tag:blogger.com,1999:blog-78253312024-03-14T13:41:07.705+02:00Dominus Noster Pavl version 3Take my black soul
Arrive in the fires that burn my skinthepavlhttp://www.blogger.com/profile/14939065656369892060noreply@blogger.comBlogger95125tag:blogger.com,1999:blog-7825331.post-43130154009517079032015-01-24T23:15:00.001+02:002015-01-24T23:16:12.746+02:00A Tangerine Dream in a Green Desert It was the first time i heard something like that. The massive expanse of sand dunes filled me with awe, strange like something i had never heard before. A style of music that formed images in my mind and made me remember things i hadn't experienced.<br />
<br />
As the guitar slowly entered i saw her footsteps in the sand. Along the desert floor, they ran all the way to the start of a rocky outcropping. I was smilling as i moved forward, as i imagined my self happy walking in her footsteps. Closer and closer until i could see her face, as the wind stirred with the sounds of the synthesizer.<br />
<br />
I put my hands on her face and kissed her soft lips. The drums signaled the beginning of our dance, our breathless kisses and hungry awkward movements. Faster and more erratic as each second passed. Our bodies sweating in the soft green light of the desert. Two lovers met after a long time, discovering each other again.<br />
<br />
And then suddendly the drum slowed and gave way to a calm wind of music and we stayed each others arms.<br />
<br />
That music in the air as we made love one night on the couch and she changed that song for me forever, as it had changed my perception of music when i first heard it all those years ago. And i owe part of the man i am now to it but i don't expect anyone to understand why. For me it will be a song in the soundtrack of my life.<br />
<br />
<a href="https://www.youtube.com/watch?v=4CmC2bgPYDo">Tangerine Dream - Green Desert</a><br />
<br />
<br />thepavlhttp://www.blogger.com/profile/14939065656369892060noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7825331.post-90698022427261390482012-11-15T12:00:00.002+02:002012-11-15T12:00:25.732+02:00Πέρασα αλλα ελειπες...Sudpended indefinitely...<br />
<br />
Αυτό βασικά. Το μπλόγκ έκανε τον κύκλο του και ήρθε η ώρα να το βάλω στον πάγο για τώρα. Ο πραγματικός σκοπός τη λειτουργίας του έχει εκλείψει εδω και πολυ καιρό οπότε δεν υπάρχει καμία ανάγκη για να συνεχίσω.<br />
<br />
Η ζωή μου άλλαξε δραματικά μέσα σε μια νύχτα και η μετάβαση μου σε αυτήν πιο απαλή πεθαίνεις. Το μαρόκο ειναι φοβερό στα περισσότερα του σημεία, βλέποντας το πάντα απο την πλευρά ενός expat με οικονομική άνεση. Life could get better αλλα δε χρειάζεται. Όχι ακόμα.<br />
<br />
Θα συνεχίσω στο www.queestqueceremalaka.tumblr.com και στο www.whentheenddidnotcome.Wordpress.com αν και κάποια ωραία πράγματα απο εδω θ τα αναπαραγω.<br />
<br />
Θα τα πιούμε. Να είστε καλα και ευχαριστώ.thepavlhttp://www.blogger.com/profile/14939065656369892060noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7825331.post-68547331357004967392012-09-20T20:39:00.001+03:002012-09-20T20:39:21.132+03:00I'll be back... i guess...Δευτερα την κανω για Μαρόκο.<br />
<br />
Όταν τακτοποιηθώ θα γράψω τιποτα. Μεχρι τότε ρίχτε μια ματιά σε αυτό, http://whentheenddidnotcome.wordpress.com/ . <br />
<br />
Ειναι μια σειρά ιστοριών μαζι με άλλους 4 φίλους.<br />
<br />
Καλά να περνατε και τα λέγαμε.thepavlhttp://www.blogger.com/profile/14939065656369892060noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-7825331.post-46702126155244807142012-07-09T15:08:00.000+03:002012-07-09T15:08:00.515+03:002 ιστοριες απο το EVE Online<br />
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
Τα παιχνίδια
στο στυλ του <span lang="en-US">Elite </span>ήταν από
παλιά ένα απωθημένο. Τριγυρνουσες
χαλαρός μεταφέροντας αγαθά από τον έναν
πλανήτη στον άλλο και στην πορεία
σκότωνες και κανέναν πειρατή 'η κάποιον
άλλο κακομοίρη που τύχαινε να είναι
μπροστά σου και σου έσπαγε τα νεύρα.
Πάντα όμως με άφηναν με μια γλυκόπικρη
γεύση. Η Α.Ι. Των παιχνιδιών ήταν πάντα
μέτρια και η αίσθηση ότι έλειπε το
ανθρώπινο στοιχείο ήταν πάντα εκεί. Το
<span lang="en-US">EVE Online </span>εκπλήρωσε όλες τις
προσδοκίες μου και γρήγορα έγινε η
αγαπημένη μου ασχολία για όλο σχεδόν
το 2009. Το παιχνίδι σου δίνει πολλούς
τρόπους να βγάλεις λεφτά και να παίξεις,
είτε με αποστολές είτε με εμπόριο
έβρισκες τον τρόπο που σου άρεσε και
έπαιζες. Όλα όμως γινόντουσαν για ένα
και μόνο σκοπό, το <span lang="en-US">PVP. </span>Αγόραζες
πλοία και εξοπλισμό και μετά τα έσπαγες
στις <span lang="en-US">low security </span>περιοχές του
παιχνιδιού. Όταν λοιπόν μετά από περίπου
6 μήνες παιχνιδιού και αφού είχα μπει
σε μια ελληνική εταιρία, την <span lang="en-US">Parental
Control, </span>άρχισα να κάνω τα πρώτα μου
βήματα στο <span lang="en-US">PVP.</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<br />
</div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
Αύγουστος 2009
</div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<br />
</div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
Ήταν πρωί πέμπτης
νομίζω όταν στο σύστημα που είχαμε ως
βάση στο 0.0 έπεσε σύρμα στο <span lang="en-US">chat
ότι</span> θα βγει στόλος για <span lang="en-US">PVP.
</span>Ετοιμάζω στα γρήγορα το <span lang="en-US">Brutix
</span>μου, ένα φτηνό αλλά δημοφιλές <span lang="en-US">cruiser
</span>με καλό <span lang="en-US">dps (damage per second) </span>και
μπαίνω στον στόλο των περίπου 14 πλοίων.
Εκείνο το πρωινό μέσα σε 2 ώρες είχαμε
κάνει περίπου 12 <span lang="en-US">kill χωρίς</span>
να χάσουμε κάποιο δικό μας πλοίο. Αυτό
όμως που ξεχώριζε ήταν η καταστροφή
ενός <span lang="en-US">tech 3 battle cruiser αξίας</span>
εκατοντάδων εκατομμυρίων <span lang="en-US">ISK
</span>(χρηματική μονάδα του παιχνιδιού).
Ο άνθρωπος βέβαια ήταν χαζός μιας και
το είχε βγάλει βόλτα σε <span lang="en-US">low
security PVP </span>συστήματα.
</div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<br />
</div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
Ο <span lang="en-US">scout
</span>αφού είχε περάσει την πύλη μας, μετά
από λίγο μας ειδοποίησε ότι τον έκανε
<span lang="en-US">Web </span>και <span lang="en-US">Scramble. </span>Του
έκοψε την δυνατότητα να φύγει από εκεί
που ήταν και του κατέβασε την ταχύτητα
στο 1/10. Ακολουθώντας τις εντολές του
αρχηγού περάσαμε και εμείς την πύλη
<span lang="en-US">Lock</span>αραμε και αρχίσαμε να
κοπανάμε μαζικά ώστε να τον ρίξουμε.
Αυτός σιγά σιγά πήγαινε όλο και πιο
κοντά στην πύλη για να διαφύγει. Για
εμάς η πύλη είχε κλειδώσει και θα
χρειαζόμασταν ένα λεπτό για να
ξαναπεράσουμε από εκεί μέσα, επειδή
είχαμε πυροβολήσει έναν στόχο κοντά σε
αυτήν Ο αντίπαλος όμως δεν είχε πυροβολήσει
κανέναν οπότε η πύλη ήταν για αυτόν
ανοιχτή.</div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<br />
</div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
Είχε αρχίσει να
πλησιάζει επικίνδυνα όταν ο αρχηγός
φώναξε μέσα από το <span lang="en-US">teamspeak
“Somebody bump him!”. </span>Με το <span lang="en-US">bump </span>ο
αντίπαλος θα έβγαινε από την πορεία του
και θα έχανε πολύτιμα δευτερόλεπτα
μέχρι να ξαναερθει στη σωστή θέση να
συνεχίσει την πορεία του προς την πύλη.
Με δεξί κλικ έκανα <span lang="en-US">align </span>στον
στόχο μου και άναψα το <span lang="en-US">afterburner.
Λίγα</span> δευτερόλεπτα μετά κραυγές από
τα ακουστικά “<span lang="en-US">He was bumped by the
brutix!” “Bumped! Take him down!” </span>και λίγο
αργότερα όταν καταστράφηκε όλοι να
ουρλιάζουν από χαρά.</div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<br />
</div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
Σε αυτό το σημείο
ξεδιπλώθηκε μπροστά μου η μαγεία του
<span lang="en-US">EVE. Ένιωσα</span> κομμάτι ενός
τεράστιου συνόλου που κάνει αυτό το
παιχνίδι μοναδικό.
</div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<br />
</div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
Δεκέμβριος 2009
</div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<br />
</div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
Η εταιρία μας
έπαιρνε μέρος στον πόλεμο του <span lang="en-US">Geminate
</span>στο πλευρό της <span lang="en-US">Atlas Alliance
</span>εναντίων της <span lang="en-US">Wildly
Inappropriate </span>και του <span lang="en-US">Northern
Coalition. </span>Οι περισσότεροι είχαμε
μεταφερθεί εκεί και παίρναμε μέρος σε
διάφορες συγκρούσεις κατά τη διάρκεια
του πολέμου. Εκεί πήραμε μέρος σε μια
από τις μεγάλες μάχες του πολέμου. Γύρω
στα 1500 διαστημόπλοια ανάμεσα σε μια
<span lang="en-US">stargate </span>και έναν πλανήτη.
Όταν δόθηκε η εντολή για <span lang="en-US">warp
</span>στο μέρος της μάχης έπεσαν οι <span lang="en-US">servers,
</span>έπεσε το <span lang="en-US">team speak </span>και
επικράτησε ένα χάος. Ήταν 01:<span lang="en-US">00
</span>το βράδυ και είχαμε πλακωθεί στα
τηλέφωνα μεταξύ μας να δούμε τι γίνεται.
</div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<br />
</div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
Όταν ξανά μπήκαμε
στο παιχνίδι η μάχη είχε ήδη αρχίσει
από μεγάλη απόσταση. Ξεζουμάρωντας την
κάμερα έβλεπες δυο τεράστια σμήνη
απέναντι το ένα από το άλλο και ριπές
από <span lang="en-US">laser </span>και πυραύλους να
πηγαίνουν πέρα δώθε. Μέσα σε όλον τον
πανικό και αφού παίρναμε εντολές από
τον εκάστοτε <span lang="en-US">wing commander </span>ο
ένας της παρέας μας έψαχνε ποιοι ήταν
Έλληνες αντίπαλοι παίκτες της <span lang="en-US">Mythos
</span>και μας τους έδινε για στόχους. Δε
θυμάμαι πόση ώρα πέρασε όταν τελικά
φύγαμε από το σύστημα και δε θυμάμαι
καν ποιος κέρδισε. Αυτό που μου έχει
μείνει είναι το φαντασμαγορικό σκηνικό
των 1500 παικτών να ζωντανεύουν κάτι που
μόνο στη φαντασία μου είχα όταν ήμουν
μικρός.</div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<br />
</div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<br />
</div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<br />
</div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
Όποιος έχει τον
χρόνο και την υπομονή, γιατί χρειάζεται
περίπου 3-4 μήνες για να βγεις για <span lang="en-US">pvp,
θ</span>α ανταμειφθεί με εικόνες που θα
του μείνουν για πάντα στο μυαλό. Το <span lang="en-US">EVE
Online είναι</span> ένα από τα καλύτερα <span lang="en-US">mmo
</span>που υπάρχουν αυτή τη στιγμή και
αξίζει κάθε δεκάρα.</div>thepavlhttp://www.blogger.com/profile/14939065656369892060noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7825331.post-23920573291625552892012-06-27T03:30:00.000+03:002012-07-03T18:00:00.145+03:00Περιμένεις ώρα; ΙΙ"Περιμένεις ώρα;" τον ρώτησε μια γυναικεία φωνή δίπλα του. Ξαφνιαστηκε και κοίταξε αριστερα του. Μια κοπέλα καθόταν δίπλα του στο παγκάκι. Δεν είχε καταλάβει ποτε ήρθε, είχε χαθεί στις σκέψεις του.<br />
<br />
Άναψε ένα τσιγάρο και του χαμογέλασε. "Λοιπόν;" σήκωσε το αριστερό της φρύδι και περίμενε. <br />
<br />
"Ε... όχι δε νομίζω μισό λεπτό!" είπε και κοίταξε το ρολόι του. Είχε περάσει σχεδόν μισή ώρα που περίμενε έξω απο τη σχολή της. "Ένα μισάωρο περίπου."<br />
<br />
Κουνησε καταφατικά το κεφάλι της και πήρε μια βαθιά τζουρα. Ο ήλιος είχε σχεδόν πέσει και η ατμόσφαιρα είχε δροσίσει αρκετά. Οι μέρες αυτές ήταν ανυπόφορες απο τη ζέστη και την υγρασία. Το απαλό αεράκι που άρχισε να φυσάει ήταν ευπρόσδεκτο και τον έκανε να χαμογελάσει απο ευχαρίστηση. "Εσυ τι περιμένεις;" την ρώτησε και έβγαλε τον καπνό του απο την τσέπη. Ακουμπησε το κουτί που κρατούσε στο παγκάκι και άρχισε να στρίβει ένα τσιγάρο. <br />
<br />
"Διάλειμμα για τσιγάρο κάνω!" του είπε "δουλεύω εδω δίπλα στο ταξιδιωτικό γραφειο." έδειξε με το δάχτυλο της δίπλα απο την πόρτα της σχολής. <br />
<br />
Σουφρωσε τα φρυδια του και εγνεψε. "Καλη φάση. Πως παει η δουλειά;"<br />
<br />
"Έτσι και έτσι. Δε παει ο κόσμος πολλα ταξίδια πλέον. Όλοι στα χωριά τους και σε φίλους."<br />
<br />
Δεν απάντησε κάτι σε αυτο. Κοίταζε την πόρτα της σχολής που είχε ανοίξει. Κάποιο τμήμα είχε λήξει και οι εξουθενωμενοι χορευτές εβγαιναν βαριεστημενα. Το χέρι του πήγε προς το κουτί αλλα άλλαξε γνώμη. Κάθησε πιο αναπαυτικά με την πλάτη του και έψαξε τις τσέπες του για έναν αναπτηρα. <br />
<br />
"Έλα πάρε." του έδωσε έναν μπλε αναπτηρα με το όνομα του ταξιδιωτικου γραφείου στο πλάι. Άναψε τον περιεργαστηκε λίγο και τον έδωσε πίσω. <br />
<br />
"Ευχαριστω. " της είπε και γύρισε να την κοιτάξει. Το σγουρό μαλλί της ήταν πιασμένο κοτσιδα και φορούσε ένα μαύρο ριχτό φόρεμα. Δεν το κατάλαβε αλλα την κοίταζε για κανένα διλεπτο και ξύπνησε όταν του μίλησε. <br />
<br />
"Νομίζω άδικα περιμένεις." του είπε και τον ξάφνιασε;<br />
<br />
"Παρακαλω;"<br />
<br />
"Η δικιά σου δεν πρέπει να έρχεται πλέον εδω." άναψε και δεύτερο τσιγάρο. <br />
<br />
Ανασκουμποθηκε και την κοίταξε καλύτερα. "Που ξέρεις ποιον περιμένω;" <br />
<br />
"Ψηλή καστανή με τατουάζ στο μπρατσο σωστά; Παει καιρός που δεν την έχω δει. Παει ακόμα περισσότερος απο τοτε που σας θυμάμαι μαζι έξω απο εδω." του χαμογέλασε και φύσηξε τον καπνό προς το πλάι. <br />
<br />
Την κοιτούσε ήρεμος προσπαθώντας να καταλάβει τι είχε συμβεί. Κοίταξε πάλι το ταξιδιωτικό γραφειο και είδε ότι ειναι ακριβώς δίπλα στη σχολή. Απο το τζαμι μπορούσες να δει εύκολα όλο το δρόμο. "Περνάς την ώρα κατασκοπεύοντας;" της είπε και γέλασε. Δεν ήταν εντελώς ειλικρινές όμως. Είχε ένα ίχνος πικρας μιας και αυτα που του είπε άρχισαν να τριγυρίζουν στο μυαλό του. <br />
<br />
"Όταν δεν έχει δουλειά ειναι ή αυτό ή sudoku." είπε και γελώντας συνέχισε "Το κουτί; Γλυκά;"<br />
<br />
"Μπα ένα μικρό δώρο. Είσαι σίγουρη;" <br />
<br />
"Για ποιο πράγμα;"<br />
<br />
"Οτι δεν την έχεις δει εδω."<br />
<br />
"Ναι. Άδικα περιμένεις."<br />
<br />
"Είχα μια μικρη ελπίδα ξέρεις..."<br />
<br />
"Δε πειράζει βρες κάποια άλλη και δώσε το δώρο. Μαλακία να παει χαμένο."<br />
<br />
Δε μίλησαν μέχρι να τελειώσουν τα τσιγάρα τους. Σηκώθηκε και τεντωθηκε. Πέταξε το τσιγάρο στο πεζοδρόμιο και της χαμογέλασε. "Σχεδόν πάντα χρειαζόμαστε κάποιον άλλο να μας πει αυτο που ξέρουμε ηδη. Δε θα ήταν καλύτερα να το καταλαβαιναμε μονοι μας;"<br />
<br />
"Μπα... δε θα είχε πλάκα!" του είπε <br />
<br />
"Χαιρετώ λοιπόν! Χάρηκα!" είπε και έκανε να φύγει <br />
<br />
" Το δώρο;"<br />
<br />
"Πετα το. Οπου και να το δώσω δε θα ειναι το ίδιο αν ειναι αγορασμενο για αυτήν." είπε και απομακρύνθηκε. <br />
<br />
Πέταξε και αυτη το τσιγάρο της και σηκώθηκε. Πήρε το κουτι και το πέταξε σε έναν κάδο. Ήταν ώρα να σχολάσει και έτρεξε να πάρει τα πράγματα της.<br />
<br />thepavlhttp://www.blogger.com/profile/14939065656369892060noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-7825331.post-62719330878498638822012-06-15T17:57:00.001+03:002012-06-15T17:58:53.884+03:00Εκλογών αμπελοφιλοσοφία και καταστροφή...Δε θυμάμαι την πρώτη φορά που ψήφισα. Δε θυμάμαι αν ήταν βουλευτικές ή δημοτικές εκλογές και δε θυμάμαι καν τι ψήφισα θυμάμαι όμως ξεκάθαρα το κλίμα που επικρατούσε. Ηρεμία γιατί ήταν απλά αν θα μπεί ο ένας ή ο άλλος στη βουλή. Τα ίδια παντελάκη μου τα ίδια παντελή μου και δεν θα άλλαζε τίποτα για εμένα. Στην οικογένεια ο πατέρας έδινε το σήμα και οι υπόλοιποι ρίχναμε αυτό που είχε πει. Ήταν οι εποχές που αυτά μετρούσαν ακόμα, που οι ψήφοι πήγαιναν με την οικογένεια, τουλάχιστον στο χωριό μου που ψήφιζα πάντα και ψηφίζω μέχρι και τώρα.<br />
<br />
Η ψήφος αυτή πήγαινε συνήθως με την ανάγκη που είχαμε εκείνη την εποχή. Ο πατέρας μου γνήσιο παιδί της αλλαγής και της χρυσής εποχής των κομμάτων ήξερε πολλά και πολλές φορές καθόταν και μου τα έλεγε. Αναλύσεις κινήσεων, πολιτικών προσώπων, Ευρώπης, Αμερικής κλπ. Όταν το 2004 η νέα δημοκρατία ανέβηκε στην εξουσία τα πράγματα δεν άλλαξαν. Ήταν σαν να κέρδισε κάποιος ένα ντέρμπι ποδοσφαίρου. Δεν είχε και πολύ σημασία ποιος και τι.<br />
<br />
Το 2007 έγιναν βιαστικές κινήσεις. Η περιοχή ήταν πυρόπληκτη μας υποσχέθηκαν βοήθεια και προσωπικά ήμουν σε απόγνωση. Ψήφισα Νέα Δημοκρατία ελπίζοντας με κάποιο μαγικό τρόπο να συνέλθω. Η βοήθεια που έλαβα ήταν να μου ζητήσουν πίσω τα 3000 ευρώ που είχα πάρει ως αποζημίωση για τα καμμένα μηχανήματα και τις αποθήκες μου. Μου έστριψαν τα άντερα και άλλαξα εντελώς τον τρόπο σκέψης μου. Δε περίμενα πλέον βοήθεια από κανέναν και αποφάσισα να κρίνω μόνος μου πιο συνειδητά την ψήφο που θα έριχνα.<br />
<br />
Στις εκλογές του Μαΐου και με την χώρα να καταρρέει ψυχολογικά κατέβηκα και ψήφισα μιας και κατάλαβα ότι φέτος η ψήφος μου είχε και έχει σημασία. Ποτέ στα 30 μου χρόνια δε θυμάμαι τον κόσμο να είναι έτσι, τρομαγμένος, χαμένος σε ένα γενικό πανικό με το μέλλον του αβέβαιο. Δεν πιστεύω ότι τα πράγματα θα λυθούν αμέσως μόλις μπει κάποιος στην βουλή, άλλα πιστεύω ότι σε αυτές τις εκλογές πρέπει να ποντάρουμε όλοι σε αυτό που πιστεύουμε, πρέπει να δώσουμε αξία στο δικαίωμα μας να αποφασίζουμε για το μέλλον μας. Πρέπει να ψηφίσουμε.<br />
<br />
Είναι οι μοναδικές εκλογές που νιώθω ότι έχουν σημασία και δεν είναι απλά μια αλλαγή φρουράς στη βουλή. Τον μάϊο δεν εκνευρίστηκα με την Χ.Α. που μπήκε στη βουλή άλλα με την αποχή και μου έκανε εντύπωση πόσοι νέοι τους οποίους επηρεάζουν άμεσα οι εξελίξεις δεν πήγαν να ψηφίσουν. Μπορώ να δεχτώ την δικαιολογία για τα έξοδα αλλά και πάλι αν δεν την κάνεις τώρα την υποχώρηση πότε θα την κάνεις?<br />
<br />
Γιαυτό σας παρακαλώ αυτή τη φορά ψηφίστε. Αυτή τη φορά έχει σημασία. Αν και δεν είναι τίποτα σίγουρο πάρτε ένα ρίσκο. Αν φουντάρει το πλοίο θα πάτε κάτω και εσείς μαζί και τότε θα τα ρίχνετε σε αυτούς που πήγαν και ψήφισαν και έβγαλαν τον οποιονδήποτε στην εξουσία, ενώ εσείς κοιμόσασταν στα αμπάρια και παίζατε τόμπολα. Καλύτερα να πεις προσπάθησα παρά προσπάθησαν.<br />
<br />
Φτιάχνω τον καφέ μου και φεύγω. Καλή ψήφο σε όλους και καλά μυαλά και κάντε και κανένα μπανάκι γιατι που ξέρετε, αν βγεί ο Τσίπρας μπορεί να ξεραθούν και οι θάλασσες.<br />
<br />
Τα λέγαμεthepavlhttp://www.blogger.com/profile/14939065656369892060noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-7825331.post-12846673204592926472012-05-02T03:04:00.003+03:002012-05-02T03:04:59.465+03:00Never...Ήταν απρίλιος του 2011 όταν σε πρωτοείδα. Περίμενες για τις φίλες σου εξω απο το θέατρο που έπαιζε το ταξιδεύοντας με τον ΠΑΟΚ. Μόλις είχα βρεθεί με ένα φίλο μου και μιλούσα στο τηλέφωνο. Όταν σε είδα έχασα για λίγο τα λόγια μου. Κόκκινο ίσιο μαλλί μακρύ κάτω απο τους ώμους και υπέροχα μάλλον πράσινα μάτια. Take my breath away φαση κιέτς ξέρω γω. Καθήσαμε κατα τύχη κοντά στην παράσταση.<br />
<br />
Λίγο πιο αριστερά εσύ ανάμεσα απο τις φίλες σου και η αλήθεια ειναι οτι σου έριχνα κρυφές ματιές κατα τη διάρκεια της παράστασης.
Μη με παρεξηγείς αλλα το κεφάλι μου ήταν κουρκούτι εκείνη την εποχή και μετά απο δυο τρείς μέρες σε είχα ξεχάσει. Πέρασε το πάσχα και μια εβδομάδα μετά πήγα με τον κολλητό μου και την κοπέλα του στο αγαπημένο μου μεζεδοπωλείο, την Αυλή στον πεζόδρομο της Μεθώνης στα εξάρχεια. Κάτσαμε στο τραπέζι μας και αρχίσαμε την κουβέντα. Όταν κάναμε την παραγγελία σηκώθηκα να πλύνω τα χέρια μου και στον γυρισμό προς το τραπέζι σε είδα.<br />
<br />
Καθόσουν σε ένα άλλο τραπέζι και δε σε είχα δει την πρώτη φορά επειδή σε είχα πλάτη. Χάρηκα πάρα πολυ κυρίως γιατι δε θα σε ξεχνούσα απο εδώ και πέρα. Έχω ενα θέμα με τα ανθρώπινα πρόσωπα. Δεν ξεχνάω σχεδόν κανέναν που να έχω δεί δυο φορές απο κοντά. Μπορεί να μην θυμηθώ όνομα αλλά αμα λάχει θα σου πώ μεχρι και πού είχαμε βρεθεί τελευταία φορα. Όταν εξήγησα την ιστορία στα παιδιά η κοπέλα μου είπε να πάω να σου μιλήσω. Σκέφτηκα οτι είναι σημάδι απο την μοίρα να μας φέρει στο ίδιο μέρος δυό φορές. Είχα την ευκαιρία μου όταν τελικά έφυγες μόνη σου απο το μαγαζί, αλλα πάλι σου ζητάω να με συγχωρέσεις γιατί το κεφάλι μου ήταν ακόμα καζάνι τότε.<br />
<br />
Η τρίτη θα είναι η φαρμακερή είπα απο μέσα μου και αποφάσισα την επόμενη φορά που θα σε ξαναδώ να έρθω να σου μιλήσω. Να πως τα έφερε η μοίρα και σήμερα σε είδα για τρίτη φορά στο ίδιο μαγαζί όταν πήγα να "πιάσω" τον Μάη με τον κολλητό μου. Όπως ακριβώς σε θυμόμουν ένα χρόνο πριν, με τα πράσινα μάτια τα κόκκινα μαλλιά και το υπέροχο χαμόγελο σου. Φαντάζεσαι νομίζω την έκπληξη και τον τρόμο μου όταν θυμήθηκα την υπόσχεση που είχα κανει στον εαυτό μου. Μη λες μεγάλες κουβέντες απο εδώ και πέρα είπα απο μέσα μου. Ο κόσμος ειναι πολύ μικρος και δε θα σταματήσει να σε εκπλήσει.<br />
<br />
Θα σου ζητήσω μια τελευταια φορά λοιπον να με συγχωρέσεις. Δεν ήρθα να σου μιλήσω όχι γιατί το κεφάλι μου ηταν καζάνι, ευτυχώς έχει στρώσει εδω και πολύ καιρο. Δεν ήρθα ούτε επειδή ήσουν σε μια μεγάλη παρέα με πολλές φίλες και φίλους και ίσως κάποιον γκόμενο. Δεν ήρθα να σου μιλήσω επειδή είχα φάει ασυναίσθητα μισό πιάτο σκορδαλιά...<br />
<br />
<iframe width="560" height="315" src="http://www.youtube.com/embed/ktgznOFpXeY" frameborder="0" allowfullscreen></iframe>thepavlhttp://www.blogger.com/profile/14939065656369892060noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-7825331.post-84105158832701737112012-03-17T10:35:00.000+02:002012-03-17T10:35:12.804+02:00Μια καλή πράξη...Πριν απο αρκετό καιρό είχα νευριάσει με τον εαυτό μου. Περπατούσα στο κέντρο με εναν φίλο και είδα έναν άστεγο ξαπλωμένο στο πλάϊ να ζητιανευει πανω στην πανεπιστημιου. Στον γυρισμό μου απο τον ίδιο δρόμο, μετά απο 3-4 περιπου ώρες, ο ίδιος άστεγος στο ίδιο σημείο στην ίδια ακριβώς στάση και εγώ προσπέρασα κοιτώντας αλλού. Πέρασε απο το μυαλό μου εκείνη τη στιγμή οτι μπορεί να έχει πεθάνει και εγώ δεν έκανα τίποτα. <br />
<br />
Τα είχα με τον εαυτό μου γιατί αδιαφόρησα. Ήθελα να γράψω και κατι εδω για αυτο το θέμα αλλά το παράτησα. Όπως πολλά πράγματα που βλέπω σε αυτή την πόλη που με ενοχλούν. Αυτό το πράγμα με έτρωγε και σκέφτηκα οτι ίσως έπρεπε να είχα πάρει ένα τηλεφωνο να καλέσω ένα ασθενοφόρο ή στο <a href="http://www.kyada.gr/">Κ.Υ.Α.Δ.Α.</a>. Έστω θα μπορούσα να πω σε έναν αστυνομικό πιο κάτω να κοιτάξει. Το σκεφτόμουν για αρκετές μέρες τότε και το σκέφτηκα πάλι όταν ξαναείδα τον ίδιο ακριβώς ανθρωπο στην ίδια θέση πριν απο περίπου 2 βδομάδες. <br />
<br />
Χτές το βράδυ πήγα σε μια ταβέρνα στη Νεα Σμύρνη να φάω με καποιους φίλους μου. Φάγαμε, ήπιαμε, κουβεντιάσαμε, πληρώσαμε και πήραμε για το σπίτι όσα κρέατα περίσσεψαν. Βγήκαμε απο το μαγαζί και λίγο πιο πέρα, ενω περπατούσαμε προς το σπίτι είδα έναν άστεγο να σκεπάζεται με μια κουβέρτα για να κοιμηθεί στο γρασίδι του πάρκου. Σκέφτηκα το περιστατικό που περιέγραψα πιο πάνω και λίγα μέτρα πιο πέρα γυρνάω στον φίλο μου και του λέω "Πάω να τα δώσω αυτά στον άνθρωπο."<br />
<br />
Θα ήταν 50-60 χρονών λογικά. Ταλαιπωρημένος και με γκρίζα μούσια, μόλις του έδωσα τη σακούλα με το πακετο σχεδόν πετάχτηκε πάνω. Έπεσε πάνω της με τόση λαχτάρα που με έκανε και ανατρίχιασα. Με ευχαρίστησε απλά με ένα νευμα του χεριού του και έφυγα. Ακόμα το σκέφτομαι και νιώθω ενα μεγάλο σοκ.<br />
<br />
Ακόμα δεν ξέρω πως να νιώσω. Δεν ήταν μια πράξη που με έκανε να νιώσω καλα. Ήταν μια πράξη που με έκανε να συνηδειτοποιησω οτι υπάρχουν άνθρωποι σε τέτοια κατάσταση, γιατι πάντα ήξερα οτι υπήρχαν και με έφερε σε επαφή με την πραγματικότητα που έβαζα στην άκρη. Άστεγοι υπήρχαν και θα υπάρχουν πάντα. Υπήρχαν και πριν την κρίση θα υπάρχουν και μετά, δεν τους θεωρώ δημιουργήματα της. Όποτε μπορούμε ας μην τους αγνοούμε. Την επόμενη φορά που θα βρεθείτε σε μια παρόμοια κατάσταση ελπίζω να κάνετε το ίδιο.<br />
<br />
<iframe width="560" height="315" src="http://www.youtube.com/embed/GwKChPzsggY" frameborder="0" allowfullscreen></iframe>thepavlhttp://www.blogger.com/profile/14939065656369892060noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-7825331.post-19769501914936559332012-02-15T19:59:00.000+02:002012-02-15T19:59:41.070+02:00Οι φυλές του instagram...Πριν απο ένα χρόνο λοιπόν ανακάλυψα το instagram, ενα social network(sn) για το iphone. Η νοοτροπια του ειναι πανω κατω η ίδια με του twitter, δηλαδή με χρήστες που κάνουν follow ο ένας τον άλλο. Οτι δε λες με λέξεις το λες με μια φωτογραφια. Ομολογώ οτι μετα το facebook ειναι το μοναδικο sn το οποιο με κρατάει και με ενδιαφέρει. Ένα χρόνο και 741 φωτογραφίες μετά μπορώ να πώ για τις κατηγορίες ανθρώπων που χρησιμοποιουν. <br />
<br />
Καταρχάς ο γενικός κανόνας ειναι οι γάτες. Άν ποστάρεις γάτες αποκτάς άπειρους followers σε χρόνο μηδεν. Άν είσαι γυναίκα ότι και να βάζεις ειναι σχεδόν σίγουρο οτι θα γεμίσεις με followers. Αν είσαι γκομενάρα όμως που βαζεις συνέχεια φωτογραφίες σου τότε το τι γινεται δεν περιγάφεται...<br />
<br />
1)Αυτοί που ποσταρουν γάτες ειναι η πρώτη κατηγορια. Γατες συνέχεια και παντού. Γάτες όλων των ειδών σε όποια σταση μπορεις να φανταστεις. Όπως είχα δει κάπου αναρωτιέμαι αν οι γάτες έχουν και αυτες δικο τους instagram γεματο με δικες μας φωτογραφιες...<br />
<br />
2)Οι δεκαπεντάχρονες σκανδιναβες. Κοριτσάκια που ανεβάζουν τη ζωη τους συνέχεια και εννοείται έχουν άπειρους followers που δίνουν τροφή στον εγωισμό τους.<br />
<br />
3)Οι βαριεστημένες μαναδες. Αυτές βαζουν συνεχεια μα συνεχεια φωτογραφιες τα παιδια τους και την οικογενεια τους. Πονηρευτείτε λίγο ρε γαμώτο. Ο κόσμος ΔΕΝ ειναι αθώος και υπάρχουν πολλοι ανώμαλοι. Μην βγαζετε τα παιδιά σας έτσι φάτσα φόρα...<br />
<br />
4)Οι τσουλάρες. Δε ξερω αν ειναι πραγματικά τσουλαρες απλα μεσα στην βλακεία μου ετσι γουσταρω να τις λέω. Καυλογκόμενες, μοντέλα και όποια άλλη γυναικάρα βάζει φωτογραφίες του εαυτού της με σεξυ ρουχα, στους καθρεφτες και πάει λέγωντας. Εννοείται πως ακουλουθάω κάποιες απο αυτές για να μου φτιάχνουν τη μέρα. :P<br />
<br />
5)Οι "φυσιολογικοι". Όσο φυσιολογικός μπορει να θεωρηθει κάποιος που ανεβάζει στιγμές της ζωής του για να τις βλέπει ο καθένας στο διαδικτυο. Αυτοί βάζουν συνηθως απλά καθημερινά πράγματα και σε αυτην την κατηγορία νομίζω πέφτω και εγω.<br />
<br />
Αυτά τα ολίγα για σήμερα...<br />
<br />
εσείς τι άλλα? Τιποτα σοβαρότερο?thepavlhttp://www.blogger.com/profile/14939065656369892060noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-7825331.post-18364126332407161562012-01-07T06:12:00.000+02:002012-01-07T06:12:59.092+02:00Καλή χρονιά να έχουμε..."Γιατί τρέμεις?" τον ρώτησε καθως τον είδε να πασχίζει να πατήσει τα κουμπιά του υπολογιστή.<br />
<br />
"Δε ξέρω..." της απάντησε και κοίταξε τα χέρια του. Έτρεμαν έντονα και αφύσικα. Με προσπάθεια έγραψε αυτό που ήθελε και πάτησε με το ποντίκι στο εικονίδιο να φύγει το μήνυμα.<br />
<br />
"Ησύχασες τώρα? Μπορούμε να συνεχίσουμε σαν άνθρωποι το φαγητό μας?" έριξε λίγο παξιμάδι στην κοτόσουπα της.<br />
<br />
"Ναι. Μάλλον. Θα δείξει." γύρισε στο τραπέζι και πήρε το κουτάλι στo δεξί του χέρι. <br />
<br />
Τον κοίταξε καλά καλά καθώς έπαιζε με το φαγητό του χωρίς όρεξη. "Είσαι καλα?" τον ρώτησε αλλά δεν πήρε απάντηση.<br />
<br />
Άφησε το κουτάλι της στο πιάτο και τον κοίταξε καλά. <br />
<br />
"Σε λίγο αλλάζει ο χρόνος και όπως βλέπεις δε με νοιάζει και πολύ. Δεν στόλισα το σπίτι, δεν έφτιαξα βασιλόπιτα, δε μαγείρεψα ότι βλακεία μου επιβάλλει αυτή η ηλίθια παράδοση. Οι μέρες έχουν την αξία που τους δίνουμε εμείς. Θα δείς λοιπόν οτι με τον καιρό όλα τα πράγματα ξεπέφτουν και δεν έχουν καμία σημασία."<br />
<br />
Την κοίταξε με μισό χαμόγελο. "Κουράστηκα." είπε ξεψυχισμένα.<br />
<br />
"Welcome to the first day of the rest of your life..." του είπε και σήκωσε το ποτήρι με την coca cola.thepavlhttp://www.blogger.com/profile/14939065656369892060noreply@blogger.com9tag:blogger.com,1999:blog-7825331.post-67916603332919775502011-12-24T21:34:00.001+02:002011-12-24T21:36:12.090+02:00Μπράβο μαλάκες...Κάθησα χτές για ενα καφέ στα εξάρχεια και έμαθα ένα τραγικό νέο. Το Barbara's Food Company έκλεισε και χτες είχαν αναρτήσει ενα "Πωλείται η επιχείρηση" απέξω. Εντάξει άλλη μια επιχείρηση που έκλεισε λόγο κρίσης δεν θα ήταν τίποτα άξιο αναφοράς. Αυτό έκλεισε επειδή κάποιοι ΜΑΛΑΚΕΣ πήγαν και το έκαναν γυαλιά καρφιά. <br />
<br />
Δεν ξέρω την ιστορία ακριβώς και δυστυχώς δε βρήκα και κάποιο άρθρο που να λέει για το θέμα. Απο αυτά που μου είπες ενας φίλος που μένει στη γειτονιά, όλα έγιναν απο κάποιους ΜΑΛΑΚΕΣ, επειδή απολύθηκε μια κοπέλα απο εκεί. Δεν θα αναλύσω τους λόγους που απολύθηκε γιατι δεν τους ξέρω. Αυτό που άκουσα ήταν οτι η κοπέλα δεν πηρε την αποζημίωση που έπρεπε. Τα πράγματα όμως ποτέ δεν είναι τόσο απλά και δε θέλω να μίλησω ουτε για αυτό μιας και δεν ξέρουμε τι συνέβη ακρίβώς, δηλαδή αν ευθύνεται ο ιδιοκτήτης ή όχι.Το θέμα μου εδω είναι οι ΜΑΛΑΚΕΣ που θεώρησαν σωστό να τιμωρήσουν τον άδικο εργοδότη καταστρέφωντας του το μαγαζί. <br />
<br />
Το συγκεκριμένο εστιατόριο πρόσφερε καλό και φτηνό φαγητό και πάντα μια ωραία ατμόσφαιρα για να κατσεις με την ησυχία σου να φάς. Ήταν ενα πολύ καλό μαγαζί που έφερνε κόσμο στη γειτονιά. Οι ΜΑΛΑΚΕΣ λοιπόν έκαναν αυτό που ξέρουν καλά χωρίς να σκεφτούν τι συνέπειες θα έχει αυτό για τη γειτονιά ή τους εργαζόμενους που δούλευαν ακόμα εκεί. <br />
<br />
Στο όνομα της όποιας δικαιοσύνης τους, πήραν στο λαιμό τους τους υπόλοιπους που δεν έφταιγαν σε τίποτα. Αποδεικνύουν οτι αυτό που κάνουν δεν το κάνουν για το κοινό καλό ή για να αντιταχθούν στο "σύστημα" ή για κάποιον άλλο λόγο. Το κάνουν επειδη απλά είναι ηλίθιοι και δυστυχώς οι ηλιθιοι είναι ανίκητοι γιατι δεν έχουν το μυαλό να καταλάβουν το καλό ή το κακό που κάνουν.<br />
<br />
Μπράβο ΜΑΛΑΚΕΣ. Έυχομαι να τα βρείτε μπροστά σας σε καποια χρόνια. Αλλα και να τα βρείτε ειστε τόσο ηλίθιοι που δε πρόκειται να καταλάβετε τιποτα. Ζώα.thepavlhttp://www.blogger.com/profile/14939065656369892060noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7825331.post-59297996233096238692011-12-07T21:39:00.000+02:002011-12-07T21:39:10.525+02:00Περασε κιολας ενας χρονος......απο τότε που ξαναέπιασα το blog. Ευτυχώς ο σκοπός του άλλαξε και εξελιχθηκε σε κάτι πολύ ευχάριστο για εμένα. Ευχαριστω όσους εχουν κανει τον κοπο να το κοιταξουν. Η αληθεια είναι οτι τώρα τελευταία το έχω παρατήσει αν και έχω πολλά πράγματα στο μυαλο μου που θα ήθελα να μοιραστώ. All in good time...<br />
<br />
thepavl abides :)thepavlhttp://www.blogger.com/profile/14939065656369892060noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7825331.post-82787423832735523762011-11-14T03:37:00.000+02:002011-11-14T03:37:17.740+02:00Afformance...Κάποια συγκροτήματα σε σημαδεύουν με τα τραγούδια τους ενώ άλλα σε σημαδεύουν επειδή τα άκουσες κάποια συγκεκριμένη στιγμή της ζωής σου. Αυτό το συγκρότημα για εμένα, πέφτει στη δευτερη κατηγορία. Μια απο τις ωραιότερες περιόδους που έχω ζήσει ως τωρα ξεκίνησε και τελείωσε με μια συναυλία Afformance. Η πρώτη στο Mad και η δεύτερη στο Κ44 πέντε μήνες μετά. Αναπόφευκτα λοιπόν εχουν συνδεθεί πολλές αναμνήσεις με αυτή τη μπάντα. Σας αφήνω λοιπόν σήμερα με δύο αγαπημένα τραγουδια απο το συγκεκριμένο συκροτημα. Καληνύχτα σας και τα λεγαμε...<br />
<br />
<iframe width="420" height="315" src="http://www.youtube.com/embed/6LFM_F7YBNo" frameborder="0" allowfullscreen></iframe><br />
<br />
<iframe width="560" height="315" src="http://www.youtube.com/embed/pasfbk3BwCI" frameborder="0" allowfullscreen></iframe>thepavlhttp://www.blogger.com/profile/14939065656369892060noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7825331.post-69379728254783775072011-10-24T16:05:00.000+03:002011-10-24T16:05:16.604+03:00Rant...Μου σπάει απίστευτα τα νεύρα το σπαμάρισμα με βίντεο και φωτογραφίες απο ροζ αστυνομικούς, απο μπατσους που χορεύουν σκα, απο γιαγιαδες που πετάνε πέτρες, απο πορείες, απο σχόλια του τύπου "300 κλεφτες στη βουλη", απο συζητήσεις επι συζητήσεων στη βουλή και όλοι να λένε "διαδώστε το παντού". Έλεος πια.<br />
<br />
Όπου λαλούν πολλοί κοκκόροι αργεί να ξημερώσει. Έτσι δε λέει η παροιμία? Έχουμε πολλές φωνές κατακραυγής και επανάστασης απο ανθρώπους οι οποίοι εν τέλει απλά αναμασάνε κάτι που είπε κάποιος άλλος. Σε μερικους μήνες θα λένε για τα γεγονότα του Οκτωβρίου του Ιουνίου και για οποιαδήποτε άλλη επανάσταση παρακολούθησαν απο τον υπολογιστή μέσω των "social media", γράφωντας:<br />
<br />
"Τότε? Χαμός ειχε γινει! Δεν είχες δει το βιντεο με την γιαγιά? Ή τον μπάτσο που του έριξαν χρώμα? Δε το έχεις δεί??? Κάτσε να δεις που το έχω ποστάρει!" ψάχνει για λίγο και δε το βρίσκει γιατι έχει ποστάρει στο ενδιάμεσο κάποιος κάτι άλλο "Ασε θα το βρώ και θα στο δείξω κάποια άλλη στιγμη!"<br />
<br />
Έτσι λοιπόν καταλήγουν να ασχολούνται "κάποια άλλη στιγμή" και το τώρα τους διαφεύγει. Θα έχουν ξεχάσει ποιό νομοσχέδιο ή ποιο μνημόνιο ή οτιδηποτε άλλο ήταν ο λόγος για τη συγκεκριμένη διαμαρτυρία. Το είχα πάθει και εγω με τα γεγονότα του δεκεμβρίου του 2008. Συγκεκριμένα με είχε ρωτήσει κάποιος ξένος τι έγινε εκείνες τις μέρες. Εγώ του είπα για τη δολοφονία λίγα λόγια και μετα του περιέγραψα αυτό που μου είχε μείνει, δηλαδή τις σκηνές καταστροφής και παράνοιας που ακολούθησαν. Εκεί κατάλαβα οτι είχα χάσει τον πραγματικο λόγο που έγιναν όλα αυτά. Η μπάλα χάθηκε απο το συνεχές σπαμάρισμα και την ανακύκλωση ειδήσεων, με ή χωρίς δόλο, απο τηλεόραση και "social media". <br />
<br />
Απο την άλλη άνθρωποι που ξέρω και ασχολούνται ενεργά με την πολιτική (αριστερά και δεξιά ετσι και αλλιώς ειναι απο το ιδιο βαρέλι) και παίρνουν μέρος στις διαμαρτυρίες σιωπούν. Γράφουν αυτό που σκέφτονται, μοιράζονται και καμία είδηση με νόημα και αυτό είναι. Ούτε power rangers με ροζ αστυνομικούς ούτε τίποτα. Αυτοί λοιπόν οι άνθρωποι θα σου πούν σε κάποιους μήνες ακρβιβώς τι έγινε και τι δεν έγινε όσο εμείς χαζεύαμε φωτογραφιες αστυνομικών καρατέκα στο street fighter. <br />
<br />
Όπως κάθε rant που σέβεται τον εαυτό του αυτό εδώ δεν γράφτηκε με εντελώς καθαρό μυαλό. Επίσης αν αναγνωρίσατε τον εαυτό σας σε κάποια απο τις κατηγορίες που έγραψα δε φταίω εγω. Δεν περιγραφω εσάς.<br />
<br />
and don't forget dudes... That's just me...thepavlhttp://www.blogger.com/profile/14939065656369892060noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7825331.post-52731859888526757742011-10-14T03:06:00.001+03:002011-10-14T03:10:55.714+03:00Δεν ειναι το ψέμα......μα η αλήθεια, ενα μέρος που μπορείς να κρυφτείς.<br />
<br />
Έτσι λένε τα Διάφανα Κρίνα και ομολογώ πως αναρωτήθηκα πολλές φορές πως κάποιος μπορεί να κρυφτεί λέγωντας μια αλήθεια. Μέχρι που πρόσφατα το έκανα. Χρησιμοποίησα μια αλήθεια για να κρύψω απο πίσω της μια μεγαλύτερη και τρομαχτικότερη. Θεωρώ τον εαυτό μου δειλό που δεν είπα την δεύτερη αλλά δεν άντεχα. Ξέρω οτι αν συναντούσα τον εαυτό μου απο την Γη 2 (Another Earth) θα μου ελεγε οτι είμαι μαλάκας. Μεγάλος μαλάκας.<br />
<br />
Ας μην κρυβόμαστε λοιπόν πίσω απο αλήθειες. Το μόνο που καταφέρνουμε είναι να λέμε ψέματα στο εαυτό μας. <br />
<i><br />
Ξυπνάει η σκονισμένη μου χαρά<br />
μέσα απ’ τις λάσπες που κοιμάται τόσα χρόνια<br />
και μου ζητάει ξεχασμένα δανεικά<br />
και λαχταράει μεθυσμένα σταυροδρόμια<br />
<br />
Πεινάει η απελπισμένη μου καρδιά<br />
καταβροχθίζει ό,τι απόμεινε από ‘μένα<br />
και παραδέρνει από δω στο πουθενά<br />
φορώντας ξέφτια της αγάπης ματωμένα<br />
<br />
Παραμιλάει η ξεχασμένη μου ζωή<br />
τραυλίζει ξόρκια, μπερδεμένες απαντήσεις<br />
κι όλο τρεκλίζει μες τις θύελλες γυμνή<br />
σαν μια ζητιάνα με κλεμμένες αναμνήσεις<br />
<br />
Κι ακούω την κουρασμένη μου φωνή<br />
μια να κλαίει μια να γελάει με μανία<br />
σαν κάποιο φάντασμα που χάθηκε στη γη<br />
και το κυκλώνει μια θανάσιμη αγωνία<br />
<br />
Εσύ με ένα βλέμμα σβηστό,<br />
-μια παλιά σου συνήθεια-<br />
προσπαθείς το χαμό να μη δεις<br />
Δεν είναι το ψέμα μα η αλήθεια<br />
ένα μέρος που μπορείς να κρυφτείς</i>thepavlhttp://www.blogger.com/profile/14939065656369892060noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7825331.post-89243956795233895432011-10-02T18:24:00.001+03:002011-10-14T03:11:16.427+03:00Αυτο το ναυάγιο εκει στην άκρη είμαι εγω...Έγιναν τόσα πράγματα τον Σεπτέμβριο που μας πέρασε μόλις που πραγματικά μπορω να πω Welcome to the first day of the rest of your life. Τακτοποιηθηκαν κάποιες υποθέσεις μου, άδειασε υπέροχα το μυαλό μου και θυμήθηκα πόσο ωραία είναι να έχεις φίλους και να περνάς καλά. <br />
<br />
Ο μήνας τελείωσε πανηγυρικά με μια συναυλία Χειμερινών Κολυμβητών στο Γουδί στην οποία εκαψα ότι είχε απομείνει απο τον παλιό εαυτό μου και ξαναγεννηθηκα. Λίγο αγαρμπα βέβαια αλλα δε πειράζει. Την επόμενη μέρα μια φίλη μου βλεπωντας με στην καφετέρια μου είπε, "Δείχνεις κομμάτια. Βασικά... δείχνεις ότι περασες καλά!".<br />
<br />
Εκείνη λοιπόν τη στιγμή, όπως σχεδόν πριν ένα χρόνο, ενιωσα ότι ήμουν εκεί. Σε αυτο το συγκεκριμένο μέρος, σε αυτη τη συγκεκριμένη στιγμη στον χρόνο και κατάλαβα ότι ήμουν χαρούμενος. Χαρούμενος γιατί έχω ανθρώπους δίπλα μου που με αγαπάνε και τους αγαπάω. Που μαζι τους θα ζήσουμε μια ζωη που δεν έχουμε φανταστεί. <br />
<br />
Εκεί λοιπόν καθισμενος στην πολυθρόνα στο Ginger Ale, έπινα τον μερακληδικο ελληνικό διπλό σκέτο καφε μου και θυμήθηκα τους στίχους απο τα Διάφανα Κρινα. <br />
<br />
<i>Μας προσμένουν σαν στοιχεία που ξυπνάν απ'τη στάχτη<br />
Οι πιο άγριες χαρές, τα πιο υπέροχα πάθη<br />
Νυσταγμένες μελωδίες στου μυαλού μας τα βάθη<br />
Οι παλιές μας ουτοπίες, τα ολοκαίνουρια λάθη<br />
<br />
Μας προσμένουν οι μεγάλοι , οι απέραντοι δρόμοι<br />
Μας προσμένουν κι όλα αυτά που δεν ήρθαν ακόμη<br />
Μας προσμένουν σαν στοιχεία που ξυπναν απ' τη στάχτη<br />
Οι πιο άγριες χαρές, τα πιο υπέροχα πάθη</i>thepavlhttp://www.blogger.com/profile/14939065656369892060noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7825331.post-53704796976595733002011-09-20T22:21:00.000+03:002011-09-20T22:21:50.136+03:00Περι κατανάλωσης...Είχα μια κουβέντα με μια καλή φίλη τις προάλλες. Είχαμε πάει να φάμε σε μια μακαροναδερί, μου είχαν μυρίσει νιόκι βλεπετε και μας βγήκε περίπου 20€ το άτομο. Το μακαρονοτέτοιο σου έδινε τη δυνατότητα να φάς με 12 ευρώ αρκετά καλά αλλά εγω επέλεξα να φαω ενα πιάτο μόνος. 1) Γιατί ήθελα 4 τυριά, 2) Γιατί είμαι μαλάκας και 3) Γιατί δεν είχαν νιόκι γαμώ το κέρατό τους. Φάγαμε πραγματικά καλά και χορτάσαμε. Η κοπέλα μπόρεσε και έφαγε τη μισή μακαρονάδα, οπότε μπορώ να πω οτι οι ποσότητες ήταν ικανοποιητικότατες.<br />
<br />
<br />
Αυτό που αναλύσαμε λοιπόν ανάμεσα στα απομεινάρια, ήταν αν θα πρέπει να αλλάξουμε εμείς τον τρόπο και τη σκεψη της κατανάλωσης μας ή ο μακαρονοδάτορας, εστιάτορας, ποτομπαράκιας. Ο εκάστοτε ιδιοκτήτης μας προσφέρει το προιόν του σε ένα δικό του χώρο και το πουλάει όσο θέλει ή όσο του λείπει. Καλώς ή κακώς αυτό είναι. Απο εκεί και πέρα δεν έχουμε το δικαίωμα εμείς να απαιτήσουμε να το φέρει στα μέτρα και στα σταθμά τα δικά μας. Η μόνη μορφή διαμαρτυρίας που θα πρέπει, κατα τη γνώμη μου, να χρησιμοποιούμε, ειναι να μην πηγαίνουμε σε αυτά τα μέρη.<br />
<br />
<br />
Σε ένα μαγαζί που ήπια 7€ τη μπύρα των 330ml δε πρόκειται να ξαναπάω. Άν πάω λογικά θα είναι γιατι με έχει σούρει κάποιος/α και θα περιορίσω την κατανάλωση μου. Προσωπικά δε θα κοιτάξω να ξαναπάω και το κάνω αυτό εδώ και πολλά χρόνια. Έχω βρεί ένα μάτσο μαγαζιά που μου προσφέρουν το φαγητό ή το ποτό που θέλω σε πολύ καλές τιμές και σε αυτά πηγαίνω. Αν τύχει και διαλέξω να πάω σε κάποιο απο τα "ακριβά" τότε σκάω και κολυμπάω.<br />
<br />
<br />
Γιαυτό λοιπόν την επόμενη φορά που θα διαμαρτυρηθείτε για ένα ακριβό ποτό ή φαγητό, μην τα ρίχνετε στους μαγαζάτορες αλλα και στον εαυτό σας λιγο...<br />
<br />
Αυτά... τι άλλο εσείς?thepavlhttp://www.blogger.com/profile/14939065656369892060noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-7825331.post-50534939980449953182011-09-12T23:28:00.001+03:002011-09-12T23:28:50.116+03:00I am Ahab...I am tired from the chase. It has been months since i have seen dry land, somewhere to rest my soul from this constant chase. I've seen it all drawn from beneath my feet. I've seen everything laid down in front of me and still i wander this endless sea in search of my white whale.<br />
<br />
<br />
<br />
The beast is playing with me. Just as i think i am near it, it dissapears beneath the waves, laughing at my futile efforts. When its white back appears in the horizon i act like a mad man. "Break your backs men! Forward or we will lose it again!". My men are tired but they carry on. They fear my wrath and my angry face. I spit and shout and point to the beast. They obey silently grunting as the oars hit the waves.<br />
<br />
<br />
<br />
I want the beast to fear me! Fear my devotion in it! Fear my angry face and spear! Fear, for it's death is near!<br />
<br />
<br />
<br />
I leap on its back, arms streched up holding my weapon ready for the kill! I look him straight in the eye! And then...<br />
<br />
<br />
<br />
I wake up covered in sweat. I wasn't on my ship. I couldn't smell the sea. My hands where trembling, as if tired from days of labor. In that rare moment of clarity i saw myself truly for the first time. I saw me spinning through a web of thoughts. I heard my wooden leg hit the deck of my ship's soul and rip through my mind. And then i understood...thepavlhttp://www.blogger.com/profile/14939065656369892060noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7825331.post-41155429300225937822011-09-08T20:51:00.000+03:002011-09-08T20:51:16.624+03:00Now...?Γιατι μας αρέσει να βασανιζόμαστε? Τι ειναι αυτό που κάνει την καρδιά μας να αναζητάει απαντησεις που δε θέλει και κάποιες φορές δεν πρέπει να ακούσει? Ποιός εν τέλει παίζει μαζί μας και γελάει με τα παθήματα μας?<br />
<br />
Θα ήθελα πάρα πολύ να είμαι απο μια μεριά και να βλέπω όλα αυτά που τραβάμε και να γελάω. Να γελάω μέσα στην άγνοια μου και να χαίρομαι τη μοναξιά όπως έκανα χρόνια τωρα. Γιατι μου ήταν πολύ εύκολο και οικείο και μου αρέσει η μοναξιά μου. Με κάνει να νιώθω ξεχωριστός. Πάνω απο όλους και κυρίως πάνω απο όλα αυτά τα παθήματα της γαμημένης της καρδιάς. <br />
<br />
Γιατί είναι άτιμο πράγμα η καρδιά και πολλές φορές έχω γνωρίσει ανθρώπους που θα εύχοντουσαν να μην είχαν. Μέσα μου έλεγα πως γίνεται? Γιατί να μην θέλουν? Απείχα απο το όλο θέμα. Δεν ήξερα και έξω απο το χορό έλεγα πολλά τραγουδια τόσα χρόνια.<br />
<br />
Το μάθημα ήταν σκληρό και άφησε ερείπια. Η ανοικοδόμηση δύσκολη αλλα επετεύχθει(σωστα το εγραψα?). Κάθε νέο οικοδόμημα πιο δυνατό απο το προηγούμενο περιμένωντας τον επόμενο σεισμό για να δεί αν θα αντέξει ή θα πάει και αυτό για βρούβες μαζί με το παπάκι στην ποταμιά. <br />
<br />
Ομολογώ πως έφτασα σε σημείο να ευχόμουν να μη τα είχα ζήσει όλα αυτα. Μια φίλη μου είχε πει "Θα δείς οτι εν τέλει χτίζεις χαρακτήρα μετα απο όλα αυτά, καλό σου κάνει...". Συμφώνησα τελικά αν και δε μου άρεσε τότε. Απλά θα ήθελα ενα κουμπάκι που να με πηγαίνει κατευθείαν στο μέρος της άγνοιας.<br />
<br />
Αλλά ανακάλυψα κάτι. Ποτέ στη ζωή μου δεν ένιωσα τόσο ζωντανός. Η καρδιά μου χτυπούσε δυνατά. Το μυαλό μου έπαιρνε στροφές. Ξαναέπιασα αυτό το μπλόγκ και απο όσα μου έχουν πει φίλοι και φίλες έκανα καλή δουλειά. Άρχισα πάλι να σχεδιάζω και μπήκαν ιδέες στο μυαλό μου. Όπως έλεγε ο Χρηστάκης στο Φτάσαμεεε... "Η μοναξιά για τον άντρα έχει μια σημασία, γυαλίζει το μάτι του, γίνεται δημιουργικός!"<br />
<br />
Πόσο αλήθεια.<br />
<br />
Τα γράφω όλα αυτά καθώς πίνω το τελευταίο ποτό με τον διαβολικό εαυτό μου. Έναν εαυτό που δεν ήξερα οτι είχα μέσα μου και βγήκε με τον ωραιότερο και δημιουργικότερο τρόπο. Έναν εαυτό που θα καλως ορίσω ξανά και ξανά για όσο χρόνο μου έχει απομείνει. Μέχρι τότε όμως αν σκοτεινιάζω μη με φοβάστε. Να ξέρετε πως παίρνω δύναμη απο αυτόν και αν και πονάει η μνήμη και σκούζει σαν θηρίο πάντα θα γεμίζω με ενοχές. Γιατί χρειάζομαι κάτι να με καταστρέψει για να βγάλει απο μέσα μου κάτι καλό. <br />
<br />
Γιατί χρειάζομαι κάτι να με καταστρέψει για να νιώσω ζωντανός... (?)<br />
<br />
and now... bring me that horizon...thepavlhttp://www.blogger.com/profile/14939065656369892060noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7825331.post-33342758393884007292011-09-07T23:26:00.000+03:002011-09-07T23:26:02.792+03:00Πρωτοβρόχια...Δε ξέρω πόσοι θυμάστε ή είχατε ακούσει για τα πρωτοβρόχια. Ηταν οι πρώτες βροχές που ερχόντουσαν μετά το τέλος του καλοκαιριού μέσα στον σεπτέμβριο. Το θυμάμαι πολύ καθαρά το φαινόμενο οταν ήμουν μικρος. Μου είχε κάνει εντύπωση λοιπόν όταν μετα απο κάποια χρόνια παρατήρησα οτι είχαν σταματήσει. Ειναι αλήθεια οτι ζήσαμε μια κλιματικη αλλαγή, με τις μετατοπίσεις των εποχών. Θυμαμαι τα τελευταία χρόνια τον Μάρτιο να ήταν πάντα απρόβλεπτος με εξαιρετικά κρύες θερμοκρασίες εδω στο χωριό. Πάντα όμως έτσι δε λέγαμε? Μάρτης γδάρτης και κακός παλουκοκατιτελοςπαντων? <br />
<br />
Ε να λοιπόν που τα πρωτοβρόχια επανήλθαν τα τελευταία 3-4 χρόνια. Ίσως με αυτό το παράδειγμα η φύση να μας δείχνει οτι τα πάντα κάνουν κύκλο. Δε ξέρω για τις πιο παλιές γενιές και δυστυχώς εγω δε θυμάμαι να πρόσεχα τον καιρό όταν ήμουν μικρότερος. Ισως λοιπον αυτή η ιστορία με τις αλλαγές του πλανήτη να μας είχε πιάσει και πιο παλιά αλλα να μην τη θυμάται κανεις. <br />
<br />
Τα πάντα κάνουν τον κύκλο τους εν τέλει...thepavlhttp://www.blogger.com/profile/14939065656369892060noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7825331.post-16383914167232204262011-08-08T02:35:00.000+03:002011-08-08T02:35:03.766+03:00Έχουν περάσει 6 εβδομάδες από τότε που έσπασα το ποδαρι μου. Κάταγμα έξω σφυρού και ολική ρήξη έσω συνδέσμου ή κάπως έτσι. Μόλις αυτή τη βδομάδα άρχισα να το πατάω και ομολογώ πως έχω ανακουφιστεί. Με τη ζημιά που είχε γίνει φοβόμουν ότι θα αργούσα να συνελθω αλλα ευτυχώς όλα καλα. Προχτές άρχισα να ακούω ήχους κάθε φορά που κουνουσα το πέλμα. Ευτυχώς όπως είπε η θεραπευτρια είναι απλά αλατα που σπάνε. Άρα καλα πάμε. Σε δυο βδομάδες θα μπορέσω να περπατησω και ελπίζω να μπορέσω να οδηγησω με σχετική άνεση. <br />
<br />
Είναι το μεγαλύτερο διάστημα που έχω κάνει χωρίς να οδηγησω εδω και 8 χρόνια περίπου. Αυτή η έλλειψη ελευθερίας μετακίνησης είναι τελικά αυτο που με πείραξε περισσότερο από όλα. Όχι το σαπισμα στο σπίτι, όχι ότι βασιζομουν στους άλλους για καθημερινές ανάγκες. Ηθελα να βγω για έναν καφε και ήταν άθλος αν δεν είχε κάποιον να με παει και να με φέρει. Κατέβηκα δυο φορές στην πλατεία για καφε με το τραμ και στον γυρισμό στην ανηφόρα μου βγήκε η ψυχή. <br />
<br />
Την μέρα που ξεκίνησε η απεργία των ταξι είχα την φαεινή ιδέα να κατέβω στο κέντρο για να πάρω τα κομικ μου. Πήρε το τραμ λοιπόν και κατέβηκα Νέο Κόσμο. Έφτασα με σχετική άνεση στην Ομόνοια και νόμιζα ότι θα ήμουν ξεκούραστος όταν θα έφτανα στην επιφάνεια. Πήρα το πρώτο ασανσέρ από τις αποβάθρες και ανακάλυψα ότι σε παει όχι στην επιφάνεια αλλά στον όροφο που αλλάζεις για τις άλλες γραμμές. Άρχισα λοιπόν με τις πατεριτσες να ψάχνω το επόμενο ασανσέρ. Όταν το βρήκα ανακάλυψα ότι ούτε αυτο με ανέβαζε στην επιφάνεια. Απο το επίπεδο των εκδοτήριων λοιπόν πήρα το τρίτο και τελευταίο ασανσέρ. Μέχρι να φτάσω πάνω είχα ήδη κουραστεί. Είναι απαράδεκτο ότι χρειάστηκαν τρεις ανελκυστήρες για να φτάσω πάνω. Εγω δεν έχω μόνιμο πρόβλημα αλλα κάποιος που έχει πραγματικά ανάγκη τι πρέπει να κάνει; Δεν έχω δει άλλους σταθμούς να δω αν είναι το ίδιο "βολικοί" όπως αυτός της Ομόνοιας αλλά κάτι μου λέει ότι δεν θα έχουν μεγάλη διαφορά. <br />
<br />
Αυτά τα ολίγα σήμερα. Γίνεται χαμός από ακρίδες εδω και το έχω ρίξει στο διάβασμα να περάσει η ώρα. Άντε καληνύχτα σας.thepavlhttp://www.blogger.com/profile/14939065656369892060noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-7825331.post-21365554645582260392011-07-19T03:58:00.000+03:002011-07-19T03:58:51.911+03:00σκορπιες σκέψεις καθώς φυσάει μια αργοσυρτη βροχή...Έχω ανοίξει την μπαλκονοπορτα. Ο θορυβοδης ανεμιστήρας δε φτάνει για να με δροσίσει. Ελπίζω με την ανοιχτή πόρτα να μπει και λίγη δροσιά και να μπορέσω να ηρεμήσω. Να ανακυκλωθει ο αέρας ρε παιδι μου. <br />
<br />
Η αλήθεια είναι ότι είχε πολυ καιρό να με πιάσει αυτή η ανησυχία. Δε μου έλειψε. Μια χαρά ήμουν τόσο καιρό αλλά με το σπασμένο πόδι και τον αναγκαστικό κατ'οίκον περιορισμό το μυαλό μου σάπισε. Θα κατρακυλούσε, ήταν σίγουρο. Γιατί να μην κατρακυλήσει άλλωστε; Τους τελευταίους τρείς μήνες η ζωή με πήγαινε, ψέμματα, την πήγαινα γαμιώντας. Διακοπές, βόλτες, μπάνια, ξύδια. Δε θυμάμαι άλλη περίοδο στη ζωη μου να έχω καταναλώσει τόσο πολύ αλκοόλ σε τόσο μικρο διάστημα. Μια βδομάδα στην Θεσσαλονικη φαΐ και ποτό. Δύο μέρες στην Κομοτηνή πιωμένος σχεδόν κάθε ώρα. Έπρεπε να σταματήσω κάποια στιγμή. <br />
<br />
Θα προτιμούσα βέβαια να μην ήταν με εγχείρηση και λάμα στο πόδι αλλα τι να κάνουμε; Όταν το 2004 το έπαιζα ραλιστας με το Hyundai έλεγα: "Ή θα μου φύγει σιγά σιγά ή θα τρακάρω και θα μου περάσει." Τελικά έφερα δυο τούμπες στον αέρα και έστρωσα χαρακτήρα. Έτσι και τώρα. Αν είχα κάτσει στα αυγά μου θα έκανα τις δουλειές μου άνετος και θα απολάμβαναν το καλοκαίρι μου. <br />
<br />
Ησυχία στη γειτονιά. Σε μια πολυκατοικία απέναντι κάποιος βλέπει ακόμα τηλεόραση ή μπορει να αποκοιμηθηκε μπροστά της. Κάπως καλύτερα τώρα που μπαίνει λίγος φρέσκος αέρας. Έχω βάλει τα ακουστικά για να μην ενοχλω και ακούω χαλαρά τη μουσικουλα μου. <br />
<br />
Έρχονται λοιπόν δύσκολα. Σίγουρα έχω κάποια άνεση για να τελειώσει το καλοκαίρι τουλάχιστον αλλά και πάλι το μυαλό μου σκέφτεται χίλια δύο πράγματα. Αν σκοτεινιάζω αγάπη μου μη με φοβάσαι. Πάντα τα κρατούσα μέσα μου. Τα προβλήματα μου ήταν δικά μου και δεν τα μετέφερα ποτέ σε κανέναν. Δεν υπήρχε λόγος. Τώρα που το σκέφτομαι τελικά I am The Crane που είχα γράψει πριν κάτι μήνες και όχι το πρόσωπο για το οποίο το είχα γράψει. <br />
<br />
Επίσης πήρα μια απόφαση για την παραμονή μου στην Αθήνα. Αν όλα πάνε καλα μέχρι τέλος σεπτεμβρίου θα κοιτάξω να πάω στην ΑΚΤΟ ή σε κάποια παρόμοια σχολή για σχέδιο. Θα δούμε. Γράφω αυτό το πόστ καθώς πίνω το τελευταίο μου ποτό με τον διάβολο. I feel so fucking sober και τουλάχιστον μπορώ να κοιμηθώ σχετικά εύκολα. <br />
<br />
Η σκέψη δεν έρχεται πλέον. Τη βλέπω τη λίμνη Μιχάλη... τη βλέπω τη γαμημένη τη λίμνη...thepavlhttp://www.blogger.com/profile/14939065656369892060noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-7825331.post-62411786302131840692011-07-06T20:23:00.000+03:002011-07-06T20:23:34.449+03:00Memoirs of a gamer...Κλεισμένος στο σπίτι τις τελευταίες μέρες ξαναέπιασα το Gears Of War 2. Παίζωντας το θυμήθηκα το πρώτο Gears και τι αίσθηση μου είχε προκαλέσει το 2007 όταν το είχα πρωτοπαίξει. Θα αναφερθώ λοιπόν σε λίγα παιχνίδια που μου έχουν αλλάξει τη gaming ζωή μου και στα οποία έχω αφιερώσει μέρες ολόκληρες. <br />
<br />
Medieval Total War II. Όταν ήμουν μικρός διάβαζα την εγκυκλοπαίδεια Ιστορία Του Ελληνικού Έθνους. Ο τομος των κλασσικών χρόνων ήταν γεμάτος με σχέδια μαχών τα οποία με τετράγωνα και ορθογώνια παρουσίαζαν τις μονάδες των αντιπάλων και τις κινήσεις τους. Στα μάτια μου ήταν κάτι το εκπληκτικό και έβαζε τη φαντασία μου να οργιάζει. Όταν λοιπόν έπαιξα για πρώτη φορα το Shogun είδα ολα μου τα όνειρα να γίνονται πραγματικότητα! Η σειρά Total War έχει γίνει η αγαπημένη μου πλέον και ειδικά στο Medieval Total War II έχω περάσει αμέτρητες ώρες. Τερματισμενο με είκοσι διαφορετικές φατρίες σε όλα τα expansion. Ο καλύτερος συνδυασμός turn based και real time strategy που υπάρχει αυτή τη στιγμή στην αγορά. <br />
<br />
Gunship 2000. Η μητέρα Microprose έβγαζε παιχνίδια για εμένα μόνο. Με αυτόν το εξομοιωτή ελικοπτέρου έφαγα εκατοντάδες επικίνδυνα ορθογώνια TOMΠ, τετράγωνα Τ80, ραντάρ και συστοιχίες πυραύλων. Κρυβόμουν πίσω από τον λόφο πυραμίδα εμφανιζόμουν μπροστά στα επικίνδυνα παραλληλόγραμμα και τους γαμαγα(τοπικό) τη μάνα. <br />
<br />
Far Cry. Η εμφάνιση αυτού του παιχνιδιού ήταν κεραυνός εν Ερυθραία. Ανοιχτό gameplay, υπέροχα γραφικά, εκπληκτικό AI αντιπάλων και διασκέδαση στο έπακρο. Για εμένα το fps με το οποιο έχω διασκεδάσει περισσότερο στη ζωή μου. Μετά από αυτό άρχισα να βλέπω τα fps με άλλο μάτι. Γιαυτό δεν φτούρισαν τα Halo ποτέ στα xbox μου. <br />
<br />
XCom Terror From The Deep. Στο 486dx40 με 4mb ram 250mb hd και svga. Τι να λέμε τώρα. Τέτοιο παιχνίδι δεν έχει ξαναβγεί και ούτε πρόκειται. Η Microprose με αγαπούσε και αυτό το παιχνίδι ήταν η απόδειξη. Όπως όλα τα παιχνίδια της τα πιο δύσκολα επίπεδα απλά δεν παιζώντουσαν. Το σημερινό insane ήταν σίγουρα το hard για να μην πώ το normal. Το παιχνίδι αυτό με την δυσκολία του, το σενάριο του, τις άπειρες ώρες του research, τις άπειρες ώρες των terror ships (εύκολα ένα δίωρο κάθε τέτοιο χωρίς να υπολογίζω τα reload) και το απίστευτο συναίσθημα που είχα όταν γύριζα πίσω στη βάση με όλους μου τους βασικούς ναύτες ζωντανούς και γεμάτος με πτώματα εξωγηινων και την τεχνολογία τους, θα μείνει για πάντα στην μνήμη μου και θα είναι σίγουρα το αγαπημένο μου παιχνίδι όλων των εποχών.thepavlhttp://www.blogger.com/profile/14939065656369892060noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-7825331.post-8822231189067157832011-06-30T01:14:00.000+03:002011-06-30T01:14:14.676+03:00Hospital BluesΤο παυσίπονο τελείωσε πριν από μια ώρα. Δε μπορεί να κοιμηθεί και βάζει λίγη μουσική. Τα μάτια του κλείνουν. Νομίζει ότι κάποιος είναι δίπλα του. Απλώνει το χέρι του να τον ακουμπήσει. Δεν είναι εκεί κανείς. Πονάει και δε ξέρει πώς θα το αντέξει. Τα μάτια του κλείνουν πάλι. Οι μορφή επιστρέφει. <br />
<br />
Black milk και η μορφή παίρνει πιο ξεκάθαρο σχήμα. Έχει τα μαλλιά της κοτσίδα και χορεύει κουνώντας το δεξί της χερι στον αέρα σιγά σιγά με τη μουσική. Χτυπάει παλαμάκια σε αργό ρυθμό και συνεχίζει να έρχεται κοντά του. <br />
<br />
Τα μάτια του ανοίγουν. Μπροστά του βλέπει την πόρτα της τουαλέτας και το φώς του διαδρόμου. Πονάει πολύ και περιμένει. <br />
<br />
Paradise circus. Χτυπάει παλαμάκια μαζί με το τραγούδι κουνώντας αργά και βασανιστικά τους γοφούς της στο ρυθμό της μουσικής. Παίζει μαζί του. Βάζει τα χέρια της στη μέση της και συνεχίζει να τον προκαλεί. Πιο κοντά και πιο κοντά. <br />
<br />
Πετάγεται ιδρωμένος από τον πόνο. Είναι αβάσταχτος ο συγκεκριμένος. Παίρνει βαθιές ανάσες και ξανακλείνει τα μάτια του.<br />
<br />
Dissolved girl. Στο χέρι της κρατάει ένα ποτήρι λευκό κρασί. I think I kind of lost myself again του ψιθυρίζει. Χορεύει όλο και πιο γρήγορα με τον ρυθμό ερχόμενη κοντά του. Μυρίιζει το άρωμα της. Say my name...<br />
<br />
Ξυπνάει και τεντώνει το σώμα του από τον πόνο. Που είναι οι νοσοκόμες;<br />
<br />
Inertia creeps. Στέκεται ανάμεσα από τα πόδια του. Χορεύει ηδονιστικά και τον χαιδεύει. Two undernourished egos four rotating hips. Χορεύουν μαζί στο μισοσκόταδο του δωματίου. Είναι αγκαλιά. Μυρίζει το άρωμα με τον ιδρώτα της. Την φιλάει απαλά στο λαιμό. Του δαγκωνει ερωτικά το αυτί. See me on all fours it's been a long time. <br />
<br />
Η νοσοκόμα βρίσκεται από πάνω του. Κρεμάει την αντιβίωση με το παυσίπονο και του περνάει το σωληνάκι. Δε προλαβαίνει να της πεί όχι. Να μείνει με τον πόνο με τη μορφή της με το άρωμα της. Κλείνει τα μάτια του και η μορφή της δεν είναι πουθενά. <br />
<br />
Like a soul without a mind <br />
in a body without a hear<br />
I'm missing every partthepavlhttp://www.blogger.com/profile/14939065656369892060noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-7825331.post-28731015405158564922011-05-31T20:39:00.000+03:002011-05-31T20:39:19.900+03:00Αγανακτισμένος στο Ρέθυμνο...Θα με ρωτάνε λοιπόν τα παιδιά μου και τα εγγόνια μου, "Που ήσουν πατέρα/παππού όταν άρχισε η επανάσταση;". "Στο Ρέθυμνο και έπινα ρακές!" θα τους απαντάω γεμάτος περηφάνια. Εκτός όμως απο τις ρακές και τους τόνους φαγητού έκανα και μια βόλτα. <br />
<br />
Σάββατο μεσημέρι λοιπόν πήραμε το δρόμο για τους Μύλους. Ένα χωριό δέκα λεπτά περίπου απο το κέντρο του Ρεθύμνου. Εκεί λοιπόν υπάρχει ένα φαράγγι στο οποίο βρισκόντουσαν οι μύλοι του Ρεθύμνου. Το χωριό μέσα στο φαράγγι εγκαταλείφθηκε λόγο της υγρασίας που έκανε τις συνθήκες διαβίωσης δύσκολες. Τουλάχιστον έτσι λένε. Γιατί να μην είχε εγκαταλειφθεί για κανένα πιο γαμάτο λόγο? Να είχαν αλληλοσφαχθεί οι κάτοικοι? Να τους την είχε πέσει κανένα τέρας που να εξαφάνισε όλοι την κοινότητα σε μια νύχτα? Σε όλο τον κόσμο τέτοια γίνονται. Μόνο σε εμάς θερίζουν οι ρευματισμοί...<br />
<br />
Λοιπόν φτάνοντας στην αρχή του φαραγγιού κατεβαίνουμε στα πρώτα σπίτια, ένα απο τα οποία έχει γίνει μαγαζάκι στο οποίο μπορείς πολύ ευχάριστα να κάτσεις να πιείς ένα καφέ με ωραιότατη θέα.<br />
<br />
<a href="http://www.flickr.com/photos/thepavl/5780414047/" title="1 by thepavl, on Flickr"><img src="http://farm6.static.flickr.com/5223/5780414047_328e70c854.jpg" width="500" height="374" alt="1"></a><br />
<br />
Μπαίνοντας όλο και βαθύτερα... στο φαράγγι that is, ακούγεται όλο και πιο δυνατά το νερό που κατεβαίνει. Το μονοπάτι είναι διάσπαρτο με ερείπια τα οποία έχουν παραδοθεί στην οργιώδη βλάστηση(πςςςς τι έγραψα ρε μαλάκα...) και το φως λιγοστεύει μιας και τα δέντρα δημιουργούν μια πυκνή οροφή.<br />
<br />
<a href="http://www.flickr.com/photos/thepavl/5781037916/" title="23 by thepavl, on Flickr"><img src="http://farm3.static.flickr.com/2300/5781037916_a04abc927e.jpg" width="374" height="500" alt="23"></a><br />
<br />
Το μονοπάτι είναι ξεκάθαρο και σε όποια σημεία χρειάζεται κάποια διευκρίνηση υπάρχουν κόκκινα βελάκια και κουκίδες οι οποίες σημαδεύουν τον σωστό δρόμο. Σε λίγα σημεία χρειάζεται λίγη προσοχή καθώς κατεβαίνει απότομα και σε κάποια θα χρειαστεί να βραχούμε λίγο. Όταν βλέπουμε την παρακάτω εικόνα όμως δε πιστεύω να έχουμε πρόβλημα με το νερό...<br />
<br />
<a href="http://www.flickr.com/photos/thepavl/5780483291/" title="21 by thepavl, on Flickr"><img src="http://farm3.static.flickr.com/2618/5780483291_494cfd5521.jpg" width="374" height="500" alt="21"></a><br />
<br />
Το περπάτημα ήταν σχεδόν δύο ώρες και στο τέλος φτάσαμε στον δρόμο, μερικά χιλιόμετρα απο εκεί που είχαμε ξεκινήσει. Γιαυτό προτείνω αν υπάρχει η δυνατότητα να πάρει κάποιος δυο αμάξια να αφήσει το ένα στο τέλος έτσι ώστε να μην ταλαιπωρηθεί στον γυρισμό.<br />
<br />
<a href="http://www.flickr.com/photos/thepavl/5780538139/" title="34 by thepavl, on Flickr"><img src="http://farm6.static.flickr.com/5265/5780538139_bb57ce0afa.jpg" width="500" height="374" alt="34"></a><br />
<br />
Συμπέρασμα? Ένα μυθικής ομορφιάς μέρος στη χώρα μας απο τα τόσα που δεν έχουμε ανακαλύψει και μας περιμένουν. Είναι κρίμα αν είστε εκει κοντά και έχετε χρόνο να μην το δείτε. Μετά τη βόλτα σας πάτε και σε μια καλη ψαροταβέρνα και λιώνετε στο φαγητό και στη ρακί.<br />
<br />
Ευχαριστούμε πολύ την Μαρία που είχε την ωραιότατη ιδέα που είχε και μας πήγε σε αυτό το μέρος.<br />
<br />
Στο παρακάτω σετ στο Flickr μπορείτε να δείτε περισσότερες φωτογραφίες.<br />
<br />
http://www.flickr.com/photos/thepavl/sets/72157626724988795/<br />
<br />
αυτά...<br />
<br />
τι άλλα εσείς? Τίποτα σοβαρότερο?thepavlhttp://www.blogger.com/profile/14939065656369892060noreply@blogger.com0