Ρεβυθια...

"Πάλι ρεβύθια έχει σήμερα?" γκρίνιαξε. Κάθε φορά που είχε όρεξη για κρέας και γυρνούσε μετά τη δουλειά κουρασμένος και εκνευρισμένος αυτή έφτιαχνε ρεβύθια. Τα σιχαινόταν τα ρεβύθια. Έβαλε μια κουταλιά στο στόμα του και μπούκωσε μαζί ψωμί και τυρί για να μην καταλάβει τη γεύση τους.

"Που είσαι; Δε θα έρθεις να σε δω λίγο?" της φώναξε. Έριξε λίγο παραπάνω λεμόνι και πιπέρι. Μασούλησε ήσυχα και άνοιξε την εφημερίδα που του είχε αφήσει δίπλα στο πιάτο. Απεργίες, νομοσχέδια και λοιπές βλακείες τον αποσπάσανε. Δεν του είχε απαντήσει. Η επόμενη κουταλιά του ξύνησε. Είχε βάλει πολύ λεμόνι τελικά δε χρειαζόταν τόσο.

"Γιατί δε μου μιλάς τώρα δηλαδή;" της φώναξε και ρεβύθια του έφυγαν απο το στόμα. Τα μάζεψε με μια χαρτοπετσέτα βλαστημώντας. "Γαμώ το..." εκνευρισμένος συνέχισε να τρώει. Θα του έσπαγε τα νεύρα σήμερα. Το έβλεπε. Λες και το έκανε επίτηδες τον τελευταίο καιρό. Του είχε σπάσει τα νεύρα. Είχαν προβλήματα βέβαια αλλά τίποτα πολύ σημαντικό.

Εκνευρισμός απο την δουλειά αυτός. Κλεισμένη στο σπίτι όλη μέρα αυτή. Τους έδινε στα νεύρα. Σήμερα όμως ήθελε λίγο την παρέα της. Είχαν απολύσει άλλους δυο συναδέλφους του και τον είχε πιάσει άγχος. Γιατί να έρθει όμως. Τις προάλλες του ζήτησε να μείνει μαζί της και να μη βγεί και την έγραψε. Λογικό να του κρατάει μούτρα και να του φτιάχνει ρεβύθια.

Σταμάτησε να τρώει και σήκωσε το κεφάλι του. Σα να του φάνηκε οτι έκλεισε η εξώπορτα. Δεν την άκουγε πουθενά. Ακούμπησε το κουτάλι του και της φώναξε. Σιωπή. Σκούπισε τη μούρη του και σηκώθηκε. Δεν ήταν στο σαλόνι. Περπάτησε στο εσωτερικό του διαμερίσματος κοιτώντας στα υπόλοιπα δωμάτια μέχρι που έφτασε στην κρεβατοκάμαρα.

Τα ρούχα της ήταν απλωμένα στο κρεβάτι. Άρχισε σιγά σιγά να καταλαβαίνει. Περπάτησε στο σαλόνι. Στην εξώπορτα υπήρχε ένα σημείωμα σε κίτρινο post-it. Δε μπορώ άλλο.

Το ξεκόλλησε και πήγε ήρεμος στην κουζίνα. Κάθησε στην καρέκλα και το κόλλησε στη μέση του τραπεζιού και συνέχισε να τρώει τα ρεβύθια. Αυτά τα γαμημένα ρεβύθια, με το πιπέρι και το λεμόνι, που ξαφνικά του φάνηκαν τόσο νόστιμα.