Αγανακτισμένος στο Ρέθυμνο...

Θα με ρωτάνε λοιπόν τα παιδιά μου και τα εγγόνια μου, "Που ήσουν πατέρα/παππού όταν άρχισε η επανάσταση;". "Στο Ρέθυμνο και έπινα ρακές!" θα τους απαντάω γεμάτος περηφάνια. Εκτός όμως απο τις ρακές και τους τόνους φαγητού έκανα και μια βόλτα.

Σάββατο μεσημέρι λοιπόν πήραμε το δρόμο για τους Μύλους. Ένα χωριό δέκα λεπτά περίπου απο το κέντρο του Ρεθύμνου. Εκεί λοιπόν υπάρχει ένα φαράγγι στο οποίο βρισκόντουσαν οι μύλοι του Ρεθύμνου. Το χωριό μέσα στο φαράγγι εγκαταλείφθηκε λόγο της υγρασίας που έκανε τις συνθήκες διαβίωσης δύσκολες. Τουλάχιστον έτσι λένε. Γιατί να μην είχε εγκαταλειφθεί για κανένα πιο γαμάτο λόγο? Να είχαν αλληλοσφαχθεί οι κάτοικοι? Να τους την είχε πέσει κανένα τέρας που να εξαφάνισε όλοι την κοινότητα σε μια νύχτα? Σε όλο τον κόσμο τέτοια γίνονται. Μόνο σε εμάς θερίζουν οι ρευματισμοί...

Λοιπόν φτάνοντας στην αρχή του φαραγγιού κατεβαίνουμε στα πρώτα σπίτια, ένα απο τα οποία έχει γίνει μαγαζάκι στο οποίο μπορείς πολύ ευχάριστα να κάτσεις να πιείς ένα καφέ με ωραιότατη θέα.



Μπαίνοντας όλο και βαθύτερα... στο φαράγγι that is, ακούγεται όλο και πιο δυνατά το νερό που κατεβαίνει. Το μονοπάτι είναι διάσπαρτο με ερείπια τα οποία έχουν παραδοθεί στην οργιώδη βλάστηση(πςςςς τι έγραψα ρε μαλάκα...) και το φως λιγοστεύει μιας και τα δέντρα δημιουργούν μια πυκνή οροφή.



Το μονοπάτι είναι ξεκάθαρο και σε όποια σημεία χρειάζεται κάποια διευκρίνηση υπάρχουν κόκκινα βελάκια και κουκίδες οι οποίες σημαδεύουν τον σωστό δρόμο. Σε λίγα σημεία χρειάζεται λίγη προσοχή καθώς κατεβαίνει απότομα και σε κάποια θα χρειαστεί να βραχούμε λίγο. Όταν βλέπουμε την παρακάτω εικόνα όμως δε πιστεύω να έχουμε πρόβλημα με το νερό...



Το περπάτημα ήταν σχεδόν δύο ώρες και στο τέλος φτάσαμε στον δρόμο, μερικά χιλιόμετρα απο εκεί που είχαμε ξεκινήσει. Γιαυτό προτείνω αν υπάρχει η δυνατότητα να πάρει κάποιος δυο αμάξια να αφήσει το ένα στο τέλος έτσι ώστε να μην ταλαιπωρηθεί στον γυρισμό.



Συμπέρασμα? Ένα μυθικής ομορφιάς μέρος στη χώρα μας απο τα τόσα που δεν έχουμε ανακαλύψει και μας περιμένουν. Είναι κρίμα αν είστε εκει κοντά και έχετε χρόνο να μην το δείτε. Μετά τη βόλτα σας πάτε και σε μια καλη ψαροταβέρνα και λιώνετε στο φαγητό και στη ρακί.

Ευχαριστούμε πολύ την Μαρία που είχε την ωραιότατη ιδέα που είχε και μας πήγε σε αυτό το μέρος.

Στο παρακάτω σετ στο Flickr μπορείτε να δείτε περισσότερες φωτογραφίες.

http://www.flickr.com/photos/thepavl/sets/72157626724988795/

αυτά...

τι άλλα εσείς? Τίποτα σοβαρότερο?

Crescent...

The stars you see in the night sky
Have been dead for centuries
And sunlight creates the illusion
Of life for all these years

Now i no longer trust these eyes of mine
The heart must speak to me
In tongues of forgotten voices
In cosmic energy
So that i can see

The heavens are merely illusions
When you build them high in the sky
And hell is the final solution
For man and his seed design
And the chance of life
And the more that i see
The more life means to me
In the chime of silence of your love
Can't feel in my love
And i need love in my life
Can't feel it in you
And i need love in my, i see life
Can't feel it in you



Είναι κάποια τραγούδια τα οποία σου "κάθονται" με την πρώτη αυτιά. Τα ακούς 2-3 φορές και κάποια στιγμή απλά τα αφήνεις στο repeat να παίζουν συνέχεια. Αυτό έχω πάθει απο χτές με το συγκεκριμένο τραγούδι. Η φωνή του Perry είναι μαγευτική. Η μουσική, μελαγχολική και ατμοσφαιρική με ταξιδεύει. Οι στίχοι του χτυπάνε κατευθείαν στόχο. Είναι το δεύτερο κομμάτι τους με το οποίο το παθαίνω αυτό. Το πρώτο ήταν το Xavier πριν απο χρόνια. Γι'αυτό χαίρομαι πάρα πολύ τώρα που ανακοίνωσαν νέο δίσκο και περιοδεία με την Lisa Gerrard. Θα προσπαθήσω να τους δω στο εξωτερικό αν δεν έρθουν εδώ. Αν και το πιο πιθανό είναι αν πάω έξω να τους δω να έρθουν στην Ελλάδα μετά απο κάποιους μήνες (βλέπε Interpol).


Εσείς τι άλλα?

Ήταν όμορφη;

ξεκίνησα να γράφω κάτι για ένα τραγούδι των χειμερινών κολυμβητών αλλα μετα Απο μισή ώρα επίπονης προσπάθειας στο iPhone και εχωντας γράψει τέσσερις παραγραφους τα εσβησα όλα. Γιατί; Γιατί δεν έχει νόημα πια και δε το χρειάζομαι για να εκφραστώ. Ότι έγινε έγινε και η ζωή συνεχίζεται. Ντου και ξύλο στους eurovisionistas και καληνύχτα σας.


ήταν όμορφη;

εγω σου λέω μπορει να μην ήταν καν αληθινή!

και τι να ήταν;

ξέρω γω;

Of broken bones and voices obscura...

Σαν πέρυσι λοιπόν (νομίζω ήταν 7 ή 8 μαΐου βασικά) ημέρα Σάββατο πήρα το μηχανάκι της αδερφης μου να κατέβω στο κέντρο να πάρω κανένα κόμικ. Ζωστηκα την τσάντα μου έβαλα κράνος κλπ και ξεκίνησα. Οδηγούσα στη λεωφορειολωρίδα όλα ωραία και καλα όταν ένας τύπος έκοψε δεξιά να μπει στο πάρκινγκ Συγγρού Φιξ και με έκλεισε. Learning to fly λοιπόν έφυγα πάνω Απο το καπό πετάχτηκα 6 μέτρα μπροστά έκανα ένα διπλό αξλ και ένα τετραπλό τολουπ και προσγειώθηκα ανάσκελα με το κεφάλι μου να βουιζει.

Κατάλαβα ότι κάτι δεν πήγαινε καλα επειδή δε μπορούσα να κουνησω το αριστερό μου χέρι σωστά. Έβγαλα κράνος και προσπάθησα να ηρεμήσω και να πάρω λίγο αέρα. Δε πρέπει να περίμενα πάνω απο 5 λεπτά για το ασθενοφόρο. Με μάζεψε και με πήγε στο... χμμμ... δε θυμάμαι...

Σπασμένη κλίδα και χαμός. Μπανταρισμενος για ένα μήνα με έναν επιδεσμο χιαστί στην πλάτη και το αριστερό χέρι σε ακινησία. Ακινησία my ass τέλος πάντων. :Ρ

Ένα χρόνο μετα έχω το σήμα του χαρυ Πότερ στα κόκκαλα μου.

Moving ooooooon

ps. γράφοντας το ooooooon το iPhone ήθελε να μου κάνει διόρθωση σε polonium....

μια μικρή ιστορία για τον Θανάση Βέγγο...

Πρέπει να ήταν άνοιξη του 2000. Δεύτερο έτος στη σχολή και είχα κατέβει στο μοναστηράκι με μια φίλη μου αφού είχαμε τελειώσει τα μαθήματα στο ΤΕΙ. Κάτσαμε στον ημιόροφο, στον "Θανάση" να φάμε κάτι. Πέρασε λίγη ώρα και απο κάτω ακούσαμε φασαρία. Όλοι χαιρετούσαν κάποιον και γελούσαν. Κοιτάξαμε και είδαμε τον Θανάση Βέγγο να μπαίνει στο μαγαζί και κόσμος να τον χαιρετάει.

"Θα πάω να τον χαιρετήσω!" της είπα. Ήθελα μόνο να του πω ευχαριστώ και να του σφίξω το χέρι. Κατέβηκα και τον πλησίασα τρέμοντας.

"Κυριε Θανάση!" είπα και άπλωσα το χέρι μου. "Σας ευχαριστώ πολύ!"

"Γιατί με ευχαριστείς παιδί μου? Που επέζησα απο την καταστροφή?" μου είπε χαμογελώντας με τον ίδιο τρόπο που μιλούσε στις ταινίες του.

"Για όλα όσα έχετε κάνει!" του απάντησα

"Εγώ σε ευχαριστώ παιδί μου! Σας καμαρώνω όλους να είσαι πάντα καλά και εσύ!"

Ένιωσα τόσο χαρούμενος. Ο άνθρωπος που είχα δει τόσες φορές σε ταινίες ήταν όλα όσα περίμενα. Ευγενικός, καλός, χαμογελαστός και ειλικρινής. Τον ένιωσα πραγματικά σα να ήταν ένας δικός μου άνθρωπος. Γιαυτό και με το που έμαθα οτι πέθανε δάκρυσα. Γιαυτό και τώρα που τα γράφω αυτά δε βλέπω καλά το πληκτρολόγιο απο τα δάκρυα.

Η μητέρα μου ακόμα έχει να λέει για αυτή τη μέρα που γύρισα σπίτι ενθουσιασμένος που τον γνώρισα και του μίλησα. Την ιστορία αυτή τη λέω και θα την λέω, στα παιδιά μου και στα ανίψια μου που μεγαλώνοντας θα βλέπουν τις ταινίες του και θα γελάνε όπως γέλασα και εγώ.

Ο Θανάσης Βέγγος ήταν ένας μεγάλος άνθρωπος, με μεγάλη καρδιά που αν και τα τελευταία χρόνια δεν τον έβλεπα συχνά στην τηλεόραση και μόνο η σκέψη οτι ζούσε ανάμεσα μας, με έκανε χαρούμενο. Γιατί ήξερα οτι αυτός ο άνθρωπος υπήρχε και ήταν αληθινός και γέμισε τη ζωή μου με ώρες χαράς και γέλιου.

Αντίο λοιπόν κύριε Θανάση. Θα σε θυμόμαστε για πάντα...