Ήχοι...

Τρεις ήχοι που έχουν μείνει και θα μείνουν για πάντα στα αυτιά μου...


1) Ο ήχος της βροχής στην τσίγκινη οροφή της τουαλέτας στο χωριό μου. Έπαιρνα μια καρέκλα και την άραζα στην αυλή δίπλα στην τουαλέτα για να την ακούω να χτυπάει...


2) Ο μονότονος ήχος του Γκιόνη. Ο Γκιόνης όπως έλεγε το παραμύθι του παππού μου, ήταν ένα παιδί που είχε χάσει τον αδερφό του και βγήκε στο δάσος να τον βρεί κάνοντας αυτόν τον ήχο. Στην πραγματικότητα είναι ενα είδος κουκουβάγιας που υπήρχε σε αφθονία πριν τις φωτιές του 2007. Απο τότε το ακούω σπάνια πλέον. Όταν ήμουν μικρότερος φοβόμουν πάρα πολύ αυτόν τον ήχο και πολλές φορές δε μπορούσα να κοιμηθώ.


3) Ο ήχος της καρδιάς μου πρίν κοιμηθώ. Μικρότερος νόμιζα οτι άκουγα τα βήματα κάποιου που ερχόταν να με βρεί. Νόμιζα οτι αυτός ο κάποιος ήταν ο θάνατος και όταν μεγάλωσα κατάλαβα οτι αυτός είναι. Όταν τα βήματα σταματήσουν, δηλαδή όταν με βρεί, θα πεθάνω και εγώ. Χαλάλι του, τόσο περπάτημα θα έχει ρίξει μέχρι τοτε...


Αυτά...