Πριν απο αρκετό καιρό είχα νευριάσει με τον εαυτό μου. Περπατούσα στο κέντρο με εναν φίλο και είδα έναν άστεγο ξαπλωμένο στο πλάϊ να ζητιανευει πανω στην πανεπιστημιου. Στον γυρισμό μου απο τον ίδιο δρόμο, μετά απο 3-4 περιπου ώρες, ο ίδιος άστεγος στο ίδιο σημείο στην ίδια ακριβώς στάση και εγώ προσπέρασα κοιτώντας αλλού. Πέρασε απο το μυαλό μου εκείνη τη στιγμή οτι μπορεί να έχει πεθάνει και εγώ δεν έκανα τίποτα.
Τα είχα με τον εαυτό μου γιατί αδιαφόρησα. Ήθελα να γράψω και κατι εδω για αυτο το θέμα αλλά το παράτησα. Όπως πολλά πράγματα που βλέπω σε αυτή την πόλη που με ενοχλούν. Αυτό το πράγμα με έτρωγε και σκέφτηκα οτι ίσως έπρεπε να είχα πάρει ένα τηλεφωνο να καλέσω ένα ασθενοφόρο ή στο Κ.Υ.Α.Δ.Α.. Έστω θα μπορούσα να πω σε έναν αστυνομικό πιο κάτω να κοιτάξει. Το σκεφτόμουν για αρκετές μέρες τότε και το σκέφτηκα πάλι όταν ξαναείδα τον ίδιο ακριβώς ανθρωπο στην ίδια θέση πριν απο περίπου 2 βδομάδες.
Χτές το βράδυ πήγα σε μια ταβέρνα στη Νεα Σμύρνη να φάω με καποιους φίλους μου. Φάγαμε, ήπιαμε, κουβεντιάσαμε, πληρώσαμε και πήραμε για το σπίτι όσα κρέατα περίσσεψαν. Βγήκαμε απο το μαγαζί και λίγο πιο πέρα, ενω περπατούσαμε προς το σπίτι είδα έναν άστεγο να σκεπάζεται με μια κουβέρτα για να κοιμηθεί στο γρασίδι του πάρκου. Σκέφτηκα το περιστατικό που περιέγραψα πιο πάνω και λίγα μέτρα πιο πέρα γυρνάω στον φίλο μου και του λέω "Πάω να τα δώσω αυτά στον άνθρωπο."
Θα ήταν 50-60 χρονών λογικά. Ταλαιπωρημένος και με γκρίζα μούσια, μόλις του έδωσα τη σακούλα με το πακετο σχεδόν πετάχτηκε πάνω. Έπεσε πάνω της με τόση λαχτάρα που με έκανε και ανατρίχιασα. Με ευχαρίστησε απλά με ένα νευμα του χεριού του και έφυγα. Ακόμα το σκέφτομαι και νιώθω ενα μεγάλο σοκ.
Ακόμα δεν ξέρω πως να νιώσω. Δεν ήταν μια πράξη που με έκανε να νιώσω καλα. Ήταν μια πράξη που με έκανε να συνηδειτοποιησω οτι υπάρχουν άνθρωποι σε τέτοια κατάσταση, γιατι πάντα ήξερα οτι υπήρχαν και με έφερε σε επαφή με την πραγματικότητα που έβαζα στην άκρη. Άστεγοι υπήρχαν και θα υπάρχουν πάντα. Υπήρχαν και πριν την κρίση θα υπάρχουν και μετά, δεν τους θεωρώ δημιουργήματα της. Όποτε μπορούμε ας μην τους αγνοούμε. Την επόμενη φορά που θα βρεθείτε σε μια παρόμοια κατάσταση ελπίζω να κάνετε το ίδιο.
4 comments:
καλή είναι η βοήθεια προς κάθε άνθρωπο που την έχει ανάγκη, ωστόσο, έχω την αίσθηση πως η καλύτερη πράξη απέναντί τους είναι να προσπαθήσεις να αλλάξεις τους όρους και τους κανόνες του συστήματος που τους οδηγούν σε αυτήν την κατάσταση...
βεβαιως και συμφωνω απολυτα αλλα εφοσον δεν ειμαι σε θεση να το κανω ούτε μπορώ αυτη τη στιγμή στη ζωη μου να το προσπαθησω τοτε κανω αυτο που μπορω.
καθένας ξεχωριστά μπορεί γιατί αυτομάτως γίνονται πολλοί μαζί :)
ίσως κάποτε θα έπρεπε απλά να το οργανώσουμε λίγο πιο πολύ. Μία φορα την εβδομάδα, ένα εστιατόριο ότι πετάει... κάτι. Είμαστε πολύ αδιάφοροι ρε γαμώτο.
Post a Comment