Περιμένεις ώρα; ΙΙ

"Περιμένεις ώρα;" τον ρώτησε μια γυναικεία φωνή δίπλα του. Ξαφνιαστηκε και κοίταξε αριστερα του. Μια κοπέλα καθόταν δίπλα του στο παγκάκι. Δεν είχε καταλάβει ποτε ήρθε, είχε χαθεί στις σκέψεις του.

  Άναψε ένα τσιγάρο και του χαμογέλασε. "Λοιπόν;" σήκωσε το αριστερό της φρύδι και περίμενε. 

"Ε... όχι δε νομίζω μισό λεπτό!" είπε και κοίταξε το ρολόι του. Είχε περάσει σχεδόν μισή ώρα που περίμενε έξω απο τη σχολή της. "Ένα μισάωρο περίπου."

Κουνησε καταφατικά το κεφάλι της και πήρε μια βαθιά τζουρα. Ο ήλιος είχε σχεδόν πέσει και η ατμόσφαιρα είχε δροσίσει αρκετά. Οι μέρες αυτές ήταν ανυπόφορες απο τη ζέστη και την υγρασία. Το απαλό αεράκι που άρχισε να φυσάει ήταν ευπρόσδεκτο και τον έκανε να χαμογελάσει απο ευχαρίστηση. "Εσυ τι περιμένεις;" την ρώτησε και έβγαλε τον καπνό του απο την τσέπη. Ακουμπησε το κουτί που κρατούσε στο παγκάκι και άρχισε να στρίβει ένα τσιγάρο. 

"Διάλειμμα για τσιγάρο κάνω!" του είπε "δουλεύω εδω δίπλα στο ταξιδιωτικό γραφειο." έδειξε με το δάχτυλο της δίπλα απο την πόρτα της σχολής. 

Σουφρωσε τα φρυδια του και εγνεψε. "Καλη φάση. Πως παει η δουλειά;"

"Έτσι και έτσι. Δε παει ο κόσμος πολλα ταξίδια πλέον. Όλοι στα χωριά τους και σε φίλους."

Δεν απάντησε κάτι σε αυτο. Κοίταζε την πόρτα της σχολής που είχε ανοίξει. Κάποιο τμήμα είχε λήξει και οι εξουθενωμενοι χορευτές εβγαιναν βαριεστημενα. Το χέρι του πήγε προς το κουτί αλλα άλλαξε γνώμη. Κάθησε πιο αναπαυτικά με την πλάτη του και έψαξε τις τσέπες του για έναν αναπτηρα. 

"Έλα πάρε." του έδωσε έναν μπλε αναπτηρα με το όνομα του ταξιδιωτικου γραφείου στο πλάι. Άναψε τον περιεργαστηκε λίγο και τον έδωσε πίσω. 

"Ευχαριστω. " της είπε και γύρισε να την κοιτάξει. Το σγουρό μαλλί της ήταν πιασμένο κοτσιδα και φορούσε ένα μαύρο ριχτό φόρεμα. Δεν το κατάλαβε αλλα την κοίταζε για κανένα διλεπτο και ξύπνησε όταν του μίλησε. 

"Νομίζω άδικα περιμένεις." του είπε και τον ξάφνιασε;

"Παρακαλω;"

"Η δικιά σου δεν πρέπει να έρχεται πλέον εδω." άναψε και δεύτερο τσιγάρο. 

Ανασκουμποθηκε και την κοίταξε καλύτερα. "Που ξέρεις ποιον περιμένω;" 

"Ψηλή καστανή με τατουάζ στο μπρατσο σωστά; Παει καιρός που δεν την έχω δει. Παει ακόμα περισσότερος απο τοτε που σας θυμάμαι μαζι έξω απο εδω." του χαμογέλασε και φύσηξε τον καπνό προς το πλάι. 

Την κοιτούσε ήρεμος προσπαθώντας να καταλάβει τι είχε συμβεί. Κοίταξε πάλι το ταξιδιωτικό γραφειο και είδε ότι ειναι ακριβώς δίπλα στη σχολή. Απο το τζαμι μπορούσες να δει εύκολα όλο το δρόμο. "Περνάς την ώρα κατασκοπεύοντας;" της είπε και γέλασε. Δεν ήταν εντελώς ειλικρινές όμως. Είχε ένα ίχνος πικρας μιας και αυτα που του είπε άρχισαν να τριγυρίζουν στο μυαλό του. 

"Όταν δεν έχει δουλειά ειναι ή αυτό ή sudoku." είπε και γελώντας συνέχισε "Το κουτί; Γλυκά;"

"Μπα ένα μικρό δώρο. Είσαι σίγουρη;" 

"Για ποιο πράγμα;"

"Οτι δεν την έχεις δει εδω."

"Ναι. Άδικα περιμένεις."

"Είχα μια μικρη ελπίδα ξέρεις..."

"Δε πειράζει βρες κάποια άλλη και δώσε το δώρο. Μαλακία να παει χαμένο."

Δε μίλησαν μέχρι να τελειώσουν τα τσιγάρα τους. Σηκώθηκε και τεντωθηκε. Πέταξε το τσιγάρο στο πεζοδρόμιο και της χαμογέλασε. "Σχεδόν πάντα χρειαζόμαστε κάποιον άλλο να μας πει αυτο που ξέρουμε ηδη. Δε θα ήταν καλύτερα να το καταλαβαιναμε μονοι μας;"

"Μπα... δε θα είχε πλάκα!" του είπε 

"Χαιρετώ λοιπόν! Χάρηκα!" είπε και έκανε να φύγει 

" Το δώρο;"

"Πετα το. Οπου και να το δώσω δε θα ειναι το ίδιο αν ειναι αγορασμενο για αυτήν." είπε και απομακρύνθηκε. 

Πέταξε και αυτη το τσιγάρο της και σηκώθηκε. Πήρε το κουτι και το πέταξε σε έναν κάδο. Ήταν ώρα να σχολάσει και έτρεξε να πάρει τα πράγματα της.