε ισόβια. Δε θυμάμαι ακριβώς το σκηνικό απλά θυμάμαι την ατάκα.


"Ώ θεοί του μπάσκετ!" μου κόλλησε απο έναν πρώην κολλητό και το χρησιμοποιώ αρκετά συχνά. Τώρα αυτό πραγματικά δε θυμάμαι απο που του είχε έρθει.


Αυτά θυμήθηκα για τώρα... έχω και άλλα αλλά πρέπει να πάω για ύπνο... :P

Μικρές Ιστορίες απο συναυλίες pt 2

Cannibal Corpse 3/3/2007

Πήρα τον αδερφό του γαμπρού μου, που ακούει epic power και λοιπές αηδίες και του είπα να έρθει να τους δει μαζί μου μην πηγαίνω μόνος. Απο περιέργεια ήρθε μιας και δεν είχε ξαναπάει σε τέτοια συναυλία.

Αράξαμε κοντά στα σκαλιά και απολαύσαμε τους Disavowed που τα σπάσανε. Οι Urkraft μας κουράσανε και όταν βγήκαν οι Cannibal Corpse έγινε πανζουρλισμός. Χέρια πόδια στον αέρα, κόσμος να χτυπιέται και ο Fischer να βρυχάται ακίνητος πάνω στην σκηνή.

Δίπλα μας λοιπόν ήταν ένα παλικαράκι. Μικρός πρέπει να ήταν 19-20 χρονών όχι παραπάνω. Χτυπιόταν κάπως άγαρμπα. Σα να μην ήξερε πως να κάνει headbanging ενα πράμα. Είχε και ένα περίεργο βλέμμα το οποίο μου έλεγε οτι κάτι δε πάει καλά.

Κάποια στιγμή λοιπόν μέσα απο όλους τους ανθρώπους αποφάσισε να μου πιάσει κουβέντα.

"Καλή φάση για 27 ευρώ ε?" μου είπε

"28" του απάντησα σοβαρά

"Τι?"

"28 ευρώ έκανε."

Έφυγε απο δίπλα μου σχεδόν αμέσως. Αναρωτιέμαι εκείνη τη στιγμή πόσο περίεργος του φάνηκα εγώ... :P

1.18.2011

Μικρές Ιστορίες απο συναυλίες




Explosions in the Sky 02/02/2009

Η συναυλία θα γινόταν στο ΑΝ στα Εξάρχεια και είχα κανονίσει να πάω με τον Θανάση. Δε θυμάμαι τι ώρα θα βρισκόμασταν εκεί. Την ημέρα εκείνη όμως έγιναν μεγάλα επεισόδια στο κέντρο. Φοβόμασταν μπας και φάμε κανένα ξύλο. Εγώ αποφάσισα να πάρω το αμάξι και να κατέβω όταν είδα οτι τα επεισόδια έχουν σταματήσει. Δεν κώλωνε το Hyundai λέμε!

Φτάνω στην Σολωμού. Καθώς ανεβαίνω προς τα πάνω βλέπω έναν κάδο να καίγεται κάποια μέτρα πρίν την πλατεία. Κόσμος είχε μαζευτεί πολύς έξω απο το ΑΝ παρά τα επεισόδια. Ανέβηκα λίγο πιο πάνω και πάρκαρα δίπλα σε ένα φρεσκοκαμένο αυτοκίνητο που άχνιζε σα να το είχαν βγάλει απο τον φούρνο. Δεν υπήρχε ίχνος γνωστών αγνώστων, αναρχικών, αστυνομικών. Ηρεμία απόλυτη και κανένα αμάξι δεν κυκλοφορούσε.

Βρίσκω τον Θανάση έξω απο το ΑΝ και μου λέει τα "ευχάριστα". Η συναυλία ήταν sold out. Δεν είχαμε πάρει εισιτήριο μιας και είχαμε υποτιμήσει το ελληνικό Post rock κοινό. Αποφασίσαμε να περιμένουμε μήπως και βρούμε κάτι. Δυο φορές μας πλησίασαν κάποιοι που πουλούσαν ένα εισιτήριο γιατί προφανώς υπολόγιζαν και αυτοί να βρούν στο ταμείο δεύτερο. Δεν πήραμε όμως μιας και εμείς θέλαμε δυο. Χτυπούσαμε βέβαια το κεφάλι μας όταν μετά τον πρώτο ήρθε ο δεύτερος και θα μπορούσαμε να είχαμε ξεμπερδέψει.

Ο κόσμος είχε μπει και εμείς ακόμα στην απόξω. Πήγαμε λοιπόν στα παλουκάρια στο ταμείο. "Ρε παιδιά υπάρχει κανένας τρόπος να μπούμε? Κανένα εισιτήριο τίποτα?" ο πιο ψηλός απο τους τρεις μας ρώτησε "Τα έχετε ακριβώς τα λεφτά?", δε θυμάμαι πόσο ήταν αλλα τα είχαμε. Του είπαμε ναι και απο την τσέπη του έβγαλε ένα μπλοκάκι με εισιτήρια. Δε πρέπει να έλειπαν πολλά. Μας έκοψε δυο και μπήκαμε.

Το μαγαζί ήταν όπως πάντα γεμάτο κοντά στα σκαλιά. Το μέσα μπαρ ήταν άδειο. Αράξαμε είδαμε την συναυλία μας και με χαρά είδα το hyundai να μην είναι καμένο όταν βγήκαμε.

Weight: A love story

1998

Τρίτη λυκείου και πανελλήνιες εξετάσεις.
Βάρος 78 κιλά.

Γυμναζόμουν τακτικότατα ίσως σε υπερβολικό βαθμό. Γύριζε σπιτι μετά το γυμναστήριο και έτρωγα μια σαλάτα με ντομάτα αγγουρι και φέτα. Ενα διάστημα επίσης είχα εθιστεί στην σοκολάτα... :Ρ


2003


Πρακτική στην Α Εργολαβια στην κατασκευή του ολυμπιακού χωριού.
Βάρος 83 κιλά.

Επαιζα ήδη ποδόσφαιρο 5Χ5 εδω και 2 χρόνια. Με την αδερφη μου είχαμε κάνει χρυσή την Pizza Fan. Μέχρι και κουπόνι έκπτωσης 30 ευρω μας είχαν δώσει μια φορα...


2004


1ος χρόνος στο χωριο. Βαρος 95 κιλά.

Κανένα ίχνος άσκησης. Δυο τυροπιτες και μιλκο κάθε πρωι. Το βράδυ ενάμισι μεγάλο κουτί Caprice πουράκια και γάλα.


2005


Στρατός. Βαρος 100 κιλά

Καμία άσκηση επίσης. ΑΠΕΙΡΑ γλυκά και αν το φαγητο ήταν καλο διπλές μερίδες... Είχα ενα προγουλι άλλο πράμα λέμε.


2008

Δουλεια στο χωριο. Βαρος 91 κιλά.

Πέντε μέρες τη βδομάδα γυμναστική με 40 λεπτά περπάτημα και δίαιτα. Μείωσα το ψωμί στο 1/10 της ποσότητας που έτρωγα. Εκοψα μπύρες και γλυκά. Βότκα απο εδω και μπρος.


2011


Βαρος 93 κιλά.

Περπάτημα και ηρεμία στην κατανάλωση. Ακόμα δε τρώω γλυκά.

1.17.2011

Fight Club Τριπολης...

Τώρα ξέρω πως ένιωθε ο narrator στο Fight Club οταν περιέγραφε την κατάσταση αϋπνίας στην οποία βρισκόταν. Τα ματια μου είναι μισανοιχτα. Έχω ένα βάρος στο στήθος και είναι πολλές φορές που σχεδόν με παίρνει ο ύπνος στην καρέκλα της καφετέριας. Κάτι γίνεται όμως και κάποιος ή κάτι με ξυπνάει.

Έχω βγάλει το σημειωματαριο μου να σχεδιάσω κάτι να περάσει η ώρα αλλα δεν έχω κουράγιο. Ονειρευομαι το κρεβάτι μου και τις κουβέρτες να με αγκαλλιαζουν σε ενα ηδονικο τρίο που ευωδιαζει αγριοκερασα. Μαστουρα σκέτη. Η αϋπνία σε φέρνει σε μια natural high mastour κατάσταση που δεν παίζεται...

και πάνω που παει να μου γλαρωσει πάλι το βλεφαρο και να βυθιστω στα σκεπασματα με τους φοιτητές που πίνουν καφε γύρω μου να γελάνε με τα χάλια μου τσααααακ "Γιωργο τελείωσα. Έλα να με πάρεις."

On my way michael!

1.13.2011

Μωρό μου!!

Σύντομη ιστορία που θυμήθηκα.

Τέλος μαϊου του 2009 μαζί με τον κολλητό μου κατεβαίναμε μοναστηράκι για ποτό. Είχα πιάσει την Σοφοκλέους και φτάνοντας στην Αθηνάς αντί να στρίψω αριστερά συνεχίζω ευθεία κατά λάθος. "Ρε! Που πας! Απο εδώ και πέρα είναι No mans land!" μου λέει και καταλαβαίνω την βλακεία μου. Κάνω λοιπόν στο πρώτο στενό αριστερά και φρικάρω.

Μια λαοθάλασσα απο πουτάνες αφρικανικής καταγωγής και αμάξια τα οποία σταματούσαν για ψωνιστήρι. Πάμε και ότι γίνει είπα απο μέσα μου και συνέχισα προς την έξοδο του στενού. Αναπόφευκτα λόγο των αμαξιών μπροστά μας σταματήσαμε στη μέση του δρόμου περίπου. Άρχισαν να μας πλησιάζουν δυο κοπέλες και η μία φώναζε με περίεργη προφορά "Μωρό μου!! Μωρό μου!!". Εγώ λοιπόν ευγενικά τους είπα "Οχι κορίτσια ευχαριστούμε!"

Δε πέρασαν λίγα δευτερόλεπτα και μου απάντησε "Μαλάκας είσαι." στο οποίο εγώ απάντησα κουνώντας το κεφάλι "Για να το λες κάτι θα ξέρεις.".

Έκανα μπαμ απο μακρυά...

Τι άλλα εσείς?

1.12.2011

Among Two Storms

Το χωριό που μένω τα τελευταία 7 χρόνια βρίσκεται στους πρόποδες του Ταΰγετου. Η πεδιάδα της Μεγαλόπολης βρίσκεται ανάμεσα σε αυτόν και στο Μαίναλο. Έχω όλη την πεδιάδα στα πόδια μου και την βλέπω τα πρωινά καλυμμένη με ομίχλη. Η βροχή λοιπόν έρχεται στην πεδιάδα πάντα απο δύο πλευρές. Απο τα ανατολικά πάνω απο του Ίσαρη και δυτικά πάνω απο την κορυφή της Τσεμπερού.

Ένα απο τα πρώτα πράγματα λοιπόν που παρατήρησα όταν μετακόμισα εδώ ήταν οτι μπορούσα να βλέπω την βροχή να έρχεται. Στην Αθήνα έβλεπα έναν μαύρο ουρανό και μετά απο λίγο άρχιζε η βροχή. Τα κτίρια με έκλειναν σε ένα κλουβί και δεν έβλεπα τον ορίζοντα. Εδώ πέρα τα πράγματα άλλαξαν. Τη μια στιγμή είσαι στεγνός και την επόμενη δε βλέπεις μπροστά σου απο το νερό. Έβλεπα τα γκρίζα σύννεφα να έρχονται και την βροχή να πέφτει και να κρύβει τα πάντα. Να κατεβαίνει και να σκεπάζει τη Μεγαλόπολη ενώ στο χωριό δεν είχε πέσει σταγόνα.

Η βλάστηση αποκτά μια περίεργη ζωντάνια κάτω απο το γκρίζο του ουρανού. Ο θόρυβος της βροχής και η μυρωδιά του βρεγμένου εδάφους είναι εντελώς διαφορετικά. Αυτή η βροχή θέλεις να πέσει πάνω σου. Να σου γεμίσει το πρόσωπο και τα μαλλιά. Πολλές φορές λοιπόν έπαιρνα ένα αδιάβροχο και έκανα μικρές βόλτες στα χωράφια ή ανέβαινα στο λόφο του κάστρου.

Λίγες φορές όμως έχω βρεθεί ανάμεσα απο δύο καταιγίδες. Βλέπω στα ανατολικά τις αστραπές να φωτίζουν τον ουρανό και γυρνώντας το κεφάλι βλέπω την απάντηση της δύσης. Σαν δύο ζώα που θέλουν να μονομαχήσουν και δείχνουν τη δύναμη τους το ένα στο άλλο. Μοναδικό θέαμα και απο τις εικόνες που θα μου μείνουν για μία ζωή. Κάποιες φορές νικάει η δυτική και κάποιες η ανατολική. Έρχεται κάθε μια θριαμβευτικά και ρίχνει την ευλογία της πάνω στην πεδιάδα περήφανα. Κάποιες φορές βέβαια δε νικάει καμία.

Κάπως έτσι νιώθω και εγώ πολλές φορές στη ζωή μου. Βρίσκομαι ανάμεσα σε αποφάσεις που πρέπει να πάρω και πράξεις που πρέπει να κάνω. Αισθάνομαι μικρός ανάμεσα σε αυτές τις μεγάλες αλλαγές στη ζωή μου αλλά δε φοβάμαι. Διαλέγω και παίρνω. Τρέμω όμως στην ιδέα οτι μια μέρα αυτές θα συναντηθούν ακριβώς απο πάνω μου. Δεν ξέρω τι θα γίνει τότε.

:)

1.11.2011

iPhone dicktionary

Πολλές φορές έχει τύχει να γράφω κάτι και το iphone να αποφασίζει τελευταία στιγμή να το αλλάζει. Έχω στείλει με αυτόν τον τρόπο πολλά μηνύματα ακαταλαβίστικα και αποφάσισα να σημειώνω τις λέξεις που θέλω να γράψω και τη λέξη με την οποία την αλλάζει για να δω αν το πάει πουθενά!

Μουσαφίρης έγινε Μουρατίδης... x factor ρε?

Πλακώσω έγινε Πλανήτης πείτε μου εσείς

Χέζεις έγινε Ζεστός χμμμμμ

Γάμησε έγινε Γέμισε εντάξει ενα γραμματάκι άλλαξε

Παστέλωσε έγινε Κασσάνδρα πρέπει να ψάξω αν είναι καινούρια μάρκα παστελιού

Γαμηθεί άλλαξε σε δυο διαφορετικα 1ον) Θαμνώδη if you know what i mean και 2ον) Γέννηση λογικό...

Φλόκια έγινε Ηλικία

Μπριτζόλα έγινε Κοριτσιού. Δεν έχω φάει μπριτζόλα κοριτσιού... ακόμα...


Βέβαια απο οτι καταλαβαίνετε τα μηνύματα που στέλνω δεν είναι και τα πιο σοβαρά...

Η καλύβα

Πρώτη φορά που είδα την καλύβα ανάμεσα στα δέντρα ήταν τον Δεκέμβρη στο δρόμο για το παζάρι. Περπατούσα στο μονοπάτι αμέριμνος κουβαλώντας την πραμάτεια μου. Ειδα τον καπνό πρώτα απο μακρυά αλλα δεν ξεστράτισα. Πλησιάζοντας την είδα μισογκρεμισμένη πάνω στον λόφο. Κοντοστάθηκα και κοίταξα καλύτερα. Η οροφή της είχε σχεδόν πέσει και οι πέτρινοι τοίχοι είχαν γεμίσει με κισσούς.

Είχα περάσει απο αυτό το σημείο πολλές φορές αλλά ποτέ δεν την είχα δει. Οι συγχωριανοί μου είχαν πει ότι υπήρχε όμως. Δε τους πίστευα μέχρι εκείνη τη μέρα του Δεκέμβρη. Κάτι μέσα μου με έσπρωχνε να φύγω απο το μονοπάτι. Να ανέβω να δω τι υπήρχε μέσα της. Πόθος που δεν είχα ξανανιώσει.

Προσπάθησα να κάνω ενα βήμα αλλά μια φωνή με σταμάτησε. Ο Μάρλει ο τρελός του χωριού με είχε δει και μου φώναξε. "Μην κανείς το λάθος! Δε θα είσαι ποτέ ο ίδιος!" μου είπε και με προσπέρασε γρήγορα χωρίς να κοιτάξει προς τον λόφο. "Τι έχει μέσα;" του φώναξα "Πες μου για να μην χρειαστώ να δω μόνος μου!" και έτρεξα πίσω του.

Τον έφτασα και τον σταμάτησα. Ήταν πιωμένος όπως πάντα και βρώμαγε. Άρχισε να γελάει δυνατά. "Δε μπορώ να σε εμποδίσω! Το βλέπω στα μάτια σου!" μου είπε και χλώμιασα. "Θα πας! Πρέπει να πας και Όταν γυρίσεις μόνο το ποτό θα σε βοηθήσει!".

Με έσπρωξε μακρυά και έτρεξε στο μονοπάτι προς την πόλη σκοντάφτωντας. Γύρισα να κοιτάξω την καλύβα. Ήταν αλλαγμένη. Δεν είχε τόσους κισσούς και φαινόταν να γυαλίζει κάτω απο τον μουντό γκρίζο ουρανό. Βγήκα απο το μονοπάτι. Κάθε βήμα πάνω στα βρεγμένα φύλλα και τα σπασμένα κλαδιά με έφερνε πιο κοντά της. Ανυπομονούσα. Η τσάντα μου έπεσε κάπου στο δρόμο για την κορυφή του λόφου.

Έφτασα στην πόρτα και δε μπορούσα να σκεφτώ άλλο μέρος που θα ήθελα να ήμουν. Χάιδεψα το ξύλο της πόρτας και ανατρίχιασα. Όλες οι αισθήσεις μου γέμιζαν με μια ανεξήγητη παρουσία. Άνοιξα να δω στο εσωτερικό της. Είχε αρχίσει να βρέχει. Στο κέντρο του δωματίου υπήρχε ένα άγαλμα. Αρχαίο και καταπονημένο δε θύμιζε άντρα ούτε γυναίκα. Στεκόταν και με περίμενε με το ενα χέρι σπασμένο και τη βροχη να πέφτει πάνω του απο την σπασμένη οροφή. Γονάτισα μπροστά του χαρούμενος χωρίς να ξέρω γιατί. Ήπια βρόχινο νερό απο την παλάμη του. Έβγαλα τα φυτά που έβγαιναν απο τη βάση του και το καθάρισα. Το αγκάλιασα και κοιμήθηκα στα πόδια του. Χαρούμενος. Δε ξέρω πόσο καιρό έμεινα εκεί. Ο χρόνος δεν είχε σημασία πια.

Η βροχή ερχόταν και έφευγε και εγώ συνέχιζα να πίνω το νερό που μαζευόταν στην παλάμη του. Χόρευα εξτασιασμένος γύρω του και τραγουδούσα με μια γλώσσα αρχαία και ξεχασμένη. Μια μέρα ξύπνησα και προσπάθησα να πιω νερό. Η παλάμη όμως δεν είχε κρατήσει καθόλου. Ήμουν σίγουρος ότι το προηγούμενο βράδυ είχε βρέξει. Περίμενα να βρέξει πάλι αλλά εκείνο το βράδυ η βροχή δεν ήρθε.

Το άγαλμα είχε γεμίσει χόρτα πάλι αλλά δεν είχα δύναμη να το καθαρίσω. Προσπάθησα αλλά δε μπορούσα. Η βροχή δεν ερχόταν. Είχα αρχίσει να χάνω το μυαλό μου. Ξέχασα το Αρχαίο τραγούδι και τον χορό. Προσπάθησα να τα θυμηθώ αλλά δε μπορούσα. Ήξερα ότι με αυτό το νερό θα τα θυμόμουν όλα πάλι. Η βροχή δεν ερχόταν. Έπρεπε να φύγω να βρω νερό και να γυρίσω.

Βγήκα έξω στο δάσος σα να έβγαινα για πρώτη φορά στον κόσμο. Ανέπνευσα τον καθαρό αέρα και γέμισε το στήθος μου με μυρωδιές που είχα ξεχάσει. Γύρισα να κλείσω την πόρτα αλλά η καλύβα δεν ήταν εκεί. Έριξα μια ματιά γύρω μου. Άρχισα να τρέχω ψάχνοντας την αλλά σκόνταψα στην τσάντα μου. Την σήκωσα και συνέχισα να ψάχνω. Εξαντλήθηκα και έπεσα στο έδαφος να πάρω δυνάμεις. Όταν σήκωσα το κεφάλι μου είδα μπροστά μου το μονοπάτι που είχα αφήσει. Η καλύβα δεν ήταν πουθενά. Κοίταξα τον λόφο και ήταν γεμάτος δέντρα. Δεν είχα κουράγιο να την ψάξω. Έπρεπε να βρω πρώτα το νερό.

Ξαναπήρα το μονοπάτι προς την πόλη. Ήπια νερό απο λιμνούλες στον δρόμο αλλά δεν ήταν το ίδιο. Θυμήθηκα το παγούρι μου αλλα και αυτό δε μου προκάλεσε αίσθηση. Στο δρόμο συνάντησα μια παρέα νέων που μου πρόσφεραν απο το δικό τους. Δεν ήταν το ίδιο.

Όταν έφτασα οι κάτοικοι με κοιτούσαν με λύπη. Δεν ήξερα γιατί. Τα μικρά παιδιά κοιτούσαν με απορία τους γονείς τους οι οποίοι με κοιτούσαν και έσκυβαν το κεφάλι. Έφτασα στο πανδοχείο και πήρα το γνωστό δωμάτιο. Ο ιδιοκτήτης δε μου είπε κουβέντα αλλά το είδα στα μάτια του. Έβλεπε και αυτός οτι και οι υπόλοιποι. Ξεκουράστηκα πλύθηκα και το απόγευμα κατέβηκα στο μπαρ.

Ο πανδοχέας με κοίταξε στα μάτια και μου είπε "Πήγες στην καλύβα σωστά?". Δεν του απάντησα. Έπιασε ένα ποτήρι και μου έβαλε να πιω. Ξαφνικά τα λόγια του Αρχαίου τραγουδιού μου ήρθαν στο μυαλό. Μου ήρθαν τα βήματα του χορού. Με κάθε ποτήρι βρισκόμουν όλο και πιο κοντά στην καλύβα μου. Έπινα χωρίς σταματημό και χαμογελούσα. Τραγουδούσα και χόρευα μόνος μου. Θυμήθηκα τότε τα λόγια του γέρο Μάρλει και τον είδα στη γωνιά να σηκώνει το ποτήρι του εις υγείαν και να γελάει με την καρδιά του.

Σιγά σιγά το σήκωσα του χαμογέλασα και το άδειασα.



-------------------------------------


Το έγραψα χτές βράδυ απο τις 12 μέχρι τις 3 περίπου στο iphone ακούγοντας το Prayers For Rain των Cure προσπαθώντας να μιμηθώ το ύφος το HP Lovecraft.

1.07.2011

Έλα ντε...

Πρόσφατα πήγα για φαγητό με μια καλή φίλη μου αρχιτέκτονα. Μέσα στα όσα συζητήσαμε λοιπόν ήταν και το θέμα της δουλειάς της και το πώς έχουν πέσει οι πωλήσεις διαμερισμάτων. Κυνηγάνε με την καραμπίνα αγοραστές με αποτέλεσμα να έχουν μείνει καινούρια σπίτια απούλητα για πολύ καιρό. Είχαμε λοιπόν στο περίπου, τον παρακάτω σύντομο διάλογο στο δρόμο για το σπίτι.

"Δε καταλαβαίνω ρε Γιώργο! Όταν ο άλλος δεν το θέλει το σπίτι τον καταλαβαίνεις! Πώς γίνεται να έρχεται ο άλλος να βλέπει το σπίτι, να του αρέσει, να μην βρίσκει αρνητικά, να λέει καλά λόγια και στο τέλος να μην το παίρνει μου εξηγείς?"

"Έλα μου ντε..." της απάντησα μόνο και συνεχίσαμε...

1.04.2011

7 χρόνια φαγούρα...

Παραμονή πρωτοχρονιάς το 2003 την έβγαλα στην Αθήνα. Αν θυμάμαι καλά κάποιες μέρες πριν είχε χιονίσει. Είχα ανέβει με τον πατέρα μου απο το χωριό τη μισή διαδρομή με αλυσίδες και κονιάκ μέσα στο αμάξι. Στις 2 Ιανουαριου ο πατέρας μου θα έμπαινε για μια εγχείρηση, οπότε εγώ θα γυρνούσα μόνος να αναλάβω τη θέση του στο εργοτάξιο μας. Μέχρι τότε κατέβαινα μόνο για μια με δύο βδομάδες κάθε φορά. Είχα ως πρόσχημα την σχολή και έμενα στην Αθήνα για να πηγαίνω βόλτες και να παίζω παιχνίδια στον υπολογιστή.

Ήμουν 22 χρονών και δεν είχα διανοηθεί να κατέβω στο χωριό να δουλέψω. Μακρυά απο όλους τους φίλους μου. Το έβλεπα σαν εξορία. Τα έφερε έτσι όμως η μοίρα και κατέβηκα αναγκαστικά. Πάμε να δούμε λοιπόν την ανασκόπηση...

2004



Ολυμπιακοί αγώνες και Euro 2004. Αυτά μου έρχονται στο μυαλό όταν θυμάμαι αυτή τη χρονιά. Κατέβηκα την 1η του μήνα στο χωριό λοιπόν. Έμενα στο παλιό σπίτι του παππού μου. Ένα δωμάτιο 3 επί 5 με ένα χαμηλό τζάκι για ζεστασιά μιας και δεν είχαμε βάλει καλοριφέρ ακόμα. Θυμάμαι ένα βράδυ η φωτιά είχε σβήσει και είχα ξυπνήσει παγωμένος χωρις να μπορώ να κουνηθώ. Την άναψα με τα χίλια ζόρια μιας και τα χέρια μου δεν ένιωθαν και πολλά. Στη φωτιά έψηνα που και που κανένα λουκάνικο, καμιά μπριτζόλα, καμιά πατατούλα οφτή.

Τα πρωινά δεν είχα νερό. Οι σωλήνες πάγωναν και συνήθως μετά τις 9 μπορούσα να ανοίξω τη βρύση. Μπάνιο έκανα στο εργοτάξιο μιας και εκεί είχαμε ένα ματζαφλάρι που ζέσταινε το νερό. Σάουνα όμως! Έβγαινα απο το ζεστό στον παγωμένο αέρα και τσίτωνε το δέρμα ρε παιδί μου. Δουλειά, σπίτι, ίντερνετ isdn 64kbps και πανικός. Είχα γραφτεί σε όσα site έβρισκα μπροστά μου.



Μετά απο 2 μήνες οι γονείς μου γύρισαν να μείνουν πάλι κάτω. Ο πατέρας μου μόνο θα έκανε ακτινοθεραπίες οι οποίες όμως σταμάτησαν μετά απο λίγο διάστημα μιας και του προκάλεσαν πάλι πρόβλημα στο έντερο. Ξεκίνησε λοιπόν μια τραγική συγκατοίκηση. Εγώ είχα συνηθίσει μόνος μου και είχα φρικάρει. Ο πατέρας μου να βγάζει πάνω μου όλα του τα νεύρα και γενικά μια φάση που με έφτασε σε σημεία να μην μιλάω στους γονείς μου για μέρες ολόκληρες.

Το καλοκαίρι έφτασα στα όρια μου. Τους είπα οτι φεύγω για 2 βδομάδες γιατι αλλιώς δεν θα την έβγαζα καθαρή. Ανέβηκα στην Αθήνα πήγα στους ολυμπιακους αγώνες εκανα μπάνια πήγα βόλτες και μετά απο δύο βδομάδες ξαναγύρισα ήρεμος και αποφασισμένος να αντέξω.

Άντεξα με τα χίλια ζόρια τέλος πάντων. Ξέχασα να αναφέρω οτι στις 28/2/2004 είχα ένα ωραιότατο ατύχημα με το παλιό μου αμάξι με το οποίο έφερα 2 τούμπες στον αέρα. :P

2005

Εντάξει μεγάλη μεταβατική χρονιά για εμένα. Πήγα στρατό και παντρεύτηκε η μεγάλη μου αδερφή. Αυτά τα δύο βασικά. Ένα άλλο λιγότερο σημαντικό αλλα βασικό ήταν αυτό...



Μουστάκι. Για 9 μήνες κυκλοφορούσα με αυτό συν καμιά δεκαπενταριά κιλά έξτρα. Σπουδαίο μουστάκι! Χαμός όπου και αν πήγαινα! Εξωγήινος! Ακόμα θυμάμαι την αντίδραση των κολλητών μου που είχαν έρθει να πάμε για καφέ δυο μέρες πριν μπω στο Ναύπλιο. Ενα μικρό fiat seicento πήγαινε πέρα δώθε απο τα γέλια σα να είχε μέσα τρία κομπρεσέρ.

Μέσα στις ατελείωτες μη παραγωγικές ώρες λοιπόν, που μου προσέφερε απλόχερα ο στρατός, κάθισα και σκέφτηκα τι θα έκανα τελικά. Έκατσα τα ζύγιασα και όταν ήρθε η ώρα να επιστρέψω στο χωριό, το έκανα με χαμόγελο και σίγουρος για τον εαυτό μου και την απόφαση που είχα πάρει.

Επίσης στο διάστημα πο ήμουν φαντάρος ο πατέρας μου έφτιαξε το σπίτι και έβαλε καλοριφέρ. Γιούπιιιιιιιι. Moving ooooon...

2006

Η αρχή της κατρακύλας! Ο πατέρας μου να κάνει αιμοκαθάρσεις, η μάνα μου να στεναχωριέται και εγώ να προσπαθώ να τα φέρω όλα βόλτα. Κατά τον φεβρουάριο ο πατέρας μου, μου παρέδωσε και επίσημα τα ηνία της εταιρείας όταν μου έδωσε ενα μπλόκ επιταγών. Είχε καμιά δεκαπενταριά επιταγές κομμένες τις οποίες έπρεπε κάπως να καλύψω... Λέμε τώρα. Μέσα στην χρονιά η υγεία του πατέρα μου έπεσε δραματικά και μας προετοίμασε σιγά σιγά για το τέλος.

Το μεγάλο γεγονός όμως είναι οτι γεννήθηκε ο ανηψιός μου ο τραμπούκος.



Η δουλειά πήγαινε σχετικά καλά. Έκανα πράγματα που δεν είχα ξανακάνει και γούσταρα. Τοίχους αντιστήριξης, σωληνωτά στα ορυχεία, καλωδιώσεις στους ταινιοδρόμους. Καλές εμπειρίες. Η ζωή στο χωριό ήταν εύκολη. Το ιντερνατ ήταν ακόμα isdn 64 και ανέβαινα στην Αθήνα μια φορά το μήνα για να ξελαμπικάρω. Τον Απρίλιο μπήκα και στο Φόρουμ το οποίο με βοήθησε να περάσουν οι μέρες ακόμα καλύτερα. Απο εκεί γνώρισα δυο απο τους καλύτερους φίλους που έχω τώρα.

Στην Μεγαλόπολη δεν έβγαινα παρα μόνο τα καλοκαίρια όταν ερχόντουσαν φίλοι. Την είχα σιχαθεί εντελώς και εξακολουθώ να την σιχαίνομαι. Περνούσε ο καιρός...

2007

Ξεκίνησε υπέροχα με τον θάνατο του πατέρα μου. Συνέχισε με ένα εργατικό ατύχημα στη δουλειά. Τον Αύγουστο μας πέρασε και μια η φωτιά και δεν αφησε κολυμπηθρόξυλο. 70 χιλιάδες ζημιά απο τα μηχανήματα χωρίς να υπολογίζω λεφτά που έχασα επειδή δε μπορούσα να πουλήσω τον ασβέστη που είχα στους λάκκους. Για να με αποτελειώσει η ΔΕΗ έκανε να με πληρώσει τέσσερις μήνες λόγο γραφειοκρατείας. Απλήρωτοι εργάτες για 4 μήνες. Επιταγές σφραγίστηκαν, διαταγές πληρωμής βγήκαν, εμφανίστηκαν παλιά χρωστούμενα και καλοθελητές του πατέρα μου. Είχα σταμπαρει ένα σημείο στον δρόμο για Μεγαλόπολη για να στουκάρω με το αμάξι μούρλια σου λέω! Μπορεί και να τη γλύτωνα βέβαια.

Δε μπορώ να περιγράψω ακριβώς την κατάσταση στην οποία ήμουν. Έκλεινα το κινητό για να μην χτυπάει συνέχεια. Ξυπνούσα τα βράδια και η καρδιά μου πήγαινε να σπάσει απο το άγχος. Την άκουγα δυνατά να θέλει να βγεί απο το στήθος μου και να εξαφανιστεί κάτω απο μία πέτρα.

Η μυρωδιά του καμένου ξύλου έκανε μήνες να φύγει και όσο έβλεπα πώς είχε γίνει το χωριό και θυμόμουν πως ήταν στεναχωριόμουν. Τι στιγμή λοιπόν εκείνη που χρειάστηκα κάποιον οι θεοί του μπάσκετ φρόντισαν να μου στείλουν κάποια που θα μου έκανε το μυαλό ακόμα περισσότερο κουρκούτι. Πήρα λοιπόν και ένα μάθημα για την ψυχανωμαλίαση που υπάρχει εκεί έξω.



Χριστούγεννα του 2007 σχεδόν όπως ξεκίνησαν τελείωσαν όλα. Πληρώθηκα ξεχρέωσα, οχι όλα αλλά τα περισσότερα, και μπόρεσα άνετα να προγραμματίσω τη ζωή μου και τη δουλειά μου απο εκείνη τη στιγμή και πέρα.

p.s. ενα πράγμα που με βοήθησε να την παλέψω ήταν η δίαιτα και η γυμναστική. Έχασα 14 κιλά μέσα σε 4 μήνες απο τον Νοέμβριο του 07 εώς τον φεβρουάριο του 08.


2008

Τη χειρότερη χρονιά διαδέχθηκε η καλύτερη. Απο τα 52 σαββατοκύριακα του χρόνου τα 40 ήμουν στην Αθήνα. Τα μισά απο αυτά γύριζα σπίτι τα ξημερώματα. Το έριξα έξω όσο μπορούσα. Πήγα σε συναυλίες, σε γάμους, διακοπές. Πήγα στη Ρόδο στην Κω και στην Νάξο. Χόρεψα, φλέρταρα, γλέντησα, γέλασα. Έφτασα τη ζωή μου στο χωριό στο σημείο που ήθελα. Χρησιμοποιούσα τις μέρες στην εξοχή για να παίρνω δυνάμεις για το επόμενο πσκ στην Αθήνα. Μέγαλο γεγονός της χρονιάς είναι οτι πάντρεψα τον κολλητό μου τον Δημήτρη.



Μετά το τραγικό 2007 επέβαλα στον εαυτό μου να ξεκουραστεί. Περιόρισα τη δουλειά σε μερικές ώρες... τη βδομάδα και απόλαυσα τη ζωή μου. Άρχισα να ξυπνάω γύρω στις δέκα το πρωί και να κοιμάμαι όποτε γούσταρα. Η εργολαβία την οποία δούλευα τότε και η οποία τελειώνει σε ένα μήνα απο τώρα, έτσι και αλλιώς δε με χρειαζόταν συνέχεια, οπότε κατάφερα και έκανα ένα όνειρο πραγματικότητα. Να δουλεύω όσο λιγότερο γίνεται και να ζω αξιοπρεπέστατα.

Το χωριό βέβαια παρέμενε χωριό και η Μεγαλόπολη χάλια μαύρα αλλά δε το σκεφτόμουν. Μου άρεσε που ήμουν μέσα στον καθαρό αέρα.

2009

Πάνω κάτω τα ίδια με το 2008 αλλά με 2-3 προβλήματα που εμφανίστηκαν κατάλοιπα κακοδιαχείρισης του πατέρα μου έπρεπε να βάλω σε τάξη. Κατα τ'αλλα τίποτε το συνταρακτικό. Πήγα στην Αυστρία τον Ιούνιο για να δω Faith No More και πήρα μια γεύση απο τα περίφημα μουσικά φεστιβάλ του εξωτερικού. Καλά ήταν παράπονο δεν έχω εκτός απο την πίεση που δεχόμουν απο τις εκκρεμότητες που ανέφερα πιο πρίν και οι οποίες άρχισαν να με κάνουν να σκέφτομαι το πόσο ακόμα θα πληρώνω αμαρτίες γονέων.



Η συγκατοίκηση με τη μητέρα μου εξελισσόταν ομαλά και χωρίς προβλήματα. Πέρναγα τις καθημερινές παίζοντας rock band και guitar hero λες και δεν υπήρχε αύριο. Ήδη όμως είχαν μπεί σκέψεις στο μυαλό μου.


2010


Μια πολύ περίεργη μεταβατική χρονιά. Απο τη μία θα μπορούσα να τη χαρακτηρίσω απο τις καλύτερες αλλά παράλληλα και απο τις χειρότερες. Εντάξει όχι τραγική όσο το 2007. Άρχισα να έχω τάσεις φυγής απο το χωριό απο τον απρίλιο, οι οποίες και κορυφώθηκαν τον μήνα που πέρασε. Κατάλαβα οτι είχα και έχω πέσει σε ένα τέλμα. Έχω γίνει τεμπέλης και αφήνω πάρα πολλά για την τελευταία στιγμή.

Όταν τον Ιούλιο στην δημοπρασία της εργολαβίας που δούλευα εώς τότε ακύρωσαν τον μηχανικό με τον οποίο συνεργαζόμουν, ήξερα οτι οι μέρες μου στο χωριό ήταν μετρημένες πλέον. Όπως και να είχε όμως είτε έμενα εδω κάτω είτε όχι είχα αποφασίσει να αλλάξω βάση. Τέλος δεκέμβρη έπιασα πάτο.

Ένιωθα σα να ήμουν στο στρατό πάλι. Λες και ήμουν σε ένα φυλάκιο στη μέση του πουθενά χωρίς να έχω δει άνθρωπο για μέρες. Δυο επισκέψεις φίλων και μικρά ταξιδάκια με το αμάξι με βοήθησαν να την παλέψω. Είχαν πέσει όλα μα όλα στο κεφάλι μου την ίδια στιγμή και μου το έκαναν κουρκούτι. Το 2007 πολλα βράδια στριφογύριζα για ώρες ολόκληρες πριν κοιμηθώ ευτυχώς όμως κοιμόμουν καλά.



Η καλύτερη χρονιά που είχα συναυλιακά. Είδα τέσσερις απο τις αγαπημένες μου μπαντες σε διάστημα πέντε μηνών. Πήγα ωραίες διακοπές. Άκουσα καινούριες μουσικές. Γνώρισα εναν άλλο εαυτό που δεν πίστευα οτι είχα και ερωτεύτηκα. Είδα δυο φορές Χειμερινούς Κολυμβητές και γούσταρα με την ψυχή μου. Πήγα σε κάποια ΕΠΙΚΑ πάρτυ στο ένα μάλιστα μπανταρισμένος απο το ατύχημα. Ξέχασα να πω για το ατύχημα ε?

Σάββατο κάπου μέσα στον Μάϊο κατέβαινα στο κέντρο με το μηχανάκι της αδερφής μου και ένας τύπος με έκλεισε και εκτοξεύθηκα πάνω απο το καπό του. Έσπασα την αριστερή μου κλείδα. So that was fun! Βέβαια και αυτό βγήκε σε "καλό" αργότερα αλλά θεοί του μπάσκετ σας παρακαλώ, την επόμενη φορά ας μη χρειαστεί να στουκάρω πουθενά οκ? Είπαμε θα παίρνω mesoulid πριν μιλήσω σε οποιονδήποτε απο εδώ και πέρα! Το έμαθα το μάθημά μου!

Σιγά σιγά έβαλα κάτω τις επιλογές που έχω και πήρα κάποιες αποφάσεις για το μέλλον. Βλέπουμε και πορευόμαστε τέλος πάντων. Όπως ξαφνικά τα έφερε η μοίρα έτσι θα τα ξαναφέρει μπροστά μου.

Ready to cross the river Sanzu?

1.01.2011

Επικούριος Απόλλωνας

Ξύπνησα σήμερα κατά τις έντεκα μόνος μου και ξεκούραστος. Όχι πως έκανα τίποτα σοβαρό χτες βράδυ. Αλλαγή χρονιάς στην εκκλησία του χωριού με τη μάνα μου και καμιά ώρα rock band πιο πριν. Έφαγα βασιλόπιτα και γάλα και μπήκα στο αμάξι για να πάω στο γραφείο. Δέκα μέτρα πιο κάτω πάρκαρα κατέβηκα και πήγα να πάρω καφέ απο το καφενείο του χωριού. Έναν σκέτο αχτύπητο σε πλαστικό και μέχρι να γυρίσω στο αμάξι είχα αποφασίσει να πάω βόλτα προς το Λύκαιο.

Κατέβηκα στην παλιά εθνική οδό και έστριψα δεξιά προς Ίσαρη, Τριπόταμο. Μέσα στα δέντρα η διαδρομή και κατα τη διάρκεια της μου ήρθε η όρεξη να πάω μέχρι την Παναγία του Βάστα να δω τα πλατάνια στη στέγη της. Όταν έφτασα στην διασταύρωση για Βάστα είδα την πινακίδα που έλεγε "Προς Επικούριο Απόλλωνα". Αποφάσισα λοιπόν να πάω κατά εκεί.

Πολύ ωραία διαδρομή μέσα στα δέντρα. Πέρασα τη Λυκόσσουρα και φτάνωντας στο Λύκαιο έστριψα αριστερά προς Νέδα και Αμπελιώνα. Ο δρόμος ειναι χαλασμένος για 2-3 χιλιόμετρα και θέλει προσοχή. Μετά τη Νέδα έστριψα δεξιά προς Ανδρίτσαινα. Ο δρόμος είναι εύκολος αλλά γεμάτος στροφές. Μετά απο δέκα χιλιόμετρα έφτασα στον χώρο του ναού.

Άφησα το αμάξι στο Parking και περπάτησα τα λίγα μέτρα μέχρι την είσοδο. Σήμερα και αύριο η είσοδος είναι ελεύθερη, ενώ κανονικά είναι τρία ευρώ. Ο ναός είναι προφυλαγμένος κάτω απο μία μεγάλη τέντα για προστασία και κατάλαβα οτι την είχα δει καθώς ερχόμουν. Φαίνεται απο τον δρόμο απο χιλιόμετρα μακρυά.

Η μόνη μου αντίδραση στη ξαφνική θέα του ναού ήταν να μείνω άφωνος με το στόμα ανοιχτό. Με την είσοδο σου βρίσκεσαι μπροστά ακριβώς στις κολώνες του ναού (3). Έμεινα μαλάκας να κοιτάω για κανένα δίλεπτο μέχρι που ξεκόλλησα και άρχισα να βγάζω φωτογραφίες. Έβγαλα φωτογραφίες τον ναό και εκμεταλεύτηκα την απουσία αρχαιολόγων για να βγάλω και μια φωτογραφία το εσωτερικό του (8).

Στην συνέχεια έβγαλα φωτογραφίες και την μπροστινή μεριά του ναού (10,11). Η πρώτη σειρά κιόνων είναι προϊόν των εργασιών αναστήλωσης. Τα περισσότερα κομμάτια του ναού είχαν πέσει στον γύρω χώρο και τα περισσότερα είναι ακόμα εκεί και περιμένουν την τοποθέτηση τους (12-16). Η ζωοφόρος είναι και αυτή βουτηγμένη απο τους φίλους μας του Άγγλους.

Στον χάρτη με γαλάζιο είναι η διαδρομή στον χώρο και διαβάζοντας το υπόμνημα είδα την ύπαρξη δυο μικρών ναών στην κορυφή κοντά στον ναό και αποφάσισα να ανέβω. Καλύτερη δουλειά δεν είχα να κάνω έτσι και αλλιώς.

Η διαδρομή προς την κορυφή ήταν κάπως δύσκολη επειδή τα χόρτα ήταν βρεγμένα και γλιστρούσαν. Ακολουθούσα κάτι κόκκινα βέλη πάνω στις πέτρες και σκεφτόμουν τι μπορεί να είναι εκεί πάνω. Μετά απο ένα εικοσάλεπτο ανάβαση έφτασα στο άνοιγμα στην κορυφή (20). Οι δύο ναοί στην Άρτεμη και την Αφροδίτη δεν ήταν κάτι το ιδιαίτερο. Δύο ορθογώνια χαλάσματα οπότε δε τους έδωσα και πολύ σημασία. Αυτό που με συνεπήρε ήταν η θέα απο την κορυφή.

Έβλεπα μέχρι κάτω το Ιόνιο (21). Μαγεία. Μέσα στα σύννεφα λέμε, βουνά τριγύρω και χαράδρες. Ήξεραν τι έκαναν οι αρχαίοι. Έβρισκαν τα καλύτερα μέρη και τα αφιέρωναν στους θεούς και με αυτό το πρόσχημα οι ιερείς τους έμεναν στα καλύτερα σημεία.

Απο κάτω ακούγονταν πυροβολισμοί απο κυνηγούς. Το πλάτωμα ήταν όλο σκαμμένο απο αγριογούρουνα (22). Ήμουν τυχερός που δεν πέτυχα κανένα εκεί πάνω γιατί αλλιώς θα με κλαίγανε. Φαντάσου να έρχεται ένα καπρί διακόσια κιλά κατα πάνω σου. Θα πρέπει να κοιτάξω το apple store για κάποιο application για αυτές τις περιπτώσεις. Δε γίνεται όλο και κάτι θα υπάρχει.

Γύρισα πίσω και έπιασα κουβέντα με τον φύλακα περι ανέμων και υδάτων. Η καλύτερη παρέα. Δεν τον ρώτησα το όνομα του και δε με ρώτησε και αυτός το δικό μου. Για είκοσι λεπτά όμως τα λέγαμε σα να γνωριζόμασταν χρόνια. Αγόρασα και ένα βιβλίο με την ιστορία του ναού και φωτογραφίες και την έκανα για Ανδρίτσαινα.

Απο εκεί για Καρύταινα, στον δρόμο για την οποία είχα την απίστευτη τύχη να βρώ ένα φίλο μου που έμενε στο Κοτύλιο και περίμενε το λεωφορείο για Μεγαλόπολη. Τον πήρα μαζί και κατεβήκαμε την υπόλοιπη διαδρομή παρέα.

Το καλοκαιράκι θα ξανάνεβω μια βόλτα προς τα εκεί και ίσως πάω και προς τους καταρράκτες της Νέδας να δώ και αυτή τη διαδρομή. Όσοι πιστοί προσέλθετε. YO!

p.s. Οπου έχει νούμερα σε παρενθέσεις αυτά είναι αριθμοί στο photostream... :P

Photostream
Διαδρομή στο googlemaps