A Tangerine Dream in a Green Desert

It was the first time i heard something like that. The massive expanse of sand dunes filled me with awe, strange like something i had never heard before. A style of music that formed images in my mind and made me remember things i hadn't experienced.

As the guitar slowly entered i saw her footsteps in the sand. Along the desert floor, they ran all the way to the start of a rocky outcropping. I was smilling as i moved forward, as i imagined my self happy walking in her footsteps. Closer and closer until i could see her face, as the wind stirred with the sounds of the synthesizer.

I put my hands on her face and kissed her soft lips. The drums signaled the beginning of our dance, our breathless kisses and hungry awkward movements. Faster and more erratic as each second passed. Our bodies sweating in the soft green light of the desert. Two lovers met after a long time, discovering each other again.

And then suddendly the drum slowed and gave way to a calm wind of music and we stayed each others arms.

That music in the air as we made love one night on the couch and she changed that song for me forever, as it had changed my perception of music when i first heard it all those years ago. And i owe part of the man i am now to it but i don't expect anyone to understand why. For me it will be a song  in the soundtrack of my life.

Tangerine Dream - Green Desert

Πέρασα αλλα ελειπες...

Sudpended indefinitely...

Αυτό βασικά. Το μπλόγκ έκανε τον κύκλο του και ήρθε η ώρα να το βάλω στον πάγο για τώρα. Ο πραγματικός σκοπός τη λειτουργίας του έχει εκλείψει εδω και πολυ καιρό οπότε δεν υπάρχει καμία ανάγκη για να συνεχίσω.

Η ζωή μου άλλαξε δραματικά μέσα σε μια νύχτα και η μετάβαση μου σε αυτήν πιο απαλή πεθαίνεις. Το μαρόκο ειναι φοβερό στα περισσότερα του σημεία, βλέποντας το πάντα απο την πλευρά ενός expat με οικονομική άνεση. Life could get better αλλα δε χρειάζεται. Όχι ακόμα.

Θα συνεχίσω στο  www.queestqueceremalaka.tumblr.com και στο www.whentheenddidnotcome.Wordpress.com αν και κάποια ωραία πράγματα απο εδω θ τα αναπαραγω.

Θα τα πιούμε. Να είστε καλα και ευχαριστώ.

I'll be back... i guess...

Δευτερα την κανω για Μαρόκο.

Όταν τακτοποιηθώ θα γράψω τιποτα. Μεχρι τότε ρίχτε μια ματιά σε αυτό, http://whentheenddidnotcome.wordpress.com/ .

Ειναι μια σειρά ιστοριών μαζι με άλλους 4 φίλους.

Καλά να περνατε και τα λέγαμε.

2 ιστοριες απο το EVE Online

Τα παιχνίδια στο στυλ του Elite ήταν από παλιά ένα απωθημένο. Τριγυρνουσες χαλαρός μεταφέροντας αγαθά από τον έναν πλανήτη στον άλλο και στην πορεία σκότωνες και κανέναν πειρατή 'η κάποιον άλλο κακομοίρη που τύχαινε να είναι μπροστά σου και σου έσπαγε τα νεύρα. Πάντα όμως με άφηναν με μια γλυκόπικρη γεύση. Η Α.Ι. Των παιχνιδιών ήταν πάντα μέτρια και η αίσθηση ότι έλειπε το ανθρώπινο στοιχείο ήταν πάντα εκεί. Το EVE Online εκπλήρωσε όλες τις προσδοκίες μου και γρήγορα έγινε η αγαπημένη μου ασχολία για όλο σχεδόν το 2009. Το παιχνίδι σου δίνει πολλούς τρόπους να βγάλεις λεφτά και να παίξεις, είτε με αποστολές είτε με εμπόριο έβρισκες τον τρόπο που σου άρεσε και έπαιζες. Όλα όμως γινόντουσαν για ένα και μόνο σκοπό, το PVP. Αγόραζες πλοία και εξοπλισμό και μετά τα έσπαγες στις low security περιοχές του παιχνιδιού. Όταν λοιπόν μετά από περίπου 6 μήνες παιχνιδιού και αφού είχα μπει σε μια ελληνική εταιρία, την Parental Control, άρχισα να κάνω τα πρώτα μου βήματα στο PVP.

Αύγουστος 2009

Ήταν πρωί πέμπτης νομίζω όταν στο σύστημα που είχαμε ως βάση στο 0.0 έπεσε σύρμα στο chat ότι θα βγει στόλος για PVP. Ετοιμάζω στα γρήγορα το Brutix μου, ένα φτηνό αλλά δημοφιλές cruiser με καλό dps (damage per second) και μπαίνω στον στόλο των περίπου 14 πλοίων. Εκείνο το πρωινό μέσα σε 2 ώρες είχαμε κάνει περίπου 12 kill χωρίς να χάσουμε κάποιο δικό μας πλοίο. Αυτό όμως που ξεχώριζε ήταν η καταστροφή ενός tech 3 battle cruiser αξίας εκατοντάδων εκατομμυρίων ISK (χρηματική μονάδα του παιχνιδιού). Ο άνθρωπος βέβαια ήταν χαζός μιας και το είχε βγάλει βόλτα σε low security PVP συστήματα.

Ο scout αφού είχε περάσει την πύλη μας, μετά από λίγο μας ειδοποίησε ότι τον έκανε Web και Scramble. Του έκοψε την δυνατότητα να φύγει από εκεί που ήταν και του κατέβασε την ταχύτητα στο 1/10. Ακολουθώντας τις εντολές του αρχηγού περάσαμε και εμείς την πύλη Lockαραμε και αρχίσαμε να κοπανάμε μαζικά ώστε να τον ρίξουμε. Αυτός σιγά σιγά πήγαινε όλο και πιο κοντά στην πύλη για να διαφύγει. Για εμάς η πύλη είχε κλειδώσει και θα χρειαζόμασταν ένα λεπτό για να ξαναπεράσουμε από εκεί μέσα, επειδή είχαμε πυροβολήσει έναν στόχο κοντά σε αυτήν Ο αντίπαλος όμως δεν είχε πυροβολήσει κανέναν οπότε η πύλη ήταν για αυτόν ανοιχτή.

Είχε αρχίσει να πλησιάζει επικίνδυνα όταν ο αρχηγός φώναξε μέσα από το teamspeak “Somebody bump him!”. Με το bump ο αντίπαλος θα έβγαινε από την πορεία του και θα έχανε πολύτιμα δευτερόλεπτα μέχρι να ξαναερθει στη σωστή θέση να συνεχίσει την πορεία του προς την πύλη. Με δεξί κλικ έκανα align στον στόχο μου και άναψα το afterburner. Λίγα δευτερόλεπτα μετά κραυγές από τα ακουστικά “He was bumped by the brutix!” “Bumped! Take him down!” και λίγο αργότερα όταν καταστράφηκε όλοι να ουρλιάζουν από χαρά.

Σε αυτό το σημείο ξεδιπλώθηκε μπροστά μου η μαγεία του EVE. Ένιωσα κομμάτι ενός τεράστιου συνόλου που κάνει αυτό το παιχνίδι μοναδικό.

Δεκέμβριος 2009

Η εταιρία μας έπαιρνε μέρος στον πόλεμο του Geminate στο πλευρό της Atlas Alliance εναντίων της Wildly Inappropriate και του Northern Coalition. Οι περισσότεροι είχαμε μεταφερθεί εκεί και παίρναμε μέρος σε διάφορες συγκρούσεις κατά τη διάρκεια του πολέμου. Εκεί πήραμε μέρος σε μια από τις μεγάλες μάχες του πολέμου. Γύρω στα 1500 διαστημόπλοια ανάμεσα σε μια stargate και έναν πλανήτη. Όταν δόθηκε η εντολή για warp στο μέρος της μάχης έπεσαν οι servers, έπεσε το team speak και επικράτησε ένα χάος. Ήταν 01:00 το βράδυ και είχαμε πλακωθεί στα τηλέφωνα μεταξύ μας να δούμε τι γίνεται.

Όταν ξανά μπήκαμε στο παιχνίδι η μάχη είχε ήδη αρχίσει από μεγάλη απόσταση. Ξεζουμάρωντας την κάμερα έβλεπες δυο τεράστια σμήνη απέναντι το ένα από το άλλο και ριπές από laser και πυραύλους να πηγαίνουν πέρα δώθε. Μέσα σε όλον τον πανικό και αφού παίρναμε εντολές από τον εκάστοτε wing commander ο ένας της παρέας μας έψαχνε ποιοι ήταν Έλληνες αντίπαλοι παίκτες της Mythos και μας τους έδινε για στόχους. Δε θυμάμαι πόση ώρα πέρασε όταν τελικά φύγαμε από το σύστημα και δε θυμάμαι καν ποιος κέρδισε. Αυτό που μου έχει μείνει είναι το φαντασμαγορικό σκηνικό των 1500 παικτών να ζωντανεύουν κάτι που μόνο στη φαντασία μου είχα όταν ήμουν μικρός.

Όποιος έχει τον χρόνο και την υπομονή, γιατί χρειάζεται περίπου 3-4 μήνες για να βγεις για pvp, θα ανταμειφθεί με εικόνες που θα του μείνουν για πάντα στο μυαλό. Το EVE Online είναι ένα από τα καλύτερα mmo που υπάρχουν αυτή τη στιγμή και αξίζει κάθε δεκάρα.

Περιμένεις ώρα; ΙΙ

"Περιμένεις ώρα;" τον ρώτησε μια γυναικεία φωνή δίπλα του. Ξαφνιαστηκε και κοίταξε αριστερα του. Μια κοπέλα καθόταν δίπλα του στο παγκάκι. Δεν είχε καταλάβει ποτε ήρθε, είχε χαθεί στις σκέψεις του.

  Άναψε ένα τσιγάρο και του χαμογέλασε. "Λοιπόν;" σήκωσε το αριστερό της φρύδι και περίμενε. 

"Ε... όχι δε νομίζω μισό λεπτό!" είπε και κοίταξε το ρολόι του. Είχε περάσει σχεδόν μισή ώρα που περίμενε έξω απο τη σχολή της. "Ένα μισάωρο περίπου."

Κουνησε καταφατικά το κεφάλι της και πήρε μια βαθιά τζουρα. Ο ήλιος είχε σχεδόν πέσει και η ατμόσφαιρα είχε δροσίσει αρκετά. Οι μέρες αυτές ήταν ανυπόφορες απο τη ζέστη και την υγρασία. Το απαλό αεράκι που άρχισε να φυσάει ήταν ευπρόσδεκτο και τον έκανε να χαμογελάσει απο ευχαρίστηση. "Εσυ τι περιμένεις;" την ρώτησε και έβγαλε τον καπνό του απο την τσέπη. Ακουμπησε το κουτί που κρατούσε στο παγκάκι και άρχισε να στρίβει ένα τσιγάρο. 

"Διάλειμμα για τσιγάρο κάνω!" του είπε "δουλεύω εδω δίπλα στο ταξιδιωτικό γραφειο." έδειξε με το δάχτυλο της δίπλα απο την πόρτα της σχολής. 

Σουφρωσε τα φρυδια του και εγνεψε. "Καλη φάση. Πως παει η δουλειά;"

"Έτσι και έτσι. Δε παει ο κόσμος πολλα ταξίδια πλέον. Όλοι στα χωριά τους και σε φίλους."

Δεν απάντησε κάτι σε αυτο. Κοίταζε την πόρτα της σχολής που είχε ανοίξει. Κάποιο τμήμα είχε λήξει και οι εξουθενωμενοι χορευτές εβγαιναν βαριεστημενα. Το χέρι του πήγε προς το κουτί αλλα άλλαξε γνώμη. Κάθησε πιο αναπαυτικά με την πλάτη του και έψαξε τις τσέπες του για έναν αναπτηρα. 

"Έλα πάρε." του έδωσε έναν μπλε αναπτηρα με το όνομα του ταξιδιωτικου γραφείου στο πλάι. Άναψε τον περιεργαστηκε λίγο και τον έδωσε πίσω. 

"Ευχαριστω. " της είπε και γύρισε να την κοιτάξει. Το σγουρό μαλλί της ήταν πιασμένο κοτσιδα και φορούσε ένα μαύρο ριχτό φόρεμα. Δεν το κατάλαβε αλλα την κοίταζε για κανένα διλεπτο και ξύπνησε όταν του μίλησε. 

"Νομίζω άδικα περιμένεις." του είπε και τον ξάφνιασε;

"Παρακαλω;"

"Η δικιά σου δεν πρέπει να έρχεται πλέον εδω." άναψε και δεύτερο τσιγάρο. 

Ανασκουμποθηκε και την κοίταξε καλύτερα. "Που ξέρεις ποιον περιμένω;" 

"Ψηλή καστανή με τατουάζ στο μπρατσο σωστά; Παει καιρός που δεν την έχω δει. Παει ακόμα περισσότερος απο τοτε που σας θυμάμαι μαζι έξω απο εδω." του χαμογέλασε και φύσηξε τον καπνό προς το πλάι. 

Την κοιτούσε ήρεμος προσπαθώντας να καταλάβει τι είχε συμβεί. Κοίταξε πάλι το ταξιδιωτικό γραφειο και είδε ότι ειναι ακριβώς δίπλα στη σχολή. Απο το τζαμι μπορούσες να δει εύκολα όλο το δρόμο. "Περνάς την ώρα κατασκοπεύοντας;" της είπε και γέλασε. Δεν ήταν εντελώς ειλικρινές όμως. Είχε ένα ίχνος πικρας μιας και αυτα που του είπε άρχισαν να τριγυρίζουν στο μυαλό του. 

"Όταν δεν έχει δουλειά ειναι ή αυτό ή sudoku." είπε και γελώντας συνέχισε "Το κουτί; Γλυκά;"

"Μπα ένα μικρό δώρο. Είσαι σίγουρη;" 

"Για ποιο πράγμα;"

"Οτι δεν την έχεις δει εδω."

"Ναι. Άδικα περιμένεις."

"Είχα μια μικρη ελπίδα ξέρεις..."

"Δε πειράζει βρες κάποια άλλη και δώσε το δώρο. Μαλακία να παει χαμένο."

Δε μίλησαν μέχρι να τελειώσουν τα τσιγάρα τους. Σηκώθηκε και τεντωθηκε. Πέταξε το τσιγάρο στο πεζοδρόμιο και της χαμογέλασε. "Σχεδόν πάντα χρειαζόμαστε κάποιον άλλο να μας πει αυτο που ξέρουμε ηδη. Δε θα ήταν καλύτερα να το καταλαβαιναμε μονοι μας;"

"Μπα... δε θα είχε πλάκα!" του είπε 

"Χαιρετώ λοιπόν! Χάρηκα!" είπε και έκανε να φύγει 

" Το δώρο;"

"Πετα το. Οπου και να το δώσω δε θα ειναι το ίδιο αν ειναι αγορασμενο για αυτήν." είπε και απομακρύνθηκε. 

Πέταξε και αυτη το τσιγάρο της και σηκώθηκε. Πήρε το κουτι και το πέταξε σε έναν κάδο. Ήταν ώρα να σχολάσει και έτρεξε να πάρει τα πράγματα της.

Εκλογών αμπελοφιλοσοφία και καταστροφή...

Δε θυμάμαι την πρώτη φορά που ψήφισα. Δε θυμάμαι αν ήταν βουλευτικές ή δημοτικές εκλογές και δε θυμάμαι καν τι ψήφισα θυμάμαι όμως ξεκάθαρα το κλίμα που επικρατούσε. Ηρεμία γιατί ήταν απλά αν θα μπεί ο ένας ή ο άλλος στη βουλή. Τα ίδια παντελάκη μου τα ίδια παντελή μου και δεν θα άλλαζε τίποτα για εμένα. Στην οικογένεια ο πατέρας έδινε το σήμα και οι υπόλοιποι ρίχναμε αυτό που είχε πει. Ήταν οι εποχές που αυτά μετρούσαν ακόμα, που οι ψήφοι πήγαιναν με την οικογένεια, τουλάχιστον στο χωριό μου που ψήφιζα πάντα και ψηφίζω μέχρι και τώρα.

Η ψήφος αυτή πήγαινε συνήθως με την ανάγκη που είχαμε εκείνη την εποχή. Ο πατέρας μου γνήσιο παιδί της αλλαγής και της χρυσής εποχής των κομμάτων ήξερε πολλά και πολλές φορές καθόταν και μου τα έλεγε. Αναλύσεις κινήσεων, πολιτικών προσώπων, Ευρώπης, Αμερικής κλπ. Όταν το 2004 η νέα δημοκρατία ανέβηκε στην εξουσία τα πράγματα δεν άλλαξαν. Ήταν σαν να κέρδισε κάποιος ένα ντέρμπι ποδοσφαίρου. Δεν είχε και πολύ σημασία ποιος και τι.

Το 2007 έγιναν βιαστικές κινήσεις. Η περιοχή ήταν πυρόπληκτη μας υποσχέθηκαν βοήθεια και προσωπικά ήμουν σε απόγνωση. Ψήφισα Νέα Δημοκρατία ελπίζοντας με κάποιο μαγικό τρόπο να συνέλθω. Η βοήθεια που έλαβα ήταν να μου ζητήσουν πίσω τα 3000 ευρώ που είχα πάρει ως αποζημίωση για τα καμμένα μηχανήματα και τις αποθήκες μου. Μου έστριψαν τα άντερα και άλλαξα εντελώς τον τρόπο σκέψης μου. Δε περίμενα πλέον βοήθεια από κανέναν και αποφάσισα να κρίνω μόνος μου πιο συνειδητά την ψήφο που θα έριχνα.

Στις εκλογές του Μαΐου και με την χώρα να καταρρέει ψυχολογικά κατέβηκα και ψήφισα μιας και κατάλαβα ότι φέτος η ψήφος μου είχε και έχει σημασία. Ποτέ στα 30 μου χρόνια δε θυμάμαι τον κόσμο να είναι έτσι, τρομαγμένος, χαμένος σε ένα γενικό πανικό με το μέλλον του αβέβαιο. Δεν πιστεύω ότι τα πράγματα θα λυθούν αμέσως μόλις μπει κάποιος στην βουλή, άλλα πιστεύω ότι σε αυτές τις εκλογές πρέπει να ποντάρουμε όλοι σε αυτό που πιστεύουμε, πρέπει να δώσουμε αξία στο δικαίωμα μας να αποφασίζουμε για το μέλλον μας. Πρέπει να ψηφίσουμε.

Είναι οι μοναδικές εκλογές που νιώθω ότι έχουν σημασία και δεν είναι απλά μια αλλαγή φρουράς στη βουλή. Τον μάϊο δεν εκνευρίστηκα με την Χ.Α. που μπήκε στη βουλή άλλα με την αποχή και μου έκανε εντύπωση πόσοι νέοι τους οποίους επηρεάζουν άμεσα οι εξελίξεις δεν πήγαν να ψηφίσουν. Μπορώ να δεχτώ την δικαιολογία για τα έξοδα αλλά και πάλι αν δεν την κάνεις τώρα την υποχώρηση πότε θα την κάνεις?

Γιαυτό σας παρακαλώ αυτή τη φορά ψηφίστε. Αυτή τη φορά έχει σημασία. Αν και δεν είναι τίποτα σίγουρο πάρτε ένα ρίσκο. Αν φουντάρει το πλοίο θα πάτε κάτω και εσείς μαζί και τότε θα τα ρίχνετε σε αυτούς που πήγαν και ψήφισαν και έβγαλαν τον οποιονδήποτε στην εξουσία, ενώ εσείς κοιμόσασταν στα αμπάρια και παίζατε τόμπολα. Καλύτερα να πεις προσπάθησα παρά προσπάθησαν.

Φτιάχνω τον καφέ μου και φεύγω. Καλή ψήφο σε όλους και καλά μυαλά και κάντε και κανένα μπανάκι γιατι που ξέρετε, αν βγεί ο Τσίπρας μπορεί να ξεραθούν και οι θάλασσες.

Τα λέγαμε

Never...

Ήταν απρίλιος του 2011 όταν σε πρωτοείδα. Περίμενες για τις φίλες σου εξω απο το θέατρο που έπαιζε το ταξιδεύοντας με τον ΠΑΟΚ. Μόλις είχα βρεθεί με ένα φίλο μου και μιλούσα στο τηλέφωνο. Όταν σε είδα έχασα για λίγο τα λόγια μου. Κόκκινο ίσιο μαλλί μακρύ κάτω απο τους ώμους και υπέροχα μάλλον πράσινα μάτια. Take my breath away φαση κιέτς ξέρω γω. Καθήσαμε κατα τύχη κοντά στην παράσταση.

Λίγο πιο αριστερά εσύ ανάμεσα απο τις φίλες σου και η αλήθεια ειναι οτι σου έριχνα κρυφές ματιές κατα τη διάρκεια της παράστασης. Μη με παρεξηγείς αλλα το κεφάλι μου ήταν κουρκούτι εκείνη την εποχή και μετά απο δυο τρείς μέρες σε είχα ξεχάσει. Πέρασε το πάσχα και μια εβδομάδα μετά πήγα με τον κολλητό μου και την κοπέλα του στο αγαπημένο μου μεζεδοπωλείο, την Αυλή στον πεζόδρομο της Μεθώνης στα εξάρχεια. Κάτσαμε στο τραπέζι μας και αρχίσαμε την κουβέντα. Όταν κάναμε την παραγγελία σηκώθηκα να πλύνω τα χέρια μου και στον γυρισμό προς το τραπέζι σε είδα.

 Καθόσουν σε ένα άλλο τραπέζι και δε σε είχα δει την πρώτη φορά επειδή σε είχα πλάτη. Χάρηκα πάρα πολυ κυρίως γιατι δε θα σε ξεχνούσα απο εδώ και πέρα. Έχω ενα θέμα με τα ανθρώπινα πρόσωπα. Δεν ξεχνάω σχεδόν κανέναν που να έχω δεί δυο φορές απο κοντά. Μπορεί να μην θυμηθώ όνομα αλλά αμα λάχει θα σου πώ μεχρι και πού είχαμε βρεθεί τελευταία φορα. Όταν εξήγησα την ιστορία στα παιδιά η κοπέλα μου είπε να πάω να σου μιλήσω. Σκέφτηκα οτι είναι σημάδι απο την μοίρα να μας φέρει στο ίδιο μέρος δυό φορές. Είχα την ευκαιρία μου όταν τελικά έφυγες μόνη σου απο το μαγαζί, αλλα πάλι σου ζητάω να με συγχωρέσεις γιατί το κεφάλι μου ήταν ακόμα καζάνι τότε.

 Η τρίτη θα είναι η φαρμακερή είπα απο μέσα μου και αποφάσισα την επόμενη φορά που θα σε ξαναδώ να έρθω να σου μιλήσω. Να πως τα έφερε η μοίρα και σήμερα σε είδα για τρίτη φορά στο ίδιο μαγαζί όταν πήγα να "πιάσω" τον Μάη με τον κολλητό μου. Όπως ακριβώς σε θυμόμουν ένα χρόνο πριν, με τα πράσινα μάτια τα κόκκινα μαλλιά και το υπέροχο χαμόγελο σου. Φαντάζεσαι νομίζω την έκπληξη και τον τρόμο μου όταν θυμήθηκα την υπόσχεση που είχα κανει στον εαυτό μου. Μη λες μεγάλες κουβέντες απο εδώ και πέρα είπα απο μέσα μου. Ο κόσμος ειναι πολύ μικρος και δε θα σταματήσει να σε εκπλήσει.

Θα σου ζητήσω μια τελευταια φορά λοιπον να με συγχωρέσεις. Δεν ήρθα να σου μιλήσω όχι γιατί το κεφάλι μου ηταν καζάνι, ευτυχώς έχει στρώσει εδω και πολύ καιρο. Δεν ήρθα ούτε επειδή ήσουν σε μια μεγάλη παρέα με πολλές φίλες και φίλους και ίσως κάποιον γκόμενο. Δεν ήρθα να σου μιλήσω επειδή είχα φάει ασυναίσθητα μισό πιάτο σκορδαλιά...