Μικρή ιστορία...

"Έναν freddo espresso σκέτο σε παρακαλώ και ενα μπουκαλάκι νερό." είπε στην κοπέλα στο ταμείο κοιτάζοντας την άλλη κοπέλα που έφτιαχνε τους καφέδες. Κάθε κυριακή απόγευμα για περίπου τέσσερα χρόνια του έφτιαχνε τον καφέ του.

Την είχε προσέξει απο την πρώτη στιγμή. Είχε τα μαλλιά της πιασμένα κοτσίδα η οποία τόνιζε το όμορφο πρόσωπο της. Του θύμιζε την Eva Mendez, ειδικά μια μικρή ελιά που είχε κοντά στα χείλια της. Είχε μάθει και το όνομα της. Το άκουσε να το λένε οι άλλες κάποια στιγμή και δε το είχε ξεχάσει απο τότε.

Άραγε πως θα αντιδρούσε αν της έλεγε να βγουν για ενα ποτό? Είχαν γίνει τόσα πολλά αυτά τα χρόνια στη ζωή του και για κάποιο λόγο ήθελε να της τα πει. Στο παραμύθι θα είχαν καταλήξει μαζί. Θα ζούσαν για πάντα ερωτευμένοι και θα έλεγαν στους φίλους τους την ιστορία της γνωριμίας τους για να το πιστέψουν και εκείνοι. Οτι τα παραμύθια υπάρχουν και είναι αληθινά.

"Πέντε ευρώ και είκοσι λεπτά κύριε!" του είπε η ταμείας.

"Πέντε ευρώ?" την κοίταξε απορημένος αλλά έβγαλε τα λεφτά και πλήρωσε. Πήρε τον καφέ του στο χέρι και πριν φύγει φώναξε "Σε ευχαριστώ πολύ Ντίνα!". Με την άκρη του ματιού του είδε οτι γύρισε και τον κοίταξε βιαστικά. Χαμογέλασε και πήγε στο αμάξι του.

* * *

Η Ντίνα κοίταξε βιαστικά αυτόν που είπε το όνομα της. Δεν τον ήξερε προσωπικά αλλά αναγνώρισε το πρόσωπο του. Τον θυμήθηκε μία φορά με γένια, μια ξυρισμένο, μια με μακρυά μαλλιά. Ένιωσε οτι τον ήξερε χρόνια ενώ δεν είχε ιδέα ποιός ήταν.

"Δύο φραπέδες μέτριους για τον κύριο και έναν ελληνικό Ντίνα ξύπνα!"

Γύρισε στη μηχανή, έπιασε ένα πλαστικό ποτήρι, έβαλε μία κουταλιά καφε, άνοιξε το νερό...