7 χρόνια φαγούρα...

Παραμονή πρωτοχρονιάς το 2003 την έβγαλα στην Αθήνα. Αν θυμάμαι καλά κάποιες μέρες πριν είχε χιονίσει. Είχα ανέβει με τον πατέρα μου απο το χωριό τη μισή διαδρομή με αλυσίδες και κονιάκ μέσα στο αμάξι. Στις 2 Ιανουαριου ο πατέρας μου θα έμπαινε για μια εγχείρηση, οπότε εγώ θα γυρνούσα μόνος να αναλάβω τη θέση του στο εργοτάξιο μας. Μέχρι τότε κατέβαινα μόνο για μια με δύο βδομάδες κάθε φορά. Είχα ως πρόσχημα την σχολή και έμενα στην Αθήνα για να πηγαίνω βόλτες και να παίζω παιχνίδια στον υπολογιστή.

Ήμουν 22 χρονών και δεν είχα διανοηθεί να κατέβω στο χωριό να δουλέψω. Μακρυά απο όλους τους φίλους μου. Το έβλεπα σαν εξορία. Τα έφερε έτσι όμως η μοίρα και κατέβηκα αναγκαστικά. Πάμε να δούμε λοιπόν την ανασκόπηση...

2004



Ολυμπιακοί αγώνες και Euro 2004. Αυτά μου έρχονται στο μυαλό όταν θυμάμαι αυτή τη χρονιά. Κατέβηκα την 1η του μήνα στο χωριό λοιπόν. Έμενα στο παλιό σπίτι του παππού μου. Ένα δωμάτιο 3 επί 5 με ένα χαμηλό τζάκι για ζεστασιά μιας και δεν είχαμε βάλει καλοριφέρ ακόμα. Θυμάμαι ένα βράδυ η φωτιά είχε σβήσει και είχα ξυπνήσει παγωμένος χωρις να μπορώ να κουνηθώ. Την άναψα με τα χίλια ζόρια μιας και τα χέρια μου δεν ένιωθαν και πολλά. Στη φωτιά έψηνα που και που κανένα λουκάνικο, καμιά μπριτζόλα, καμιά πατατούλα οφτή.

Τα πρωινά δεν είχα νερό. Οι σωλήνες πάγωναν και συνήθως μετά τις 9 μπορούσα να ανοίξω τη βρύση. Μπάνιο έκανα στο εργοτάξιο μιας και εκεί είχαμε ένα ματζαφλάρι που ζέσταινε το νερό. Σάουνα όμως! Έβγαινα απο το ζεστό στον παγωμένο αέρα και τσίτωνε το δέρμα ρε παιδί μου. Δουλειά, σπίτι, ίντερνετ isdn 64kbps και πανικός. Είχα γραφτεί σε όσα site έβρισκα μπροστά μου.



Μετά απο 2 μήνες οι γονείς μου γύρισαν να μείνουν πάλι κάτω. Ο πατέρας μου μόνο θα έκανε ακτινοθεραπίες οι οποίες όμως σταμάτησαν μετά απο λίγο διάστημα μιας και του προκάλεσαν πάλι πρόβλημα στο έντερο. Ξεκίνησε λοιπόν μια τραγική συγκατοίκηση. Εγώ είχα συνηθίσει μόνος μου και είχα φρικάρει. Ο πατέρας μου να βγάζει πάνω μου όλα του τα νεύρα και γενικά μια φάση που με έφτασε σε σημεία να μην μιλάω στους γονείς μου για μέρες ολόκληρες.

Το καλοκαίρι έφτασα στα όρια μου. Τους είπα οτι φεύγω για 2 βδομάδες γιατι αλλιώς δεν θα την έβγαζα καθαρή. Ανέβηκα στην Αθήνα πήγα στους ολυμπιακους αγώνες εκανα μπάνια πήγα βόλτες και μετά απο δύο βδομάδες ξαναγύρισα ήρεμος και αποφασισμένος να αντέξω.

Άντεξα με τα χίλια ζόρια τέλος πάντων. Ξέχασα να αναφέρω οτι στις 28/2/2004 είχα ένα ωραιότατο ατύχημα με το παλιό μου αμάξι με το οποίο έφερα 2 τούμπες στον αέρα. :P

2005

Εντάξει μεγάλη μεταβατική χρονιά για εμένα. Πήγα στρατό και παντρεύτηκε η μεγάλη μου αδερφή. Αυτά τα δύο βασικά. Ένα άλλο λιγότερο σημαντικό αλλα βασικό ήταν αυτό...



Μουστάκι. Για 9 μήνες κυκλοφορούσα με αυτό συν καμιά δεκαπενταριά κιλά έξτρα. Σπουδαίο μουστάκι! Χαμός όπου και αν πήγαινα! Εξωγήινος! Ακόμα θυμάμαι την αντίδραση των κολλητών μου που είχαν έρθει να πάμε για καφέ δυο μέρες πριν μπω στο Ναύπλιο. Ενα μικρό fiat seicento πήγαινε πέρα δώθε απο τα γέλια σα να είχε μέσα τρία κομπρεσέρ.

Μέσα στις ατελείωτες μη παραγωγικές ώρες λοιπόν, που μου προσέφερε απλόχερα ο στρατός, κάθισα και σκέφτηκα τι θα έκανα τελικά. Έκατσα τα ζύγιασα και όταν ήρθε η ώρα να επιστρέψω στο χωριό, το έκανα με χαμόγελο και σίγουρος για τον εαυτό μου και την απόφαση που είχα πάρει.

Επίσης στο διάστημα πο ήμουν φαντάρος ο πατέρας μου έφτιαξε το σπίτι και έβαλε καλοριφέρ. Γιούπιιιιιιιι. Moving ooooon...

2006

Η αρχή της κατρακύλας! Ο πατέρας μου να κάνει αιμοκαθάρσεις, η μάνα μου να στεναχωριέται και εγώ να προσπαθώ να τα φέρω όλα βόλτα. Κατά τον φεβρουάριο ο πατέρας μου, μου παρέδωσε και επίσημα τα ηνία της εταιρείας όταν μου έδωσε ενα μπλόκ επιταγών. Είχε καμιά δεκαπενταριά επιταγές κομμένες τις οποίες έπρεπε κάπως να καλύψω... Λέμε τώρα. Μέσα στην χρονιά η υγεία του πατέρα μου έπεσε δραματικά και μας προετοίμασε σιγά σιγά για το τέλος.

Το μεγάλο γεγονός όμως είναι οτι γεννήθηκε ο ανηψιός μου ο τραμπούκος.



Η δουλειά πήγαινε σχετικά καλά. Έκανα πράγματα που δεν είχα ξανακάνει και γούσταρα. Τοίχους αντιστήριξης, σωληνωτά στα ορυχεία, καλωδιώσεις στους ταινιοδρόμους. Καλές εμπειρίες. Η ζωή στο χωριό ήταν εύκολη. Το ιντερνατ ήταν ακόμα isdn 64 και ανέβαινα στην Αθήνα μια φορά το μήνα για να ξελαμπικάρω. Τον Απρίλιο μπήκα και στο Φόρουμ το οποίο με βοήθησε να περάσουν οι μέρες ακόμα καλύτερα. Απο εκεί γνώρισα δυο απο τους καλύτερους φίλους που έχω τώρα.

Στην Μεγαλόπολη δεν έβγαινα παρα μόνο τα καλοκαίρια όταν ερχόντουσαν φίλοι. Την είχα σιχαθεί εντελώς και εξακολουθώ να την σιχαίνομαι. Περνούσε ο καιρός...

2007

Ξεκίνησε υπέροχα με τον θάνατο του πατέρα μου. Συνέχισε με ένα εργατικό ατύχημα στη δουλειά. Τον Αύγουστο μας πέρασε και μια η φωτιά και δεν αφησε κολυμπηθρόξυλο. 70 χιλιάδες ζημιά απο τα μηχανήματα χωρίς να υπολογίζω λεφτά που έχασα επειδή δε μπορούσα να πουλήσω τον ασβέστη που είχα στους λάκκους. Για να με αποτελειώσει η ΔΕΗ έκανε να με πληρώσει τέσσερις μήνες λόγο γραφειοκρατείας. Απλήρωτοι εργάτες για 4 μήνες. Επιταγές σφραγίστηκαν, διαταγές πληρωμής βγήκαν, εμφανίστηκαν παλιά χρωστούμενα και καλοθελητές του πατέρα μου. Είχα σταμπαρει ένα σημείο στον δρόμο για Μεγαλόπολη για να στουκάρω με το αμάξι μούρλια σου λέω! Μπορεί και να τη γλύτωνα βέβαια.

Δε μπορώ να περιγράψω ακριβώς την κατάσταση στην οποία ήμουν. Έκλεινα το κινητό για να μην χτυπάει συνέχεια. Ξυπνούσα τα βράδια και η καρδιά μου πήγαινε να σπάσει απο το άγχος. Την άκουγα δυνατά να θέλει να βγεί απο το στήθος μου και να εξαφανιστεί κάτω απο μία πέτρα.

Η μυρωδιά του καμένου ξύλου έκανε μήνες να φύγει και όσο έβλεπα πώς είχε γίνει το χωριό και θυμόμουν πως ήταν στεναχωριόμουν. Τι στιγμή λοιπόν εκείνη που χρειάστηκα κάποιον οι θεοί του μπάσκετ φρόντισαν να μου στείλουν κάποια που θα μου έκανε το μυαλό ακόμα περισσότερο κουρκούτι. Πήρα λοιπόν και ένα μάθημα για την ψυχανωμαλίαση που υπάρχει εκεί έξω.



Χριστούγεννα του 2007 σχεδόν όπως ξεκίνησαν τελείωσαν όλα. Πληρώθηκα ξεχρέωσα, οχι όλα αλλά τα περισσότερα, και μπόρεσα άνετα να προγραμματίσω τη ζωή μου και τη δουλειά μου απο εκείνη τη στιγμή και πέρα.

p.s. ενα πράγμα που με βοήθησε να την παλέψω ήταν η δίαιτα και η γυμναστική. Έχασα 14 κιλά μέσα σε 4 μήνες απο τον Νοέμβριο του 07 εώς τον φεβρουάριο του 08.


2008

Τη χειρότερη χρονιά διαδέχθηκε η καλύτερη. Απο τα 52 σαββατοκύριακα του χρόνου τα 40 ήμουν στην Αθήνα. Τα μισά απο αυτά γύριζα σπίτι τα ξημερώματα. Το έριξα έξω όσο μπορούσα. Πήγα σε συναυλίες, σε γάμους, διακοπές. Πήγα στη Ρόδο στην Κω και στην Νάξο. Χόρεψα, φλέρταρα, γλέντησα, γέλασα. Έφτασα τη ζωή μου στο χωριό στο σημείο που ήθελα. Χρησιμοποιούσα τις μέρες στην εξοχή για να παίρνω δυνάμεις για το επόμενο πσκ στην Αθήνα. Μέγαλο γεγονός της χρονιάς είναι οτι πάντρεψα τον κολλητό μου τον Δημήτρη.



Μετά το τραγικό 2007 επέβαλα στον εαυτό μου να ξεκουραστεί. Περιόρισα τη δουλειά σε μερικές ώρες... τη βδομάδα και απόλαυσα τη ζωή μου. Άρχισα να ξυπνάω γύρω στις δέκα το πρωί και να κοιμάμαι όποτε γούσταρα. Η εργολαβία την οποία δούλευα τότε και η οποία τελειώνει σε ένα μήνα απο τώρα, έτσι και αλλιώς δε με χρειαζόταν συνέχεια, οπότε κατάφερα και έκανα ένα όνειρο πραγματικότητα. Να δουλεύω όσο λιγότερο γίνεται και να ζω αξιοπρεπέστατα.

Το χωριό βέβαια παρέμενε χωριό και η Μεγαλόπολη χάλια μαύρα αλλά δε το σκεφτόμουν. Μου άρεσε που ήμουν μέσα στον καθαρό αέρα.

2009

Πάνω κάτω τα ίδια με το 2008 αλλά με 2-3 προβλήματα που εμφανίστηκαν κατάλοιπα κακοδιαχείρισης του πατέρα μου έπρεπε να βάλω σε τάξη. Κατα τ'αλλα τίποτε το συνταρακτικό. Πήγα στην Αυστρία τον Ιούνιο για να δω Faith No More και πήρα μια γεύση απο τα περίφημα μουσικά φεστιβάλ του εξωτερικού. Καλά ήταν παράπονο δεν έχω εκτός απο την πίεση που δεχόμουν απο τις εκκρεμότητες που ανέφερα πιο πρίν και οι οποίες άρχισαν να με κάνουν να σκέφτομαι το πόσο ακόμα θα πληρώνω αμαρτίες γονέων.



Η συγκατοίκηση με τη μητέρα μου εξελισσόταν ομαλά και χωρίς προβλήματα. Πέρναγα τις καθημερινές παίζοντας rock band και guitar hero λες και δεν υπήρχε αύριο. Ήδη όμως είχαν μπεί σκέψεις στο μυαλό μου.


2010

Μια πολύ περίεργη μεταβατική χρονιά. Απο τη μία θα μπορούσα να τη χαρακτηρίσω απο τις καλύτερες αλλά παράλληλα και απο τις χειρότερες. Εντάξει όχι τραγική όσο το 2007. Άρχισα να έχω τάσεις φυγής απο το χωριό απο τον απρίλιο, οι οποίες και κορυφώθηκαν τον μήνα που πέρασε. Κατάλαβα οτι είχα και έχω πέσει σε ένα τέλμα. Έχω γίνει τεμπέλης και αφήνω πάρα πολλά για την τελευταία στιγμή.

Όταν τον Ιούλιο στην δημοπρασία της εργολαβίας που δούλευα εώς τότε ακύρωσαν τον μηχανικό με τον οποίο συνεργαζόμουν, ήξερα οτι οι μέρες μου στο χωριό ήταν μετρημένες πλέον. Όπως και να είχε όμως είτε έμενα εδω κάτω είτε όχι είχα αποφασίσει να αλλάξω βάση. Τέλος δεκέμβρη έπιασα πάτο.

Ένιωθα σα να ήμουν στο στρατό πάλι. Λες και ήμουν σε ένα φυλάκιο στη μέση του πουθενά χωρίς να έχω δει άνθρωπο για μέρες. Δυο επισκέψεις φίλων και μικρά ταξιδάκια με το αμάξι με βοήθησαν να την παλέψω. Είχαν πέσει όλα μα όλα στο κεφάλι μου την ίδια στιγμή και μου το έκαναν κουρκούτι. Το 2007 πολλα βράδια στριφογύριζα για ώρες ολόκληρες πριν κοιμηθώ ευτυχώς όμως κοιμόμουν καλά.



Η καλύτερη χρονιά που είχα συναυλιακά. Είδα τέσσερις απο τις αγαπημένες μου μπαντες σε διάστημα πέντε μηνών. Πήγα ωραίες διακοπές. Άκουσα καινούριες μουσικές. Γνώρισα εναν άλλο εαυτό που δεν πίστευα οτι είχα και ερωτεύτηκα. Είδα δυο φορές Χειμερινούς Κολυμβητές και γούσταρα με την ψυχή μου. Πήγα σε κάποια ΕΠΙΚΑ πάρτυ στο ένα μάλιστα μπανταρισμένος απο το ατύχημα. Ξέχασα να πω για το ατύχημα ε?

Σάββατο κάπου μέσα στον Μάϊο κατέβαινα στο κέντρο με το μηχανάκι της αδερφής μου και ένας τύπος με έκλεισε και εκτοξεύθηκα πάνω απο το καπό του. Έσπασα την αριστερή μου κλείδα. So that was fun! Βέβαια και αυτό βγήκε σε "καλό" αργότερα αλλά θεοί του μπάσκετ σας παρακαλώ, την επόμενη φορά ας μη χρειαστεί να στουκάρω πουθενά οκ? Είπαμε θα παίρνω mesoulid πριν μιλήσω σε οποιονδήποτε απο εδώ και πέρα! Το έμαθα το μάθημά μου!

Σιγά σιγά έβαλα κάτω τις επιλογές που έχω και πήρα κάποιες αποφάσεις για το μέλλον. Βλέπουμε και πορευόμαστε τέλος πάντων. Όπως ξαφνικά τα έφερε η μοίρα έτσι θα τα ξαναφέρει μπροστά μου.

Ready to cross the river Sanzu?