Ήταν τέλος Οκτωβρίου του 2007 στην ταβέρνα Μυρτιά στην Νέα Σμύρνη που έκανα το τελευταίο μεγάλο φαγοπότι που θυμάμαι. Πραγματικά μεγάλο όμως. Κρασιά, κρέατα, πατάτες τηγανιτές, σαλάτες και στο τέλος λουκουμάδες. Μάζευα ενέργεια για τους μήνες που θα ακολουθούσαν γιατί την επόμενη ημέρα είχα αποφασίσει να ξεκινήσω δίαιτα.
Φτάνοντας λοιπόν στο χωριό την επόμενη μέρα εξήγησα το σχέδιο μου στη μάνα μου. Ένα σάντουιτς το πρωί μεσημεριανό και το απόγευμα το πολύ μέχρι τις 9 μια σαλάτα ή ένα γιαούρτι με φρούτα ή ενα μπολ δημητριακά.
Στο διάστημα των μηνών που κράτησε αυτό έτρωγα ότι είχε η μητέρα μου για μεσημεριανό και μόνο αυτό. Ένα πιάτο ολόκληρο χωρίς ψωμί και λίγη σαλάτα αν υπήρχε. Ανάγκασα τον εαυτό μου λοιπόν και έφαγα φαγητά που θα απέφευγα και θα αντικαθηστούσα με κάποιο κρεατικό. Άρχισα να τρώω φασολάκια, φακές και ότι άλλο όσπριο δεν έτρωγα τόσα χρόνια ή απέφευγα. Σταμάτησα να τρώω πολλά λίπη στα κρέατα και έκοψα εντελώς τις τηγανιτές πατάτες. Το ψωμί περιορίστηκε στο ένα τρίτο της φέτας και αυτό όχι πάντα.
Μπορώ να πω λοιπόν οτι μετά απο εκείνη τη δίαιτα έμαθα να τρώω πιο σωστά και κυρίως να ευχαριστιέμαι το φαγητό μου περισσότερο. Χορτόσουπα δεν υπήρχε περίπτωση να έτρωγα τότε. Τώρα τη φτιάχνω και μόνος μου και την απολαμβάνω κιόλας. Χορτόπιτες, σπανακόπιτες, ντολμάδες.
Δώσε μου ζεστές φακές και λίγη σαρδελίσα και πάρε μου την ψυχή...
No comments:
Post a Comment