"Παρακαλώ ωθήσατε την πόρτα για να εισέλθετε στο κατάστημα." είπε η ρομποτική γυναικεία φωνή της πόρτας. Με σταυρωμένα τα χέρια παρατηρούσε την γιαγιά που προσπαθούσε να μπει στο κατάστημα και πάλευε με το κουβούκλιο και τον μηχανισμό του εδω και πέντε λεπτά.
"Παρακαλώ ωθήσατε την πόρτα για να εισέλθετε στο κατάστημα."
"Κώστα βοήθα την κυρία να μπεί μέσα σε παρακαλώ." είπε στον υπάλληλο στο διπλανό γραφείο. Ήπιε μια γουλιά καφέ και γύρισε στα χαρτιά του.
"Παρακαλώ ωθήσατε την πόρτα για να εισέλθετε στο κατάστημα."
Κοίταξε πάνω απο τα γυαλιά του και είδε την γιαγιά να μπαίνει επιτέλους στο κατάστημα. "Κυριε διευθυντά η γυναίκα σας στη γραμμή δυο." γκρίνιαξε και σήκωσε το τηλέφωνο. "Καλημέρα. Όχι δε θα αργήσω. Ναι αμε. Κάτσε να γράψω. Ναι. Ένα ή δυο λίτρα? Εντάξει. Το βράδυ? Που θα πας? Θα προσπαθήσω. Είπα θα προσπαθήσω, το ξέρεις οτι σήμερα μαζευόμαστε με τα παιδιά στο σπίτι του Σάκη. Τι εννοείς απο πότε? Απο πάντα. Καλά θα τα πούμε στο μεσημεριανό. Έλα γειά."
"Παρακαλώ ωθήσατε την πόρτα για να εξέλθετε απο το γάμο σας."
Κοίταξε το τηλέφωνο για λίγο. Ένας πελάτης του έφερε μια επιταγή για υπογραφή. Σηκώθηκε απο το γραφείο του και πήγε να βάλει λίγο καφέ.
"Παρακαλώ ωθήσατε την πόρτα για να εισέλθετε στο κατάστημα."
1 comment:
χουχουχου... καλοοοοοοοοοοοοοοοο!
Post a Comment