Now...?

Γιατι μας αρέσει να βασανιζόμαστε? Τι ειναι αυτό που κάνει την καρδιά μας να αναζητάει απαντησεις που δε θέλει και κάποιες φορές δεν πρέπει να ακούσει? Ποιός εν τέλει παίζει μαζί μας και γελάει με τα παθήματα μας?

Θα ήθελα πάρα πολύ να είμαι απο μια μεριά και να βλέπω όλα αυτά που τραβάμε και να γελάω. Να γελάω μέσα στην άγνοια μου και να χαίρομαι τη μοναξιά όπως έκανα χρόνια τωρα. Γιατι μου ήταν πολύ εύκολο και οικείο και μου αρέσει η μοναξιά μου. Με κάνει να νιώθω ξεχωριστός. Πάνω απο όλους και κυρίως πάνω απο όλα αυτά τα παθήματα της γαμημένης της καρδιάς.

Γιατί είναι άτιμο πράγμα η καρδιά και πολλές φορές έχω γνωρίσει ανθρώπους που θα εύχοντουσαν να μην είχαν. Μέσα μου έλεγα πως γίνεται? Γιατί να μην θέλουν? Απείχα απο το όλο θέμα. Δεν ήξερα και έξω απο το χορό έλεγα πολλά τραγουδια τόσα χρόνια.

Το μάθημα ήταν σκληρό και άφησε ερείπια. Η ανοικοδόμηση δύσκολη αλλα επετεύχθει(σωστα το εγραψα?). Κάθε νέο οικοδόμημα πιο δυνατό απο το προηγούμενο περιμένωντας τον επόμενο σεισμό για να δεί αν θα αντέξει ή θα πάει και αυτό για βρούβες μαζί με το παπάκι στην ποταμιά.

Ομολογώ πως έφτασα σε σημείο να ευχόμουν να μη τα είχα ζήσει όλα αυτα. Μια φίλη μου είχε πει "Θα δείς οτι εν τέλει χτίζεις χαρακτήρα μετα απο όλα αυτά, καλό σου κάνει...". Συμφώνησα τελικά αν και δε μου άρεσε τότε. Απλά θα ήθελα ενα κουμπάκι που να με πηγαίνει κατευθείαν στο μέρος της άγνοιας.

Αλλά ανακάλυψα κάτι. Ποτέ στη ζωή μου δεν ένιωσα τόσο ζωντανός. Η καρδιά μου χτυπούσε δυνατά. Το μυαλό μου έπαιρνε στροφές. Ξαναέπιασα αυτό το μπλόγκ και απο όσα μου έχουν πει φίλοι και φίλες έκανα καλή δουλειά. Άρχισα πάλι να σχεδιάζω και μπήκαν ιδέες στο μυαλό μου. Όπως έλεγε ο Χρηστάκης στο Φτάσαμεεε... "Η μοναξιά για τον άντρα έχει μια σημασία, γυαλίζει το μάτι του, γίνεται δημιουργικός!"

Πόσο αλήθεια.

Τα γράφω όλα αυτά καθώς πίνω το τελευταίο ποτό με τον διαβολικό εαυτό μου. Έναν εαυτό που δεν ήξερα οτι είχα μέσα μου και βγήκε με τον ωραιότερο και δημιουργικότερο τρόπο. Έναν εαυτό που θα καλως ορίσω ξανά και ξανά για όσο χρόνο μου έχει απομείνει. Μέχρι τότε όμως αν σκοτεινιάζω μη με φοβάστε. Να ξέρετε πως παίρνω δύναμη απο αυτόν και αν και πονάει η μνήμη και σκούζει σαν θηρίο πάντα θα γεμίζω με ενοχές. Γιατί χρειάζομαι κάτι να με καταστρέψει για να βγάλει απο μέσα μου κάτι καλό.

Γιατί χρειάζομαι κάτι να με καταστρέψει για να νιώσω ζωντανός... (?)

and now... bring me that horizon...