Δεν ειναι το ψέμα...

...μα η αλήθεια, ενα μέρος που μπορείς να κρυφτείς.

Έτσι λένε τα Διάφανα Κρίνα και ομολογώ πως αναρωτήθηκα πολλές φορές πως κάποιος μπορεί να κρυφτεί λέγωντας μια αλήθεια. Μέχρι που πρόσφατα το έκανα. Χρησιμοποίησα μια αλήθεια για να κρύψω απο πίσω της μια μεγαλύτερη και τρομαχτικότερη. Θεωρώ τον εαυτό μου δειλό που δεν είπα την δεύτερη αλλά δεν άντεχα. Ξέρω οτι αν συναντούσα τον εαυτό μου απο την Γη 2 (Another Earth) θα μου ελεγε οτι είμαι μαλάκας. Μεγάλος μαλάκας.

Ας μην κρυβόμαστε λοιπόν πίσω απο αλήθειες. Το μόνο που καταφέρνουμε είναι να λέμε ψέματα στο εαυτό μας.

Ξυπνάει η σκονισμένη μου χαρά
μέσα απ’ τις λάσπες που κοιμάται τόσα χρόνια
και μου ζητάει ξεχασμένα δανεικά
και λαχταράει μεθυσμένα σταυροδρόμια

Πεινάει η απελπισμένη μου καρδιά
καταβροχθίζει ό,τι απόμεινε από ‘μένα
και παραδέρνει από δω στο πουθενά
φορώντας ξέφτια της αγάπης ματωμένα

Παραμιλάει η ξεχασμένη μου ζωή
τραυλίζει ξόρκια, μπερδεμένες απαντήσεις
κι όλο τρεκλίζει μες τις θύελλες γυμνή
σαν μια ζητιάνα με κλεμμένες αναμνήσεις

Κι ακούω την κουρασμένη μου φωνή
μια να κλαίει μια να γελάει με μανία
σαν κάποιο φάντασμα που χάθηκε στη γη
και το κυκλώνει μια θανάσιμη αγωνία

Εσύ με ένα βλέμμα σβηστό,
-μια παλιά σου συνήθεια-
προσπαθείς το χαμό να μη δεις
Δεν είναι το ψέμα μα η αλήθεια
ένα μέρος που μπορείς να κρυφτείς