Σὰν ἐξομολόγηση

Στίχοι: Γιάννης Βαρβέρης
(Πεταμένα λεφτά, Κέδρος, Άθήνα 2005, σελ. 12)
Μουσική: Ἀργύρης Μπακιρτζῆς
Ἑρμηνεία: Ἐλευθερία Ἀρβανιτάκη, Ἀργύρης Μπακιρτζῆς

Ἔχει ὁ καθένας μας, πέρα ἀπ᾿ τὸ φθόνο
ἕναν ἄνθρωπο, γιὰ τὸν ἑαυτό του καὶ μόνο
ἄϋλον ἄνθρωπο - ποὺ τοῦ ἁπλώνει φυλλωσιά,
χωρὶς νά ῾ναι δέντρο ἢ ὀμπρέλλα, μοναχὰ δροσιά.

Τὸν κρατάει κρυφὸν ἀπὸ τὸν κόσμο, ἀλλὰ
ὁ ἴδιος τὶς νύχτες τὸν ἀγγίζει ἁπαλὰ
κι ἂς εἶναι ἄϋλος· ὅμως μεσουρανεῖ
στὰ χαρούμενα ὄνειρα, σὲ χρῶμα οὐρανί.

Γιατὶ ὁ ἄϋλος στ᾿ ὄνειρο γίνεται ὑπαρκτός,
πιάνεις τὸ σῶμα του, τὰ στήθη, ἐκτὸς
ἂν χάσεις ποτὲ τὸ ἀόρατο νῆμα·
θὰ μείνεις μόνος, μὲ τὰ δάκρυα καὶ τὴ ῥίμα.

στο κεντρο τις γιορτες...

Γούσταρα πολύ την Αθήνα τις γιορτές. Ο κόσμος έβγαινε έξω για ψώνια, τα μαγαζιά γέμιζαν και έβλεπα χαρούμενες φάτσες να τριγυρνάνε με σακούλες. Ειδικά το φανάρι στην Πατησίων στο παλιό Metropolis είχε τόσο κόσμο που όταν άναβε το πράσινο ήταν σα να άνοιγε ένα φράγμα και απο τις δυο μεριές του δρόμου. Οι άνθρωποι σαν κύματα συγκρούονταν και προσπερνούσαν ο ένας τον άλλο για να πάνε στα ψώνια τους ή οπουδήποτε αλλού.

Η βόλτα μου συνήθως ξεκινούσε απο την Ακαδημίας. Έπαιρνα το μεσημεράκι το 136 απο Νέα Σμύρνη και κατέληγα εκεί με την παλιά μου Polo στους ώμους και τα χέρια στις τσέπες. Πήγαινα πρώτα στο Rock City για κανένα δίσκο. Δεν έτρωγα πολύ χρόνο εκεί γιατί ήξερα απο πριν τι θέλω και αν δεν το έβρισκα την έκανα γρήγορα για Solaris.

Καθόμουν για καμία ώρα να πιω καφέ και τα λέγαμε με την Κατερίνα για ταινίες, σειρές, manga, την έβριζα και με έβριζε. Έπαιρνα και τη συνδρομή αν δεν την είχα πάρει πιο πρίν και την έκανα για τον Πητ στο Relax Your Soul. Ο Παναγιώτης είχε και έχει την καλή συνήθεια να κερνάει γλυκά, κονιάκ και τώρα τελευταία ένα επικό ρακόμελο που αγοράζει απο κάπου σε μπουκάλια. Μας έλεγε καμία ιστορία, μιλούσαμε για κόμικ και την οικονομική κατάσταση μας, έπαιρνα και τα κόμικ μου και μετά βούρ για καφέ.

Πλατεία Εξαρχείων συνήθως στο Διπλό πιο παλιά και στο παλιό Wunderbar πιο μετά. Μπορεί και κανένα σουβλάκι στον Κάβουρα. Ξεκινούσα λοιπόν γεμάτος κόμικ για το σπίτι. Κάποια τα διάβαζα στο λεωφορείο. Συνήθως αυτά που με έκαιγαν πιο πολύ.

Όταν έφτανα σπίτι είχα ένα μεγάλο χαμόγελο. Είχε γεμίσει η μέρα μου με αυτά τα απλά πράγματα και αποκτούσα όρεξη για τη συνέχεια... Ωραίες μέρες...

Κοίτα το φεγγάρι...

Σε κοιτάω.

"Τι βλέπεις?" μου λες καθιστή στην άκρη της πολυθρόνας.

"Έχεις ένα θανάσιμο τρικύμισμα στα μάτια. Με παγώνεις."

"Δε το κάνω επίτηδες!" γελάς και πιάνεις το κούτελο σου.

"Το πιστεύω. Είσαι τόσο όμορφη. Έλα λίγο πιο κοντά!"

"Θα έρθω αλλά πρώτα πες μου κι άλλα!" σταυρώνεις τα χέρια και περιμένεις

"Άλλα? Τι άλλα? Τι θες να ακούσεις?" ρωτάω απορημένος

"Έναν στίχο. Όμορφο όπως τότε στο βουνό. Θυμάσαι?"

"Αμυδρά. Έχει περάσει καιρός απο τότε. Για να δούμε..." κοιτάζω το ταβάνι "Δε μου έρχεται κάτι ρε γαμώτο..."

"Κρίμα... τότε θα μείνεις μόνος σου!" μου βγάζεις τη γλώσσα σου.

Σηκώνομαι χαμογελαστός. "Φεύγεις? Άντε γεια!" μου λες.

Σε πλησιάζω. Βάζεις τα χέρια σου στο πλάι και ακουμπάς τις παλάμες στην πλάτη του καναπέ. Η μυρωδιά σου γεμίζει την αναπνοή μου. Αυτό το ανοιξιάτικο άρωμα με ταξιδεύει στο βουνό. "Η μυρωδιά σου ήταν ο πρώτος μου εθισμός." ψυθιρίζω στο αυτί σου.

Με ακούς να παίρνω βαθιές αναπνοές. Ανατριχιάζεις. Ασυναίσθητα φέρνεις το αυτί σου κοντά στο στόμα μου. Με τα δάχτυλα μου το ψηλαφίζω. Φιλάω απαλά τον λοβό και τον δαγκώνω. Πετάγεσαι πάνω και με σπρώχνεις μακρυά.

"Είσαι επικίνδυνος εσύ!" μου λες και με ένα ανάλαφρο βήμα πας προς το μπαλκόνι. Μου ρίχνεις μια κλεφτή ματιά. Ακολούθα με μου λέει αυτό το βλέμμα. Όπου και αν πας λέω απο μέσα μου και περπατάω προς το μέρος σου. Κοιτάζεις έξω απο την μπαλκονόπορτα την θάλασσα και το φεγγάρι που έχει αρχίσει σιγά σιγά να βγαίνει.

"Γιατί παρακαλώ είμαι επικίνδυνος?" ρωτάω και σε αγκαλιάζω απο πίσω σφιχτά. Γέρνεις το κεφάλι σου. Σου φιλάω τον λαιμό. Τα χέρια σου είναι πάνω στα δικά μου.

"Γιατί με κάνεις να νιώθω περίεργα. Με πιάνει ένας κόμπος στο στομάχι." αναστενάζεις.

Σε τραβάω σιγά σιγά προς τα πίσω. Μακρυά απο το φεγγάρι που αγαπάς να βλέπεις. "Άσε με να το δω λίγο ακόμα!" μου λες ναζιάρικα. Δε σε αφήνω. Δε θέλεις να σε αφήσω. Βάζω τα χέρια μου στη μέση σου και σε γυρνάω προς το μέρος μου. Βάζεις τα χέρια σου γύρω απο το λαιμό μου. Περιμένεις όπως περιμένω και εγώ.

Δεν αργεί η στιγμή. Σε φιλάω απαλά. Είσαι συγκρατημένη αλλά μετά χαλαρώνεις. Ανοίγεις σιγά σιγά και γεύομαι τη δροσιά σου. Με τραβάς κοντά σου. Έχεις ξεχάσει το φεγγάρι. Για ένα μικρό διάστημα είσαι μόνο εκεί. Με νιώθεις. Τα χέρια σου ανεβοκατεβαίνουν τον κορμό μου.

Μετά απο λίγο χορταίνεις. Θυμάσαι το φεγγάρι και γυρνάς να το κοιτάξεις. Θέλεις να με αφήσεις και να πας να το δείς. Φεύγεις απο την αγκαλιά μου. Η γεύση σου και η μυρωδιά σου με έχουν κατακλείσει. Δεν αντέχω όμως. Η σύγκριση με το φεγγάρι με αφήνει ηττημένο.

Στέκομαι και σε κοιτάω για λίγο. Άραγε θα με καταλάβεις αν φύγω?

5 The Gathering songs...

Travel

My favorite from the album How To Measure A Planet which i think is their best.

I wish you knew
your music was to stay forever
And I hope....


Black Light District pt1
Black Light District pt2

The song from the EP with the same name is absolutely great and one of the best songs they have written.

The bright light is the end of the black light district

A Life All Mine

The best song from the album Souvenirs with Garm from Ulver on vocals is an absolutely genius and emotional track.

'Cause I want something
Something all wrong done
A life instead of mere living


Leaves

The song that made me fall in love with them. From their record Mandylion way back in 1995...

Now that you're gone I don't know
How to really feel inside
Baring the hope to see you again
I guess I never will

Probably Built In The Fifties

My second favorite from How To Measure A Planet. Simply an incredible song.

I have heard this mental search
has made them all
take a look along the border
Having the urge
For their minds
to be lifted
to something new
I'm running to meet
my higher self


Five songs are not enough to portray accurately this band so another list may follow... Until then enjoy...

Κάποια πράγματα...

Ειχα την τύχη σήμερα το βράδυ να κάτσω στη Μεγαλοπολη να πιω μια μπύρα και να κουβεντίασω με τη μητέρα μου και την φίλη της την κυρία Ποπη. Μέσα στα όσα είπαμε ήταν και μια ιστορία που ειχα ξεχάσει ή μπορεί να ξέχασα επίτηδες.

Το 2006 πήγαινα τον πατέρα μου για αιμοκάθαρση τρεις φορές την εβδομάδα στην Τριπολη. Αυτό σημαίνει ότι έκανα 80 χιλιόμετρα πηγαινέλα, δυο φορές τη μέρα. Παρατούσα τις δουλειές που είχα για να φεύγω και να ειμαι στην ώρα μου ώστε να πάρω τον πατέρα μου και να τον φέρω σπιτι για να ξεκουραστεί μιας και οι τρεις ώρες στο μηχάνημα ήταν πολυ δύσκολες.

Μια μέρα λοιπόν έτρεχα να τους προλάβω γιατί είχα αργήσει. Στον δρόμο με σταμάτησαν και με έγραψαν για ζώνη την οποία είχα ξεχάσει να βάλω μέσα στη βιασύνη μου. Όταν έφτασα καθυστερημενος και τους είπα τι μου έτυχε ο πατερας μου είπε "Καλά σου έκαναν!".

Θυμάμαι την κλήση. Θυμάμαι και τη νεαρή αξιωματικό που μου την έδωσε. Θυμάμαι και τον άλλο αστυνομικό ο οποιος μου είπε "μην την πληρώσεις πήγαινε πες ότι ετρεχες να πάρεις τον πατέρα σου απο το νοσοκομείο και θα σου την σβήσουν!". Αλλα δε θυμάμαι αυτο που μου ειχε πει ο πατερας μου. Η μητέρα μου το θυμόταν καλα όμως. Εγω μάλλον διάλεξα να το ξεχάσω...

So in this dream... III

A woman wearing some sort of red Chinese dress with yellow and green flowers asked me "For how long must our drugs last forever?" and then continued with something like "Don't you want to?". This time also i saw a lot of friends. And i entered a building and started going down the stairwell. I wanted to see where one of them had gone. Turns out one of the rooms was a lawyer's office and he was in there. When i tried to get in they threw me out.

The rest of the underground building was a collection of houses and schools. The basement was something scary for some reason. I didn't dare go down there. Something warned me so i don't know exactly what was there.

After all that i found myself on the surface again in a shelter with some people. I was watching a violent storm pounding heavily the city street. People were running trying to find shelter and one of them, a woman, tried to get into our shelter. As she tried to get in the air took all her clothes (!!) and she entered soaking and naked. I brought her a blanket and we talked for a while.

I then found myself in the building again. I tried to jump to get to the basement but i couldn't.

That's it pretty much...

Weird dreams are made of these...

Godspeed You! Black Emporer... η νυχτα που δε τελειωνε ποτε...

GY!BE... όταν είχα δεί τη μεγαλειώδη σκηνή του 28 days later με τον Cillian Murphy να περπατάει στο άδειο Λονδίνο, δε περίμενα οτι αυτό το μουσικό ιδίωμα που είχε ξεκινήσει τότε θα μου έδινε τόσα πολλά ακούσματα και θα ταίριαζε τόσο πολύ στο μυαλό μου και στην καρδιά μου. Περίμενα λοιπόν τη συναυλία αυτή με αρκετή περιέργεια. Τόσο για να δω τι κόσμος θα πήγαινε να τη δει αλλά και για τον τρόπο που θα έπαιζαν τα τραγούδια τους.

Ας μην κρυβόμαστε. Οι GYBE δεν είναι εύκολο άκουσμα. Τα 20 λεπτα τραγούδια μπορούν να σε ταξιδέψουν όταν είσαι καθιστός στο σαλόνι σου αλλά όχι όταν είσαι όρθιος στο γεμάτο Gagarin απο τις 9 το βράδυ. Ο βόμβος με τον οποίο ξεκίνησε στις δέκα και πέντε η συναυλία και ο τρόπος που βγήκαν στη σκηνή με προετοίμασε για μια μεγάλη συναυλία και όχι με την καλή έννοια.

Μετά τις έντεκα και μισή είχα κουραστεί απο τη μονοτονία που έβγαζε όλο το σκηνικό. Η μηδενική επαφή με το κοινό με είχε ξενερώσει και δε βοηθούσε στην κατάσταση. Κατα τις δώδεκα ευχόμουν να μου άρεσε το sudoku να παίξω λίγο στο κινητό ενος φίλου για να περάσει η ώρα.

Ηλθαν, είδαν, έπαιξαν, μας έριξαν και μια κοφτή χαιρετούρα στο τέλος λες και θα τους έπεφτε ο κώλος αν σήκωναν το χέρι πιο ψηλά. Έλεος πια με αυτή τη δηθενιά. Πες ενα ευχαριστώ που ήρθατε και στριμωχτήκατε σα τα ζώα να μας δείτε σήμερα. Μη ξεκινάς επαναστατικούς λόγους πιο γιαλαντζί και απο τα ντολμαδάκια της μητέρας μου.

Μη με παρεξηγάτε. Δεν ήταν άσχημα. Καλά ήταν απλά πολύ πολύ κουραστικά. Τρεις ώρες συναυλία τα έβγαλε τα λεφτά της αλλά όχι με το παραπάνω. Κάλοι οι πρώτοι διδάξαντες αλλά κάποιοι "μαθητές" ξέρουν να δίνουν πολύ καλύτερα στον μισό χρόνο. Explosions in the sky, God Is An Astronaught είναι αυτοί που μου έρχονται στο μυαλό στα γρήγορα.

Πολλοί μιλούσαν για συναυλιάρα απερίγραπτη κλπ. Γούστα είναι αυτά και χαίρομαι που είδαν το αγαπημένο τους συγκρότημα και γουστάρανε. Απο εκεί και πέρα δε θα τους ξαναδώ αν έρθουν πάλι... και δε τους χάλασε!

Μια ιστορία που είχα γράψει πρίν τρία χρόνια..

«Μη κοιτας πισω ρε βλακα!» είπε στον εαυτο του και συνεχισε να τρεχει μεσα στο χιόνι. Η πανοπλια του τον εμπόδιζε λιγο αλλα τα καταφερνε καλα παρα τη πυκνη και υπουλη βλαστηση του δάσους. Η χιονοθύελλα είχε τελειώσει και ειχε δώσει τη θέση της σε μια σταθερη πυκνή χιονοπτωση που εμπόδιζε την ορατότητα. Δε μπορουσε να δει περα απο τα σαραντα μετρα οπως υπολογιζε αλλα συνέχισε να τρεχει. Ο φοβος τον εκανε να τρεχει χωρις σταματημο. Μακρια απο την παγωμενη φιγούρα της.


Οταν μετα απο αρκετη ωρα σταματησε να τρεχει ακουμπησε στο κορμο ενος μεγάλου δεντρου και κοίταξε προς την κατέυθυνση που ειχε έρθει. Δεν έβλεπε τίποτα. Πέταξε στο χίονι το κράνος του και την ασπίδα που κρατούσε στο αριστερό του χέρι και προσπάθησε να πάρει ανάσα. Πηρε μια χουφτα χιόνι και την εβαλε στο στομα του για να ξεδιψάσει και κάθησε στη βάση του δέντρου να ηρεμίσει.

«Η φαντασια μου ηταν...» προσπαθησε να ξεγελάσει τον εαυτο του. Να μη πιστεψει αυτο που ειχε δει. Η φιγούρα της παγωμενης γυναικας που ξεπρόβαλλε μπροστα του μέσα στη θύελλα ομως ηταν πολυ αληθινή για να την αγνοησει. Τα κόκκινα παγωμένα της μαλλια με τα μαραμένα λουλουδια και τα καταλευκα ματια της του έφερναν ρίγη καθε φορά που τα σκεφτόταν. Το φόρεμα που φορούσε ήταν σα νυφικό. Παγωμένο και σκισμενο. Τον εκανε να αναρωτιέτε τι συμφορά είχε βρει αυτη τη καημένη κοπελα και το πνέυμα της δεν ησύχαζε.

Είχε ακούσει ιστορίες φαντασμάτων απο τον παππου του αλλα ποτέ δεν ειχε δεί ενα. Ο παππούς του πάντα του έλεγε να μή τα φοβαται. Δε μπορούσαν να του κάνουν πραγματικα κακο. Η υλική τους υπόσταση δε τους επέτρεπε να βλαψουν τους θνητους. Ο τρόμος που ειχε νιώσει οταν την είδε ομως τον έκανε να τα ξεχάσει όλα και να τρέξει για να σωθει. «Ανθρωποι όπως εγω και εσυ ηταν καποτε και αυτα.» του είχε πει καποια στιγμη. «Μονο που είτε τους βρήκε συμφορά ή προκαλέσαν μια τόσο μεγαλη, που δε μπορουν πλεον να ησυχάσουν.»

Σκέφτηκε τα λόγια του παππου του μέσα στην ησυχία του δάσους. Το χίονι δεν έλεγε να αραιώσει. Σιγα σιγά θα έφτανε το ενα μετρο σε ύψος και θα δυσκόλευε πολυ το ταξίδι του. Αποφάσισε να σηκωθεί και να συνεχίσει το δρόμο του. Θα έκανε μια μεγάλη παρακαμψη για να αποφύγει το μέρος οπου είχε δει το φαντασμα και να συνεχίσει προς τον βορρα. Εβαλε το κράνος του επιασε και την ασπίδα του και έκανε να ξεκινήσει οταν ακουσε ενα θόρυβο.

Σήκωσε αργα το κεφάλι του. Ο θορυβος, ενα γρήγορο περπατημα μεσα στο χιόνι, ξανακούστηκε. Δεν έβλεπε τίποτα. Αυτο δεν ήταν το φάντασμα. Τα φαντάσματα δε κάνουν θόρυβο. Έβγαλε το σπαθί του απο τη θήκη του και ερέυνησε αριστερα και δεξια το μέρος. Ο ήχος ακούστηκε ξανα απο πολλες μεριές μαζι. «Λύκοι...» σκεφτηκε και τοτε είδε για πρωτη φορα τα κίτρινα μάτια τους. Πέντε λυκοι τον είχαν περικυκλώσει. Πλησίαζαν με αργά βήματα και γρύλλιζαν δείχνοντας τα δόντια τους.

Πρέπει να είχαν πολλες μέρες να φάνε. Ηξερε οτι ποτε δεν κυνηγούσαν ανθρώπους εκτος και αν έφταναν σε πολύ δύσκολη θέση. Τα σώματα τους φαίνονταν εξασθενιμένα απο την έλλειψη τροφής και τη συνεχη προσπαθεια επιβίωσης σε αυτον τον καταραμένο χειμώνα. Εδω και τέσσερα χρόνια το κρύο και τα χιονια δεν είχαν σταματήσει ουτε τα καλοκαίρια. Πολλοι κάτοικοι του νότου, οπως και πολλά απο τα ζώα του δάσους, είχαν εγκαταλείψει τη χώρα για το βορρα. Αρκετοι όμως είχαν μείνει και είχαν προσαρμοστεί στις νέες συνθηκες. Οι λύκοι είχαν αποφασισει να μείνουν και αυτοι αλλα η τροφή τους τελειωνε. Η απελπισία φαινόταν στα μάτια τους.

Ακούμπησε τη πλάτη του στο κορμό και άνοιξε τα πόδια του έτοιμος να τρέξει προς οποιαδήποτε κατέυθυνση χρειαζόταν. Ο πρώτος λύκος δεν αντεξε άλλο χύμηξε κατα πάνω του με ένα σάλτο. Με μια γρήγορη κίνηση έσκυψε και έκανε μια κολοτούμπα προς τα δεξιά. Ευτυχώς η πανοπλία του ήταν φτιαγμενη απο κρίκους και του επέτρεπε μια καλη ευκινησια. Ο λύκος χτύπησε στο κορμό με ενα μεγάλο θόρυβο και έπεσε στο έδαφος ακίνητος. Η ενέργεια του τον έφερε προσωπο με πρόσωπο με τον δέυτερο λύκο που του όρμηξε.

Έφερε τη ασπίδα του μπροστα του και τον απώθησε κλωτσόντας τον μακρία με το δεξί του πόδι. Ενας τρίτος λύκος χύμηξε και του άρπαξε το αριστερό πόδι. Έσφιξε τα δόντια του και έπνιξε μια κραυγή. Με το σπαθί του κάρφωσε στη πλάτη το γκρίζο ζώο και το αναγκασε να τον αφήσει και να απομακρυνθει ουρλιάζοντας απο πόνο. Ο λύκος που είχε κλωτσήσει ξαναχύμηξε και του άρπαξε το χερι. Τα δόντια του δε μπορουσαν να διαπεράσουν την πανοπλια ομως. Μαζέυοντας δύναμη τον σήκωσε και τον πέταξε μακριά. Τα δόντια του λύκου έσπασαν και έμειναν αναμεσα στους κρίκους της πανοπλίας.

Οι αλλοι δύο λυκοι δεν έκαναν καμία κίνηση. Υποχώρησε σιγα σιγα και όταν έφτασε σε καποια αποσταση τους είδε να ορμάνε στο πτώμα του πρωτου λύκου και να τρωνε με μανια. Συνέχισε να απομακρύνεται έχωντας τα αυτιά του ανοικτα για να ακουσει αν τον ακολουθουν. Οταν τους εχασε απο τα μάτια του γύρισε και άρχισε να περπαταει με γρήγορο βήμα. Επρεπε να φύγει απο αυτο το μέρος γρηγορα. Αν δεν εφτανε στο βορρα σύντομα μπορει να χανοταν η μοναδική του ελπιδα να φέρει ξανα την ανοιξη.

Βγαίνοντας απο μία συσταδα δεντρων αντικρισε ενα πολυ περίεργο θέαμα. Είχε βγει απο το δάσος και είχε μπει σε μια τεραστια κοιλάδα. Μακρια στο βάθος έβλεπε ένα μικρό σπιτακι και καπνό να βγαινει απο τη καμιναδα του. Αλλα το ποιο παράξενο ηταν ενα μεγάλο μονοπάτι που ξεκίναγε καπου δέκα μέτρα απο μπροστα του και δεν είχε χιόνι. Γυρω γυρω το χιόνι αυξανόταν αλλα το μονοπάτι παρέμενε καθαρο και ανθισμενο. Περπατησε διστακτικα και πατησε το πόδι του στο στεγνο χώμα.

Η μυρωδιά της ανοιξης γεμισε τα ρουθούνια του. Ενα φώς φώτιζε το μονοπατι σαν να μην είχε συννεφα ψηλα. Εβγαλε το κράνος του για να απολάυσει τη ζεστη του αόρατου ήλιου στο πρόσωπο του. Τέσσερα χρόνια είχε να μυρίσει την ανοιξη και να τον ζεστανει ο ήλιος. Εκανε δυο ακόμα βήματα προς το μακρινο σπιτακι και γύρισε να κοιταξει το δάσος. Εκει στην ακρη του αναμεσα στα δέντρα ξεπρόβαλλε η παγωμένη φιγούρα της νύφης. Τον κοίταξε με τα λευκά ανέκφραστα ματια της και η καρδιά του παγωσε. Πεταξε κάτω το κρανος του και άρχισε να τρέχει στο μονοπατι.

Σταματησε μονο οταν έφτασε στην ανθισμενη αυλή του μικρού σπιτιου. Εριξε μια ματιά πίσω του και δεν ειδε τίποτα. Λαχανιασμένος και κουρασμενος πέταξε κάτω την ασπίδα του και είδε οτι το χιόνι ειχε σταματήσει να πεφτει στην υπολοιπη κοιλαδα. «Καλημέρα!» του είπε μια γυναικεία φωνη και ξαφνιασμένος γύρισε προς την πόρτα του σπιτιου. Εκει στεκόταν μια γνώριμη φιγούρα. Ειχε κοκκινα μαλλια στολισμένα με λουλούδια και φορούσε μια ποδιά για δουλειές. « Σε περιμενα τοσο καιρο!» του είπε και χαμογελώντας γλυκα τον αγκαλιασε. Ειχε φτάσει επιτέλους στον προορισμό του.

Μονόλογος/παραλήρημα Αργύρη Μπακιρτζη στο Παρακαλώ Γυναίκες Μην Κλαίτε.

"Με έναστρο ουρανό Θεοφάνη θα έχουμε μεγάλη θέα στο σύμπαν! Θα τελειώσεις τις μελέτες σου! Δεν έχεις να φοβηθείς τίποτα! Σύντομα θα αποδειχθούν οι θεωρίες σου και μετά απο πενήντα ή εκατό χρόνια θα διδάσκονται στα σχολεία. Εμείς δε θα ζούμε τότε και κανείς δε θα μας θυμάται αλλά δε πειράζει! Ζήσαμε όπως τα πουλιά του ουρανού και δε ζητήσαμε τίποτα όπως μερικοί μερικοί έμποροι και σφετεριστές της φιλίας!"

"Μη πίνεις άλλο!!"

"Τι θα αφήσουν αυτοί στην ανθρωπότητα? Τίποτα! Και ο πλούτος τους θα διασκορπιστεί και η δύναμη τους θα εκπέσει! Η αρπακτικότητα των κόπων και των γυναικών των άλλων θα ανταμειφθούν με λήθη! Αυτο θα'ναι το τέλος τους... Πως έγινε ο κόσμος..."

Πηγα σε μαγισσες σε χαρτοριχτρες...

Απεργία σήμερα λοιπόν και αφού δεν είχα τίποτα καλύτερο να κάνω έμεινα στο κρεβάτι μέχρι τις 12. Κατέβηκα λοιπόν κάτω να πάρω το πρωινό μου σαν άνθρωπος. Είχε έρθει μια φίλη της μάνας μου λοιπόν να πιούν το καφεδάκι τους να τα πούνε και να πούνε και το καφεδάκι αφού το έχουν πρόχειρο. Κάτι σαν πρωινό μαγκαζίνο ειδήσεων ρε παιδί μου.

Μου εφτιάξα και εγώ έναν γκαιφέ και πήγα να τον πιούμε όλοι μαζί. Κανόνας πρώτος είναι να πίνεις μόνο απο μια πλευρά. Δε παίζει ρόλο πως το πιάνεις το φλιτζάνι απλά να πίνεις απο μια και μόνο πλευρά... Χχμμ ok i'll bite. Αν και δεν έπινα γενικά απο δεκαπέντε μεριές μου ήρθε στο μυαλό να το κάνω πουτάνα αλλά το άφησα.

Κανόνας δεύτερος να μην βουτάς τίποτα μέσα. Ούτε μπισκότα, ούτε πρετζελακια με σοκολάτα, ούτε caprice παπαδοπούλου. Το πιάσατε? Πάμε παρακάτω λοιπόν...

Τρίτος κανόνας να σκέφτεσαι πράματα που σε απασχολούν πρόσωπα καταστάσεις κλπ. Αλλά αν είναι καλή η καφετζού και τίποτα να μην σκέφτεσαι ενώ τον πίνεις... τον καφέ... θα τα καταλάβει όλα.

Πίνω λοιπόν τον καφεδάκο και παράλληλα συζητάω με τη μάνα μου και τη φίλη της για τα διάφορα που γίνονται στην επαρχία Φαλαισίας και Μεγαλοπόλεως. Όταν ο καφές τελειώνει η κυρα Ποπη ανακατεύει το κατακάθι το αδειάζει στο τασάκι και γυρίζει το φλιτζάνι ανάποδα στο πιατάκι.

Περιμένω λίγο συζητώντας πάλι αραγμένος μπροστά στο τζάκι. Μετά απο λίγο η κυρα Ποπη πιάνει το φλιτζάνι και με το που το γυρίζει αναφωνεί "Θεέ μου!" και με κοιτάζει περίεργα. "Έχεις έναν μεγάλο εχθρό κοντινό σου άνθρωπο που απο τη μία είναι φίλος σου αλλα απο την άλλη σε κακολογεί και θέλει το κακό σου!". Δε μου έρχεται κανένας στο μυαλό... Πάμε παρακάτω...

"Θα πάρεις πολλά λεφτα! Κανένα λαχείο μήπως?" ποιο λαχείο? Μου χρωστάνε καμιά 60αριά χιλιάδες και κάνω σα τρελός να τα μαζέψω... εδω μεσα πεσαμε...

"Ένα Γ τι το έχεις?" ε... τι εννοείς? "Ένας άνθρωπος απο Γ θα σου δώσει μια μεγάλη χαρά! Είναι στο μονοπάτι και έχει έναν σταυρό!" wait what?? "Αλλά ο σταυρός δεν είναι όρθιος είναι στο πλάι που σημαίνει όχι ακόμα αλλά σύντομα!" ποιος σταυρός ρε φίλε τι γίνεται εδω πέρα? "Επίσης αυτό το Γ πατάει ένα Π..." Ένα Π όπως πουτάνα μου τα έκανες κυρα Πόπη?

"Γενικά όμως όλο το φλιτζάνι είναι μελαγχολικό! Σκοτούρες έννοιες και είσαι κλεισμένος στον εαυτό σου!" εντάξει και εδώ έπεσες μέσα...

Πολύ ενδιαφέρον το όλο θέμα που λέτε. Είχε πλάκα γιατί με βάζει σε σκέψεις. Ποιο είναι αυτό το Γ και ποιο το Π? Ποιος είναι αυτός που θέλει το κακό μου? Μου έδωσε λίγο μπαχαρικό στη ζωή μου! Απέκτησα και εγώ τον supervillain μου που θέλει να με καταστρέψει! Θα αρχίσω να κοιτάω τους φίλους μου με μισό μάτι μέχρι να καταλάβω ποιος με φοβάται!

Επιβεβαίωσε πάντως τις πρώτες σκέψεις που είχα για το όλο θέμα. Οτι σου πετάει πράγματα τα οποία δεν έχουν σημασία και ούτε είναι προφητικά αλλά εμείς τα παίρνουμε και τους δίνουμε την σημασία και την εξήγηση που τελικά θέλουμε. Θέλουμε απλά κάποιος να επιβεβαιώσει την κατάσταση που είμαστε για να μην νιώθουμε μόνοι.

Ωραίος ο καφές ωραίος και ο μπουφές ωραία και η κυρία που σερβίρει
Ωραίος ο καφές ωραίος και ο μπουφές τραγούδι να της κάνουμε Αργύρη!

What the hell was i thinking 7 years ago?

So i started reading Pooka's blog 2 days ago and when i followed it's links i found myself in deviantArt. And i said to myself:

"Hey! You have an account there!"
"I do?"
"Yeah!"
"Well who told you that?"
"Some bloke!"

I entered the codes and i was in again with no problems... After 7 years. :P

And i realised that 7 years ago with my ISDN64 land line i was active and easily bored...

Anyway here is my profile for anyone who wants to check my random sketches.

http://thepavl.deviantart.com/

5 τραγουδια απο τα Διαφανα Κρινα που πρέπει να ακούσετε

Πάρα πολύ δύσκολο να διαλέξω ανάμεσα σε τόσα αγαπημένα τραγούδια αλλά θα το προσπαθήσω.

ΑΠΕΡΑΝΤΗ ΘΛΙΜΜΕΝΗ ΑΝΤΑΡΚΤΙΚΗ

Εκεί που οι μεθυσμένοι ψιθυρίζουν
τραγούδια της αγάπης του χαμού
εκεί που οι νεκροί στριφογυρίζουν
στον ύπνο τους και κλαίνε που και που.

Εκεί που η αγάπη εχεί τελειώσει
και σιγοσβήνουν των χαμένων οι λυγμοι
εκεί που το κορμί σου έχουν στοιχειώσει
τουρίστες της ζωής σου θλιβεροί.

Μέσα στα μπαρ που αυτοκτονούνε οι θαμώνες
μέσα στην πιο καλή μας μουσική
στους σκοτεινούς της νιότης μας χειμώνες
μέσα στα έγκατα της γης.

Παντού θα με ζητάς και θα με ψάχνεις
μα εγώ θα κρύβομαι βουβός για πάντα εκεί
εκεί μέσα στα μάτια σου που αστράφτει
μια απέραντη θλιμμένη Ανταρκτική.

Ενας ύμνος για κάθε άνθρωπο που έχει μείνει μόνος του είτε απο δικιά του επιλογή είτε όχι.

ΚΑΤΙ ΣΑΡΑΒΑΛΕΣ ΚΑΡΔΙΕΣ

Σε μένα έρχεσαι μη ξέροντας γιατί
στο φως κουρνιάζεις και βουρκώνεις δίχως λόγο
και γυροφέρνεις τους εφιάλτες σου βουβή
με την καρδιά σου να χτυπάει απ’ το φόβο.

Σε μένα έρχεσαι μη ξέροντας γιατί
κι αναστενάζεις καθώς λάμπει ο Αποσπερίτης
ένας λυγμός είναι αγάπη μου η ζωή
κάποιου που κλαίει στα βουνά της Αφροδίτης.

Σε μένα έρχεσαι μη ξέροντας γιατί
κάτι απ’ την κόλαση σού ανήκει της ζωής μου
κάτι απ’ τα βράδια που πεθαίναμε μαζί
και σκότωνα κορυδαλούς
να μην ακούω τη φωνή μου

Ήταν τα χρόνια μας πληγές
σε κουρασμένες φτέρνες
φώνές που αντήχησαν νεκρές
μεσα σε άδειες στέρνες
δίχως να τους αποκριθεί
η ηχώ έστω μιας απάτης
κάτι σαράβαλες καρδιές
στο τσίρκο της αγάπης.

επειδή περιγράφει μια κατάσταση που πολλαπλασιάζεται και την παρατηρώ τα τελευταία χρόνια μέσω φίλων, γνωστών και με δικές μου εμπειρίες.


ΕΙΝΑΙ ΠΟΥ ΟΛΑ ΗΡΘΑΝ ΑΡΓΑ

Λυπάμαι που δεν έγινα μια θάλασσα για σένα
Να με κοιτάς νοσταλγικά με τα μαλλιά βρεγμένα
Λυπάμαι που δεν έγινα Σαχάρα να ουρλιάζεις
Κάτω από τ’ άστρα από χαρά να κλαίς, ν’ ανατριχιάζεις
Λυπάμαι που δεν έγινα βράχος να ξαποστάσεις
Βότσαλο αψηλάφητο να σκύψεις να το πιάσεις.

Είναι που όλα ήρθαν αργά και πώς να συνηθίσω
Την άπειρή σου ομορφιά, τον τρυφερό σου ίσκιο
Είναι που όλα ήρθαν αργά και πώς να συνηθίσω
Την άπειρή σου ομορφιά μαράθηκα πριν ζήσω.

Πολλούς θανάτους έζησα μα σαν κι αυτόν για σένα
Πολλούς θανάτους έζησα μα σαν κι αυτόν κανένα.

απο τον πρώτο στίχο καταλαβαίνεις οτι είναι εξιλέωση η οποία παίρνει τη μορφή εξομολόγησης με καθαρό μυαλό

ΑΠ’ Τ’ ΑΠΕΙΡΟ ΣΕ ΣΕΝΑ

Μέσα από τόσα τραύματα υπάρχω
σαν πέτρα σκοτεινή μες στο νερό
στους δρόμους που περπάτησες θε’ να ‘ρθω
το δροσερό χαλάζι των ματιών σου για να πιω

Με ένα ζευγάρι μάτια φοβισμένα
και με μια αστροφώτιστη αγκαλιά
πες μου τι θα ‘μαι αλήθεια εγώ χωρίς εσένα
και σε ποιά κόλαση θα ξοδευτώ ξανά

Μικρό κορίτσι με τα βήματα χαμένα
τυχαία γόνατα ξεκούρασαν τα οστά μου
μα πάντα θα ‘ρχομαι απ’ τ’ άπειρο σε σένα
με το χαμόγελό σου στη ματιά μου.

Το τραγούδι εξυψώνεται απο το φοβερό ξέσπασμα στη μέση για να καταλήξει όπως άρχισε και να σου αφήσει ένα χαμόγελο στο πρόσωπο.

ΜΙΚΡΕΣ ΑΛΗΘΕΙΕΣ

Να ξημερώνει μέσα σου η ζωή μου
να ‘χουν τα μάτια σου αλάτι απ’ τα παλιά
να ξεφυσάει μέσα μου η πνοή σου
να ‘χουν τα χέρια μου γεμίσει με πουλιά

Αλίμονο δε βρέχει στην αυλή μου
δεν έχει ο ήλιος σου τη θέρμη απ’ τα παλιά
ας ήτανε να πλάγιαζα μαζί σου
να ‘τανε η πρώτη και μαζί στερνή φορά

Γιατί να χάνομαι για πάντα στη φωνή σου
να κλείνουν οι πληγές μου μόνο με φιλιά

Δε θα δειπνήσω πια με τη μορφή σου
δε θα ζητήσω βάλσαμο απ’ τα παλιά
θα μπω σε ένα πλοίο και θα ρωτήσω
στον άλλο κόσμο αν μοιράζουνε φιλιά

Αλίμονο δε βρέχει στην αυλή μου
δεν έχει ο ήλιος σου τη θέρμη απ’ τα παλιά
ας ήτανε να πλάγιαζα μαζί σου
να ‘τανε η πρώτη και μαζί στερνή φορά

Γιατί να χάνομαι για πάντα στη φωνή σου
να κλείνουν οι πληγές μου μόνο με φιλιά
έχει γεμίσει το μπουκάλι μου μ’ αλήθειες
μα η καρδιά σου είναι ένα ψέμα απ’ το βορρά

Ας είν’ τα χέρια σου, τα μάτια και η ψυχή σου
να μ’ αγκαλιάζουν αιώνια ψεύτικα
να με κοιτάνε φευγαλέα ερωτικά
να ξεφυσάει η πνοή σου απ’ το βορρά.

το απόλυτο τραγούδι για την αγάπη nuff said...

5 movies that i love

Conan The Barbarian...

Because i am a fanboy and i love conan. Because i love the fact he only speaks 5 words to his love interest. Because i am a fanboy.........


Lost In Translatuon... because the magic the two protagonists share is something mythical... something that is unreal... and true...

The Fountain... because the soundtrack blends so perfectly into the movie you cant help but feel it...


The Big Lebowski because a character like the Dude you have never met and if you have you probably never will... Not on the rug man!!!!


The Limey... Because of Terence Stamps performance... a man who has lost everything but has nothing to lose...


London... Because Statham and Evans hold the whole movie together... and you feell so fucking sober...

Five Post Rock songs that i love

If These Trees Could Talk - Malabar Front

I immediately fell in love with this song some 2 years ago when a friend of mine told me the band was good. It is simply incredible from beginning to end.

Mono - Yearning

Mono are a Japanese band that are unique in the way they play their music. Almost all of their songs follow the same path beginning slowly, climbing gradually to great heights and fall again to the slow sad tempo they began with. They are truly incredible in their live performances where their music takes on a different more intimate and emotional face.

Godspeed You Black Emperor - Sleep pt1
Godspeed You Black Emperor - Sleep pt2
Godspeed You Black Emperor - Sleep pt3
Godspeed You Black Emperor - Sleep pt4

A 20 minute long epic track from Godspeed You Black Emperor the band they say started the whole post-rock movement. The song begins slowly and builds up to an incredible ending.

The Evpatoria Report - Mithridate

From their second album called Maar comes this incredible track that i have listened to on repeat countless times...

Lone Wolf and Cub - Shinguard Explosion

From their only album called Wonder, Is Ground On Frost. LWAC gave me here a song that i listen and can only smile even when i am down. It have also associated it with a couple of very good moments of my life and i will never forget them as long as i listen to this song.

So in this dream... II

I was riding a motorcycle and this yellow FIAT came up behind me. He first signaled me with his headlights to move out of the way. I went as far right as i could but he still didn't go past me. Instead he started bumping into me trying to get me off the road. After a couple of bumps i signaled to him to pull over and only then he went past me and stopped. I walked to his car ready to beat him up.

So this young person comes out and he immediately stops and looks at me weird as if he was afraid of me. I didn't attack him and instead asked him if he knew what he was about to do to me and that i could have been hurt really bad. He didn't answer me he just stood there looking at me with wide eyes.

I am beginning to suspect that our minds have a director and a writer inside them who show us strange things and then have a laugh out of us trying to understand what they mean. I can imagine them right now saying "Oh lets throw Tom cruise in this sequencce just for the fun of it and let him sort it out!" and then laughing uncontrollably.

Anyway i'm glad i remember those dreams and i am glad i almost always remember them cause that means my mind is in a good place. The only time i can recall that i didn't remember my dreams was 3 years ago... ;)

Μια βολτα στον πισω κηπο...

Οταν το 2007 οι φωτιά πέρασε απο το χωριό μου στο οποίο έμενα και εργαζόμουν για τρία χρόνια τότε (ακόμα εδώ είμαι btw :) ) δε μπορούσα να σκεφτώ ότι μέσα απο αυτό θα γινόταν και κάτι καλό. Η φωτιά έκαψε τον λόφο του κάστρου του χωριού. Το κάστρο μέχρι τότε ήταν για εμάς απλά 2-3 σκόρπια κομμάτια τοίχων, μια εκκλησία και η δεξαμενή στην κορυφή του λόφου. Με την πρώτη επίσκεψη της αρχαιολογικής υπηρεσίας πληροφορηθήκαμε για την ύπαρξη εκκλησιών και άλλων χαλασμάτων τα οποία μέχρι τότε ήταν καλυμμένα απο πυκνή βλάστηση. Φέτος ξεκίνησαν και οι εργασίες για την ανάδειξη του. Ας ελπίσουμε οτι κάποια στιγμή θα μπορεί κάποιος να το περπατήσει ολόκληρο με ασφάλεια και να χαζέψει όλα αυτά που δεν είχαμε ιδέα οτι κρυβόντουσαν εκεί τόσα χρόνια.

Στα παρακάτω links μπορείτε να βρείτε την ιστορία του χωριού αλλά και φωτογραφίες που έβγαλα σήμερα.


http://www.falesia.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=63&Itemid=105

http://www.flickr.com/photos/thepavl/sets/72157625430689139/

Τυχαιο? Δε νομιζω! Ολη η αληθεια για τα status με τις μαμαδες...

Τα δυο παρακάτω status εμφανίστηκαν σε διαφορετικές περιόδους στο facebook...


3Χρονών:"Σεαγαπώ μανούλα".10 Χρονών:"Καλά ο,τι πεις μαμά".16 Χρονών:"Η μαμά μου είναι τόσο ενοχλητική!".18 Χρονών:"Θέλω να φύγω από αυτό το σπίτι. 25 Χρονών:"Μαμά ,είχες δίκιο".30 Χρονών:"Θέλω να γυρισω πίσω στο σπίτι της μαμάς".50 Χρονών:"Δέν θέλω να χάσω την μαμά μου".70 Χρονών:Θα έδινα τα παντα για να ήταν εδώ η μαμά μαζι μου".Έχουμε μια Μαμα! Βάλτε το στη σελίδα σας αν εκτιμάς και αγαπάς την μαμά σου!!!


ENA PAIDAKI STI MITERA TOU "MANOULA ZOGRAFISA ME TO KRAGION SOU STO SENTONI" NEYRIASMENI XTIPA TO PAIDI TIS MEXRI ANESTHISIAS.METANIOMENH GIAYTO POU EKANE PARAKALA TO PAIDI TIS NA ANOIKSEI TA MATIA TOU.OMOSEINAI POLU ARGA.I MIKRI KARDOULA EIXE STAMATISI NA XTIPA.STO SENTONI GRAFEI......." MANOULA SAGAPAO" GRAPSE ...AYTO TO KEIMENO GIA MIA WRA STO PROFIL SOU KAI DEIKSE OTI ESY EISAI KATA TIS PAIDIKIS BIAS.


Τα γουστάρω ρε παιδί μου. Η βλακεία σε όλο της το μεγαλείο. Ποιοι τα σκέφτονται αυτά θα ήθελα να ήξερα και αν αυτό που έκαναν ήταν σχεδιασμένο απο την αρχή ή οχι. Πολλοί ανθρωποι που είχαν βάλει το status κατά της παιδικής βίας με τη μητέρα δολοφόνο μετά έβαλαν το status για το πόσο αγαπάνε τη μαμά τους. Ευχελεος λεμε...

...

...

αααχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχα

So long lonesome...

I am a very social person in general. I make friends very easily and have lots in many places. I like it that way and it has always been a way of life for me. Make friends and not lose the ones i value the most. One way or the other it has worked out very nice all these years. I fill my weekends with coffee, beer, pizza, games, bar-otsarkes and all kinds of activities with them. It was a happy little arrangement until year 2007.

I am sure it was a great year for many many people and lots of great things were accomplished. For me it started with my father passing away at age 56 after a 3 year long "battle" with cancer. It continued with one of my workers getting into a serious accident at work and needing surgery. It topped out with the forest fires that burnt almost everything i had in my factory and continued with the national power company owing me about 100k € which they gave 4 months after they where supposed to. I had union problems, workers refusing to work, people coming after me for unbalanced checks, a "girlfriend" that made my mind a junkyard and generally a really bad situation.

So In all that confusion and madness my head was not in its right place. I often thought of crashing my car to wake up five years later when everything would be ok! Thankfully i didn't. I managed to get myself together. I made an island for myself to survive. And i did. I managed to turn everything around in 2008 and brought many changes in my life. My social life returned to normal, i continued working with no problems and finally saw the future clear ahead of me.

There was though one thing that left a small scar in me. Many times during that harsh period i found myself wanting to talk to someone but in my mind no one was around. I wanted to curl up in someones arms and just sit there telling him everything i was holding inside. But that person wasn't one of my many friends, who all stood by me during those days by the way. It wasn't one of my sisters. It wasn't my mother nor any other relative. It was something i had chosen to put aside for a very very long time.

I found myself needing a partner. Someone that my heart would have in a different place than everyone else. Someone that would listen to me, comfort me, cheer me up, make me feel special or just simply smile as i talked my heart out. It was the only thing that i couldn't stop from entering my island and rooting in the middle of it so i could see it every day. So every time i looked at it i felt alone even though i wasn't.

Anyway when i left the island and resumed my life i had taken a seed of that tree with me. I didn't know i had it with me until recently. I found myself wanting to share two very small unimportant things of my life with some one and i couldn't find anyone around to share them with. One was a dedication a singer made to me and some friends and the other was me winning a small tournament of Magic The Gathering. I remembered that tree in the middle of the island and i found no satisfaction in those things.

And i asked myself what is worse. Having no one in the world to share even the most trivial aspects of your life or having everyone and not wanting to share?

:)

Explosions in the sky - "So long, lonesome" from the album "All of a sudden i miss everyone"

http://www.youtube.com/watch?v=jotDBl1vilg

Dreams continued...

Ever had dreams that are fucking weird? They take you from place to place and you spend entire days in them? I just had one of those nights where every minute was filled with a dream. Others normal, others twisted and one of them disturbing. So much that i woke up at night and wrote it down to remember it next morning...

Damn i wish they invented a machine that could record your dreams and play them back the next morning while drinking your coffee. Just for the fun of it.

I will explain that disturbing dream later...


And a good morning to you all...

Some thoughts on being ourselves...

I have often thought of the importance of being myself. Making decisions according to my gut feeling and not by listening to everyones opinion. They have often only managed to make my thoughts like spaggheti. Your mind can play tricks with those thoughts. It often keeps what you want to hear and not the whole picture. That's why even though I ask for many opinions only a handful of people are truly the ones who help me decide. And they don't make me decide. They just clear my head of unnecessary trouble that I may have put it in. The decisions I make are based on my gut. If I feel like doing something I know is wrong or they have told me is wrong I will do it. It's what I need to do so I can be who I am. Ultimately that's how everyone should act. It's what has gotten me this far with people and even though I've made mistakes I only learned from them and I don't repeat them. Trust your gut and what you feel...

The Crane

In the heart of winter she folds one leg and buries her head beneath a wing, moving not a muscle...

That's what it means to survive on courage alone! Itezuru the frozen crane! That desperate struggle is her beauty!

She doesn't resist. She doesn't complain. She depends only on herself, drawing out her last ounce of strength.

Is that not the way of all who truly follow their hearts...?

A minimalistic masterpiece...

So i'm hanging out in my friend's apartment after a long night out. Listening to Daft Punk and trying to relax I try to find something to pass the time. His sister, an English teacher, gives me a Classroom Test 1a that ten year olds write. After looking at it for a bit just to feel smarter than them i get to the essay.

Writing: Describe your bedroom

has got a tv, a bed, a desk, a werdrobe, a lamp
it's colour is green
the desk is in the next to the bookcase
it's quite dig. The lamp is on the desk
The books is on the desk. The pillow is on the
sofa the computer is on the table. The
bedroom is modern


A minimalistic masterpiece that actually describes a room better than i would describe it. Is it something we are missing in our life? Getting to the point quickly rather than overthinking all the parameters?

And as i sit down and write this, having in me still all the drinks from last night i realise that the room i am in is modern...

O Καφες...

Καφες……




- Αντε ρε! Ακομα να παρεις καφε?

- Δε βλεπεις την ουρα ρε βλακα?

- Τη βλεπω αλλα εισαι τοση ωρα εδώ που αναρωτιεμαι αν αφηνεις τα γκομενακια να σε προσπερνανε!

- Ε αφησα ένα δυο…..

- Θες σαντουιτς?

- Όχι ρε ευχαριστω!

- Γιατι δε πεινας?

- Μπα!

- Αν είναι να πιεις καφε πρεπει να φας κατι όμως!

- Ειπα δε πειναω ρε μαλακα θα με πρηξεις πολύ ακομα?

- Απλα λεω ρε…

- Δε λες! Με πρηζεις και θα σε βαρεσω καμια ωρα! Δε πειναω λεμε!

- Καλα. Πες και έναν σκετο αχτυπητο για εμενα.

- Αχτυπητο? Σιγουρα?

- Ναι ρε!

- Ρε θα τρυπησει το στομαχι σου με κατι τετοια! Ασε που μαλλον δε θα φτιαχνουν τετοιο καφε αυτοι.

- Γιατι να μη φτιαχνουν?

- Ε ξερω’γω? Όλα αυτά τα καινουρια συνηθως δε φτιαχνουν. Το παιζουν υπερανω.

- Α ναι ε? Ε τοτε πες ένα φραπε κανονικο.

- Καλα εισαι μαλακας? Τι σου ειπα τωρα? Ότι δε φτιαχνουν φραπε δε σου ειπα?

- Όχι! Αφου σου ειπα αχτυπητο όχι φραπε!

- Ε το ίδιο είναι ρε!
- Μη λες βλακειες!

- Αφου είναι το ιδιο ρε βλακα!

- Ο ενας είναι αχτυπητος και ο άλλος είναι φραπες. Στα γαλλικα σημαινει χτυπημενος! Αντε ασχετε!

- Ενταξει το καταλαβες ότι αυτό εννοουσα αλλα εισαι βλακας και θες να με συγχυσεις! Ο ΙΔΙΟΣ ΤΥΠΟΣ ΚΑΦΕ ΕΙΝΑΙ!!

- Ρε δε μας χεζεις λεω εγω? Πρωτα λες μαλακιες και μετα τις ριχνεις σε εμενα!

- Τελειωνε τωρα λεγε τι καφε θες!

- Να πανε να γαμηθουνε αν δεν εχουν φραπε!

- Ενταξει αλλα μη με πρηζεις μετα για καφε στο δρομο.

- Εσυ τι θα παρεις?

- Ένα freddo espresso μετριο με γαλα και ένα δυο κουλουρακια.

- Ένα ή δυο κουλουρακια?

- Μαλακα θα φας σφαλιαρα! Ορεξη εχεις?

- Καλα δε σου μιλαω. Πιες τον καφε σου να ξελαμπικαρεις.

- Ένα Freddo Espresso μετριο με γαλα κοπελια.

- Χιλια συγνωμη αλλα εχει χαλασει η μηχανη του καφε! Μηπως να σας φτιαξω καλυτερα εναν φραπε?

So in this dream...

I was sitting in the corner of a building when a girlfriend of mine saw me and came to greet me. She was with another friend and they both had gone shopping. I was very happy to see her. I don't remember the name i gave her in my mind but her form was that of a friend i haven't actually seen in a long time. We started catching up and she confessed that she missed me and wanted to talk.

So we went to have coffee next door in a nice shop. We sat opposite each other but for some reason in different tables. Just as we were about to talk my sister came an sat next to me. I told her that i wanted to be alone with what's her name (honestly i don't remember :P) and she left. Immediately after she left another friend sat beside me. I was getting irritated so i started saying.

"I just want to speak with her! Let me speak with her!" and i started to walk around to her side of the table when the waitress came with my coffee.

She said "Here is your coffee sir! With salt!" and she shoved the salty coffee in my mouth! I drank the coffee and immediately asked to see her manager to complain for my salty coffee. After that i don't remember exactly what went on...

Hmmm....


Hmmmmmmmmmm...........

A Brief Moment Of Clarity...

It was friday morning and i was waiting for my coffee. Sitting alone with my bag in my lap i held my head with my hand and watched across the street. Cars were passing by, people were talking all around me but i was still focused on the poster on the wall. And suddenly a violin was playing a tune. It was at that moment that i realized i was there. In that particular moment in time. I felt alive. My mind was empty but my brain was interpreting everything that happened around me. And i felt so sober... So fucking sober...

And just like that... we are back on square one... with a couple of ladders to help along the new way...

Το μόνο πράγμα που μπορεί κάποιος να κάνει λοιπόν είναι να κουνήσει το κεφάλι του να χαμογελάσει και να κάνει υπομονή!

Αντε και καλή αρχή να έχουμε !

Midas Fall - Bright lights will harm no-one

http://www.youtube.com/watch?v=aEy_nJhx1T0