12.24.2011

Μπράβο μαλάκες...

Κάθησα χτές για ενα καφέ στα εξάρχεια και έμαθα ένα τραγικό νέο. Το Barbara's Food Company έκλεισε και χτες είχαν αναρτήσει ενα "Πωλείται η επιχείρηση" απέξω. Εντάξει άλλη μια επιχείρηση που έκλεισε λόγο κρίσης δεν θα ήταν τίποτα άξιο αναφοράς. Αυτό έκλεισε επειδή κάποιοι ΜΑΛΑΚΕΣ πήγαν και το έκαναν γυαλιά καρφιά.

Δεν ξέρω την ιστορία ακριβώς και δυστυχώς δε βρήκα και κάποιο άρθρο που να λέει για το θέμα. Απο αυτά που μου είπες ενας φίλος που μένει στη γειτονιά, όλα έγιναν απο κάποιους ΜΑΛΑΚΕΣ, επειδή απολύθηκε μια κοπέλα απο εκεί. Δεν θα αναλύσω τους λόγους που απολύθηκε γιατι δεν τους ξέρω. Αυτό που άκουσα ήταν οτι η κοπέλα δεν πηρε την αποζημίωση που έπρεπε. Τα πράγματα όμως ποτέ δεν είναι τόσο απλά και δε θέλω να μίλησω ουτε για αυτό μιας και δεν ξέρουμε τι συνέβη ακρίβώς, δηλαδή αν ευθύνεται ο ιδιοκτήτης ή όχι.Το θέμα μου εδω είναι οι ΜΑΛΑΚΕΣ που θεώρησαν σωστό να τιμωρήσουν τον άδικο εργοδότη καταστρέφωντας του το μαγαζί.

Το συγκεκριμένο εστιατόριο πρόσφερε καλό και φτηνό φαγητό και πάντα μια ωραία ατμόσφαιρα για να κατσεις με την ησυχία σου να φάς. Ήταν ενα πολύ καλό μαγαζί που έφερνε κόσμο στη γειτονιά. Οι ΜΑΛΑΚΕΣ λοιπόν έκαναν αυτό που ξέρουν καλά χωρίς να σκεφτούν τι συνέπειες θα έχει αυτό για τη γειτονιά ή τους εργαζόμενους που δούλευαν ακόμα εκεί.

Στο όνομα της όποιας δικαιοσύνης τους, πήραν στο λαιμό τους τους υπόλοιπους που δεν έφταιγαν σε τίποτα. Αποδεικνύουν οτι αυτό που κάνουν δεν το κάνουν για το κοινό καλό ή για να αντιταχθούν στο "σύστημα" ή για κάποιον άλλο λόγο. Το κάνουν επειδη απλά είναι ηλίθιοι και δυστυχώς οι ηλιθιοι είναι ανίκητοι γιατι δεν έχουν το μυαλό να καταλάβουν το καλό ή το κακό που κάνουν.

Μπράβο ΜΑΛΑΚΕΣ. Έυχομαι να τα βρείτε μπροστά σας σε καποια χρόνια. Αλλα και να τα βρείτε ειστε τόσο ηλίθιοι που δε πρόκειται να καταλάβετε τιποτα. Ζώα.

12.07.2011

Περασε κιολας ενας χρονος...

...απο τότε που ξαναέπιασα το blog. Ευτυχώς ο σκοπός του άλλαξε και εξελιχθηκε σε κάτι πολύ ευχάριστο για εμένα. Ευχαριστω όσους εχουν κανει τον κοπο να το κοιταξουν. Η αληθεια είναι οτι τώρα τελευταία το έχω παρατήσει αν και έχω πολλά πράγματα στο μυαλο μου που θα ήθελα να μοιραστώ. All in good time...

thepavl abides :)

11.14.2011

Afformance...

Κάποια συγκροτήματα σε σημαδεύουν με τα τραγούδια τους ενώ άλλα σε σημαδεύουν επειδή τα άκουσες κάποια συγκεκριμένη στιγμή της ζωής σου. Αυτό το συγκρότημα για εμένα, πέφτει στη δευτερη κατηγορία. Μια απο τις ωραιότερες περιόδους που έχω ζήσει ως τωρα ξεκίνησε και τελείωσε με μια συναυλία Afformance. Η πρώτη στο Mad και η δεύτερη στο Κ44 πέντε μήνες μετά. Αναπόφευκτα λοιπόν εχουν συνδεθεί πολλές αναμνήσεις με αυτή τη μπάντα. Σας αφήνω λοιπόν σήμερα με δύο αγαπημένα τραγουδια απο το συγκεκριμένο συκροτημα. Καληνύχτα σας και τα λεγαμε...



10.24.2011

Rant...

Μου σπάει απίστευτα τα νεύρα το σπαμάρισμα με βίντεο και φωτογραφίες απο ροζ αστυνομικούς, απο μπατσους που χορεύουν σκα, απο γιαγιαδες που πετάνε πέτρες, απο πορείες, απο σχόλια του τύπου "300 κλεφτες στη βουλη", απο συζητήσεις επι συζητήσεων στη βουλή και όλοι να λένε "διαδώστε το παντού". Έλεος πια.

Όπου λαλούν πολλοί κοκκόροι αργεί να ξημερώσει. Έτσι δε λέει η παροιμία? Έχουμε πολλές φωνές κατακραυγής και επανάστασης απο ανθρώπους οι οποίοι εν τέλει απλά αναμασάνε κάτι που είπε κάποιος άλλος. Σε μερικους μήνες θα λένε για τα γεγονότα του Οκτωβρίου του Ιουνίου και για οποιαδήποτε άλλη επανάσταση παρακολούθησαν απο τον υπολογιστή μέσω των "social media", γράφωντας:

"Τότε? Χαμός ειχε γινει! Δεν είχες δει το βιντεο με την γιαγιά? Ή τον μπάτσο που του έριξαν χρώμα? Δε το έχεις δεί??? Κάτσε να δεις που το έχω ποστάρει!" ψάχνει για λίγο και δε το βρίσκει γιατι έχει ποστάρει στο ενδιάμεσο κάποιος κάτι άλλο "Ασε θα το βρώ και θα στο δείξω κάποια άλλη στιγμη!"

Έτσι λοιπόν καταλήγουν να ασχολούνται "κάποια άλλη στιγμή" και το τώρα τους διαφεύγει. Θα έχουν ξεχάσει ποιό νομοσχέδιο ή ποιο μνημόνιο ή οτιδηποτε άλλο ήταν ο λόγος για τη συγκεκριμένη διαμαρτυρία. Το είχα πάθει και εγω με τα γεγονότα του δεκεμβρίου του 2008. Συγκεκριμένα με είχε ρωτήσει κάποιος ξένος τι έγινε εκείνες τις μέρες. Εγώ του είπα για τη δολοφονία λίγα λόγια και μετα του περιέγραψα αυτό που μου είχε μείνει, δηλαδή τις σκηνές καταστροφής και παράνοιας που ακολούθησαν. Εκεί κατάλαβα οτι είχα χάσει τον πραγματικο λόγο που έγιναν όλα αυτά. Η μπάλα χάθηκε απο το συνεχές σπαμάρισμα και την ανακύκλωση ειδήσεων, με ή χωρίς δόλο, απο τηλεόραση και "social media".

Απο την άλλη άνθρωποι που ξέρω και ασχολούνται ενεργά με την πολιτική (αριστερά και δεξιά ετσι και αλλιώς ειναι απο το ιδιο βαρέλι) και παίρνουν μέρος στις διαμαρτυρίες σιωπούν. Γράφουν αυτό που σκέφτονται, μοιράζονται και καμία είδηση με νόημα και αυτό είναι. Ούτε power rangers με ροζ αστυνομικούς ούτε τίποτα. Αυτοί λοιπόν οι άνθρωποι θα σου πούν σε κάποιους μήνες ακρβιβώς τι έγινε και τι δεν έγινε όσο εμείς χαζεύαμε φωτογραφιες αστυνομικών καρατέκα στο street fighter.

Όπως κάθε rant που σέβεται τον εαυτό του αυτό εδώ δεν γράφτηκε με εντελώς καθαρό μυαλό. Επίσης αν αναγνωρίσατε τον εαυτό σας σε κάποια απο τις κατηγορίες που έγραψα δε φταίω εγω. Δεν περιγραφω εσάς.

and don't forget dudes... That's just me...

10.14.2011

Δεν ειναι το ψέμα...

...μα η αλήθεια, ενα μέρος που μπορείς να κρυφτείς.

Έτσι λένε τα Διάφανα Κρίνα και ομολογώ πως αναρωτήθηκα πολλές φορές πως κάποιος μπορεί να κρυφτεί λέγωντας μια αλήθεια. Μέχρι που πρόσφατα το έκανα. Χρησιμοποίησα μια αλήθεια για να κρύψω απο πίσω της μια μεγαλύτερη και τρομαχτικότερη. Θεωρώ τον εαυτό μου δειλό που δεν είπα την δεύτερη αλλά δεν άντεχα. Ξέρω οτι αν συναντούσα τον εαυτό μου απο την Γη 2 (Another Earth) θα μου ελεγε οτι είμαι μαλάκας. Μεγάλος μαλάκας.

Ας μην κρυβόμαστε λοιπόν πίσω απο αλήθειες. Το μόνο που καταφέρνουμε είναι να λέμε ψέματα στο εαυτό μας.

Ξυπνάει η σκονισμένη μου χαρά
μέσα απ’ τις λάσπες που κοιμάται τόσα χρόνια
και μου ζητάει ξεχασμένα δανεικά
και λαχταράει μεθυσμένα σταυροδρόμια

Πεινάει η απελπισμένη μου καρδιά
καταβροχθίζει ό,τι απόμεινε από ‘μένα
και παραδέρνει από δω στο πουθενά
φορώντας ξέφτια της αγάπης ματωμένα

Παραμιλάει η ξεχασμένη μου ζωή
τραυλίζει ξόρκια, μπερδεμένες απαντήσεις
κι όλο τρεκλίζει μες τις θύελλες γυμνή
σαν μια ζητιάνα με κλεμμένες αναμνήσεις

Κι ακούω την κουρασμένη μου φωνή
μια να κλαίει μια να γελάει με μανία
σαν κάποιο φάντασμα που χάθηκε στη γη
και το κυκλώνει μια θανάσιμη αγωνία

Εσύ με ένα βλέμμα σβηστό,
-μια παλιά σου συνήθεια-
προσπαθείς το χαμό να μη δεις
Δεν είναι το ψέμα μα η αλήθεια
ένα μέρος που μπορείς να κρυφτείς

10.02.2011

Αυτο το ναυάγιο εκει στην άκρη είμαι εγω...

Έγιναν τόσα πράγματα τον Σεπτέμβριο που μας πέρασε μόλις που πραγματικά μπορω να πω Welcome to the first day of the rest of your life. Τακτοποιηθηκαν κάποιες υποθέσεις μου, άδειασε υπέροχα το μυαλό μου και θυμήθηκα πόσο ωραία είναι να έχεις φίλους και να περνάς καλά.

Ο μήνας τελείωσε πανηγυρικά με μια συναυλία Χειμερινών Κολυμβητών στο Γουδί στην οποία εκαψα ότι είχε απομείνει απο τον παλιό εαυτό μου και ξαναγεννηθηκα. Λίγο αγαρμπα βέβαια αλλα δε πειράζει. Την επόμενη μέρα μια φίλη μου βλεπωντας με στην καφετέρια μου είπε, "Δείχνεις κομμάτια. Βασικά... δείχνεις ότι περασες καλά!".

Εκείνη λοιπόν τη στιγμή, όπως σχεδόν πριν ένα χρόνο, ενιωσα ότι ήμουν εκεί. Σε αυτο το συγκεκριμένο μέρος, σε αυτη τη συγκεκριμένη στιγμη στον χρόνο και κατάλαβα ότι ήμουν χαρούμενος. Χαρούμενος γιατί έχω ανθρώπους δίπλα μου που με αγαπάνε και τους αγαπάω. Που μαζι τους θα ζήσουμε μια ζωη που δεν έχουμε φανταστεί.

Εκεί λοιπόν καθισμενος στην πολυθρόνα στο Ginger Ale, έπινα τον μερακληδικο ελληνικό διπλό σκέτο καφε μου και θυμήθηκα τους στίχους απο τα Διάφανα Κρινα.

Μας προσμένουν σαν στοιχεία που ξυπνάν απ'τη στάχτη
Οι πιο άγριες χαρές, τα πιο υπέροχα πάθη
Νυσταγμένες μελωδίες στου μυαλού μας τα βάθη
Οι παλιές μας ουτοπίες, τα ολοκαίνουρια λάθη

Μας προσμένουν οι μεγάλοι , οι απέραντοι δρόμοι
Μας προσμένουν κι όλα αυτά που δεν ήρθαν ακόμη
Μας προσμένουν σαν στοιχεία που ξυπναν απ' τη στάχτη
Οι πιο άγριες χαρές, τα πιο υπέροχα πάθη

9.20.2011

Περι κατανάλωσης...

Είχα μια κουβέντα με μια καλή φίλη τις προάλλες. Είχαμε πάει να φάμε σε μια μακαροναδερί, μου είχαν μυρίσει νιόκι βλεπετε και μας βγήκε περίπου 20€ το άτομο. Το μακαρονοτέτοιο σου έδινε τη δυνατότητα να φάς με 12 ευρώ αρκετά καλά αλλά εγω επέλεξα να φαω ενα πιάτο μόνος. 1) Γιατί ήθελα 4 τυριά, 2) Γιατί είμαι μαλάκας και 3) Γιατί δεν είχαν νιόκι γαμώ το κέρατό τους. Φάγαμε πραγματικά καλά και χορτάσαμε. Η κοπέλα μπόρεσε και έφαγε τη μισή μακαρονάδα, οπότε μπορώ να πω οτι οι ποσότητες ήταν ικανοποιητικότατες.


Αυτό που αναλύσαμε λοιπόν ανάμεσα στα απομεινάρια, ήταν αν θα πρέπει να αλλάξουμε εμείς τον τρόπο και τη σκεψη της κατανάλωσης μας ή ο μακαρονοδάτορας, εστιάτορας, ποτομπαράκιας. Ο εκάστοτε ιδιοκτήτης μας προσφέρει το προιόν του σε ένα δικό του χώρο και το πουλάει όσο θέλει ή όσο του λείπει. Καλώς ή κακώς αυτό είναι. Απο εκεί και πέρα δεν έχουμε το δικαίωμα εμείς να απαιτήσουμε να το φέρει στα μέτρα και στα σταθμά τα δικά μας. Η μόνη μορφή διαμαρτυρίας που θα πρέπει, κατα τη γνώμη μου, να χρησιμοποιούμε, ειναι να μην πηγαίνουμε σε αυτά τα μέρη.


Σε ένα μαγαζί που ήπια 7€ τη μπύρα των 330ml δε πρόκειται να ξαναπάω. Άν πάω λογικά θα είναι γιατι με έχει σούρει κάποιος/α και θα περιορίσω την κατανάλωση μου. Προσωπικά δε θα κοιτάξω να ξαναπάω και το κάνω αυτό εδώ και πολλά χρόνια. Έχω βρεί ένα μάτσο μαγαζιά που μου προσφέρουν το φαγητό ή το ποτό που θέλω σε πολύ καλές τιμές και σε αυτά πηγαίνω. Αν τύχει και διαλέξω να πάω σε κάποιο απο τα "ακριβά" τότε σκάω και κολυμπάω.


Γιαυτό λοιπόν την επόμενη φορά που θα διαμαρτυρηθείτε για ένα ακριβό ποτό ή φαγητό, μην τα ρίχνετε στους μαγαζάτορες αλλα και στον εαυτό σας λιγο...

Αυτά... τι άλλο εσείς?

9.12.2011

I am Ahab...

I am tired from the chase. It has been months since i have seen dry land, somewhere to rest my soul from this constant chase. I've seen it all drawn from beneath my feet. I've seen everything laid down in front of me and still i wander this endless sea in search of my white whale.

 

The beast is playing with me. Just as i think i am near it, it dissapears beneath the waves, laughing at my futile efforts. When its white back appears in the horizon i act like a mad man. "Break your backs men! Forward or we will lose it again!". My men are tired but they carry on. They fear my wrath and my angry face. I spit and shout and point to the beast. They obey silently grunting as the oars hit the waves.

 

I want the beast to fear me! Fear my devotion in it! Fear my angry face and spear! Fear, for it's death is near!

 

I leap on its back, arms streched up holding my weapon ready for the kill! I look him straight in the eye! And then...

 

I wake up covered in sweat. I wasn't on my ship. I couldn't smell the sea. My hands where trembling, as if tired from days of labor. In that rare moment of clarity i saw myself truly for the first time. I saw me spinning through a web of thoughts. I heard my wooden leg hit the deck of my ship's soul and rip through my mind. And then i understood...

9.08.2011

Now...?

Γιατι μας αρέσει να βασανιζόμαστε? Τι ειναι αυτό που κάνει την καρδιά μας να αναζητάει απαντησεις που δε θέλει και κάποιες φορές δεν πρέπει να ακούσει? Ποιός εν τέλει παίζει μαζί μας και γελάει με τα παθήματα μας?

Θα ήθελα πάρα πολύ να είμαι απο μια μεριά και να βλέπω όλα αυτά που τραβάμε και να γελάω. Να γελάω μέσα στην άγνοια μου και να χαίρομαι τη μοναξιά όπως έκανα χρόνια τωρα. Γιατι μου ήταν πολύ εύκολο και οικείο και μου αρέσει η μοναξιά μου. Με κάνει να νιώθω ξεχωριστός. Πάνω απο όλους και κυρίως πάνω απο όλα αυτά τα παθήματα της γαμημένης της καρδιάς.

Γιατί είναι άτιμο πράγμα η καρδιά και πολλές φορές έχω γνωρίσει ανθρώπους που θα εύχοντουσαν να μην είχαν. Μέσα μου έλεγα πως γίνεται? Γιατί να μην θέλουν? Απείχα απο το όλο θέμα. Δεν ήξερα και έξω απο το χορό έλεγα πολλά τραγουδια τόσα χρόνια.

Το μάθημα ήταν σκληρό και άφησε ερείπια. Η ανοικοδόμηση δύσκολη αλλα επετεύχθει(σωστα το εγραψα?). Κάθε νέο οικοδόμημα πιο δυνατό απο το προηγούμενο περιμένωντας τον επόμενο σεισμό για να δεί αν θα αντέξει ή θα πάει και αυτό για βρούβες μαζί με το παπάκι στην ποταμιά.

Ομολογώ πως έφτασα σε σημείο να ευχόμουν να μη τα είχα ζήσει όλα αυτα. Μια φίλη μου είχε πει "Θα δείς οτι εν τέλει χτίζεις χαρακτήρα μετα απο όλα αυτά, καλό σου κάνει...". Συμφώνησα τελικά αν και δε μου άρεσε τότε. Απλά θα ήθελα ενα κουμπάκι που να με πηγαίνει κατευθείαν στο μέρος της άγνοιας.

Αλλά ανακάλυψα κάτι. Ποτέ στη ζωή μου δεν ένιωσα τόσο ζωντανός. Η καρδιά μου χτυπούσε δυνατά. Το μυαλό μου έπαιρνε στροφές. Ξαναέπιασα αυτό το μπλόγκ και απο όσα μου έχουν πει φίλοι και φίλες έκανα καλή δουλειά. Άρχισα πάλι να σχεδιάζω και μπήκαν ιδέες στο μυαλό μου. Όπως έλεγε ο Χρηστάκης στο Φτάσαμεεε... "Η μοναξιά για τον άντρα έχει μια σημασία, γυαλίζει το μάτι του, γίνεται δημιουργικός!"

Πόσο αλήθεια.

Τα γράφω όλα αυτά καθώς πίνω το τελευταίο ποτό με τον διαβολικό εαυτό μου. Έναν εαυτό που δεν ήξερα οτι είχα μέσα μου και βγήκε με τον ωραιότερο και δημιουργικότερο τρόπο. Έναν εαυτό που θα καλως ορίσω ξανά και ξανά για όσο χρόνο μου έχει απομείνει. Μέχρι τότε όμως αν σκοτεινιάζω μη με φοβάστε. Να ξέρετε πως παίρνω δύναμη απο αυτόν και αν και πονάει η μνήμη και σκούζει σαν θηρίο πάντα θα γεμίζω με ενοχές. Γιατί χρειάζομαι κάτι να με καταστρέψει για να βγάλει απο μέσα μου κάτι καλό.

Γιατί χρειάζομαι κάτι να με καταστρέψει για να νιώσω ζωντανός... (?)

and now... bring me that horizon...

9.07.2011

Πρωτοβρόχια...

Δε ξέρω πόσοι θυμάστε ή είχατε ακούσει για τα πρωτοβρόχια. Ηταν οι πρώτες βροχές που ερχόντουσαν μετά το τέλος του καλοκαιριού μέσα στον σεπτέμβριο. Το θυμάμαι πολύ καθαρά το φαινόμενο οταν ήμουν μικρος. Μου είχε κάνει εντύπωση λοιπόν όταν μετα απο κάποια χρόνια παρατήρησα οτι είχαν σταματήσει. Ειναι αλήθεια οτι ζήσαμε μια κλιματικη αλλαγή, με τις μετατοπίσεις των εποχών. Θυμαμαι τα τελευταία χρόνια τον Μάρτιο να ήταν πάντα απρόβλεπτος με εξαιρετικά κρύες θερμοκρασίες εδω στο χωριό. Πάντα όμως έτσι δε λέγαμε? Μάρτης γδάρτης και κακός παλουκοκατιτελοςπαντων?

Ε να λοιπόν που τα πρωτοβρόχια επανήλθαν τα τελευταία 3-4 χρόνια. Ίσως με αυτό το παράδειγμα η φύση να μας δείχνει οτι τα πάντα κάνουν κύκλο. Δε ξέρω για τις πιο παλιές γενιές και δυστυχώς εγω δε θυμάμαι να πρόσεχα τον καιρό όταν ήμουν μικρότερος. Ισως λοιπον αυτή η ιστορία με τις αλλαγές του πλανήτη να μας είχε πιάσει και πιο παλιά αλλα να μην τη θυμάται κανεις.

Τα πάντα κάνουν τον κύκλο τους εν τέλει...

8.08.2011

Έχουν περάσει 6 εβδομάδες από τότε που έσπασα το ποδαρι μου. Κάταγμα έξω σφυρού και ολική ρήξη έσω συνδέσμου ή κάπως έτσι. Μόλις αυτή τη βδομάδα άρχισα να το πατάω και ομολογώ πως έχω ανακουφιστεί. Με τη ζημιά που είχε γίνει φοβόμουν ότι θα αργούσα να συνελθω αλλα ευτυχώς όλα καλα. Προχτές άρχισα να ακούω ήχους κάθε φορά που κουνουσα το πέλμα. Ευτυχώς όπως είπε η θεραπευτρια είναι απλά αλατα που σπάνε. Άρα καλα πάμε. Σε δυο βδομάδες θα μπορέσω να περπατησω και ελπίζω να μπορέσω να οδηγησω με σχετική άνεση.

Είναι το μεγαλύτερο διάστημα που έχω κάνει χωρίς να οδηγησω εδω και 8 χρόνια περίπου. Αυτή η έλλειψη ελευθερίας μετακίνησης είναι τελικά αυτο που με πείραξε περισσότερο από όλα. Όχι το σαπισμα στο σπίτι, όχι ότι βασιζομουν στους άλλους για καθημερινές ανάγκες. Ηθελα να βγω για έναν καφε και ήταν άθλος αν δεν είχε κάποιον να με παει και να με φέρει. Κατέβηκα δυο φορές στην πλατεία για καφε με το τραμ και στον γυρισμό στην ανηφόρα μου βγήκε η ψυχή.

Την μέρα που ξεκίνησε η απεργία των ταξι είχα την φαεινή ιδέα να κατέβω στο κέντρο για να πάρω τα κομικ μου. Πήρε το τραμ λοιπόν και κατέβηκα Νέο Κόσμο. Έφτασα με σχετική άνεση στην Ομόνοια και νόμιζα ότι θα ήμουν ξεκούραστος όταν θα έφτανα στην επιφάνεια. Πήρα το πρώτο ασανσέρ από τις αποβάθρες και ανακάλυψα ότι σε παει όχι στην επιφάνεια αλλά στον όροφο που αλλάζεις για τις άλλες γραμμές. Άρχισα λοιπόν με τις πατεριτσες να ψάχνω το επόμενο ασανσέρ. Όταν το βρήκα ανακάλυψα ότι ούτε αυτο με ανέβαζε στην επιφάνεια. Απο το επίπεδο των εκδοτήριων λοιπόν πήρα το τρίτο και τελευταίο ασανσέρ. Μέχρι να φτάσω πάνω είχα ήδη κουραστεί. Είναι απαράδεκτο ότι χρειάστηκαν τρεις ανελκυστήρες για να φτάσω πάνω. Εγω δεν έχω μόνιμο πρόβλημα αλλα κάποιος που έχει πραγματικά ανάγκη τι πρέπει να κάνει; Δεν έχω δει άλλους σταθμούς να δω αν είναι το ίδιο "βολικοί" όπως αυτός της Ομόνοιας αλλά κάτι μου λέει ότι δεν θα έχουν μεγάλη διαφορά.

Αυτά τα ολίγα σήμερα. Γίνεται χαμός από ακρίδες εδω και το έχω ρίξει στο διάβασμα να περάσει η ώρα. Άντε καληνύχτα σας.

7.19.2011

σκορπιες σκέψεις καθώς φυσάει μια αργοσυρτη βροχή...

Έχω ανοίξει την μπαλκονοπορτα. Ο θορυβοδης ανεμιστήρας δε φτάνει για να με δροσίσει. Ελπίζω με την ανοιχτή πόρτα να μπει και λίγη δροσιά και να μπορέσω να ηρεμήσω. Να ανακυκλωθει ο αέρας ρε παιδι μου.

Η αλήθεια είναι ότι είχε πολυ καιρό να με πιάσει αυτή η ανησυχία. Δε μου έλειψε. Μια χαρά ήμουν τόσο καιρό αλλά με το σπασμένο πόδι και τον αναγκαστικό κατ'οίκον περιορισμό το μυαλό μου σάπισε. Θα κατρακυλούσε, ήταν σίγουρο. Γιατί να μην κατρακυλήσει άλλωστε; Τους τελευταίους τρείς μήνες η ζωή με πήγαινε, ψέμματα, την πήγαινα γαμιώντας. Διακοπές, βόλτες, μπάνια, ξύδια. Δε θυμάμαι άλλη περίοδο στη ζωη μου να έχω καταναλώσει τόσο πολύ αλκοόλ σε τόσο μικρο διάστημα. Μια βδομάδα στην Θεσσαλονικη φαΐ και ποτό. Δύο μέρες στην Κομοτηνή πιωμένος σχεδόν κάθε ώρα. Έπρεπε να σταματήσω κάποια στιγμή.

Θα προτιμούσα βέβαια να μην ήταν με εγχείρηση και λάμα στο πόδι αλλα τι να κάνουμε; Όταν το 2004 το έπαιζα ραλιστας με το Hyundai έλεγα: "Ή θα μου φύγει σιγά σιγά ή θα τρακάρω και θα μου περάσει." Τελικά έφερα δυο τούμπες στον αέρα και έστρωσα χαρακτήρα. Έτσι και τώρα. Αν είχα κάτσει στα αυγά μου θα έκανα τις δουλειές μου άνετος και θα απολάμβαναν το καλοκαίρι μου.

Ησυχία στη γειτονιά. Σε μια πολυκατοικία απέναντι κάποιος βλέπει ακόμα τηλεόραση ή μπορει να αποκοιμηθηκε μπροστά της. Κάπως καλύτερα τώρα που μπαίνει λίγος φρέσκος αέρας. Έχω βάλει τα ακουστικά για να μην ενοχλω και ακούω χαλαρά τη μουσικουλα μου.

Έρχονται λοιπόν δύσκολα. Σίγουρα έχω κάποια άνεση για να τελειώσει το καλοκαίρι τουλάχιστον αλλά και πάλι το μυαλό μου σκέφτεται χίλια δύο πράγματα. Αν σκοτεινιάζω αγάπη μου μη με φοβάσαι. Πάντα τα κρατούσα μέσα μου. Τα προβλήματα μου ήταν δικά μου και δεν τα μετέφερα ποτέ σε κανέναν. Δεν υπήρχε λόγος. Τώρα που το σκέφτομαι τελικά I am The Crane που είχα γράψει πριν κάτι μήνες και όχι το πρόσωπο για το οποίο το είχα γράψει.

Επίσης πήρα μια απόφαση για την παραμονή μου στην Αθήνα. Αν όλα πάνε καλα μέχρι τέλος σεπτεμβρίου θα κοιτάξω να πάω στην ΑΚΤΟ ή σε κάποια παρόμοια σχολή για σχέδιο. Θα δούμε. Γράφω αυτό το πόστ καθώς πίνω το τελευταίο μου ποτό με τον διάβολο. I feel so fucking sober και τουλάχιστον μπορώ να κοιμηθώ σχετικά εύκολα.

Η σκέψη δεν έρχεται πλέον. Τη βλέπω τη λίμνη Μιχάλη... τη βλέπω τη γαμημένη τη λίμνη...

7.06.2011

Memoirs of a gamer...

Κλεισμένος στο σπίτι τις τελευταίες μέρες ξαναέπιασα το Gears Of War 2. Παίζωντας το θυμήθηκα το πρώτο Gears και τι αίσθηση μου είχε προκαλέσει το 2007 όταν το είχα πρωτοπαίξει. Θα αναφερθώ λοιπόν σε λίγα παιχνίδια που μου έχουν αλλάξει τη gaming ζωή μου και στα οποία έχω αφιερώσει μέρες ολόκληρες.

Medieval Total War II. Όταν ήμουν μικρός διάβαζα την εγκυκλοπαίδεια Ιστορία Του Ελληνικού Έθνους. Ο τομος των κλασσικών χρόνων ήταν γεμάτος με σχέδια μαχών τα οποία με τετράγωνα και ορθογώνια παρουσίαζαν τις μονάδες των αντιπάλων και τις κινήσεις τους. Στα μάτια μου ήταν κάτι το εκπληκτικό και έβαζε τη φαντασία μου να οργιάζει. Όταν λοιπόν έπαιξα για πρώτη φορα το Shogun είδα ολα μου τα όνειρα να γίνονται πραγματικότητα! Η σειρά Total War έχει γίνει η αγαπημένη μου πλέον και ειδικά στο Medieval Total War II έχω περάσει αμέτρητες ώρες. Τερματισμενο με είκοσι διαφορετικές φατρίες σε όλα τα expansion. Ο καλύτερος συνδυασμός turn based και real time strategy που υπάρχει αυτή τη στιγμή στην αγορά.

Gunship 2000. Η μητέρα Microprose έβγαζε παιχνίδια για εμένα μόνο. Με αυτόν το εξομοιωτή ελικοπτέρου έφαγα εκατοντάδες επικίνδυνα ορθογώνια TOMΠ, τετράγωνα Τ80, ραντάρ και συστοιχίες πυραύλων. Κρυβόμουν πίσω από τον λόφο πυραμίδα εμφανιζόμουν μπροστά στα επικίνδυνα παραλληλόγραμμα και τους γαμαγα(τοπικό) τη μάνα.

Far Cry. Η εμφάνιση αυτού του παιχνιδιού ήταν κεραυνός εν Ερυθραία. Ανοιχτό gameplay, υπέροχα γραφικά, εκπληκτικό AI αντιπάλων και διασκέδαση στο έπακρο. Για εμένα το fps με το οποιο έχω διασκεδάσει περισσότερο στη ζωή μου. Μετά από αυτό άρχισα να βλέπω τα fps με άλλο μάτι. Γιαυτό δεν φτούρισαν τα Halo ποτέ στα xbox μου.

XCom Terror From The Deep. Στο 486dx40 με 4mb ram 250mb hd και svga. Τι να λέμε τώρα. Τέτοιο παιχνίδι δεν έχει ξαναβγεί και ούτε πρόκειται. Η Microprose με αγαπούσε και αυτό το παιχνίδι ήταν η απόδειξη. Όπως όλα τα παιχνίδια της τα πιο δύσκολα επίπεδα απλά δεν παιζώντουσαν. Το σημερινό insane ήταν σίγουρα το hard για να μην πώ το normal. Το παιχνίδι αυτό με την δυσκολία του, το σενάριο του, τις άπειρες ώρες του research, τις άπειρες ώρες των terror ships (εύκολα ένα δίωρο κάθε τέτοιο χωρίς να υπολογίζω τα reload) και το απίστευτο συναίσθημα που είχα όταν γύριζα πίσω στη βάση με όλους μου τους βασικούς ναύτες ζωντανούς και γεμάτος με πτώματα εξωγηινων και την τεχνολογία τους, θα μείνει για πάντα στην μνήμη μου και θα είναι σίγουρα το αγαπημένο μου παιχνίδι όλων των εποχών.

6.30.2011

Hospital Blues

Το παυσίπονο τελείωσε πριν από μια ώρα. Δε μπορεί να κοιμηθεί και βάζει λίγη μουσική. Τα μάτια του κλείνουν. Νομίζει ότι κάποιος είναι δίπλα του. Απλώνει το χέρι του να τον ακουμπήσει. Δεν είναι εκεί κανείς. Πονάει και δε ξέρει πώς θα το αντέξει. Τα μάτια του κλείνουν πάλι. Οι μορφή επιστρέφει.

Black milk και η μορφή παίρνει πιο ξεκάθαρο σχήμα. Έχει τα μαλλιά της κοτσίδα και χορεύει κουνώντας το δεξί της χερι στον αέρα σιγά σιγά με τη μουσική. Χτυπάει παλαμάκια σε αργό ρυθμό και συνεχίζει να έρχεται κοντά του.

Τα μάτια του ανοίγουν. Μπροστά του βλέπει την πόρτα της τουαλέτας και το φώς του διαδρόμου. Πονάει πολύ και περιμένει.

Paradise circus. Χτυπάει παλαμάκια μαζί με το τραγούδι κουνώντας αργά και βασανιστικά τους γοφούς της στο ρυθμό της μουσικής. Παίζει μαζί του. Βάζει τα χέρια της στη μέση της και συνεχίζει να τον προκαλεί. Πιο κοντά και πιο κοντά.

Πετάγεται ιδρωμένος από τον πόνο. Είναι αβάσταχτος ο συγκεκριμένος. Παίρνει βαθιές ανάσες και ξανακλείνει τα μάτια του.

Dissolved girl. Στο χέρι της κρατάει ένα ποτήρι λευκό κρασί. I think I kind of lost myself again του ψιθυρίζει. Χορεύει όλο και πιο γρήγορα με τον ρυθμό ερχόμενη κοντά του. Μυρίιζει το άρωμα της. Say my name...

Ξυπνάει και τεντώνει το σώμα του από τον πόνο. Που είναι οι νοσοκόμες;

Inertia creeps. Στέκεται ανάμεσα από τα πόδια του. Χορεύει ηδονιστικά και τον χαιδεύει. Two undernourished egos four rotating hips. Χορεύουν μαζί στο μισοσκόταδο του δωματίου. Είναι αγκαλιά. Μυρίζει το άρωμα με τον ιδρώτα της. Την φιλάει απαλά στο λαιμό. Του δαγκωνει ερωτικά το αυτί. See me on all fours it's been a long time.

Η νοσοκόμα βρίσκεται από πάνω του. Κρεμάει την αντιβίωση με το παυσίπονο και του περνάει το σωληνάκι. Δε προλαβαίνει να της πεί όχι. Να μείνει με τον πόνο με τη μορφή της με το άρωμα της. Κλείνει τα μάτια του και η μορφή της δεν είναι πουθενά.

Like a soul without a mind
in a body without a hear
I'm missing every part

5.31.2011

Αγανακτισμένος στο Ρέθυμνο...

Θα με ρωτάνε λοιπόν τα παιδιά μου και τα εγγόνια μου, "Που ήσουν πατέρα/παππού όταν άρχισε η επανάσταση;". "Στο Ρέθυμνο και έπινα ρακές!" θα τους απαντάω γεμάτος περηφάνια. Εκτός όμως απο τις ρακές και τους τόνους φαγητού έκανα και μια βόλτα.

Σάββατο μεσημέρι λοιπόν πήραμε το δρόμο για τους Μύλους. Ένα χωριό δέκα λεπτά περίπου απο το κέντρο του Ρεθύμνου. Εκεί λοιπόν υπάρχει ένα φαράγγι στο οποίο βρισκόντουσαν οι μύλοι του Ρεθύμνου. Το χωριό μέσα στο φαράγγι εγκαταλείφθηκε λόγο της υγρασίας που έκανε τις συνθήκες διαβίωσης δύσκολες. Τουλάχιστον έτσι λένε. Γιατί να μην είχε εγκαταλειφθεί για κανένα πιο γαμάτο λόγο? Να είχαν αλληλοσφαχθεί οι κάτοικοι? Να τους την είχε πέσει κανένα τέρας που να εξαφάνισε όλοι την κοινότητα σε μια νύχτα? Σε όλο τον κόσμο τέτοια γίνονται. Μόνο σε εμάς θερίζουν οι ρευματισμοί...

Λοιπόν φτάνοντας στην αρχή του φαραγγιού κατεβαίνουμε στα πρώτα σπίτια, ένα απο τα οποία έχει γίνει μαγαζάκι στο οποίο μπορείς πολύ ευχάριστα να κάτσεις να πιείς ένα καφέ με ωραιότατη θέα.

1

Μπαίνοντας όλο και βαθύτερα... στο φαράγγι that is, ακούγεται όλο και πιο δυνατά το νερό που κατεβαίνει. Το μονοπάτι είναι διάσπαρτο με ερείπια τα οποία έχουν παραδοθεί στην οργιώδη βλάστηση(πςςςς τι έγραψα ρε μαλάκα...) και το φως λιγοστεύει μιας και τα δέντρα δημιουργούν μια πυκνή οροφή.

23

Το μονοπάτι είναι ξεκάθαρο και σε όποια σημεία χρειάζεται κάποια διευκρίνηση υπάρχουν κόκκινα βελάκια και κουκίδες οι οποίες σημαδεύουν τον σωστό δρόμο. Σε λίγα σημεία χρειάζεται λίγη προσοχή καθώς κατεβαίνει απότομα και σε κάποια θα χρειαστεί να βραχούμε λίγο. Όταν βλέπουμε την παρακάτω εικόνα όμως δε πιστεύω να έχουμε πρόβλημα με το νερό...

21

Το περπάτημα ήταν σχεδόν δύο ώρες και στο τέλος φτάσαμε στον δρόμο, μερικά χιλιόμετρα απο εκεί που είχαμε ξεκινήσει. Γιαυτό προτείνω αν υπάρχει η δυνατότητα να πάρει κάποιος δυο αμάξια να αφήσει το ένα στο τέλος έτσι ώστε να μην ταλαιπωρηθεί στον γυρισμό.

34

Συμπέρασμα? Ένα μυθικής ομορφιάς μέρος στη χώρα μας απο τα τόσα που δεν έχουμε ανακαλύψει και μας περιμένουν. Είναι κρίμα αν είστε εκει κοντά και έχετε χρόνο να μην το δείτε. Μετά τη βόλτα σας πάτε και σε μια καλη ψαροταβέρνα και λιώνετε στο φαγητό και στη ρακί.

Ευχαριστούμε πολύ την Μαρία που είχε την ωραιότατη ιδέα που είχε και μας πήγε σε αυτό το μέρος.

Στο παρακάτω σετ στο Flickr μπορείτε να δείτε περισσότερες φωτογραφίες.

http://www.flickr.com/photos/thepavl/sets/72157626724988795/

αυτά...

τι άλλα εσείς? Τίποτα σοβαρότερο?

5.19.2011

Crescent...



The stars you see in the night sky
Have been dead for centuries
And sunlight creates the illusion
Of life for all these years

Now i no longer trust these eyes of mine
The heart must speak to me
In tongues of forgotten voices
In cosmic energy
So that i can see

The heavens are merely illusions
When you build them high in the sky
And hell is the final solution
For man and his seed design
And the chance of life
And the more that i see
The more life means to me
In the chime of silence of your love
Can't feel in my love
And i need love in my life
Can't feel it in you
And i need love in my, i see life
Can't feel it in you



Είναι κάποια τραγούδια τα οποία σου "κάθονται" με την πρώτη αυτιά. Τα ακούς 2-3 φορές και κάποια στιγμή απλά τα αφήνεις στο repeat να παίζουν συνέχεια. Αυτό έχω πάθει απο χτές με το συγκεκριμένο τραγούδι. Η φωνή του Perry είναι μαγευτική. Η μουσική, μελαγχολική και ατμοσφαιρική με ταξιδεύει. Οι στίχοι του χτυπάνε κατευθείαν στόχο. Είναι το δεύτερο κομμάτι τους με το οποίο το παθαίνω αυτό. Το πρώτο ήταν το Xavier πριν απο χρόνια. Γι'αυτό χαίρομαι πάρα πολύ τώρα που ανακοίνωσαν νέο δίσκο και περιοδεία με την Lisa Gerrard. Θα προσπαθήσω να τους δω στο εξωτερικό αν δεν έρθουν εδώ. Αν και το πιο πιθανό είναι αν πάω έξω να τους δω να έρθουν στην Ελλάδα μετά απο κάποιους μήνες (βλέπε Interpol).


Εσείς τι άλλα?

5.12.2011

Ήταν όμορφη;

ξεκίνησα να γράφω κάτι για ένα τραγούδι των χειμερινών κολυμβητών αλλα μετα Απο μισή ώρα επίπονης προσπάθειας στο iPhone και εχωντας γράψει τέσσερις παραγραφους τα εσβησα όλα. Γιατί; Γιατί δεν έχει νόημα πια και δε το χρειάζομαι για να εκφραστώ. Ότι έγινε έγινε και η ζωή συνεχίζεται. Ντου και ξύλο στους eurovisionistas και καληνύχτα σας.


ήταν όμορφη;

εγω σου λέω μπορει να μην ήταν καν αληθινή!

και τι να ήταν;

ξέρω γω;

5.09.2011

Of broken bones and voices obscura...

Σαν πέρυσι λοιπόν (νομίζω ήταν 7 ή 8 μαΐου βασικά) ημέρα Σάββατο πήρα το μηχανάκι της αδερφης μου να κατέβω στο κέντρο να πάρω κανένα κόμικ. Ζωστηκα την τσάντα μου έβαλα κράνος κλπ και ξεκίνησα. Οδηγούσα στη λεωφορειολωρίδα όλα ωραία και καλα όταν ένας τύπος έκοψε δεξιά να μπει στο πάρκινγκ Συγγρού Φιξ και με έκλεισε. Learning to fly λοιπόν έφυγα πάνω Απο το καπό πετάχτηκα 6 μέτρα μπροστά έκανα ένα διπλό αξλ και ένα τετραπλό τολουπ και προσγειώθηκα ανάσκελα με το κεφάλι μου να βουιζει.

Κατάλαβα ότι κάτι δεν πήγαινε καλα επειδή δε μπορούσα να κουνησω το αριστερό μου χέρι σωστά. Έβγαλα κράνος και προσπάθησα να ηρεμήσω και να πάρω λίγο αέρα. Δε πρέπει να περίμενα πάνω απο 5 λεπτά για το ασθενοφόρο. Με μάζεψε και με πήγε στο... χμμμ... δε θυμάμαι...

Σπασμένη κλίδα και χαμός. Μπανταρισμενος για ένα μήνα με έναν επιδεσμο χιαστί στην πλάτη και το αριστερό χέρι σε ακινησία. Ακινησία my ass τέλος πάντων. :Ρ

Ένα χρόνο μετα έχω το σήμα του χαρυ Πότερ στα κόκκαλα μου.

Moving ooooooon

ps. γράφοντας το ooooooon το iPhone ήθελε να μου κάνει διόρθωση σε polonium....

5.03.2011

μια μικρή ιστορία για τον Θανάση Βέγγο...

Πρέπει να ήταν άνοιξη του 2000. Δεύτερο έτος στη σχολή και είχα κατέβει στο μοναστηράκι με μια φίλη μου αφού είχαμε τελειώσει τα μαθήματα στο ΤΕΙ. Κάτσαμε στον ημιόροφο, στον "Θανάση" να φάμε κάτι. Πέρασε λίγη ώρα και απο κάτω ακούσαμε φασαρία. Όλοι χαιρετούσαν κάποιον και γελούσαν. Κοιτάξαμε και είδαμε τον Θανάση Βέγγο να μπαίνει στο μαγαζί και κόσμος να τον χαιρετάει.

"Θα πάω να τον χαιρετήσω!" της είπα. Ήθελα μόνο να του πω ευχαριστώ και να του σφίξω το χέρι. Κατέβηκα και τον πλησίασα τρέμοντας.

"Κυριε Θανάση!" είπα και άπλωσα το χέρι μου. "Σας ευχαριστώ πολύ!"

"Γιατί με ευχαριστείς παιδί μου? Που επέζησα απο την καταστροφή?" μου είπε χαμογελώντας με τον ίδιο τρόπο που μιλούσε στις ταινίες του.

"Για όλα όσα έχετε κάνει!" του απάντησα

"Εγώ σε ευχαριστώ παιδί μου! Σας καμαρώνω όλους να είσαι πάντα καλά και εσύ!"

Ένιωσα τόσο χαρούμενος. Ο άνθρωπος που είχα δει τόσες φορές σε ταινίες ήταν όλα όσα περίμενα. Ευγενικός, καλός, χαμογελαστός και ειλικρινής. Τον ένιωσα πραγματικά σα να ήταν ένας δικός μου άνθρωπος. Γιαυτό και με το που έμαθα οτι πέθανε δάκρυσα. Γιαυτό και τώρα που τα γράφω αυτά δε βλέπω καλά το πληκτρολόγιο απο τα δάκρυα.

Η μητέρα μου ακόμα έχει να λέει για αυτή τη μέρα που γύρισα σπίτι ενθουσιασμένος που τον γνώρισα και του μίλησα. Την ιστορία αυτή τη λέω και θα την λέω, στα παιδιά μου και στα ανίψια μου που μεγαλώνοντας θα βλέπουν τις ταινίες του και θα γελάνε όπως γέλασα και εγώ.

Ο Θανάσης Βέγγος ήταν ένας μεγάλος άνθρωπος, με μεγάλη καρδιά που αν και τα τελευταία χρόνια δεν τον έβλεπα συχνά στην τηλεόραση και μόνο η σκέψη οτι ζούσε ανάμεσα μας, με έκανε χαρούμενο. Γιατί ήξερα οτι αυτός ο άνθρωπος υπήρχε και ήταν αληθινός και γέμισε τη ζωή μου με ώρες χαράς και γέλιου.

Αντίο λοιπόν κύριε Θανάση. Θα σε θυμόμαστε για πάντα...

4.19.2011

Ημέρα πρώτη...

"Παρακαλώ ωθήσατε την πόρτα για να εισέλθετε στο κατάστημα." είπε η ρομποτική γυναικεία φωνή της πόρτας. Με σταυρωμένα τα χέρια παρατηρούσε την γιαγιά που προσπαθούσε να μπει στο κατάστημα και πάλευε με το κουβούκλιο και τον μηχανισμό του εδω και πέντε λεπτά.

"Παρακαλώ ωθήσατε την πόρτα για να εισέλθετε στο κατάστημα."

"Κώστα βοήθα την κυρία να μπεί μέσα σε παρακαλώ." είπε στον υπάλληλο στο διπλανό γραφείο. Ήπιε μια γουλιά καφέ και γύρισε στα χαρτιά του.

"Παρακαλώ ωθήσατε την πόρτα για να εισέλθετε στο κατάστημα."

Κοίταξε πάνω απο τα γυαλιά του και είδε την γιαγιά να μπαίνει επιτέλους στο κατάστημα. "Κυριε διευθυντά η γυναίκα σας στη γραμμή δυο." γκρίνιαξε και σήκωσε το τηλέφωνο. "Καλημέρα. Όχι δε θα αργήσω. Ναι αμε. Κάτσε να γράψω. Ναι. Ένα ή δυο λίτρα? Εντάξει. Το βράδυ? Που θα πας? Θα προσπαθήσω. Είπα θα προσπαθήσω, το ξέρεις οτι σήμερα μαζευόμαστε με τα παιδιά στο σπίτι του Σάκη. Τι εννοείς απο πότε? Απο πάντα. Καλά θα τα πούμε στο μεσημεριανό. Έλα γειά."

"Παρακαλώ ωθήσατε την πόρτα για να εξέλθετε απο το γάμο σας."

Κοίταξε το τηλέφωνο για λίγο. Ένας πελάτης του έφερε μια επιταγή για υπογραφή. Σηκώθηκε απο το γραφείο του και πήγε να βάλει λίγο καφέ.

"Παρακαλώ ωθήσατε την πόρτα για να εισέλθετε στο κατάστημα."

4.07.2011

Τραγουδια...

Σίγουρα έχετε όλοι τρία ή τέσσερα ή ένα αγαπημένο τραγούδι το οποίο δεν έχει καμία σχέση ίσως με τη μουσική που ακούτε. Τραγούδια τα οποία σας έχουν κάτσει στο μυαλό επειδή τα έχετε συνδέσει με μια κατάσταση, με κάποια περίοδο της ζωής σας. Μερικά απο αυτά για εμένα είναι τα παρακάτω...

Daft Punk - Fresh

Το τραγούδι αυτό το άκουγα όταν διάβαζα "Τα Βουνά Της Τρέλας" του H.P. Lovecraft. Στο βιβλίο οι δύο πρωταγωνιστές εξερευνητές χρησιμοποιούν ένα αεροπλάνο για να φτάσουν σε μια ψηλή οροσειρά της Ανταρκτικής. Όταν ακούω αυτό το τραγούδι φαντάζομαι πάντα το αεροπλάνο να απογειώνεται και να πετάει πέρα απο τα βουνά. Είναι και φοβερό τραγουδι Btw...

Tindersticks - Can We Start Again

Αυτό το τραγούδι το είχα ερωτευθεί όταν το είχα δει στην τηλεόραση. Αγαπημένο για πολλούς λόγους. Για τους στίχους, τη χαρούμενη μελωδία που δίνει ελπίδα και την ιδιαίτερη φωνή του Stuart Staples.

Tangerine Dream - Green Desert

Η πρώτη μου επαφή με το συγκεκριμένο συγκρότημα δε θα μπορούσε να είναι με καλύτερο δίσκο. Το Green Desert ειναι ολόκληρο ενα αριστούργημα. Το ομώνυμο τραγούδι δε είναι ενα απο τα πιο ολοκληρωμένα κομμάτια που έχω ακούσει ποτέ μου. Το συγκρότημα αυτό το άκουγε ένας πολυ καλός φίλος μου και πολλές φορές θυμάμαι τις τα d&d sessions στο σπίτι του στα εξάρχεια κάθε τετάρτη με νοσταλγία. :)

4.06.2011

Ήχοι...

Τρεις ήχοι που έχουν μείνει και θα μείνουν για πάντα στα αυτιά μου...


1) Ο ήχος της βροχής στην τσίγκινη οροφή της τουαλέτας στο χωριό μου. Έπαιρνα μια καρέκλα και την άραζα στην αυλή δίπλα στην τουαλέτα για να την ακούω να χτυπάει...


2) Ο μονότονος ήχος του Γκιόνη. Ο Γκιόνης όπως έλεγε το παραμύθι του παππού μου, ήταν ένα παιδί που είχε χάσει τον αδερφό του και βγήκε στο δάσος να τον βρεί κάνοντας αυτόν τον ήχο. Στην πραγματικότητα είναι ενα είδος κουκουβάγιας που υπήρχε σε αφθονία πριν τις φωτιές του 2007. Απο τότε το ακούω σπάνια πλέον. Όταν ήμουν μικρότερος φοβόμουν πάρα πολύ αυτόν τον ήχο και πολλές φορές δε μπορούσα να κοιμηθώ.


3) Ο ήχος της καρδιάς μου πρίν κοιμηθώ. Μικρότερος νόμιζα οτι άκουγα τα βήματα κάποιου που ερχόταν να με βρεί. Νόμιζα οτι αυτός ο κάποιος ήταν ο θάνατος και όταν μεγάλωσα κατάλαβα οτι αυτός είναι. Όταν τα βήματα σταματήσουν, δηλαδή όταν με βρεί, θα πεθάνω και εγώ. Χαλάλι του, τόσο περπάτημα θα έχει ρίξει μέχρι τοτε...


Αυτά...

4.04.2011

Μυρωδιές...

Τρεις μυρωδιές που θυμάμαι απο μικρός να μου αρέσουν και τις έχω συνδέσει με ωραίες περιόδους της ζωής μου...


1) Η μυρωδιά της νυχτερινής Αθήνας την άνοιξη. Τη θυμάμαι απο το γυμνάσιο που γυρνούσα απο το σχολείο στο σπίτι όταν ήμουν απογευματινός. Νυχτολούλουδα νομίζω απο τα πάρκα και τις αυλές, ανακατεμένα με τον αέρα. Είναι περίεργο που μια πόλη σαν την Αθήνα έχει αυτήν την πανέμορφη μυρωδιά.

2) Η ανακατεμένη μυρωδιά του γράσου και του υδραυλικού λαδιού με λίγη εσάνς πετρελαίου έτσι για το γαμώτο. Απο τα καλοκαίρια που δούλευα στο εργοτάξιο γυρίζοντας με το JCB σκάβοντας βόθρους, χαντάκια, τάφους(!!), στα περίχωρα του Λεονταρίου. Πάντα με κάνει να νιώθω σαν το σπίτι μου όποτε βρίσκομαι σε κάποιο συνεργείο ή εργοτάξιο.

3) Η μυρωδιά της βροχής στο χωριό. Ανακατεμένη με άχυρο και κοπριά. :P

Αυτά.

3.30.2011

Μικρή ιστορία...

"Έναν freddo espresso σκέτο σε παρακαλώ και ενα μπουκαλάκι νερό." είπε στην κοπέλα στο ταμείο κοιτάζοντας την άλλη κοπέλα που έφτιαχνε τους καφέδες. Κάθε κυριακή απόγευμα για περίπου τέσσερα χρόνια του έφτιαχνε τον καφέ του.

Την είχε προσέξει απο την πρώτη στιγμή. Είχε τα μαλλιά της πιασμένα κοτσίδα η οποία τόνιζε το όμορφο πρόσωπο της. Του θύμιζε την Eva Mendez, ειδικά μια μικρή ελιά που είχε κοντά στα χείλια της. Είχε μάθει και το όνομα της. Το άκουσε να το λένε οι άλλες κάποια στιγμή και δε το είχε ξεχάσει απο τότε.

Άραγε πως θα αντιδρούσε αν της έλεγε να βγουν για ενα ποτό? Είχαν γίνει τόσα πολλά αυτά τα χρόνια στη ζωή του και για κάποιο λόγο ήθελε να της τα πει. Στο παραμύθι θα είχαν καταλήξει μαζί. Θα ζούσαν για πάντα ερωτευμένοι και θα έλεγαν στους φίλους τους την ιστορία της γνωριμίας τους για να το πιστέψουν και εκείνοι. Οτι τα παραμύθια υπάρχουν και είναι αληθινά.

"Πέντε ευρώ και είκοσι λεπτά κύριε!" του είπε η ταμείας.

"Πέντε ευρώ?" την κοίταξε απορημένος αλλά έβγαλε τα λεφτά και πλήρωσε. Πήρε τον καφέ του στο χέρι και πριν φύγει φώναξε "Σε ευχαριστώ πολύ Ντίνα!". Με την άκρη του ματιού του είδε οτι γύρισε και τον κοίταξε βιαστικά. Χαμογέλασε και πήγε στο αμάξι του.

* * *

Η Ντίνα κοίταξε βιαστικά αυτόν που είπε το όνομα της. Δεν τον ήξερε προσωπικά αλλά αναγνώρισε το πρόσωπο του. Τον θυμήθηκε μία φορά με γένια, μια ξυρισμένο, μια με μακρυά μαλλιά. Ένιωσε οτι τον ήξερε χρόνια ενώ δεν είχε ιδέα ποιός ήταν.

"Δύο φραπέδες μέτριους για τον κύριο και έναν ελληνικό Ντίνα ξύπνα!"

Γύρισε στη μηχανή, έπιασε ένα πλαστικό ποτήρι, έβαλε μία κουταλιά καφε, άνοιξε το νερό...

3.24.2011

How did it come to this?

Χτες το πρωι να ειμαι στην Αθήνα το απόγευμα στο Λονδίνο να δω μια συναυλία και σήμερα το μεσημέρι πάλι πίσω. Ποτε θα αρχίσουμε να μιλάμε για μια ενιαία κοινωνία και όχι για κράτη και εθνικότητες; Δε νομίζω να προλάβω να δω κάτι τέτοιο αλλά τα πρώτα βήματα έχουν ήδη γίνει. Αρκεί να επιβιώσει ο πλανήτης γιατι το 2011 ξεκίνησε γαμιώντας, αλλά αυτο είναι μια άλλη κουβέντα.


Άντε και εις άλλα με υγεία!

:)

3.09.2011

Ως πότε?

Δύο γέροι σ' ένα καφενείο. Κάθονται έξω. Βλέπουν μια όμορφη κοπέλα να περνά. Την παρατηρούν σε όλο της το διάβα.

Μόλις στρίβει στη γωνία, γυρίζει ο ένας και ρωτά:

"ΏΣ ΠΟΤΕ ;".

Και ο άλλος απαντά:

"ΩΣ ΤΟ ΤΕΛΟΣ"...





Ψάχνωντας ένα topic σε ένα forum το βρήκα και θυμήθηκα οτι με είχε συγκινήσει πάρα πολυ. Έπρεπε να το είχα βρεί χτες να το αφιερώσω.

3.05.2011

Καλό τριήμερο...

Έκατσα να γράψω κάτι που είδα στον ύπνο μου. Μπήκα λέει σε ένα ασανσερ και εκεί με περίμεναν σερπαντίνες, δυο μικρά σκαμπό και μια φίλη μου για να γιορτάσουμε τη γιορτή μου. Δε θυμόμουν τίποτα έξτρα οπότε είπα μπας και γράψω μια μικρή ιστορία...

"Θα σταματησεις επιτέλους με αυτό το πράγμα?" είπε καθώς την είδε να μπαίνει στο δωμάτιο με την ηλεκτρική σκούπα.


Μεχρι εκεί εφτασα και είπα μπάς και γράψω καμία μικρή ιστορία απο συναυλία. Στο τέλος δεν έκανα ούτε και αυτό. Έφαγα μια τηγανίτα με μήλο και πάω για κούρεμα. Καλο τριήμερο να έχουμε λοιπόν...

:)

3.02.2011

Pookanswers

Απαντήσεις για την Pooka

Εσύ που τώρα αυτό διαβάζεις
πες μου:


Πώς ξύπνησες σήμερα;

Περίεργα... Άγχος...

Τι ονειρεύτηκες;

Φίλους σε ενα περίεργο όνειρο

Ονειρεύεσαι;

Πολλα και διάφορα ανώμαλα... check older posts ;)

Στον ύπνο μόνο ή και στον ξύπνιο;

Πάντοτε...

Τι χρώμα έχουν τα όνειρά σου;

Κίτρινο το χρώμα των τρελών

Τι χρώμα έχει ο κόσμος σου;

Πολλα...

Ποια είναι η λέξη για τον κόσμο σου;

Ρωμυλία...

Ποιες λέξεις κρύβεις στην καρδιά σου;

Αγάπη, γέλιο

Από τι είναι φτιαγμένη η καρδιά σου;

Απο τέσσερα κομμάτια...

Τι ίχνη αφήνει ο χρόνος στην καρδιά σου;

Ίχνη αρκούδας...

Πώς μετράς το χρόνο;
Με λεπτά, τσιγάρα ή τραγούδια;

Τραγούδια αβασανιστα και εύκολα...

Πού ταξιδεύεις στα τραγούδια;

Στον εαυτό μου...

Πού ταξιδεύεις λίγο πριν σε πάρει ο ύπνος;

Κάνω reverie...

Τι γίνεσαι ανάμεσα στο λυκόφως και το λυκαυγές;

Σκηνοθέτης, ηθοποιός, παραγωγός, θύμα, θύτης, Θεός, άνθρωπος...

Αγαπάς τους λύκους;

Ogami itto... one murder five hundred ryo

Τι αγάπησες τελευταία;

Ενα τραγούδι...

3.01.2011

Χορτόσουπα!!!

Πρίν την πρωτοχρονιά η μάνα μου έφτιαξε την παρακάτω σούπα η οποία σπέρνει. Θανάση δώσε βάση και φτιάχτην...

Καρότο
πατάτα
λάχανο άσπρο και κοκκινο
σπανάκι
κρεμμύδι
μπούκοβο
ταχίνι
κουακερ
λεμόνι
αλάτι
λαδι


Λοιπόν κόβουμε κομμάτια την πατάτα, το καρότο, τα λαχανα και το κρεμμύδι. Τα βάζουμε πρώτα με λίγο λαδάκι για ένα 5λεπτο στην κατσαρόλα να τραβήξουν και να νοστιμίσουν. Τα βάζουμε μετά να βρασουν για ενα τέταρτο. Μετα το τέταρτο ρίχνουμε το σπανακι. Ρίχνουμε μιση κουταλια του γλυκου μπουκοβο. Ρίχνουμε κουακερ όσο μας αρέσει για να μη βγει πολύ πηχτή. Δείτε με το μάτι πόσο θέλετε εσείς βέβαια γιατί μπορει να θελουτε πηχτη τη σουπα. Τα αφησα κανενα δεκαλεπτο και που και που δοκιμαζουμε να δούμε αν θελει αλατι.

Στο τέλος βάζουμε μια κουταλιά της σούπας ταχίνι και το αραιώνουμε με χυμό λεμονιού. Οταν τελειωνει το βράσιμο παίρνουμε λιγο ζουμι και το ρίχνουμε στο ταχινι να το αραιωσουμε παραπάνω και και μετά όλο μαζι μέσα.

Προσοχη στο μπουκοβο μη γινετε τουρμπο.

Αντε και σε καλή μεριά!

2.28.2011

Κανένα ψιλο...

"Που σπούδασες;" τη ρώτησε Χωρίς να τον νοιάζει πραγματικά. Ήθελε απλά να του μιλάει. Να βλέπει την έκφραση του προσώπου της. Να βλέπει τα χείλη της κατακόκκινα να χαμογελάνε.

Τόσο όμορφα και σαρκώδη. Κόκκινα σαν φρέσκα μήλα που ευωδιάζουν άρωμα γης και φύσης. Το χαμόγελο της τον μάγευε. Τη φανταζόταν ξαπλωμένη σε άσπρα σεντόνια, με αυτά τα κόκκινα χείλη περήφανα να ξεχωρίζουν στο λευκό.

Σταμάτησε να του μιλάει. Δεν το είχε παρατηρήσει. Τον κοίταξε λίγο περίεργα και συνήλθε. "Είσαι καλά;" τον ρώτησε.

"Ναι! Συγνώμη αλλά χάθηκα για λίγο. Κάτι μου είπες και μου θύμησες μια ιστορία!"

* * *

"Για πες;" τον ρώτησε και χαμογέλασε. Άρχισε να τον παρατηρεί. Το πρόσωπο του ήταν σοβαρό στην αρχή. Πάντα έτσι ξεκινούσε τις ιστορίες του. Στο τέλος σίγουρα θα υπήρχε μια έκρηξη. Ενα αστείο μια μεγάλη πλάκα που είχε κάνει ή είχε δει.

Κουνούσε τα φρύδια του δίνοντας έμφαση στα λόγια του. Της άρεσε αυτό πολύ. Ένιωθε την ιστορία που έλεγε τη ζούσε κάθε φορά. Ήταν ζωντανός.

Αυτο της έλειπε απο τη ζωή της. Η αίσθηση της ζωντάνιας της κάθε στιγμής. Όπως φαντάστηκε η ιστορία τελείωσε με ενα αστείο. Όχι και πολύ καλό αλλά ο τρόπος του το έκανε να μοιάζει αριστούργημα.

***

"Θα πάρετε κάτι άλλο?" τους ρώτησε η σερβιτόρα. Η γυναίκα κοίταξε το κατάλογο για ένα γλυκό. Ο άντρας της πρότεινε το cheesecake με τα κεράσια. Την κοιτούσε επίμονα ο τύπος και ολο έκανε κάτι ηλίθιες γκριμάτσες με τα φρύδια του. Η άλλη είχε βάλει τόσο κραγιόν που είχε γεμίσει όλα τα ποτήρια με κόκκινους λεκέδες. Δεν ήταν ζευγάρι. Όχι ακόμα τουλάχιστον αλλα μάλλον για εκεί το πήγαιναν. Στ'αρχίδια της. Αρκεί να της άφηναν κανένα ψιλό όταν ξεκουμπίζωνταν...

Ενα cheesecake και ένα σουφλέ σοκολάτας...

2.27.2011

Πες μας που παει ο ανθρωπος τον κοσμο σαν αφηνει...

Πρέπει να γράψω να ηρεμίσω. Ακόμα δε μπορώ να το πιστέψω οτι απο τη μια στιγμή στην άλλη ένας νέος άνθρωπος, μια φίλη μου έφυγε έτσι ξαφνικά. Χτες ήμασταν μαζί στο πάρτυ. Μιλήσαμε λίγο γιατί έτρεχα σα μουρλός γύρω γύρω. Δε μπορώ να το πιστέψω ακόμα και τώρα. Δε μπορώ να ξέρω τι αισθάνεται η αδερφή της και η οικογένεια της. Βλέπω στο facebook της οτι ο τελευταίος άνθρωπος που της έγραψε κάτι ήταν το αγόρι της. Καληνύχτα μωρό μου :*

αυτό και μόνο φτάνει...

Αντίο κοπελιά...


Πες μας που πάει ο άνθρωπος τον κόσμο σαν αφήνει
πες μας που πάει ο άνεμος, που πάει η φωτιά σαν σβήνει
σκιές ονείρων είμαστε, σύννεφα που περνούμε

Man you look just how I feel...

And I feel drunk.
I feel tired.
I feel like sleeping.
I feel a knot in my stomach.
I feel dreamy.
I feel dirty.
I feel shivers.
I feel lost.
I feel destroyed.
I feel anxious.
I feel sad.
I feel happy.
I feel weird.
I feel like smiling.
I feel angry.
I feel the need to scream.
I feel like loving.
I feel like trying.
I feel like drawing.
I feel dehydrated.
I feel it's coffee time.
I feel alone.

...I guess.

2.25.2011

Σαν τη μύγα μέσα στο γάλα...

Στην πρόσφατη εξόρμηση στην Ολλανδία λοιπόν ανακάλυψα τους λόγους απο τους οποίους με έπαιρναν χαμπάρι...

1. Είμαι φωνακλάς. Περπατώντας στο δρόμο με τη φίλη μου αφηγήθηκα μια ιστορία γελώντας δυνατά και κάνοντας χειρονομίες. Ένας ποδηλάτης με στραβοκοίταξε και την ρώτησε αν είναι καλά και αν θέλει βοήθεια... Go figure...

2. Σταματάω στις διαβάσεις δίνοντας προτεραιότητα στα αυτοκίνητα και τα ποδήλατα. Είμαι σίγουρος οτι τους τσάντιζα όταν το έκανα αυτό αλλά τι να κάνω? Προσπαθούσα να επανορθώσω...

3. ...περνώντας τις διαβάσεις γρήγορα! Αφού σταματάνε που σταματάνε οι άνθρωποι ας μην τους έχω να περιμένουν τόση ώρα. Οι Ολλανδοί πεζοί σταρχίδια τους βέβαια...

4. Έχω πάνω απο τέσσερις τρίχες στο μούσι μου και δεν είμαι ξανθός.

5. Κοιτάω τους ψηλούς Ολλανδούς με ενα βλέμμα απορίας και χαίρομαι όταν βρίσκω κάποιον πιο κοντό απο εμένα...


Αυτά νομιζω...

2.16.2011

Η διαφήμιση

Δίπλα του είχαν αρχίσει να βλέπουν βιντεακια στο κινητό ενός καινούριου. Πάντα αυτό γινόταν. Όλοι έτρεχαν να δουν τις καινούργιες τσόντες και να ανταλλάξουν μεταξύ τους.

Έκλεισε το περιοδικό και την κοίταξε. Ξέχασε τα πάντα γύρω του. Είχε καιρό να χαθεί έτσι. Καθόταν στο πάτωμα και τον κοίταζε σα να τον περίμενε. Τα ξανθά μαλλιά της έπεφταν στους ώμους της, πάνω στο κόκκινο δερμάτινο μπουφάν που φορούσε.

Στήριξε το κεφάλι του με το χέρι και την κοίταξε. Τόσο όμορφη, τόσο αθώα. Μια όαση στη πράσινη έρημο του στρατού. Θα της μιλούσε; Έπρεπε να πάρει μια απόφαση. Δεν είχε τίποτα να χάσει πλέον. Το έμαθε αυτό αργά. Τον κοίταζε ακόμα. Την είχε ερωτευτεί. Με τη πρώτη μάτια όταν έκλεισε το περιοδικό. Σαν λύκειακος έρωτας. Ανώριμος φρέσκος όπως νιώθεις τη πρώτη φορά που βλέπεις μια όμορφη συμμαθήτριά σου και θες να σε προσέξει.

"Δες τι της κάνει ρε!" φώναξε κάποιος δίπλα του, "Τι κώλαρα είναι αυτή! Όλο μέσα!" φώναζε. Μια μεραρχία είχε μαζευτεί γύρω από το μικρό κινητό που αποτελούσε αυτή τη στιγμή το αντικείμενο του πόθου όλων όσοι το έβλεπαν.

Εκείνος ακάθεκτος. Δε σταμάτησε ούτε στιγμή να την κοιτάζει. Ούτε και αυτή. Καθόταν ακόμα στο πάτωμα και περίμενε να κάνει την κίνηση του. Βρήκε το θάρρος. Πήρε το περιοδικό και το τύλιξε προσέχοντας μη τσαλακώθει. Την πήρε μαζί του στο λόχο. Τι διαφήμιση ήταν που πόζαρε; Δε πρόσεξε καθόλου. Ρούχα μάλλον. Τι σημασία είχε; Μόνο αυτή θυμόταν. Έβαλε το περιοδικό στη τσάντα και την κοίταξε στην τελευταία σελίδα μια ακόμα φορά. Έκλεισε ένοχα το φερμουάρ και έφυγε για φαγητό.




Το είχα γράψει μια μέρα όταν ήμουν ακόμα στρατό στη Λέσβο. Αυτοβιογραφικό.

2.15.2011

So in this blockbuster dream...

Τα είχε όλα μέσα. Αίμα, σεξ, βία, κωμωδία, πρωταγωνιστές τιμημένους με όσκαρ (Hillary Swank, robert de niro), τρόμο και πάνω απο όλα ανατροπές. Μέχρι την τελευταία στιγμή δεν είχες ιδέα σε ποιό μέρος θα σε έβγαζε το μυαλό μου.

Ξεκινάμε με το σκηνικό ενός θρίλερ στην αμερικάνικη επαρχία. Αυτό νομίζω οτι ήταν δηλαδή. Κάτι ψιλο post apocalyptic με ανθρωποφάγους κιετς. Ένας χίπις προστάτευε την Swank και έμεναν σε ένα πράγμα σα χωματερή. Εγώ εκεί απλά παρακολουθούσα στην αρχή αλλα μετά μου έδωσα πιο ενεργό ρόλο όταν έπεισα την Swank να τον πηδήξει τον κακομοίρη χίπη που είχε να γαμήσει κατι χρόνια. Αίμα και σπλάτερ σε διάφορες στιγμές είχαμε σε αυτό το segment.

Μετά το σκηνικό κάπως μεταφέρθηκε σε ένα νοσοκομείο. Άρχισα να περπατάω προς τα εξωτερικά ιατρεία και με ακολουθούσαν δύο ηλικιωμένες κυρίες που συζητούσαν για τους γιους τους που είχαν πάει στον πόλεμο. Λίγο πριν τα ιατρεία πήγα να πάρω ενα καφέ και είδα τον φίλο μου τον Αντώνη να αράζει και κάθησα λιγο μαζί του.

Μετά απο αυτό μπήκα σε ένα κλιμακοστάσιο και άρχισα να κατεβαίνω σε κάτι μπουντρούμια. Οι σκάλες ήταν σκονισμένες και είχαν κόκαλα. Κρατούσα δυο σπαθιά και επειδή είχαν μεγάλη απόσταση μεταξύ τους οι όροφοι, πηδούσα απο πάτωμα σε πάτωμα και προσγειωνόμουν σε αργή κίνηση. Στο δρόμο προς τα κάτω πλακώθηκα και με 1-2 πλάσματα που δε θυμάμαι ακριβώς τι ήταν.

Το υπόγειο λοιπόν που έφτασα ήταν μια αποθήκη με διάφορα πράγματα απο το σπίτι μου. Όργανα guitar hero και rock band, δυο βιβλιοθήκες με παλιά κουτιά και πολλά άλλα. Στο υπόγειο ήταν ο De Niro και πιασαμε την κουβεντα για το meet the fockers. Ο De Niro παίζει όπου βρεί μου φαίνεται. Πολλοί φίλοι σε αυτό το υπόγειο. Τα είπαμε, καλα περάσαμε δε λέω.

Θυμήθηκα οτι είχα και μια κουβέντα με κάποιον διπλα σε ένα μπαλκονι για τον bruce lee και πως πήρε τον ρόλο του Kato στο Green Hornet. Δε θυμάμαι σε ποια στιγμή της υπερπαραγωγής ηταν αυτό ομως.

Έγιναν και άλλα περίεργα. Πολύ περίεργα για να τα αναφερω... λολ

Καλημέρα σας...

2.14.2011

Σημερα... pt 2

Σημερα... pt 1

Μην μιζεριάσετε.

Μην αρχίσετε να καταριέστε την τύχη σας και την μπακουρίαση σας.

Μην κάτσετε σπίτι κοιτάζωντας παλιές φωτογραφίες. Είδατε τι έπαθε ο Μπακιρτζής στον Έρωτα Στη Χουρμαδιά.

Μπακούρια είστε κάθε μέρα όχι μονο σήμερα οπότε μην κανονίζετε μπακουρομπαρότσαρκες. Ολες τις υπόλοιπες μέρες το λέτε απλά βόλτες.

Θυμηθείτε οτι "Οι άνθρωποι δεν συγχωρούν εκείνους που απο έρωτα εκπέσανε"

Ο έρωτας περνάει απο το στομάχι. Εκεί τον νιώθεις όταν σου λείπει ο άλλος, όταν βλέπεις φωτογραφίες του, όταν σου χαμογελάει.

Θυμηθείτε οτι εκεί που θέλει η αγάπη κάστρα και βουνά πατάει

Δείτε το "Μ'αγαπάς;" του Γιώργου Πανουσόπουλου.

Αν δεν το έχετε κάνει μέχρι τώρα πάρτε λουλούδια στην σύντροφο σας. Τον σύντροφο κεράστε τον μια μπύρα.

Μην φάτε σοκολάτες δεν υπάρχει κανένας λόγος.

Μην φοβηθείτε να πείτε "σ'αγαπώ" και ας μην πάρετε αντίστοιχη απάντηση.

Θυμηθείτε το βλέμμα που σακάτεψε τη μοίρα σας.

Μην ακούσετε το Μίζερο Φως απο τα Διάφανα Κρίνα. Ακούστε το Μικρές Αλήθειες.

2.10.2011

Ρεβυθια...

"Πάλι ρεβύθια έχει σήμερα?" γκρίνιαξε. Κάθε φορά που είχε όρεξη για κρέας και γυρνούσε μετά τη δουλειά κουρασμένος και εκνευρισμένος αυτή έφτιαχνε ρεβύθια. Τα σιχαινόταν τα ρεβύθια. Έβαλε μια κουταλιά στο στόμα του και μπούκωσε μαζί ψωμί και τυρί για να μην καταλάβει τη γεύση τους.

"Που είσαι; Δε θα έρθεις να σε δω λίγο?" της φώναξε. Έριξε λίγο παραπάνω λεμόνι και πιπέρι. Μασούλησε ήσυχα και άνοιξε την εφημερίδα που του είχε αφήσει δίπλα στο πιάτο. Απεργίες, νομοσχέδια και λοιπές βλακείες τον αποσπάσανε. Δεν του είχε απαντήσει. Η επόμενη κουταλιά του ξύνησε. Είχε βάλει πολύ λεμόνι τελικά δε χρειαζόταν τόσο.

"Γιατί δε μου μιλάς τώρα δηλαδή;" της φώναξε και ρεβύθια του έφυγαν απο το στόμα. Τα μάζεψε με μια χαρτοπετσέτα βλαστημώντας. "Γαμώ το..." εκνευρισμένος συνέχισε να τρώει. Θα του έσπαγε τα νεύρα σήμερα. Το έβλεπε. Λες και το έκανε επίτηδες τον τελευταίο καιρό. Του είχε σπάσει τα νεύρα. Είχαν προβλήματα βέβαια αλλά τίποτα πολύ σημαντικό.

Εκνευρισμός απο την δουλειά αυτός. Κλεισμένη στο σπίτι όλη μέρα αυτή. Τους έδινε στα νεύρα. Σήμερα όμως ήθελε λίγο την παρέα της. Είχαν απολύσει άλλους δυο συναδέλφους του και τον είχε πιάσει άγχος. Γιατί να έρθει όμως. Τις προάλλες του ζήτησε να μείνει μαζί της και να μη βγεί και την έγραψε. Λογικό να του κρατάει μούτρα και να του φτιάχνει ρεβύθια.

Σταμάτησε να τρώει και σήκωσε το κεφάλι του. Σα να του φάνηκε οτι έκλεισε η εξώπορτα. Δεν την άκουγε πουθενά. Ακούμπησε το κουτάλι του και της φώναξε. Σιωπή. Σκούπισε τη μούρη του και σηκώθηκε. Δεν ήταν στο σαλόνι. Περπάτησε στο εσωτερικό του διαμερίσματος κοιτώντας στα υπόλοιπα δωμάτια μέχρι που έφτασε στην κρεβατοκάμαρα.

Τα ρούχα της ήταν απλωμένα στο κρεβάτι. Άρχισε σιγά σιγά να καταλαβαίνει. Περπάτησε στο σαλόνι. Στην εξώπορτα υπήρχε ένα σημείωμα σε κίτρινο post-it. Δε μπορώ άλλο.

Το ξεκόλλησε και πήγε ήρεμος στην κουζίνα. Κάθησε στην καρέκλα και το κόλλησε στη μέση του τραπεζιού και συνέχισε να τρώει τα ρεβύθια. Αυτά τα γαμημένα ρεβύθια, με το πιπέρι και το λεμόνι, που ξαφνικά του φάνηκαν τόσο νόστιμα.

2.08.2011

Μικρές Ιστορίες απο συναυλίες pt 3

God is an astronaut Σάββατο 8/11 2008




Τους περιμέναμε πως και πως! Αυτό που έγινε στο ΑΝ όμως εκείνη τη μέρα δε το είχαμε φανταστεί! Ένας φίλος απο Θεσσαλονίκη θα ερχόταν για αυτούς όλο χαρά! Μας είχε πρήξει με την μπαντάρα και την μπαντάρα!

Θυμάμαι πολύ καθαρά λοιπόν οτι εκείνες τις μέρες έκανε πολύ ζέστη στην Αθήνα. Τόσο πολύ που το ΑΝ ήταν ένα κολαστήριο. Γεμάτο ασφυκτικά απο κόσμο σε μια τεράστια ομαδική σάουνα. Το merchandise της μπάντας εξαφανισμένο. Ούτε ψίχουλο δεν είχε μείνει. Απόδειξη του πόσο γουστάρει το Ελληνικό κοινό αυτήν την μπάντα.

Κάποια στιγμή πριν ξεκινήσουν ήρθε και ο φίλος απο τον Βορρά μαζί με την κοπέλα του για κάποιο λόγο. Η οποία μάλιστα ήταν ντυμένη με χίλια δυο ρούχα και έκανε μπάμ οτι δεν ήθελε και πολύ να είναι εκεί. Η ζέστη μέσα στο ΑΝ είχε χτυπήσει κόκκινα. Όταν η μπάντα άρχισε να παίζει και μετά απο ένα εικοσάλεπτο δεν παραξενεύτηκα που ο φίλος μας αποχαιρέτησε επειδή δεν την πάλευε η κοπέλα. Έδωσε 54 ευρώ για να μπούνε στο ΑΝ και όσα τους κόστισε το ταξίδι για να κάτσει είκοσι λεπτά. Τι σέρνει και που το πάει να μου πει κάποιος.

Η μπάντα ενθουσιασμένη απο την υποδοχή τα έδωσε όλα. Είχαν κανονίσει και δυο τραγούδια για encore αλλά δεν είχαν το κουράγιο να φύγουν και να γυρίσουν στην σκηνή. Ο κιθαρίστας μας είπε οτι δεν περίμενε τέτοια υποδοχή. Ο μπασίστας είχε κάτσει κάτω και προσπαθούσε εξαντλημένος να δροσιστεί. Υποσχέθηκαν να ξαναέρθουν σύντομα για να δείξουν το πλήρες σόου τους και έτσι έκαναν 7 μήνες μετά στο Gagarin.

Τέτοιες μπάντες, που παίζουν μπροστά σε κοινό εκατό ατόμων στην πατρίδα τους, έρχονται εδώ και κάνουν sold out. Λογικό είναι να έχουν μια ιδιαίτερη σχέση με τη χώρα μας. Προχτές στην τελευταία τους συναυλία γεμίσανε για μια ακόμα φορά το μαγαζί. Παίξανε και πάλι άψογα και μας ευχαριστήσανε πολλές φορές!

Αντε και εις ανώτερα τους εύχομαι...

2.03.2011

Φακές και λίγη σαρδελίσα

Ήταν τέλος Οκτωβρίου του 2007 στην ταβέρνα Μυρτιά στην Νέα Σμύρνη που έκανα το τελευταίο μεγάλο φαγοπότι που θυμάμαι. Πραγματικά μεγάλο όμως. Κρασιά, κρέατα, πατάτες τηγανιτές, σαλάτες και στο τέλος λουκουμάδες. Μάζευα ενέργεια για τους μήνες που θα ακολουθούσαν γιατί την επόμενη ημέρα είχα αποφασίσει να ξεκινήσω δίαιτα.

Φτάνοντας λοιπόν στο χωριό την επόμενη μέρα εξήγησα το σχέδιο μου στη μάνα μου. Ένα σάντουιτς το πρωί μεσημεριανό και το απόγευμα το πολύ μέχρι τις 9 μια σαλάτα ή ένα γιαούρτι με φρούτα ή ενα μπολ δημητριακά.

Στο διάστημα των μηνών που κράτησε αυτό έτρωγα ότι είχε η μητέρα μου για μεσημεριανό και μόνο αυτό. Ένα πιάτο ολόκληρο χωρίς ψωμί και λίγη σαλάτα αν υπήρχε. Ανάγκασα τον εαυτό μου λοιπόν και έφαγα φαγητά που θα απέφευγα και θα αντικαθηστούσα με κάποιο κρεατικό. Άρχισα να τρώω φασολάκια, φακές και ότι άλλο όσπριο δεν έτρωγα τόσα χρόνια ή απέφευγα. Σταμάτησα να τρώω πολλά λίπη στα κρέατα και έκοψα εντελώς τις τηγανιτές πατάτες. Το ψωμί περιορίστηκε στο ένα τρίτο της φέτας και αυτό όχι πάντα.

Μπορώ να πω λοιπόν οτι μετά απο εκείνη τη δίαιτα έμαθα να τρώω πιο σωστά και κυρίως να ευχαριστιέμαι το φαγητό μου περισσότερο. Χορτόσουπα δεν υπήρχε περίπτωση να έτρωγα τότε. Τώρα τη φτιάχνω και μόνος μου και την απολαμβάνω κιόλας. Χορτόπιτες, σπανακόπιτες, ντολμάδες.

Δώσε μου ζεστές φακές και λίγη σαρδελίσα και πάρε μου την ψυχή...

2.02.2011

Η αφίσα

«Φαε κατι πριν φυγεις!» μου φώναξε όπως πάντα. Δε της απάντησα και έκλεισα τη πορτα. Οσα χρόνια τη θυμαμαι πάντα φάε κατι μου έλεγε πριν πάω οπουδήποτε. Τον τελευταιο χρόνο δε της απαντούσα αλλα αυτή εκεί. Το βιολί της.

Κατέβηκα στο δρόμο και άναψα τσιγάρο. Δε κάπνιζα πολύ. Δεκα τσιγαρα την ημερα περίπου. Όταν ο πατερας μου θυμαμαι είχε κανει εγχειρηση στο στομαχι του, ειχα φοβηθει και δεν ηθελα να καπνισω ποτε. Αλλα μετα ηρθε αυτό το καταραμενο εργαστηριο στη σχολη. Κατηφορα για λιγο καιρο αλλα μετα ηρεμισα και από τοτε καπνιζω σε φυσιολογικα, αν μπορεις να το πεις ετσι, επιπεδα.

Αναψα λοιπον τη συντροφια μου και περπατησα το δρομο προς το κεντρο. Ένα απαλο αεράκι εσπαγε λιγο τη μονοτονια. Ισα ισα να σου δροσιζει το μετωπο για να νιωθεις ανετα. Εστριψα στη πατησιων και αρχισα να περπαταω προς το πολυτεχνειο. Δεκατεσσερις αυγουστου και στην Αθηνα δεν υπηρχε ψυχη. Τροπος του λεγειν. Αυτό το ένα εκατομυριο που εφευγε για διακοπες ηταν αρκετο για να εχει η αθηνα το ένα τριτο του κοσμου που γυρνουσε τα βραδια κανονικα.

«Ωραιο πραγμα» φωναξα και απολαυσα την ησυχια της πολης το καλοκαιρι! Ένα ζευγαρι κοπελες με προσπερασε και με κοιταξε περιεργα. Συνεχισα το δρόμο καπως γρήγορα. Ανυπομονουσα να τη δω σημερα. Ενιωθα πολυ μόνος τελευταια και επρεπε να τη δω για να ηρεμισω. Ηταν 14 αυγουστου και δεν ειχα παει διακοπες. Δε τη παλευα καθολου. Οι ωρες ομως που μου κρατουσε συντροφια θα μου μεινουν για παντα.

Πλησιαζα. Το αερακι ειχε σταματησει και η ζεστη αρχισε παλι να γινετε ανυποφορη αν και ηταν βραδυ. Το ιδιο και η ανυπομονησια μου. Περιμενα να αναψει το πρασινο για τους πεζους οταν περασε απο μπροστα μου ενα αμαξι με ενα ζευγαρι μεσα. Η κοπελα φαινοταν τσατισμενη με κατι. Ειχε γυρισει και κοιταζε προς το πεζοδρομιο ενω ο τυπος οδηγουσε με το αριστερο του χερι να στηριζει το κεφαλι του.

Εμεις δεν ειμασταν ετσι. Ποτε. Δε μαλωναμε. Δε φωναζαμε ο ενας στον αλλο. Παντα με ακουγε και παντα την ακουγα. Στο αμαξι την αφηνα να αλλαζει ταχυτητες και μια δυο φορες που με εκανε να της φωναξω δε το εκανα. Χαμογελουσα και της ελεγα οτι ολα ειναι ενταξει. Μια φορα μαλιστα την ειχα αφησει να οδηγησει. Στην εθνικη με εξηντα χιλιομετρα την ωρα. Το ειχε ευχαριστηθει τοσο πολυ.

Θυμαμαι τοτε που μου ειπε οτι θα εφευγε. Θα ειχα βαλει τα κλαματα αλλα δε το εκανα για να της δειξω οτι θελω το καλο της. Η αληθεια ομως ειναι οτι την ηθελα διπλα μου για παντα. Αλλα δε της το ειπα ποτε. Την αφησα να διαλεξει το δρομο που ηθελε επειδη την αγαπουσα. Δεν ηθελα το κακο της και ηξερα μεσα μου οτι με το να την κρατησω απλα τη περιοριζα. Δε ξερω αν στεναχωρηθηκε καθολου. Ισως να περιμενε να κανω μια προσπαθεια να πω μια λεξη για να τη κανω να μεινει. Να δειξω οτι ενδιαφερομαι.

Αυτο ηταν το λαθος μου. Την αγαπουσα τοσο που ηθελα το καλυτερο για αυτην. Ισως με αυτο το τροπο να την εδιωξα τοσο ευκολα μακρια μου. Ισως γιαυτο το λογο να με ξεπερασε τοσο ευκολα. Στο εξωτερικο θα ηταν σιγουρα πιο ευκολο να με ξεχασει. Το σιγουρο ειναι οτι δυο χρονια μετα παντρευτηκε και τωρα γυριζει το κοσμο. Εδω και επτα χρονια μετανιωνω για αυτη μου την αποφαση. Να μη της πω κουβεντα. Επρεπε να ειχα πει κατι. Να ειχα κανει μια προσπαθεια. Τουλαχιστον δε θα το σκεφτομουνα τωρα.

Εφτασα και κάθησα στο παγκάκι απέναντι της. Η γιγαντοαφισα της ηταν η συντροφια μου εδω και εικοσι περιπου μερες. Αναψα ενα καινουριο τσιγαρο και τη κοιταξα στα ματια. Τα μαλλια της ηταν βαμμενα ξανθα. Ενδιαφερουσα αλλαγη απο το μελαχροινο φυσικο της που ειχε οταν ειμασταν μαζι. Επιανε και με τα δυο τις χερια τη μπλουζα που φορουσε και τη κατεβαζε προς τα κατω προσπαθωντας να κρυψει καπως το μαγιο της. Γελουσε και κοιταζε προς τα δεξια στην αφισα το ονομα της εταιρειας που διαφημιζε.

Πηρα μια βαθια ανασα και τη ξανακοιταξα. Πανεμορφη οπως παντα. Σα τη μερα που την ειχα δει πρωτη φορα στη σχολη. Αλλος κοσμος τοτε.

“Μη φυγεις σε παρακαλω...” της ειπα οπως καθε βραδυ εδω και εικοσι μερες. Τελειωσα το τσιγαρο μου και πηγα στο σπιτι να την ονειρευτω.





Παλιά ιστορία επισης νομιζω 3 χρονια πισω

So in this dream within a dream...

Μέσα στο όνειρο λοιπόν είδα ότι κοιμόμουν. Ένιωσα μια παρουσία μέσα στο δωμάτιο και ξύπνησα. Για κάποιο λόγο όμως δε μπορούσα να γυρίσω να δω ποιος είναι. Είχα ανατριχιάσει, πολύ πιθανόν και στην πραγματικότητα και είχα αρχίσει να νιώθω μια πίεση στην δεξιά ωμοπλάτη μου.

Το φάντασμα αυτό ήταν του πατέρα μου. Χαμογελούσε με το ξεδοντιάρικο χαμόγελο που είχε ο πατέρας μου όταν ήταν στα τελευταία του. Άρχισα να φωνάζω στη μητέρα μου να έρθει να τον δει να με πιστέψει οτι ήταν αυτός. Η πίεση όμως συνεχιζόταν και δε μπορούσα να βγάλω δυνατή φωνή! Μετά απο δυο δυνατές πιέσεις στην καρδιά μου ξύπνησα μέσα στο όνειρο μου και ήμουν λέει χαρούμενος που ήταν όνειρο.

Ε μετά ξύπνησα κανονικά. Inception φαση κιετς...


Καλά για το άλλο όνειρο υπερπαραγωγή με τον stalone και τους ανθρωποφάγους της μεγάλης αλυσιδας σουπερ μαρκετ δε σας λέω γιατί θα το κλέψετε και θα γυρίσετε blockbuster...

1.25.2011

So in this dream... IIII

The sun was blinding my eyes. I was on the top of a big building. I jumped from its roof to a building next to it that was shorter and behind which i could hide from the sun.

But everywhere i went the sun blinded my eyes. Even when i was somewhere that was sheltered from the sun. I saw the shadows and tried to hide but the sun hit me again and again.

I woke up blinded from the sun coming out of the window. It was 9:30 and the only time the sun enters my room in the day.

Comics soothe the savage beast...


Δε μπορω να θυμηθώ πότε ακριβώς είχα την πρώτη μου επαφή με τα κομικ. Θυμάμαι κάποια στιγμή στο χωριό εδώ που μένω τώρα, την Περιπέτεια, το Αγόρι και το Μπλέκ να εμφανίζονται απο το πουθενά. Μπορει όμως να ήταν τα Λουκι Λουκ και τα Αστεριξ του θείου μου Κωστή στην Κρήτη τα καλοκαίρια. Ειχε μια μεγάλη συλλογή και εκτός από αυτά είχε και Mafalda. Έκανα πάρτυ κάθε φορά που πήγαινα στο σπίτι της γιαγιάς και τα διάβαζα. Έτσι στην Αθήνα σιγά σιγά άρχισα να τα αγοράζω και εγώ.

Κάποια στιγμή έπεσαν στα χέρια μου οι επανεκδόσεις του Amazing Spiderman της Καμπανάς. Μαγευτικα απο το σχέδιο του Todd MacFarlane και γούσταρα τον Eric Larsen που συνέχισε. Ο Mark Bagley μου τα χάλασε πολυ και ξενερωσα. Στο Αγόρι στο μπλέκ και στα λοιπά του είδους διάβαζα Judge Dredd και άλλες ιστορίες απο το 2000ad. Κάποια στιγμη το 1996 λοιπόν πήγα και εγώ στο μυθικό για εμένα τότε Solaris στα Εξάρχεια.

Ο Παναγιώτης και ο Νίκος που έχουν το Relax Your Soul στη Σολωμού δούλευαν τότε εκεί. Έβαλα λοιπόν στην συνδρομή μου το Spawn και το Dawn: Lucifers Halo. Αρκετά τυχερός, κατάφερα να μαζέψω τα 4 απο τα 6 τεύχη του Dawn τότε. Συνέχισα και με άλλα που δε θυμάμαι τώρα και τα εχω στη βιβλιοθήκη στην Αθήνα. Red Star, Danger Girl, Battle Chasers, Crimson, Fathom. Πάρα πολλά για να τα θυμηθώ όλα. Το 99 πήρα το Punisher: Welcome Back Frank των Garth Ennis και Steve Dillon. Έχασα το μυαλό μου. Ο Punisher είναι ο μοναδικός χαρακτήρας που διαβάζω φανατικά απο τότε. Τον Spawn Έχω σταματήσει να τον διαβάζω εδω και εκατο τεύχη.

Μετά απο εκεί άρχισα να διαβάζω και το "9" της Ελευθεροτυπίας. Μέσα εκεί γνώρισα τον εκπληκτικό Λέανδρο με το χιούμορ του και το χαρακτηριστικό σχέδιο του. Η Χωματερή είναι εύκολα το καλύτερο κόμικ που έχω διαβάσει στις σελίδες του. Μέσα απο τις σελίδες του εκτίμησα το ευρωπαϊκό κόμικ πολύ παραπάνω. Είχα διαβάσει τα Incal καιρο πριν αλλα μετα απο το "9" άρχισα να τα ψάχνω λίγο παραπάνω. Αποκορυφωμα το εκπληκτικό Blacksad του οποίου ενα φοβερό hardcover κυκλοφόρησε πριν κάτι μήνες.

Σειρά είχαν τα manga. Καπου στο 2001 είχα δει ένα σχέδιο του Hiroaki Samura που έδειχνε τον Manji τον πρωταγωνιστή του Blade of the Immortal. Ερωτεύθηκα το σχέδιο σχεδόν αμέσως. Άρχισα να παίρνω τα τεύχη και τους τόμους για να συμπληρώσω το διάβασμα της σειράς. Ακόμα θυμάμαι το πρώτο τεύχος που έπεσε στα χέρια μου το οποίο διάβαζα ξανά και ξανά. Προσπαθούσα να αντιγράψω το στυλ του σχεδιου μάταια. Παραμένει ακόμα η μεγαλύτερη επιρροή μου. Με το Lone Wolf And Cub ήρθα στα ίσια μου. Αγόρασα τους τέσσερις πρώτους τόμους τους οποίους διάβασα μονοκοπανιά. Συνέχισα αγοράζοντας τους μαζικά μέχρι να Έχω και τους 28. Όταν το τελείωσα το ξαναδιάβασα πάλι πιο χαλαρά και κατάλαβα πλέον τι είχε σημασία για μένα σε ένα κομικ. Samurai Executioner, Akira, Dragonball, Ikigami, Samurai Deeper Kyo, Vagabond.

Ποτέ δεν έπιασα τα υπερηρωικά κόμικ των μεγάλων εταιριών. Προτιμούσα τις εκδόσεις της Dark Horse και κάποια λίγα απο τις άλλες ακολουθώντας κυρίως συγκεκριμένους καλλιτέχνες. El Diablo, 100 bullets, Preacher, Walking Dead, The Boys. Μέχρι σήμερα εχω γεμίσει δυο βιβλιοθήκες με τεύχη και τόμους κομικ. Όταν βαριέμαι κάθομαι και τα τακτοποιώ καταλήγωντας να ξεφυλλιζω πάλι τα τεύχη που μου αρέσουν.

Όσο σκέφτομαι τις άπειρες ώρες που έχω ξοδέψει σε αυτά χαμογελάω. Γιατί με έχουν ταξιδέψει και με έχουν κανει να γελάσω όσο κανένα άλλο χόμπιτ μου. Συνεχίζω ακόμα φανατικά και πολλά πλέον δε προλαβαίνω να διαβάσω. Τα πιάνω όμως τα βράδια πριν κοιμηθώ και δυο δυο τους αλλάζω τα φώτα.


p.s. Ξέχασα να αναφέρω το Conan της dark horse που είναι υπέροχα επικό και φανμποικο. Πόσα άλλα ξέχασα ρε γαμώτο... :P

1.21.2011

100 πράγματα για εμένα.

Πριν ξεκινήσω να πω ότι το βούτηξα απο την Pooka η οποία τι ειχε βουτηξει απο κάποιον άλλο. :)



1. Με λένε Γιώργο αλλά δε θα με χαλούσε να με έλεγαν Κύριλλο

2. Όταν ήμουν μικρός έλεγα στη μητέρα μου να με πλύνει "χωρίς σαπουνάκι και νεράκι"

3. έπινα γάλα απο το μπιμπερό μέχρι την τρίτη δημοτικού γιατί πίστευα οτι στην κούπα είναι πάντα καυτό και δε μου άρεσε

4. Στο νηπιαγωγείο τα είχα με ενα κοριτσάκι που την έλεγαν Χαριτίνη. Απο τότε δεν έχω συναντήσει καμία κοπέλα με αυτό το όνομα

5. Δεν έβριζα καθόλου μέχρι το καλοκαίρι του 96 που το πέρασα δουλεύοντας στο εργοτάξιο του πατέρα μου

6. Διάβασα Το Κάλεσμα του Κθούλου μέσα σε δύο ώρες. Την επόμενη μέρα το ξαναδιάβασα.

7. Ημουν παπαδάκι στην εκκλησία του χωριού μου κάθε Πάσχα για εφτά χρόνια.

8. Πήρα το Lower χωρίς να διαβάσω με Β

9. Θεωρώ το X-Com Terror From The Deep της Microprose το καλύτερο παιχνίδι όλων των εποχών

10. Δεν έχω φτάσει κανέναν χαρακτήρα d&d πάνω απο το 6ο Level.

11. Τα πρώτα κόμικ που έβαλα στην συνδρομή στο Solaris ήταν το Spawn και το Dawn το 1996

12. Αγοράζω Playboy απο τον Οκτώβριο του 93

13. Δε φοβάμαι να κλάψω

14. Οι τρεις σχεδιαστές που με έχουν σημαδεψει είναι οι Greg Capullo, Michael Turner, Hiroaki Samura

15. Δε μου άρεσε το 6th sense

16. Το αγαπημένο μου συγκρότημα είναι οι My Dying Bride

17. Φοράω διαφορετικές κάλτσες το καλοκαίρι με οτι ρούχο και να φοράω

18. Εχω ένα ζευγάρι γυαλιά ηλίου που όλοι λένε δε μου πάει αλλά εγώ το φοράω

19. Αγαπημένο μου γλυκό είναι το μιλφέιγ

20. Το αμάξι μου έχει τρακαρισμένη την δεξιά πλευρά του και βαριέμαι να πάω να το φτιάξω

21. Ζω στο χωριό μου Αρκαδία τα τελευταία εφτά χρόνια

22. Λατρεύω το Ζητείται Ελπίς του Α. Σαμαράκη

23. Όταν ήμουν μικρός ονειρευόμουν να γίνω πολιτικός μηχανικός.

24. Έγινα αλλά στην πορεία είδα οτι θα ήθελα να ήμουν σχεδιαστής κόμικ ή καθηγητής ιστορίας

25. Μου αρέσουν οι βόλτες με το αμάξι χωρίς κάποιο συγκεκριμένο προορισμό.

26. Θέλω να ταξιδέψω στην Ιαπωνία

27. Δεν τρώω μαγειρίτσα

28. Αλλά φτιάχνω μόνος μου κοκορέτσι

29. Μου αρέσουν πάρα πολύ οι μπάμιες

30. Ακούω Penguins Kill Polar Bears και μου αρέσουν...

31. Αγαπημένη μου μυρωδιά είναι το βρεγμενο χώμα με σταχια και κοπρανα κατσικας

32. Είχα μακρύ μαλλί για δυο χρονια

33. Ενα βράδυ είχα ευχηθεί να δω το Predator στην τηλεόραση και το έβαλε. Εκείνη τη στιγμη πίστεψα στη μαγεία.

34. Δε μου αρέσουν οι παντοφλες

35. Αγαπημένος συγγραφέας μου είναι ο H. P. Lovecraft

36. Διάβασα το Homeland του R.A. Salvatore 6 φορές

37. Έχω δει το Lost In Translation μετρημένες 12 φορές.

38. Θέλω να φάω βατραχοποδαρα

39. Αγαπούσα πάρα πολύ τον παππού μου

40. Μου αρέσει να περπαταω στη βροχή.

41. Φοβόμουν τα σκυλιά παρα πολυ

42. Θα μπορούσα να ζήσω μονο με γάλα, δημητριακά και μακαρόνια

43. Τρώω πλέον μόνο μαύρο ψωμι.

44. Αγαπημένη Βότκα η Zubrowka

45. Μου αρέσουν τα tentacle hentai

46. Έχω τέσσερις κολλητούς.

47. και μια κολλητή

48. Αγαπημένο κομικ όλων των εποχών το Lone Wolf And Cub

49. Αφήνω μουσι και μουστάκι απο το 1995

50. Μικρός ηθελα να μάθω βιολί

51. Όταν στο βιβλίο Τα Βουνα Της Τρελλας έφτασα στην εμφάνιση των Shoggoth εκλεισα το βιβλίο και το ξαναεπιασα ήρεμος την Επόμενη μέρα

52. Οδηγαω απο τα δεκατρία μου

53. Ειμαι πολυ πολυ ακαταστατος

54. Τη μπύρα μου την συνοδευω συνήθως με ενα σφηνακι ουίσκι

55. Μου αρέσει να χορευω

56. Θα ηθελα επίσης να γίνω γεωλογος

57. Έχω 2,5 βαθμούς μυωπία σε κάθε μάτι

58. Όταν παίζω Επιτραπέζια προτιμαω το μπλε χρώμα για το πιονι μου

59. Αν κάτι δε μου μυρίζει ωραία Οσο καλο και αν είναι δεν το τρώω

60. Αυτοδίδακτος στο σχέδιο εδω και 14 χρονια

61. Δε μου άρεσαν καθόλου και ακόμα δε μου αρέσουν τα μαθηματικά

62. Γουσταρα πολυ τη γεωμετρία όμως

63. Νόμιζα ότι το T.B.A. που έβλεπα σε αφισες είναι συγκρότημα

64. Επαιζα Guitar Hero κάθε βράδυ απο τις 11 εώς τις 2 για σχεδόν ολο το 2008

65. Μου αρέσει να κάνω παρέα με συγγενείς

66. Φοραω 45 νούμερο παπούτσι

67. Θεωρώ τον Tom Cruise εναν Απο τους καλύτερους ηθοποιούς της γενιάς του

68. Αγαπημένες μου ταινίες Απο το Jersey Trilogy είναι τα Mallrats και Dogma

69. Πινω φραπέ σκέτο αχτυπητο

70. Βλεπω πολλα περίεργα Όνειρα

71. Το ωραιότερο γεύμα που Έχω κάνει ήταν σε εργοτάξιο στη Λάρισα το 93. Μια ντομάτα και λιγο τυρί.

72. Αγαπημένη μου σειρα όλων των εποχών το Scrubs

73. Τρώω τα νύχια μου

74. Μετρούσα τα αστέρια και ας μου έλεγαν ότι θα βγάλω φακιδες

75. Έβλεπα Santa Barbara φανατικα για περίπου ενα χρόνο.

76. Όταν ήμουν μικρός παραλιγο να πνιγώ στο Σαράντη Βοιωτίας

77. Ακόμα δεν ξέρω καλο μπάνιο.

78. Έχω πολλές γυναίκες φίλες.

79. Η μεγαλύτερη ταχύτητα που Έχω πιάσει με αμάξι είναι τα 190χλμ

80. Αγαπημένο κρέας το χοιρινό.

81. Είχα μια σκυλα την Κορινα που εφαγε φόλα πριν 6 χρονια

82. Έχω κάνει κοντα 200 χιλιάδες χιλιόμετρα με αμάξια

83. Πριν φάω μεσημεριανό κάνω τον σταυρό μου

84. Στα σχέδια μου αποφεύγω να κάνω γυναίκες γιατι δε μου αρέσουν όπως τις σχεδιάζω.

85. Προσπαθώ να κρατάω σχέσεις με ανθρώπους που Εκτιμαω και αγαπάω

86. Αν σε ενα θεατρικό κάποιος κάνει λάθος ντρέπομαι παρα πολυ και δεν τον κοιτάζω

87. Μου λένε ότι Έχω καλη προφορά οταν μιλάω Γαλλικά.

88. Όταν μιλάω Γαλλικά ο κολλητός μου Αλλάζει δεκα χρώματα.

89. Μου αρέσει να μαγειρευω μακαροναδες με σαλτσες τυριων

90. Μου αρέσει παρα πολυ το τένις

91. Έπαιξα 250 ώρες Modern Warfare 2

92. Αγαπημένο ιστορικό θέμα ο πελλοπονησιακος πόλεμος

93. Θέλω να μάθω πολωνικά

94. Απορώ με τον εαυτό μου που Έχω γράψει τόσα πραγματάκια

95. Λατρευω post apocalyptic σκηνικά και ιστορίες.

96. Θα ηθελα να ειμαι Dual class Enchanter/Illusuonist

97. Δεν έτρωγα σαρδέλες παστες και αντζουγιες μέχρι που Πήγα στην Λέσβο.

98. Γράφω αυτα βλεπωντας παράλληλα το Ronin

99. Το αγαπημένο μου μπλουζάκι το έκανε πατσαβουρια η μάνα μου πριν 4 χρονια

100. Quotαρω πολλές ταινίες

1.20.2011

The Moon In Our Hearts

When Shaka the Buddha was still of this world, he sat beneath the Bodhi tree and swore not to move until he achieved enlightement. Not Even the death lord, Mara could hinder him, for life and death were nothing in his eyes.



In the dark of night Mara came as a great army, as assassin and holy man, as Shaka's mother, father and child left behind in Kapila castle. Six times Mara tempted Shaka, but he moved not an inch.



And when, in this way, all hindrance had passed, a great moon rose in the East. And Shaka felt as though that moon, utterly silent yet full of power, pale yet mighty, placid yet holy, had entered his heart. And instantly he was enlightened. And his heart's eye opened.

1.19.2011

Αγκουνγκαν και άλλα περίεργα...

Ηe is my new china. China plate... mate

Αυτήν την ατάκα την λέει ο Wilson (Terence Stamp) στην Elaine (Lesley Ann Warren) αναφερόμενος στον Edward Roel (Luis Guzman). Πήγε μέσο "Κίνας" στην λέξη Mate. Παρόμοιο κώδικα επικοινωνίας παρατήρησα οτι έχω αναπτύξει και εγώ τόσα χρόνια.


Όταν θέλω να περάσω απέναντι τον δρόμο λέω πολλές φορές "Έλα πάμε Ουζο 12!". Δε ξέρω πόσοι θυμάστε μια παλιά διαφήμιση για το ούζο Τσάνταλη που το έλεγε αυτό. Ήταν το Punch line της διαφήμισης "Ούζο Τσάνταλη! Περνάς απέναντι!" κάπου στην πορεία όμως το ξέχασα και το αντικατέστησα με το Ούζο 12. Το είδα τυχαία φέτος ότι ήταν Τσάνταλη σε ένα τασάκι. Δε πειράζει όμως μιας και το παράλογο του θέματος έμεινε το ίδιο. (μπορεί όντως να είναι και 12 βέβαια. Έψαξα να βρώ μια διαφήμιση Τσάνταλη αλλά δε βρήκα!)


Όταν προσπαθώ να συνεννοηθώ με κάποιον και δε μπορώ πολλές φορές φώναζα "Αγκουγκου!" σα να μιλούσα σε μωρό που δε με καταλάβαινε. Κάποια στιγμή πριν χρόνια διάβασα μια ιστορία βασισμένη στα Star Wars, η οποία ονομαζόταν Gungan Diplomacy. Ε δεν ήθελα τίποτε άλλο και σχεδόν αμέσως η φράση έγινε "Αγκουγκαν!" και πολλές φορές πετάω και το diplomacy μέσα έτσι για το εφέ!


Όταν θέλω να δω κάποιον και δεν τον βρίσκω εκεί που είναι πολλές φορές του λέω όταν τον δω "Πέρασα αλλά έλειπες!". Αυτό το σημείωμα άφηνε ο Μοντεχρήστος του κόμικ του Αρκά σε έναν κρατούμενο που είχε καταδικαστεί σε ισόβια. Δε θυμάμαι ακριβώς το σκηνικό απλά θυμάμαι την ατάκα.


"Ώ θεοί του μπάσκετ!" μου κόλλησε απο έναν πρώην κολλητό και το χρησιμοποιώ αρκετά συχνά. Τώρα αυτό πραγματικά δε θυμάμαι απο που του είχε έρθει.


Αυτά θυμήθηκα για τώρα... έχω και άλλα αλλά πρέπει να πάω για ύπνο... :P

Μικρές Ιστορίες απο συναυλίες pt 2

Cannibal Corpse 3/3/2007

Πήρα τον αδερφό του γαμπρού μου, που ακούει epic power και λοιπές αηδίες και του είπα να έρθει να τους δει μαζί μου μην πηγαίνω μόνος. Απο περιέργεια ήρθε μιας και δεν είχε ξαναπάει σε τέτοια συναυλία.

Αράξαμε κοντά στα σκαλιά και απολαύσαμε τους Disavowed που τα σπάσανε. Οι Urkraft μας κουράσανε και όταν βγήκαν οι Cannibal Corpse έγινε πανζουρλισμός. Χέρια πόδια στον αέρα, κόσμος να χτυπιέται και ο Fischer να βρυχάται ακίνητος πάνω στην σκηνή.

Δίπλα μας λοιπόν ήταν ένα παλικαράκι. Μικρός πρέπει να ήταν 19-20 χρονών όχι παραπάνω. Χτυπιόταν κάπως άγαρμπα. Σα να μην ήξερε πως να κάνει headbanging ενα πράμα. Είχε και ένα περίεργο βλέμμα το οποίο μου έλεγε οτι κάτι δε πάει καλά.

Κάποια στιγμή λοιπόν μέσα απο όλους τους ανθρώπους αποφάσισε να μου πιάσει κουβέντα.

"Καλή φάση για 27 ευρώ ε?" μου είπε

"28" του απάντησα σοβαρά

"Τι?"

"28 ευρώ έκανε."

Έφυγε απο δίπλα μου σχεδόν αμέσως. Αναρωτιέμαι εκείνη τη στιγμή πόσο περίεργος του φάνηκα εγώ... :P

1.18.2011

Μικρές Ιστορίες απο συναυλίες




Explosions in the Sky 02/02/2009

Η συναυλία θα γινόταν στο ΑΝ στα Εξάρχεια και είχα κανονίσει να πάω με τον Θανάση. Δε θυμάμαι τι ώρα θα βρισκόμασταν εκεί. Την ημέρα εκείνη όμως έγιναν μεγάλα επεισόδια στο κέντρο. Φοβόμασταν μπας και φάμε κανένα ξύλο. Εγώ αποφάσισα να πάρω το αμάξι και να κατέβω όταν είδα οτι τα επεισόδια έχουν σταματήσει. Δεν κώλωνε το Hyundai λέμε!

Φτάνω στην Σολωμού. Καθώς ανεβαίνω προς τα πάνω βλέπω έναν κάδο να καίγεται κάποια μέτρα πρίν την πλατεία. Κόσμος είχε μαζευτεί πολύς έξω απο το ΑΝ παρά τα επεισόδια. Ανέβηκα λίγο πιο πάνω και πάρκαρα δίπλα σε ένα φρεσκοκαμένο αυτοκίνητο που άχνιζε σα να το είχαν βγάλει απο τον φούρνο. Δεν υπήρχε ίχνος γνωστών αγνώστων, αναρχικών, αστυνομικών. Ηρεμία απόλυτη και κανένα αμάξι δεν κυκλοφορούσε.

Βρίσκω τον Θανάση έξω απο το ΑΝ και μου λέει τα "ευχάριστα". Η συναυλία ήταν sold out. Δεν είχαμε πάρει εισιτήριο μιας και είχαμε υποτιμήσει το ελληνικό Post rock κοινό. Αποφασίσαμε να περιμένουμε μήπως και βρούμε κάτι. Δυο φορές μας πλησίασαν κάποιοι που πουλούσαν ένα εισιτήριο γιατί προφανώς υπολόγιζαν και αυτοί να βρούν στο ταμείο δεύτερο. Δεν πήραμε όμως μιας και εμείς θέλαμε δυο. Χτυπούσαμε βέβαια το κεφάλι μας όταν μετά τον πρώτο ήρθε ο δεύτερος και θα μπορούσαμε να είχαμε ξεμπερδέψει.

Ο κόσμος είχε μπει και εμείς ακόμα στην απόξω. Πήγαμε λοιπόν στα παλουκάρια στο ταμείο. "Ρε παιδιά υπάρχει κανένας τρόπος να μπούμε? Κανένα εισιτήριο τίποτα?" ο πιο ψηλός απο τους τρεις μας ρώτησε "Τα έχετε ακριβώς τα λεφτά?", δε θυμάμαι πόσο ήταν αλλα τα είχαμε. Του είπαμε ναι και απο την τσέπη του έβγαλε ένα μπλοκάκι με εισιτήρια. Δε πρέπει να έλειπαν πολλά. Μας έκοψε δυο και μπήκαμε.

Το μαγαζί ήταν όπως πάντα γεμάτο κοντά στα σκαλιά. Το μέσα μπαρ ήταν άδειο. Αράξαμε είδαμε την συναυλία μας και με χαρά είδα το hyundai να μην είναι καμένο όταν βγήκαμε.

Weight: A love story

1998

Τρίτη λυκείου και πανελλήνιες εξετάσεις.
Βάρος 78 κιλά.

Γυμναζόμουν τακτικότατα ίσως σε υπερβολικό βαθμό. Γύριζε σπιτι μετά το γυμναστήριο και έτρωγα μια σαλάτα με ντομάτα αγγουρι και φέτα. Ενα διάστημα επίσης είχα εθιστεί στην σοκολάτα... :Ρ


2003


Πρακτική στην Α Εργολαβια στην κατασκευή του ολυμπιακού χωριού.
Βάρος 83 κιλά.

Επαιζα ήδη ποδόσφαιρο 5Χ5 εδω και 2 χρόνια. Με την αδερφη μου είχαμε κάνει χρυσή την Pizza Fan. Μέχρι και κουπόνι έκπτωσης 30 ευρω μας είχαν δώσει μια φορα...


2004


1ος χρόνος στο χωριο. Βαρος 95 κιλά.

Κανένα ίχνος άσκησης. Δυο τυροπιτες και μιλκο κάθε πρωι. Το βράδυ ενάμισι μεγάλο κουτί Caprice πουράκια και γάλα.


2005


Στρατός. Βαρος 100 κιλά

Καμία άσκηση επίσης. ΑΠΕΙΡΑ γλυκά και αν το φαγητο ήταν καλο διπλές μερίδες... Είχα ενα προγουλι άλλο πράμα λέμε.


2008

Δουλεια στο χωριο. Βαρος 91 κιλά.

Πέντε μέρες τη βδομάδα γυμναστική με 40 λεπτά περπάτημα και δίαιτα. Μείωσα το ψωμί στο 1/10 της ποσότητας που έτρωγα. Εκοψα μπύρες και γλυκά. Βότκα απο εδω και μπρος.


2011


Βαρος 93 κιλά.

Περπάτημα και ηρεμία στην κατανάλωση. Ακόμα δε τρώω γλυκά.

1.17.2011

Fight Club Τριπολης...

Τώρα ξέρω πως ένιωθε ο narrator στο Fight Club οταν περιέγραφε την κατάσταση αϋπνίας στην οποία βρισκόταν. Τα ματια μου είναι μισανοιχτα. Έχω ένα βάρος στο στήθος και είναι πολλές φορές που σχεδόν με παίρνει ο ύπνος στην καρέκλα της καφετέριας. Κάτι γίνεται όμως και κάποιος ή κάτι με ξυπνάει.

Έχω βγάλει το σημειωματαριο μου να σχεδιάσω κάτι να περάσει η ώρα αλλα δεν έχω κουράγιο. Ονειρευομαι το κρεβάτι μου και τις κουβέρτες να με αγκαλλιαζουν σε ενα ηδονικο τρίο που ευωδιαζει αγριοκερασα. Μαστουρα σκέτη. Η αϋπνία σε φέρνει σε μια natural high mastour κατάσταση που δεν παίζεται...

και πάνω που παει να μου γλαρωσει πάλι το βλεφαρο και να βυθιστω στα σκεπασματα με τους φοιτητές που πίνουν καφε γύρω μου να γελάνε με τα χάλια μου τσααααακ "Γιωργο τελείωσα. Έλα να με πάρεις."

On my way michael!

1.13.2011

Μωρό μου!!

Σύντομη ιστορία που θυμήθηκα.

Τέλος μαϊου του 2009 μαζί με τον κολλητό μου κατεβαίναμε μοναστηράκι για ποτό. Είχα πιάσει την Σοφοκλέους και φτάνοντας στην Αθηνάς αντί να στρίψω αριστερά συνεχίζω ευθεία κατά λάθος. "Ρε! Που πας! Απο εδώ και πέρα είναι No mans land!" μου λέει και καταλαβαίνω την βλακεία μου. Κάνω λοιπόν στο πρώτο στενό αριστερά και φρικάρω.

Μια λαοθάλασσα απο πουτάνες αφρικανικής καταγωγής και αμάξια τα οποία σταματούσαν για ψωνιστήρι. Πάμε και ότι γίνει είπα απο μέσα μου και συνέχισα προς την έξοδο του στενού. Αναπόφευκτα λόγο των αμαξιών μπροστά μας σταματήσαμε στη μέση του δρόμου περίπου. Άρχισαν να μας πλησιάζουν δυο κοπέλες και η μία φώναζε με περίεργη προφορά "Μωρό μου!! Μωρό μου!!". Εγώ λοιπόν ευγενικά τους είπα "Οχι κορίτσια ευχαριστούμε!"

Δε πέρασαν λίγα δευτερόλεπτα και μου απάντησε "Μαλάκας είσαι." στο οποίο εγώ απάντησα κουνώντας το κεφάλι "Για να το λες κάτι θα ξέρεις.".

Έκανα μπαμ απο μακρυά...

Τι άλλα εσείς?

1.12.2011

Among Two Storms

Το χωριό που μένω τα τελευταία 7 χρόνια βρίσκεται στους πρόποδες του Ταΰγετου. Η πεδιάδα της Μεγαλόπολης βρίσκεται ανάμεσα σε αυτόν και στο Μαίναλο. Έχω όλη την πεδιάδα στα πόδια μου και την βλέπω τα πρωινά καλυμμένη με ομίχλη. Η βροχή λοιπόν έρχεται στην πεδιάδα πάντα απο δύο πλευρές. Απο τα ανατολικά πάνω απο του Ίσαρη και δυτικά πάνω απο την κορυφή της Τσεμπερού.

Ένα απο τα πρώτα πράγματα λοιπόν που παρατήρησα όταν μετακόμισα εδώ ήταν οτι μπορούσα να βλέπω την βροχή να έρχεται. Στην Αθήνα έβλεπα έναν μαύρο ουρανό και μετά απο λίγο άρχιζε η βροχή. Τα κτίρια με έκλειναν σε ένα κλουβί και δεν έβλεπα τον ορίζοντα. Εδώ πέρα τα πράγματα άλλαξαν. Τη μια στιγμή είσαι στεγνός και την επόμενη δε βλέπεις μπροστά σου απο το νερό. Έβλεπα τα γκρίζα σύννεφα να έρχονται και την βροχή να πέφτει και να κρύβει τα πάντα. Να κατεβαίνει και να σκεπάζει τη Μεγαλόπολη ενώ στο χωριό δεν είχε πέσει σταγόνα.

Η βλάστηση αποκτά μια περίεργη ζωντάνια κάτω απο το γκρίζο του ουρανού. Ο θόρυβος της βροχής και η μυρωδιά του βρεγμένου εδάφους είναι εντελώς διαφορετικά. Αυτή η βροχή θέλεις να πέσει πάνω σου. Να σου γεμίσει το πρόσωπο και τα μαλλιά. Πολλές φορές λοιπόν έπαιρνα ένα αδιάβροχο και έκανα μικρές βόλτες στα χωράφια ή ανέβαινα στο λόφο του κάστρου.

Λίγες φορές όμως έχω βρεθεί ανάμεσα απο δύο καταιγίδες. Βλέπω στα ανατολικά τις αστραπές να φωτίζουν τον ουρανό και γυρνώντας το κεφάλι βλέπω την απάντηση της δύσης. Σαν δύο ζώα που θέλουν να μονομαχήσουν και δείχνουν τη δύναμη τους το ένα στο άλλο. Μοναδικό θέαμα και απο τις εικόνες που θα μου μείνουν για μία ζωή. Κάποιες φορές νικάει η δυτική και κάποιες η ανατολική. Έρχεται κάθε μια θριαμβευτικά και ρίχνει την ευλογία της πάνω στην πεδιάδα περήφανα. Κάποιες φορές βέβαια δε νικάει καμία.

Κάπως έτσι νιώθω και εγώ πολλές φορές στη ζωή μου. Βρίσκομαι ανάμεσα σε αποφάσεις που πρέπει να πάρω και πράξεις που πρέπει να κάνω. Αισθάνομαι μικρός ανάμεσα σε αυτές τις μεγάλες αλλαγές στη ζωή μου αλλά δε φοβάμαι. Διαλέγω και παίρνω. Τρέμω όμως στην ιδέα οτι μια μέρα αυτές θα συναντηθούν ακριβώς απο πάνω μου. Δεν ξέρω τι θα γίνει τότε.

:)

1.11.2011

iPhone dicktionary

Πολλές φορές έχει τύχει να γράφω κάτι και το iphone να αποφασίζει τελευταία στιγμή να το αλλάζει. Έχω στείλει με αυτόν τον τρόπο πολλά μηνύματα ακαταλαβίστικα και αποφάσισα να σημειώνω τις λέξεις που θέλω να γράψω και τη λέξη με την οποία την αλλάζει για να δω αν το πάει πουθενά!

Μουσαφίρης έγινε Μουρατίδης... x factor ρε?

Πλακώσω έγινε Πλανήτης πείτε μου εσείς

Χέζεις έγινε Ζεστός χμμμμμ

Γάμησε έγινε Γέμισε εντάξει ενα γραμματάκι άλλαξε

Παστέλωσε έγινε Κασσάνδρα πρέπει να ψάξω αν είναι καινούρια μάρκα παστελιού

Γαμηθεί άλλαξε σε δυο διαφορετικα 1ον) Θαμνώδη if you know what i mean και 2ον) Γέννηση λογικό...

Φλόκια έγινε Ηλικία

Μπριτζόλα έγινε Κοριτσιού. Δεν έχω φάει μπριτζόλα κοριτσιού... ακόμα...


Βέβαια απο οτι καταλαβαίνετε τα μηνύματα που στέλνω δεν είναι και τα πιο σοβαρά...

Η καλύβα

Πρώτη φορά που είδα την καλύβα ανάμεσα στα δέντρα ήταν τον Δεκέμβρη στο δρόμο για το παζάρι. Περπατούσα στο μονοπάτι αμέριμνος κουβαλώντας την πραμάτεια μου. Ειδα τον καπνό πρώτα απο μακρυά αλλα δεν ξεστράτισα. Πλησιάζοντας την είδα μισογκρεμισμένη πάνω στον λόφο. Κοντοστάθηκα και κοίταξα καλύτερα. Η οροφή της είχε σχεδόν πέσει και οι πέτρινοι τοίχοι είχαν γεμίσει με κισσούς.

Είχα περάσει απο αυτό το σημείο πολλές φορές αλλά ποτέ δεν την είχα δει. Οι συγχωριανοί μου είχαν πει ότι υπήρχε όμως. Δε τους πίστευα μέχρι εκείνη τη μέρα του Δεκέμβρη. Κάτι μέσα μου με έσπρωχνε να φύγω απο το μονοπάτι. Να ανέβω να δω τι υπήρχε μέσα της. Πόθος που δεν είχα ξανανιώσει.

Προσπάθησα να κάνω ενα βήμα αλλά μια φωνή με σταμάτησε. Ο Μάρλει ο τρελός του χωριού με είχε δει και μου φώναξε. "Μην κανείς το λάθος! Δε θα είσαι ποτέ ο ίδιος!" μου είπε και με προσπέρασε γρήγορα χωρίς να κοιτάξει προς τον λόφο. "Τι έχει μέσα;" του φώναξα "Πες μου για να μην χρειαστώ να δω μόνος μου!" και έτρεξα πίσω του.

Τον έφτασα και τον σταμάτησα. Ήταν πιωμένος όπως πάντα και βρώμαγε. Άρχισε να γελάει δυνατά. "Δε μπορώ να σε εμποδίσω! Το βλέπω στα μάτια σου!" μου είπε και χλώμιασα. "Θα πας! Πρέπει να πας και Όταν γυρίσεις μόνο το ποτό θα σε βοηθήσει!".

Με έσπρωξε μακρυά και έτρεξε στο μονοπάτι προς την πόλη σκοντάφτωντας. Γύρισα να κοιτάξω την καλύβα. Ήταν αλλαγμένη. Δεν είχε τόσους κισσούς και φαινόταν να γυαλίζει κάτω απο τον μουντό γκρίζο ουρανό. Βγήκα απο το μονοπάτι. Κάθε βήμα πάνω στα βρεγμένα φύλλα και τα σπασμένα κλαδιά με έφερνε πιο κοντά της. Ανυπομονούσα. Η τσάντα μου έπεσε κάπου στο δρόμο για την κορυφή του λόφου.

Έφτασα στην πόρτα και δε μπορούσα να σκεφτώ άλλο μέρος που θα ήθελα να ήμουν. Χάιδεψα το ξύλο της πόρτας και ανατρίχιασα. Όλες οι αισθήσεις μου γέμιζαν με μια ανεξήγητη παρουσία. Άνοιξα να δω στο εσωτερικό της. Είχε αρχίσει να βρέχει. Στο κέντρο του δωματίου υπήρχε ένα άγαλμα. Αρχαίο και καταπονημένο δε θύμιζε άντρα ούτε γυναίκα. Στεκόταν και με περίμενε με το ενα χέρι σπασμένο και τη βροχη να πέφτει πάνω του απο την σπασμένη οροφή. Γονάτισα μπροστά του χαρούμενος χωρίς να ξέρω γιατί. Ήπια βρόχινο νερό απο την παλάμη του. Έβγαλα τα φυτά που έβγαιναν απο τη βάση του και το καθάρισα. Το αγκάλιασα και κοιμήθηκα στα πόδια του. Χαρούμενος. Δε ξέρω πόσο καιρό έμεινα εκεί. Ο χρόνος δεν είχε σημασία πια.

Η βροχή ερχόταν και έφευγε και εγώ συνέχιζα να πίνω το νερό που μαζευόταν στην παλάμη του. Χόρευα εξτασιασμένος γύρω του και τραγουδούσα με μια γλώσσα αρχαία και ξεχασμένη. Μια μέρα ξύπνησα και προσπάθησα να πιω νερό. Η παλάμη όμως δεν είχε κρατήσει καθόλου. Ήμουν σίγουρος ότι το προηγούμενο βράδυ είχε βρέξει. Περίμενα να βρέξει πάλι αλλά εκείνο το βράδυ η βροχή δεν ήρθε.

Το άγαλμα είχε γεμίσει χόρτα πάλι αλλά δεν είχα δύναμη να το καθαρίσω. Προσπάθησα αλλά δε μπορούσα. Η βροχή δεν ερχόταν. Είχα αρχίσει να χάνω το μυαλό μου. Ξέχασα το Αρχαίο τραγούδι και τον χορό. Προσπάθησα να τα θυμηθώ αλλά δε μπορούσα. Ήξερα ότι με αυτό το νερό θα τα θυμόμουν όλα πάλι. Η βροχή δεν ερχόταν. Έπρεπε να φύγω να βρω νερό και να γυρίσω.

Βγήκα έξω στο δάσος σα να έβγαινα για πρώτη φορά στον κόσμο. Ανέπνευσα τον καθαρό αέρα και γέμισε το στήθος μου με μυρωδιές που είχα ξεχάσει. Γύρισα να κλείσω την πόρτα αλλά η καλύβα δεν ήταν εκεί. Έριξα μια ματιά γύρω μου. Άρχισα να τρέχω ψάχνοντας την αλλά σκόνταψα στην τσάντα μου. Την σήκωσα και συνέχισα να ψάχνω. Εξαντλήθηκα και έπεσα στο έδαφος να πάρω δυνάμεις. Όταν σήκωσα το κεφάλι μου είδα μπροστά μου το μονοπάτι που είχα αφήσει. Η καλύβα δεν ήταν πουθενά. Κοίταξα τον λόφο και ήταν γεμάτος δέντρα. Δεν είχα κουράγιο να την ψάξω. Έπρεπε να βρω πρώτα το νερό.

Ξαναπήρα το μονοπάτι προς την πόλη. Ήπια νερό απο λιμνούλες στον δρόμο αλλά δεν ήταν το ίδιο. Θυμήθηκα το παγούρι μου αλλα και αυτό δε μου προκάλεσε αίσθηση. Στο δρόμο συνάντησα μια παρέα νέων που μου πρόσφεραν απο το δικό τους. Δεν ήταν το ίδιο.

Όταν έφτασα οι κάτοικοι με κοιτούσαν με λύπη. Δεν ήξερα γιατί. Τα μικρά παιδιά κοιτούσαν με απορία τους γονείς τους οι οποίοι με κοιτούσαν και έσκυβαν το κεφάλι. Έφτασα στο πανδοχείο και πήρα το γνωστό δωμάτιο. Ο ιδιοκτήτης δε μου είπε κουβέντα αλλά το είδα στα μάτια του. Έβλεπε και αυτός οτι και οι υπόλοιποι. Ξεκουράστηκα πλύθηκα και το απόγευμα κατέβηκα στο μπαρ.

Ο πανδοχέας με κοίταξε στα μάτια και μου είπε "Πήγες στην καλύβα σωστά?". Δεν του απάντησα. Έπιασε ένα ποτήρι και μου έβαλε να πιω. Ξαφνικά τα λόγια του Αρχαίου τραγουδιού μου ήρθαν στο μυαλό. Μου ήρθαν τα βήματα του χορού. Με κάθε ποτήρι βρισκόμουν όλο και πιο κοντά στην καλύβα μου. Έπινα χωρίς σταματημό και χαμογελούσα. Τραγουδούσα και χόρευα μόνος μου. Θυμήθηκα τότε τα λόγια του γέρο Μάρλει και τον είδα στη γωνιά να σηκώνει το ποτήρι του εις υγείαν και να γελάει με την καρδιά του.

Σιγά σιγά το σήκωσα του χαμογέλασα και το άδειασα.



-------------------------------------


Το έγραψα χτές βράδυ απο τις 12 μέχρι τις 3 περίπου στο iphone ακούγοντας το Prayers For Rain των Cure προσπαθώντας να μιμηθώ το ύφος το HP Lovecraft.

1.07.2011

Έλα ντε...

Πρόσφατα πήγα για φαγητό με μια καλή φίλη μου αρχιτέκτονα. Μέσα στα όσα συζητήσαμε λοιπόν ήταν και το θέμα της δουλειάς της και το πώς έχουν πέσει οι πωλήσεις διαμερισμάτων. Κυνηγάνε με την καραμπίνα αγοραστές με αποτέλεσμα να έχουν μείνει καινούρια σπίτια απούλητα για πολύ καιρό. Είχαμε λοιπόν στο περίπου, τον παρακάτω σύντομο διάλογο στο δρόμο για το σπίτι.

"Δε καταλαβαίνω ρε Γιώργο! Όταν ο άλλος δεν το θέλει το σπίτι τον καταλαβαίνεις! Πώς γίνεται να έρχεται ο άλλος να βλέπει το σπίτι, να του αρέσει, να μην βρίσκει αρνητικά, να λέει καλά λόγια και στο τέλος να μην το παίρνει μου εξηγείς?"

"Έλα μου ντε..." της απάντησα μόνο και συνεχίσαμε...

1.04.2011

7 χρόνια φαγούρα...

Παραμονή πρωτοχρονιάς το 2003 την έβγαλα στην Αθήνα. Αν θυμάμαι καλά κάποιες μέρες πριν είχε χιονίσει. Είχα ανέβει με τον πατέρα μου απο το χωριό τη μισή διαδρομή με αλυσίδες και κονιάκ μέσα στο αμάξι. Στις 2 Ιανουαριου ο πατέρας μου θα έμπαινε για μια εγχείρηση, οπότε εγώ θα γυρνούσα μόνος να αναλάβω τη θέση του στο εργοτάξιο μας. Μέχρι τότε κατέβαινα μόνο για μια με δύο βδομάδες κάθε φορά. Είχα ως πρόσχημα την σχολή και έμενα στην Αθήνα για να πηγαίνω βόλτες και να παίζω παιχνίδια στον υπολογιστή.

Ήμουν 22 χρονών και δεν είχα διανοηθεί να κατέβω στο χωριό να δουλέψω. Μακρυά απο όλους τους φίλους μου. Το έβλεπα σαν εξορία. Τα έφερε έτσι όμως η μοίρα και κατέβηκα αναγκαστικά. Πάμε να δούμε λοιπόν την ανασκόπηση...

2004



Ολυμπιακοί αγώνες και Euro 2004. Αυτά μου έρχονται στο μυαλό όταν θυμάμαι αυτή τη χρονιά. Κατέβηκα την 1η του μήνα στο χωριό λοιπόν. Έμενα στο παλιό σπίτι του παππού μου. Ένα δωμάτιο 3 επί 5 με ένα χαμηλό τζάκι για ζεστασιά μιας και δεν είχαμε βάλει καλοριφέρ ακόμα. Θυμάμαι ένα βράδυ η φωτιά είχε σβήσει και είχα ξυπνήσει παγωμένος χωρις να μπορώ να κουνηθώ. Την άναψα με τα χίλια ζόρια μιας και τα χέρια μου δεν ένιωθαν και πολλά. Στη φωτιά έψηνα που και που κανένα λουκάνικο, καμιά μπριτζόλα, καμιά πατατούλα οφτή.

Τα πρωινά δεν είχα νερό. Οι σωλήνες πάγωναν και συνήθως μετά τις 9 μπορούσα να ανοίξω τη βρύση. Μπάνιο έκανα στο εργοτάξιο μιας και εκεί είχαμε ένα ματζαφλάρι που ζέσταινε το νερό. Σάουνα όμως! Έβγαινα απο το ζεστό στον παγωμένο αέρα και τσίτωνε το δέρμα ρε παιδί μου. Δουλειά, σπίτι, ίντερνετ isdn 64kbps και πανικός. Είχα γραφτεί σε όσα site έβρισκα μπροστά μου.



Μετά απο 2 μήνες οι γονείς μου γύρισαν να μείνουν πάλι κάτω. Ο πατέρας μου μόνο θα έκανε ακτινοθεραπίες οι οποίες όμως σταμάτησαν μετά απο λίγο διάστημα μιας και του προκάλεσαν πάλι πρόβλημα στο έντερο. Ξεκίνησε λοιπόν μια τραγική συγκατοίκηση. Εγώ είχα συνηθίσει μόνος μου και είχα φρικάρει. Ο πατέρας μου να βγάζει πάνω μου όλα του τα νεύρα και γενικά μια φάση που με έφτασε σε σημεία να μην μιλάω στους γονείς μου για μέρες ολόκληρες.

Το καλοκαίρι έφτασα στα όρια μου. Τους είπα οτι φεύγω για 2 βδομάδες γιατι αλλιώς δεν θα την έβγαζα καθαρή. Ανέβηκα στην Αθήνα πήγα στους ολυμπιακους αγώνες εκανα μπάνια πήγα βόλτες και μετά απο δύο βδομάδες ξαναγύρισα ήρεμος και αποφασισμένος να αντέξω.

Άντεξα με τα χίλια ζόρια τέλος πάντων. Ξέχασα να αναφέρω οτι στις 28/2/2004 είχα ένα ωραιότατο ατύχημα με το παλιό μου αμάξι με το οποίο έφερα 2 τούμπες στον αέρα. :P

2005

Εντάξει μεγάλη μεταβατική χρονιά για εμένα. Πήγα στρατό και παντρεύτηκε η μεγάλη μου αδερφή. Αυτά τα δύο βασικά. Ένα άλλο λιγότερο σημαντικό αλλα βασικό ήταν αυτό...



Μουστάκι. Για 9 μήνες κυκλοφορούσα με αυτό συν καμιά δεκαπενταριά κιλά έξτρα. Σπουδαίο μουστάκι! Χαμός όπου και αν πήγαινα! Εξωγήινος! Ακόμα θυμάμαι την αντίδραση των κολλητών μου που είχαν έρθει να πάμε για καφέ δυο μέρες πριν μπω στο Ναύπλιο. Ενα μικρό fiat seicento πήγαινε πέρα δώθε απο τα γέλια σα να είχε μέσα τρία κομπρεσέρ.

Μέσα στις ατελείωτες μη παραγωγικές ώρες λοιπόν, που μου προσέφερε απλόχερα ο στρατός, κάθισα και σκέφτηκα τι θα έκανα τελικά. Έκατσα τα ζύγιασα και όταν ήρθε η ώρα να επιστρέψω στο χωριό, το έκανα με χαμόγελο και σίγουρος για τον εαυτό μου και την απόφαση που είχα πάρει.

Επίσης στο διάστημα πο ήμουν φαντάρος ο πατέρας μου έφτιαξε το σπίτι και έβαλε καλοριφέρ. Γιούπιιιιιιιι. Moving ooooon...

2006

Η αρχή της κατρακύλας! Ο πατέρας μου να κάνει αιμοκαθάρσεις, η μάνα μου να στεναχωριέται και εγώ να προσπαθώ να τα φέρω όλα βόλτα. Κατά τον φεβρουάριο ο πατέρας μου, μου παρέδωσε και επίσημα τα ηνία της εταιρείας όταν μου έδωσε ενα μπλόκ επιταγών. Είχε καμιά δεκαπενταριά επιταγές κομμένες τις οποίες έπρεπε κάπως να καλύψω... Λέμε τώρα. Μέσα στην χρονιά η υγεία του πατέρα μου έπεσε δραματικά και μας προετοίμασε σιγά σιγά για το τέλος.

Το μεγάλο γεγονός όμως είναι οτι γεννήθηκε ο ανηψιός μου ο τραμπούκος.



Η δουλειά πήγαινε σχετικά καλά. Έκανα πράγματα που δεν είχα ξανακάνει και γούσταρα. Τοίχους αντιστήριξης, σωληνωτά στα ορυχεία, καλωδιώσεις στους ταινιοδρόμους. Καλές εμπειρίες. Η ζωή στο χωριό ήταν εύκολη. Το ιντερνατ ήταν ακόμα isdn 64 και ανέβαινα στην Αθήνα μια φορά το μήνα για να ξελαμπικάρω. Τον Απρίλιο μπήκα και στο Φόρουμ το οποίο με βοήθησε να περάσουν οι μέρες ακόμα καλύτερα. Απο εκεί γνώρισα δυο απο τους καλύτερους φίλους που έχω τώρα.

Στην Μεγαλόπολη δεν έβγαινα παρα μόνο τα καλοκαίρια όταν ερχόντουσαν φίλοι. Την είχα σιχαθεί εντελώς και εξακολουθώ να την σιχαίνομαι. Περνούσε ο καιρός...

2007

Ξεκίνησε υπέροχα με τον θάνατο του πατέρα μου. Συνέχισε με ένα εργατικό ατύχημα στη δουλειά. Τον Αύγουστο μας πέρασε και μια η φωτιά και δεν αφησε κολυμπηθρόξυλο. 70 χιλιάδες ζημιά απο τα μηχανήματα χωρίς να υπολογίζω λεφτά που έχασα επειδή δε μπορούσα να πουλήσω τον ασβέστη που είχα στους λάκκους. Για να με αποτελειώσει η ΔΕΗ έκανε να με πληρώσει τέσσερις μήνες λόγο γραφειοκρατείας. Απλήρωτοι εργάτες για 4 μήνες. Επιταγές σφραγίστηκαν, διαταγές πληρωμής βγήκαν, εμφανίστηκαν παλιά χρωστούμενα και καλοθελητές του πατέρα μου. Είχα σταμπαρει ένα σημείο στον δρόμο για Μεγαλόπολη για να στουκάρω με το αμάξι μούρλια σου λέω! Μπορεί και να τη γλύτωνα βέβαια.

Δε μπορώ να περιγράψω ακριβώς την κατάσταση στην οποία ήμουν. Έκλεινα το κινητό για να μην χτυπάει συνέχεια. Ξυπνούσα τα βράδια και η καρδιά μου πήγαινε να σπάσει απο το άγχος. Την άκουγα δυνατά να θέλει να βγεί απο το στήθος μου και να εξαφανιστεί κάτω απο μία πέτρα.

Η μυρωδιά του καμένου ξύλου έκανε μήνες να φύγει και όσο έβλεπα πώς είχε γίνει το χωριό και θυμόμουν πως ήταν στεναχωριόμουν. Τι στιγμή λοιπόν εκείνη που χρειάστηκα κάποιον οι θεοί του μπάσκετ φρόντισαν να μου στείλουν κάποια που θα μου έκανε το μυαλό ακόμα περισσότερο κουρκούτι. Πήρα λοιπόν και ένα μάθημα για την ψυχανωμαλίαση που υπάρχει εκεί έξω.



Χριστούγεννα του 2007 σχεδόν όπως ξεκίνησαν τελείωσαν όλα. Πληρώθηκα ξεχρέωσα, οχι όλα αλλά τα περισσότερα, και μπόρεσα άνετα να προγραμματίσω τη ζωή μου και τη δουλειά μου απο εκείνη τη στιγμή και πέρα.

p.s. ενα πράγμα που με βοήθησε να την παλέψω ήταν η δίαιτα και η γυμναστική. Έχασα 14 κιλά μέσα σε 4 μήνες απο τον Νοέμβριο του 07 εώς τον φεβρουάριο του 08.


2008

Τη χειρότερη χρονιά διαδέχθηκε η καλύτερη. Απο τα 52 σαββατοκύριακα του χρόνου τα 40 ήμουν στην Αθήνα. Τα μισά απο αυτά γύριζα σπίτι τα ξημερώματα. Το έριξα έξω όσο μπορούσα. Πήγα σε συναυλίες, σε γάμους, διακοπές. Πήγα στη Ρόδο στην Κω και στην Νάξο. Χόρεψα, φλέρταρα, γλέντησα, γέλασα. Έφτασα τη ζωή μου στο χωριό στο σημείο που ήθελα. Χρησιμοποιούσα τις μέρες στην εξοχή για να παίρνω δυνάμεις για το επόμενο πσκ στην Αθήνα. Μέγαλο γεγονός της χρονιάς είναι οτι πάντρεψα τον κολλητό μου τον Δημήτρη.



Μετά το τραγικό 2007 επέβαλα στον εαυτό μου να ξεκουραστεί. Περιόρισα τη δουλειά σε μερικές ώρες... τη βδομάδα και απόλαυσα τη ζωή μου. Άρχισα να ξυπνάω γύρω στις δέκα το πρωί και να κοιμάμαι όποτε γούσταρα. Η εργολαβία την οποία δούλευα τότε και η οποία τελειώνει σε ένα μήνα απο τώρα, έτσι και αλλιώς δε με χρειαζόταν συνέχεια, οπότε κατάφερα και έκανα ένα όνειρο πραγματικότητα. Να δουλεύω όσο λιγότερο γίνεται και να ζω αξιοπρεπέστατα.

Το χωριό βέβαια παρέμενε χωριό και η Μεγαλόπολη χάλια μαύρα αλλά δε το σκεφτόμουν. Μου άρεσε που ήμουν μέσα στον καθαρό αέρα.

2009

Πάνω κάτω τα ίδια με το 2008 αλλά με 2-3 προβλήματα που εμφανίστηκαν κατάλοιπα κακοδιαχείρισης του πατέρα μου έπρεπε να βάλω σε τάξη. Κατα τ'αλλα τίποτε το συνταρακτικό. Πήγα στην Αυστρία τον Ιούνιο για να δω Faith No More και πήρα μια γεύση απο τα περίφημα μουσικά φεστιβάλ του εξωτερικού. Καλά ήταν παράπονο δεν έχω εκτός απο την πίεση που δεχόμουν απο τις εκκρεμότητες που ανέφερα πιο πρίν και οι οποίες άρχισαν να με κάνουν να σκέφτομαι το πόσο ακόμα θα πληρώνω αμαρτίες γονέων.



Η συγκατοίκηση με τη μητέρα μου εξελισσόταν ομαλά και χωρίς προβλήματα. Πέρναγα τις καθημερινές παίζοντας rock band και guitar hero λες και δεν υπήρχε αύριο. Ήδη όμως είχαν μπεί σκέψεις στο μυαλό μου.


2010


Μια πολύ περίεργη μεταβατική χρονιά. Απο τη μία θα μπορούσα να τη χαρακτηρίσω απο τις καλύτερες αλλά παράλληλα και απο τις χειρότερες. Εντάξει όχι τραγική όσο το 2007. Άρχισα να έχω τάσεις φυγής απο το χωριό απο τον απρίλιο, οι οποίες και κορυφώθηκαν τον μήνα που πέρασε. Κατάλαβα οτι είχα και έχω πέσει σε ένα τέλμα. Έχω γίνει τεμπέλης και αφήνω πάρα πολλά για την τελευταία στιγμή.

Όταν τον Ιούλιο στην δημοπρασία της εργολαβίας που δούλευα εώς τότε ακύρωσαν τον μηχανικό με τον οποίο συνεργαζόμουν, ήξερα οτι οι μέρες μου στο χωριό ήταν μετρημένες πλέον. Όπως και να είχε όμως είτε έμενα εδω κάτω είτε όχι είχα αποφασίσει να αλλάξω βάση. Τέλος δεκέμβρη έπιασα πάτο.

Ένιωθα σα να ήμουν στο στρατό πάλι. Λες και ήμουν σε ένα φυλάκιο στη μέση του πουθενά χωρίς να έχω δει άνθρωπο για μέρες. Δυο επισκέψεις φίλων και μικρά ταξιδάκια με το αμάξι με βοήθησαν να την παλέψω. Είχαν πέσει όλα μα όλα στο κεφάλι μου την ίδια στιγμή και μου το έκαναν κουρκούτι. Το 2007 πολλα βράδια στριφογύριζα για ώρες ολόκληρες πριν κοιμηθώ ευτυχώς όμως κοιμόμουν καλά.



Η καλύτερη χρονιά που είχα συναυλιακά. Είδα τέσσερις απο τις αγαπημένες μου μπαντες σε διάστημα πέντε μηνών. Πήγα ωραίες διακοπές. Άκουσα καινούριες μουσικές. Γνώρισα εναν άλλο εαυτό που δεν πίστευα οτι είχα και ερωτεύτηκα. Είδα δυο φορές Χειμερινούς Κολυμβητές και γούσταρα με την ψυχή μου. Πήγα σε κάποια ΕΠΙΚΑ πάρτυ στο ένα μάλιστα μπανταρισμένος απο το ατύχημα. Ξέχασα να πω για το ατύχημα ε?

Σάββατο κάπου μέσα στον Μάϊο κατέβαινα στο κέντρο με το μηχανάκι της αδερφής μου και ένας τύπος με έκλεισε και εκτοξεύθηκα πάνω απο το καπό του. Έσπασα την αριστερή μου κλείδα. So that was fun! Βέβαια και αυτό βγήκε σε "καλό" αργότερα αλλά θεοί του μπάσκετ σας παρακαλώ, την επόμενη φορά ας μη χρειαστεί να στουκάρω πουθενά οκ? Είπαμε θα παίρνω mesoulid πριν μιλήσω σε οποιονδήποτε απο εδώ και πέρα! Το έμαθα το μάθημά μου!

Σιγά σιγά έβαλα κάτω τις επιλογές που έχω και πήρα κάποιες αποφάσεις για το μέλλον. Βλέπουμε και πορευόμαστε τέλος πάντων. Όπως ξαφνικά τα έφερε η μοίρα έτσι θα τα ξαναφέρει μπροστά μου.

Ready to cross the river Sanzu?