Comics soothe the savage beast...

Δε μπορω να θυμηθώ πότε ακριβώς είχα την πρώτη μου επαφή με τα κομικ. Θυμάμαι κάποια στιγμή στο χωριό εδώ που μένω τώρα, την Περιπέτεια, το Αγόρι και το Μπλέκ να εμφανίζονται απο το πουθενά. Μπορει όμως να ήταν τα Λουκι Λουκ και τα Αστεριξ του θείου μου Κωστή στην Κρήτη τα καλοκαίρια. Ειχε μια μεγάλη συλλογή και εκτός από αυτά είχε και Mafalda. Έκανα πάρτυ κάθε φορά που πήγαινα στο σπίτι της γιαγιάς και τα διάβαζα. Έτσι στην Αθήνα σιγά σιγά άρχισα να τα αγοράζω και εγώ.

Κάποια στιγμή έπεσαν στα χέρια μου οι επανεκδόσεις του Amazing Spiderman της Καμπανάς. Μαγευτικα απο το σχέδιο του Todd MacFarlane και γούσταρα τον Eric Larsen που συνέχισε. Ο Mark Bagley μου τα χάλασε πολυ και ξενερωσα. Στο Αγόρι στο μπλέκ και στα λοιπά του είδους διάβαζα Judge Dredd και άλλες ιστορίες απο το 2000ad. Κάποια στιγμη το 1996 λοιπόν πήγα και εγώ στο μυθικό για εμένα τότε Solaris στα Εξάρχεια.

Ο Παναγιώτης και ο Νίκος που έχουν το Relax Your Soul στη Σολωμού δούλευαν τότε εκεί. Έβαλα λοιπόν στην συνδρομή μου το Spawn και το Dawn: Lucifers Halo. Αρκετά τυχερός, κατάφερα να μαζέψω τα 4 απο τα 6 τεύχη του Dawn τότε. Συνέχισα και με άλλα που δε θυμάμαι τώρα και τα εχω στη βιβλιοθήκη στην Αθήνα. Red Star, Danger Girl, Battle Chasers, Crimson, Fathom. Πάρα πολλά για να τα θυμηθώ όλα. Το 99 πήρα το Punisher: Welcome Back Frank των Garth Ennis και Steve Dillon. Έχασα το μυαλό μου. Ο Punisher είναι ο μοναδικός χαρακτήρας που διαβάζω φανατικά απο τότε. Τον Spawn Έχω σταματήσει να τον διαβάζω εδω και εκατο τεύχη.

Μετά απο εκεί άρχισα να διαβάζω και το "9" της Ελευθεροτυπίας. Μέσα εκεί γνώρισα τον εκπληκτικό Λέανδρο με το χιούμορ του και το χαρακτηριστικό σχέδιο του. Η Χωματερή είναι εύκολα το καλύτερο κόμικ που έχω διαβάσει στις σελίδες του. Μέσα απο τις σελίδες του εκτίμησα το ευρωπαϊκό κόμικ πολύ παραπάνω. Είχα διαβάσει τα Incal καιρο πριν αλλα μετα απο το "9" άρχισα να τα ψάχνω λίγο παραπάνω. Αποκορυφωμα το εκπληκτικό Blacksad του οποίου ενα φοβερό hardcover κυκλοφόρησε πριν κάτι μήνες.

Σειρά είχαν τα manga. Καπου στο 2001 είχα δει ένα σχέδιο του Hiroaki Samura που έδειχνε τον Manji τον πρωταγωνιστή του Blade of the Immortal. Ερωτεύθηκα το σχέδιο σχεδόν αμέσως. Άρχισα να παίρνω τα τεύχη και τους τόμους για να συμπληρώσω το διάβασμα της σειράς. Ακόμα θυμάμαι το πρώτο τεύχος που έπεσε στα χέρια μου το οποίο διάβαζα ξανά και ξανά. Προσπαθούσα να αντιγράψω το στυλ του σχεδιου μάταια. Παραμένει ακόμα η μεγαλύτερη επιρροή μου. Με το Lone Wolf And Cub ήρθα στα ίσια μου. Αγόρασα τους τέσσερις πρώτους τόμους τους οποίους διάβασα μονοκοπανιά. Συνέχισα αγοράζοντας τους μαζικά μέχρι να Έχω και τους 28. Όταν το τελείωσα το ξαναδιάβασα πάλι πιο χαλαρά και κατάλαβα πλέον τι είχε σημασία για μένα σε ένα κομικ. Samurai Executioner, Akira, Dragonball, Ikigami, Samurai Deeper Kyo, Vagabond.

Ποτέ δεν έπιασα τα υπερηρωικά κόμικ των μεγάλων εταιριών. Προτιμούσα τις εκδόσεις της Dark Horse και κάποια λίγα απο τις άλλες ακολουθώντας κυρίως συγκεκριμένους καλλιτέχνες. El Diablo, 100 bullets, Preacher, Walking Dead, The Boys. Μέχρι σήμερα εχω γεμίσει δυο βιβλιοθήκες με τεύχη και τόμους κομικ. Όταν βαριέμαι κάθομαι και τα τακτοποιώ καταλήγωντας να ξεφυλλιζω πάλι τα τεύχη που μου αρέσουν.

Όσο σκέφτομαι τις άπειρες ώρες που έχω ξοδέψει σε αυτά χαμογελάω. Γιατί με έχουν ταξιδέψει και με έχουν κανει να γελάσω όσο κανένα άλλο χόμπιτ μου. Συνεχίζω ακόμα φανατικά και πολλά πλέον δε προλαβαίνω να διαβάσω. Τα πιάνω όμως τα βράδια πριν κοιμηθώ και δυο δυο τους αλλάζω τα φώτα.


p.s. Ξέχασα να αναφέρω το Conan της dark horse που είναι υπέροχα επικό και φανμποικο. Πόσα άλλα ξέχασα ρε γαμώτο... :P